Doves - Kingdom Of Rust
Τα τελευταία δύο - τρία πρωινά ξυπνάω τραγουδώντας κάτι. Δεν ξέρω τα λόγια του, απλά μουρμουράω. Εντελώς γελοίο. Αλλά ξέρω ότι το ξέρω και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι είναι. Κάτι πολύ κλασσικό, λέω. Coldplay; Δεν είναι. Ψάχνω μάταια. Σήμερα ξαναέβαλα το "Kingdom of Rust", το άλμπουμ που έβγαλαν τον Απρίλιο οι Doves και στο τέταρτο τραγούδι σταμάτησα. Νά 'το! Το "Winter Hill", βέβαια, μόνο καλοκαιρινό δεν το λες. Από τον τίτλο του ακόμη βρωμάει χειμερινή μουντίλα, λασπουριά και γκριζαδούρα.
Όλο το άλμπουμ είναι έτσι. Αλλά με αυτόν τον επικό, τον "υμνικό" τρόπο που το κάνουν οι Doves, μ' αυτό το metabritpop τους, το βαθιά κιθαριστικό αλλά και πολύ γεμάτο στην παραγωγή, αυτό που πέρσι οι Coldplay το έφτασαν στο φουλ του με το σπουδαίο Viva la Vida. Και γιατί το χρειαζόμαστε καλοκαιριάτικα; Μα είναι σαν την καλοκαιρινή βροχή. Ένα από τα όμορφα αναπάντεχα πράγματα που μπορούν να έλθουν μέσα στο λιοπύρι. Κι ένα από αυτά που ψάχνεις soundtrack για να τα θυμάσαι, και δεν έχεις -γιατί πού να κολλήσει η θερινή ρέγκε, η λάτιν, το lounge;
Οι Doves γράφουν πολύ προφανή τραγούδια, τόσο που όταν τα ακούς, λες "μα καλά, αυτή τη μελωδία πώς δεν την είχε βγάλει άλλος τόσο καιρό;". Και γεμάτα επιρροές. Αλλά μιλάμε για μπλέντερ κορυφαίων βρετανικών επιρροών. Από U2 και Smiths, μέχρι New Order, Depeche Mode και Joy Division και, φυσικά, με πολύ Madchester μέσα (οι ίδιοι οι Doves λέγονταν κάποτε Sub Sub κι έπαιζαν τέτοια μουσική...), γράφουν πάντα καλά. Όχι τίποτε απίστευτο, απρόβλεπτο, συγκλονιστικό, αλλά πάντα τόσο καλό που δεν πρόκειται να σε ξενερώσουν ποτέ, όσο κι αν μελαγχολούν. Σαν την καλοκαιρινή βροχή ένα πράγμα. Έχει ξενερώσει ποτέ κανείς με μια καλοκαιρινή βροχή;
Όλο το άλμπουμ είναι έτσι. Αλλά με αυτόν τον επικό, τον "υμνικό" τρόπο που το κάνουν οι Doves, μ' αυτό το metabritpop τους, το βαθιά κιθαριστικό αλλά και πολύ γεμάτο στην παραγωγή, αυτό που πέρσι οι Coldplay το έφτασαν στο φουλ του με το σπουδαίο Viva la Vida. Και γιατί το χρειαζόμαστε καλοκαιριάτικα; Μα είναι σαν την καλοκαιρινή βροχή. Ένα από τα όμορφα αναπάντεχα πράγματα που μπορούν να έλθουν μέσα στο λιοπύρι. Κι ένα από αυτά που ψάχνεις soundtrack για να τα θυμάσαι, και δεν έχεις -γιατί πού να κολλήσει η θερινή ρέγκε, η λάτιν, το lounge;Οι Doves γράφουν πολύ προφανή τραγούδια, τόσο που όταν τα ακούς, λες "μα καλά, αυτή τη μελωδία πώς δεν την είχε βγάλει άλλος τόσο καιρό;". Και γεμάτα επιρροές. Αλλά μιλάμε για μπλέντερ κορυφαίων βρετανικών επιρροών. Από U2 και Smiths, μέχρι New Order, Depeche Mode και Joy Division και, φυσικά, με πολύ Madchester μέσα (οι ίδιοι οι Doves λέγονταν κάποτε Sub Sub κι έπαιζαν τέτοια μουσική...), γράφουν πάντα καλά. Όχι τίποτε απίστευτο, απρόβλεπτο, συγκλονιστικό, αλλά πάντα τόσο καλό που δεν πρόκειται να σε ξενερώσουν ποτέ, όσο κι αν μελαγχολούν. Σαν την καλοκαιρινή βροχή ένα πράγμα. Έχει ξενερώσει ποτέ κανείς με μια καλοκαιρινή βροχή;
*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου