Countdown to 007: (019) Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι

Ξαναβλέποντας μετά από χρόνια τον "Άνθρωπο με το Χρυσό Πιστόλι" έκανα την εξής σκέψη: Ο Κρίστοφερ Λι θα μπορούσε να κάνει έναν υπέροχο 007. Είναι στιλάτος, κυνικός και ξέρει να πυροβολεί σωστά. Επίσης, έχει μια πολύ ωραία κυρία δίπλα του -κι ας λέει η ίδια ότι τον μισεί- που του ταιριάζει πολύ. Αν σκεφθεί κανείς ότι ο Ίαν Φλέμινγκ ήταν ξάδελφος του Κρίστοφερ Λι και τον ήθελε για τον ρόλο του Τζέημς Μποντ ήδη από το "Δρ. Νο", συνειδητοποιεί πόσο εύκολο θα ήταν ο Σον Κόνερι να έμενε για πάντα ένας άσημος Σκωτσέζος κομπάρσος...

Η δεύτερη σκέψη ήταν ότι η ταινία ήταν πολύ καλή. Νομίζω ότι είναι η τρίτη καλλίτερη όσων έκανε ο Μουρ. Τα στοιχεία της κωμωδίας και της παρωδίας είναι πιο έντονα εδώ, αλλά ακόμη δεν έχουμε φτάσει στην "λουναπαρκοειδή" διάθεση και το υπερβολικό κιτς του "Moonraker" ή του "Octopussy". Η δράση είναι ικανοποιητικότατη, τα κορίτσια πανέμορφα και τα τοπία συγκλονιστικά (κυρίως τα νησιά Φι Φι). Απ' την άλλη, πρέπει να τη δει κανείς όπως εγώ (στη σειρά μετά από εκείνες του Κόνερι και αμέσως μετά την πρεμιέρα του Μουρ) για να εκτιμήσει την αξία της. Αλλιώς, αυτό που θα θυμάται θα είναι ό,τι θυμάται και τώρα: ο νάνος Νικ-Νακ...

Θα μπορούσε τουλάχιστον να θυμάται την Μπριτ Έκλαντ. Αλλά η Σουηδή καλλονή ήταν απλώς... καλλονή. Κακή ηθοποιός και με κομματάκι χαζό ρόλο (της βοηθού του 007) έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα χειρότερα bond girls -αν κι εγώ την κατατάσσω στο προσωπικό μου top 5, αλλά τα δικά μου κριτήρια επηρεάζονται πολύ έντονα από την εμφάνιση με το μαγιό.





Η άλλη καλλονή της ταινίας είναι η Μοντ Άνταμς που εννιά χρόνια αργότερα (το 1983) θα επιστρέψει ως "Οκτοπούσι". Στην ταινία την απολαμβάνει ο Σκαραμάγκα (Κρίστοφερ Λι), αλλά φυσικά θα περάσει και από το κρεβάτι του Μποντ. Ο οποίος συνεχίζει να ντύνεται άθλια, με τα ίδια σταυρωτά σακάκια με τα τεράστια πέτα και τα πουκάμισα με τους αηδιαστικούς, ογκώδεις γιακάδες. Κορυφαία στυλιστική στιγμή της ταινίας, όταν ο αέρας του σηκώνει το σακάκι σε μια σκηνή και αποκαλύπτει την... λεοπαρδαλέ του φόδρα!

Γέλιο -εκτός από τον ρουχισμό- προκαλούν αρκετές ακόμη σκηνές. Οι σεναριογράφοι έχουν αποφασίσει να αποδομήσουν το μύθο του Μποντ, μπας και καταφέρουν να τον κρατήσουν στη ζωή για πολύ καιρό ακόμη, και ο Ρότζερ Μουρ δίνει ρέστα σε στιγμές αυτοσαρκασμού και σε σκηνές όπου αποκαθηλώνει ό,τι gentlemanish είχε πάνω του... Ρίχνει ένα παιδάκι στα βρωμόνερα για να μην το πληρώσει, κυνηγάει τον Σκαραμάγκα με βοηθό τον J.W.Pepper, τον "μάγκα" Σερίφη της προηγούμενης ταινίας που επιστρέφει εδώ ως τουρίστας στην Ταϊλάνδη, παίζει καράτε με μια ολόκληρη σχολή (πολύ της μόδας οι ταινίες καράτε στα μέσα της δεκαετίας του '70), την διαλύει και μετά... δεν καταφέρνει να βουτήξει στην Mercedes της απόδρασης. Αλλά η κορυφαία στιγμή γέλιου όλων των ταινιών της σειράς είναι όταν σε ένα δείπνο με την Μπριτ Έκλαντ, ο Ασιάτης σερβιτόρος τους προτείνει μια σαμπάνια... "Phuyuk". Όταν ο Ρότζερ Μουρ φρίττει, ο σερβιτόρος συμπληρώνει: "του '74 κύριε!".

update στο update (post μέσα στο post από τον Mr. Arkadin): Η ταινία σηματοδοτεί και την επιστροφή του Τζον Μπάρι, σε μεγάλη φόρμα. Το τραγουδάκι που έγραψε είναι νευρώδες και ξεσηκωτικό, φέρνει στο μυαλό τα δυναμικά θέματα που έγραφε στα '60s, αλλά είναι προφανέστατα επηρεασμένο από το Live and let die. Επίσης, τώρα που ξανάκουσα, έχω την αίσθηση ότι είχε βάλει τη Λούλου να ουρλιάζει σαν την κατσίκα, αλλά μπορεί να είμαι υπερβολικός.

H Guardian έχει ένα ενδιαφέρον θέμα για τους επιλαχόντες που δεν τραγούδησαν τελικά το τραγούδι των τίτλων στις ταινίες του 007 - και μας πληροφορεί ότι ο Άλις Κούπερ είχε ήδη έτοιμο ένα Man with the golden gun, το οποίο τελικά κατέληξε σε άλμπουμ του. Αλλά γι' αυτό θα πρέπει να επιβεβαιώσει η χεβιμεταλάδικη πτέρυγα του ΠΠC.

Το ενδιαφέρον είναι ότι, πολλά χρόνια πριν την ταινία, ο συνονόματος του 007 μπασίστας Τζίμι Μποντ είχε γράψει ένα θέμα, εμπνευσμένος από το βιβλίο του Φλέμινγκ - το οποίο είναι εξόχως τζεϊμσμποντικό και θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί ένα εναλλακτικό soundtrack.