Πολύ πιάνο και γερές δόσεις παραμόρφωσης στην lead κιθάρα. Και φυσικά το αλλοπαρμένο τραγούδισμα της Ελεονώρας Φριντμπέργκερ. Αυτά σου μένουν από το νέο άλμπουμ των Ελλήνων (εξηκοστής τρίτης γενιάς, πιο πολύ το γράφω για εφέ) από το Ιλινόι. Τα δυο αδέλφια βγάζουν πιο συχνά δίσκους απ' ότι η Microsoft βγάζει service packs για τα Vista -και ποτέ μα ποτέ το ένα άλμπουμ τους δεν μοιάζει με το άλλο. Το "I'm Going Away" προσωπικά δεν μου αρέσει τόσο όσο το προπέρσινο (και αγαπημένο μου) "Widow City", που ήταν πιο γεμάτο και ροκάδικο, αλλά το χώρεσα στη λίστα με τις δέκα προτάσεις, για να έχει κάτι να ακούει και ο Mr. Arkadin. (Να κι ένα download: Το "Drive to Dallas") Γιατί εδώ έχουν τζάζι μπλούζι διάθεση και μια όρεξη να μοιάσουν στον Ντίλαν και τους Rolling Stones και όλο αυτό έχει την πλάκα του.
Από την άλλη, αυτό που μόλις περιέγραψα είναι μια μουσική για το δρόμο, αλλά δεν είναι αυτό που εισπράττω ακούγοντας αυτό το άλμπουμ. Αντιθέτως, είναι η μουσική που θες να παίζει όταν έχεις αράξει μετά από 6 ώρες σερφ με 8 μποφόρ, έχεις απλώσει τα πόδια πάνω στο πεζούλι κι έχεις ανοίξει την πρώτη μπίρα της ημέρας, που σε ζαλίζει γλυκά, μαζί με τον ήλιο που κοκκινίζει στη δύση του, εκεί στο βάθος. Κοινώς: καλοκαίρι. Μεθαύριο φεύγω.
*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου