Κοντεύει να συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που ο τότε Zelig μου έκανε την τιμή να αποδεχθεί την πρότασή μου και να γίνει ο συνεκδότης του "Πο Πο Culture!". Και, ειλικρινά, δεν έχω μετανιώσει ούτε μια μέρα (δεν λέω ούτε στιγμή, γιατί η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που βλέπω έναν τίτλο που περιέχει τις λέξεις "Django" και "Weekend", μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι -μετά διαβάζω το κείμενο, βέβαια, και ηρεμώ...). Βρίσκω άλλη μια αφορμή για να υμνήσω την τύχη (ή τα θεία) που οδήγησαν σ' αυτήν τη συνεργασία, χάρη στο χθεσινό εξαιρετικό κομμάτι του -mr. Arkadin πια- για ένα από τα επιβλητικότερα και πιο influential άγνωστα τραγούδια της ποπ κουλτούρας.Eίναι συναρπαστικό όταν ανακαλύπτεις πως υπάρχουν κι άλλοι σ' αυτό το σύμπαν που σκέφτονται ακριβώς όπως εσύ, λατρεύουν ακριβώς αυτά που λατρεύεις κι εσύ, επικοινωνούν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το κάνεις κι εσύ. Αλλά ας μη συνεχίσω άλλο να εκθειάζω το σύνολο του mr. Arkadin κι αρχίσουν οι παρεξηγήσεις. Αντιθέτως, ας σημειώσω κάτι που με ξένισε, σχεδόν με ξενέρωσε στο κατά τ' άλλα αριστουργηματικό του κείμενο. Συμφωνώ σε όλα για το "Volare", ακόμη περισσότερο για το "Poupee de Cire" και φυσικά στην ανάλυσή του για τον διαγωνισμό της Eurovision. Και ακριβώς γι' αυτούς τους λόγους απορώ πώς ξέχασε από το τρίτο τραγούδι που ξεχώρισε στην ιστορία του θεσμού για την πρωτοτυπία του και την επηρρεαστικότητά του. Το οποίο είναι μάλιστα ελληνικό. Αναφέρομαι, φυσικά, στον post-punk electro ύμνο του Μιχάλη Ρακιντζή, "S.A.G.A.P.O". Ένα κομμάτι βγαλμένο μέσα από τα σπλάχνα μιας μετεξελισσόμενης κοινωνίας στο πέρασμα από την δεύτερη στην τρίτη χιλιετία, που λογικό ήταν να μην μπορέσουν να κατανοήσουν όλοι εκείνοι που κουβαλούν ακόμη πάνω τους σαν κατάρα τα δεδομένα των γονιών τους και γενικά των περασμένων γενιών. Δεν ήταν τυχαίο που ο Ρακιντζής είχε πατώσει. Το να μην πάτωνε θα ήταν αποτυχία για τον ύμνο αυτό. Γιατί το "S.A.G.A.P.O." ήταν και είναι ακόμη ένα τραγούδι για λίγους, για μια κάστα ανθρώπων που βρίσκονται λίγο μπροστά από την εποχή τους, ακριβώς για να προετοιμάσουν τον δρόμο για την επόμενη...
Για bonus, εδώ θα βρεις μια διασκευή του "Poupee de Cire" και από τους Belle & Sebastian ("όταν εμείς χαρίζαμε ποπ κουλτούρα, οι Arcade Fire ακόμη προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιου δέντρου το φύλλο εικονίζεται στη σημαία του Καναδά").
6 σχόλια:
To oti esi imnieis tin tihi sou me tin eisagogi tou loustrou tou zelig, sto potapo blog, emeis imnioume tin atihia mas pou trome stin mapa ola ta kriokola arthra tou asteiou blogger, pou to mono pou prosferoun einai na leitourgei to button tou scroll sto mouse,kathe fora pou peftoume s'ena Django i' oti alli malakia pou kata pleiopsifia postarei o potapos o Zelig.Tora oso gia ton Rakintzi kai to S.A.G.A.P.O oti kai na poume einai ligo mprosta s'afto to diachroniko cult imno pou toso parexigithike apo ton Elliniko lao.Min xehname oti einai to mono tragoudi tis Eurovision pou apogeionei ton kosmo kathe fora pou akougete
Ως γνωστόν αντιπαρέρχομαι ό,τι κι αν γράφει ο Αυλακιώτης, σήμερα όμως θα κάνω μια εξαίρεση για να εκφράσω τη χαρά μου που οι αναρτήσεις μου αποτελούν αφορμή για να κάνει έστω και αυτήν την ελάχιστη γυμναστική που είναι το scroll - ένας θεός ξέρει πόσο ανάγκη έχουν οι μύες των δαχτύλων του, έστω κι αυτήν την άσκηση.
Εκφράζω επίσης τη χαρά μου που οι τρεις μας - Αυλακιώτης, Homo Ludens κι εγώ - συμπλέουμε για μια φορά, χάρη στον ιδιοφυή Μιχάλη Ρακιντζή. Οφείλω να παραδεχθώ ότι η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι έχει σημασία να ψηφίζεις για τη Eurovision ήταν εκείνη η χρονιά που ο Μιχάλης ήταν αντιμέτωπος με ογκόλιθους του ελληνικού πολιτισμού όπως η Πέγκυ Ζήνα και ο Χρήστος Δάντης, που εκείνη τη χρονιά διεπνέετο από τη δύναμη του Κάρλος Σαντάνα, δημιουργώντας για την Κατερίνα Τοπάζη ένα εμβληματικό λάτιν - ροκ σε ασύνταχτα ελληνοϊσπανικά.
Η περηφάνειά μας όσων ψηφίσαμε για την τότε επικράτηση του Ρακιντζή δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Και είναι κρίμα που από τότε κανείς δεν έχει σκεφτεί να ακολουθήσει το δρόμο του.
Μόνο ο Κωνσταντίνος Βήτα δείχνει τον δέοντα σεβασμό στον Ρακιντζή επιλέγοντας να τον μιμηθεί στον τρόπο που τραγουδά - κι αυτή είναι ίσως η πιο προφανής απόδειξη της επιδραστικότητας του ανδρός.
Θα τολμήσω να δηλώσω ότι τότε είχα θεωρήσει οτι το τραγούδι αυτό μου είχε φανεί πολύ μπροστά για την εποχή του και για eurovision και για όλα, αλλά εδώ η Ευρώπη ψήφισε Lordi, στο sagapo θα κόλλαγε! Τώρα που το ξανάκουσα ήταν λίγο φάλτσα τα παιδιά :)
Αναφέρομαι, φυσικά, στον post-punk electro ύμνο του Μιχάλη Ρακιντζή, "S.A.G.A.P.O".
----
Η Ελλάδα είναι στο πρωπύργιο του μεταμοντέρνου κινήματος. Ξαναβλέποντας την κατάσταση πιστεύω ότι το the Κόπανοι του Κωνσταντίνου ήταν η μεταμοντέρνα εκδοχή των επτά σαμουράι του Κουροσάβα.
Φοβερές στιγμές ενός τρισμέγιστου καλλιτεχνη. Η χρονιά που βγήκε ο ακρογωνιαίος λίθος της ποπ "Είσαι σαν κουνέλι" ήταν αυτή που παράτησα το ωδείο.
Εξ ονόματος όσων μοιράζονται τη σπάνια τύχη να έχουν δει την ταινιά "The Κόπανοι" στο σινεμά, την πρώτη εβδομάδα προβολής τους, δεν μπορώ παρά να κραυγάσω: πόσο δίκιο έχεις, ανώνυμε!
Χρωστάω ειδικό post επί του θέματος, όπως επίσης και αναλυτικό post - περιγραφή της βραδιάς που πήγα στο "Γαλάζιο", να δω από κοντά το πρόγραμμα που μοιράζονταν ο Μιχάλης Ρακιντζής (s.a.g.a.p.o. era) και ο Γιώργος Μαργαρίτης ("δρόμοι του πουθενά" era).
Επίσης, στην σημαία του Καναδά απεικονίζεται ένα φύλλο σφενδάμου.
Δημοσίευση σχολίου