01.55.a.m.2008.05.29

To πρώτο βράδυ μετά από καιρό που έμεινα σπίτι. Μαγείρεψα φακές. Και πατάτες τηγανητές. Με κρύο κόκκινο κρασί, ήταν τέλεια. Το καλοκαίρι, το κόκκινο κρασί πρέπει να κρυώνει. Πρέπει. Φακές, πατάτες και βεράντα. Και στην αρχή Σκάρλετ. Μετά παρασύρθηκα. Η παρέα μου επέμενε ότι δεν άντεχε άλλη μια έξοδο σερί. Εγώ προσπαθούσα να τους πείσω. Εγώ; Εγώ! Ο μούχλας. Να τους πείσω να ξαναβγούμε. Να ξαναπιούμε. Τζίφος. Μού 'μεινε η Σκάρλετ. Βραχνή. Ψιθυριστή. Στη βεράντα. Μετά παρασύρθηκα. Ξέφυγα. Έβγαλα τα ακουστικά. Όταν έσβησαν τα φώτα. Όταν η Βασιλέως Αλεξάνδρου έπεσε για ύπνο. Τότε ανέβασα την ένταση. Envelopes, Blood Red Shoes, Camille BazBaz, Gnarls Barkley, Madonna, Los Campesinos, R.E.M. Θέλω να ακούσω κι άλλα. Όλα ξεκίνησαν με Μόνικα φυσικά. Όσο τηγανίζονταν οι πατάτες. Λατρεύω τη Μόνικα. Οι σκληροί μου δίσκοι έχουν ξεχειλώσει. Και δεν προλαβαίνω να τα ακούσω όλα αυτά. Κι είναι τόσο όμορφα. Σήμερα το πρωί γέννησε μια φίλη. Τόσο όμορφα. Los Campesinos, Blood Red Shoes, Envelopes. Η βεράντα μυρίζει ξαφνικά ραντιστικό. Ήλθε η ώρα να πάω για ύπνο; Camille BazBaz, Gnarls Barkley, Madonna. Ο απέναντι κλείνει το παντζούρι. Ήλθε η ώρα να πέσω για ύπνο...

UPDATE:
Τελικά δεν πήγα για ύπνο. Ακούω και το καινούργιο της Martha Wainwright. Και γαμάει!

UPDATE #2:
Εντάξει. Δεν υπάρχει! Τι έχει γράψει η τύπισσα; Όπως θα έλεγε και ο Αρκάντιν, "Α-ΡΙ-ΣΤΟΥΡ-ΓΗ-ΜΑ". Εδώ το απίθανο "In the Middle of the Night".