Cocorosie παν' στη Ρεματιά...

Πώς λένε "Παπάκι πάει στην Ποταμιά"; Ε, το ίδιο -στο πιο ξωτικό του. Σαν τα δαιμονικά που βολοδέρναν στο βρεγμένο θεατράκι του Χαλανδρίου, παρέα με τα αφιονισμένα κουνουπάκια και τους Mary & The Boy. Ταιριαστό το περιβάλλον, όπως έγραφα τις προάλλες, ταιριαστό και το γλεντογύρισμα του καιρού. Πάρε δροσιά νά 'χεις -και μαζί νανουρισματάκια νέας κοπής. Hi-tech και trip-hop.

"Αφού άντεξα τα ουρλιαχτά τους", θα μου πεις για το γιό της Καρυστιάνη και τη φιλενάδα του, "οι Cocorosie μόνο χάρμα ώτων θα μπορούσαν να είναι". Αλλά κι όσοι κατέφτασαν αργά, πάλι χάρμα τα άκουσαν όλα και τα είδαν και έφυγαν με μια γεύση από καλό πλαστικό Chicco στο στόμα. Τα παιχνιδο-οργανάκια των μαγισσών Κασάντι σαγήνεψαν ακόμη και τα παπούδια (διατηρούσα τα σκήπτρα ως 32χρονος βετεράνος μεταξύ νεανιών που συζητούσαν για το μάθημα που θα έδιναν την επόμενη μέρα και αναρωτιόμουν πού χάθηκε η τελευταία μου δεκαετία, μέχρι που πέτυχα τον Φυσάκη -νά 'ναι 40; νά 'ναι 50; δεν του φαίνεται πάντως- και ξανάνιωσα κυριολεκτικά) και ο "άνθρωπος-στοματικό-σεξ-με-τα-ντραμς" Tez συμπλήρωνε το ντουετίνι κλαμπατσιμπαλονιστικά.

Άκουσα ότι την άλλη φορά στο Bios ήταν πιο ξεσηκωτικές. Ε και; Το να ξεσηκωθείς με τις Cocorosie δεν μου λέει και πολλά για το ποιόν σου (εκτός κι αν έμεινες ατάραχος στο "Japan", οπότε είσαι χειρότερο παχύδερμο κι από μένα). Το να μείνεις αλώβητος από το τριανταφυλλένιο τους παραμύθι και να μην νοιώσεις για 108 λεπτά της ώρας πως η Αλίκη των Θαυμάτων δεν πιάνει μια μπροστά στην αφεντιά σου είναι κάτι που πρέπει να σε προβληματίσει και πιθανότατα να σε στείλει αύριο, σαββατιάτικα, να ψάχνεις να βρεις γιατρό να σου πει τι έχεις. Προσωπικά, θα ξυπνήσω 6 το πρωί να προλάβω το καράβι για Άνδρο. Για δες. Σαν να γύρισα 14 χρόνια πίσω. Αλλά τι σου λέω τώρα; Εδώ οι Bon Jovi είναι ξανά νούμερο 1 στην Αμερική. 19 χρόνια μετά!