Countdown to 007: (025) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου

Επειδή θεωρώ δεδομένο ότι δεν υπάρχει τακτικός αναγνώστης του "ΠΠC" που να μην έχει δει τουλάχιστον τρεις φορές τον "Χρυσοδάκτυλο" (αν υπάρχει, ας μάθει ότι δεν του αξίζει να είναι φίλος μας!), δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με την ταινία -που είναι σίγουρα η καλλίτερη των πέντε που γύρισε ο Σον Κόνερι και πιθανόν και η καλλίτερη γενικώς της σειράς του 007. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα ασχοληθώ ούτε με το αφοπλιστικό, καθηλωτικό, εθιστικό τραγούδι των τίτλων και τη φωνή της Σίρλεϊ Μπάσεϊ -ή τη σχέση της, από αυτή την ταινία και στο εξής, με τον 007... Γι' αυτά είναι υπεύθυνος ο Mr. Arkadin και πραγματικά αισθάνομαι σπουδαίος που είχα την έμπνευση να του ζητήσω πριν ενάμισι χρόνο να "πιάσει δουλειά" στο "ΠΠC". Γράφει με τόσο εύστοχο τρόπο όλα αυτά που θα ήθελα να γράψω εγώ, αλλά θα τα χαλούσα με την ακατάσχετη φλυαρία μου, ώστε απογειώνει στους περισσότερους τομείς αυτό το blog εκεί που οι προθέσεις μου ήθελαν πάντα να το στείλουν (ΟΚ, ίσως όχι με την ενότητα Django Weekend...).

Πίσω στον "Χρυσοδάκτυλο" όμως... Μου μένουν τα εξής πολύ απλά πράγματα για να ασχοληθώ: το Rolex Submariner, η Dom Perignon του '53, το "one point" δίπλωμα του μαντηλιού τσέπης, το σμόκιν και η σωστή του χρήση, η Aston Martin DB5, η Rolls Royce Phantom III, τα μπαλάκια της Slazenger (για γκολφ ή για τέννις), το sack suit του κ. Χρυσοδάκτυλου, το Ford Mustang (ναι, αυτό που οδηγούσε και ο Μπράντον στο Μπέβερλι Χιλς). Βρισκόμαστε στο 1964, ο Τζέημς Μποντ εμφανίζεται σε ταινία για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και εκτός του ότι επιτέλους το βιβλίο του Ίαν Φλέμινγκ μετατρέπεται σε ένα σοβαρό σενάριο και η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες είναι αρκούντως ικανοποιητικές, ο τρίτος "Πράκτωρ 007" προσθέτει σε στυλ όσα έλειπαν από τους προηγούμενους δύο και ολοκληρώνει την εικόνα του φλεγματικού, αβρού, γόη πράκτορα με την άδεια να σκοτώνει. Το "κουνημένο" βότκα μαρτίνι επιστρέφει, το sex-o-meter ανεβαίνει πια στο 7 ("σφάζει" -ή υποθέτουμε ότι το κάνει- άλλες τρεις εδώ: την Μεξικάνα στην αρχή, την Τζιλ που αργότερα πεθαίνει ολόχρυση στο Μαϊάμι και φυσικά την Πούσι Γκαλόρ, την -κατ' εμέ- εντυπωσιακότερη γκόμενα του Μποντ, με το τέλειο όνομα -τύφλα να 'χει ο Ρον Τζέρεμι ξανά-, το τέλειο στήθος, τις τέλειες ατάκες και τον τέλειο ρόλο στο βιβλίο του Φλέμινγκ, όπου είναι απλώς λεσβία...), τα αυτοκίνητα που διαλύει στο διάβα του κοντεύουν να γεμίσουν πάρκινγκ εμπορικού κέντρου. ΟΚ, ούτε χρόνο έχω, ούτε εσείς διάθεση για άλλο scroll down, ώστε να αναλύσω όλα τα παραπάνω. Οπότε, πιάνω μόνο τα βασικά:

To Rolex Submariner. Στην αρχική σκηνή ο Κόνερι αναδύεται από τη θάλασσα και βγάζει τη στολή του δύτη. Από μέσα φορά λευκό σμόκιν με παπιγιόν και μαύρο παντελόνι -και ένα Rolex Submariner. Λάθος επιλογή για το σμόκιν, σωστή για το βυθό απ' όπου έσκασε μύτη. Το πρώτο Submariner εμφανίστηκε 10 χρόνια πριν την ταινία και αποτέλεσε το αρχέτυπο για τα diver's watches που ακολούθησαν: περιστρεφόμενη στεφάνη με εμφανείς ενδείξεις των λεπτών, ώστε να ξέρει ο δύτης με μια ματιά πόση ώρα βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, φωσφορίζοντες δείκτες και ενδείξεις ωρών σε μαύρο καντράν, στεγανότητα στα 300 μ. Από τότε, η Rolex (αλλά και αρκετές ακόμη μεγάλες ωρολογοποιίες) έκαναν παπάδες στο θέμα της στεγανότητας και φτάσαμε φέτος να παρουσιαστεί το Rolex Sea-Dweller που συνεχίζει να δουλεύει ακόμη και σε βάθος 3.900 μ. Όχι ότι θα το πάρει ποτέ άνθρωπος εκεί κάτω να το δοκιμάσει, αφού το είδος μας αντέχει μέχρι τα 320 μέτρα το πολύ. Τέλος πάντων, ακόμη κι αυτό το κοκόρι της υψηλής ωρολογοποιίας, στη φάτσα είναι πανομοιότυπο με το Submariner που φορούσε ο Κόνερι το 1964. Η χρήση της λέξης "κλασσικό" εν προκειμένω είναι ό,τι πιο κλισέ μπορώ να γράψω για να κλείσω αυτή την παράγραφο.

Γενικώς, μάλλον, θα κλείσω εδώ, γιατί έχω πρωινό ξύπνημα αύριο. Προτού ο mr. Arkadin προσθέσει τα περί Σίρλεϊ Μπάσεϊ και προτού εσείς επιλέξετε (αν το κάνετε, γιατί έχω και μια ελαφρά υπόνοια ότι κανείς δεν ασχολείται με τα τζεημσποντικά πέραν ημών των δύο και του Αθήναιου) με ποιο άλλο φετίχ από όλα όσα εμφανίζονται σ' αυτήν την ταινιάρα πρέπει να ασχοληθώ στο update μου, θα ανεβάσω άλλη μια φωτογραφία ρολογιού: τον χρυσαφί (τι άλλο;) χρονογράφο που σχεδίασε η Swatch προς τιμήν του Όντζομπ, του πιστού και μουγγού Κορεάτη μπράβου του Χρυσοδάκτυλου.

Update (Post μέσα στο Post - από τον Mr. Arkadin):

Ναι, το τραγούδι των τίτλων του Goldfinger είναι ίσως το πλέον αρχετυπικό τραγούδι 007, ο κανόνας με τον οποίο αναμετρώνται όλα τα υπόλοιπα τραγούδια της σειράς. Είναι ένα τραγούδι με ένα πολύ χαρακτηριστικό swing - κάτι που φαίνεται και από την άνεση με την οποία πέρασε στο ρεπερτόριο του Κάουντ Μπέιζι, διψάει το κομμάτι για μια big band να το ερμηνεύσει. Βέβαια, η πιο τζαζ εκδοχή του κομματιού είναι από τον Τζέιμς Μποντ αυτοπροσώπως - έστω κι αν πρόκειται για απλή συνωνυμία: για τον μπασίστα Τζίμι Μποντ, έναν από τους ήρωες της West Coast Jazz των '60s, o οποίος ερμήνευσε το κομμάτι με μπρίο και την coolness που του αναλογεί. Το θεωρώ καλύτερο από το original, το οποίο, για να πω την αμαρτία μου, εμένα δεν μου αρέσει*. Ή μάλλον, μου αρέσει το τραγούδι, αλλά δεν αντέχω τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ - μου τη δίνει στα νεύρα το μέταλλο της φωνής της, θεωρώ υπερβολική την ερμηνεία της, μου κάνει λίγο drag show όλο αυτό (θα πω περισσότερα γι' αυτήν στη συνέχεια του αφιερώματος). Ίσως γι' αυτό και η μοναδική στιγμή που την απολαμβάνω πραγματικά, είναι όταν αυτοπαρωδείται, στο πλαίσιο του καλύτερου τηλεοπτικού βαριετέ όλων των εποχών:

*(μπορεί βέβαια να φταίει και το ότι έχω περάσει πολλές ώρες της φοιτητικής μου ζωής, τραγουδώντας με φίλους "κωλοφίνγκερ", με αποτέλεσμα πλέον να μην μπορώ να το ακούσω κανονικά...)

Update 2 (πάλι από τον mr. Arkadin)

Ξέχασα μια ακόμα cult εκτέλεση του Goldfinger, εκείνης που ακουγόταν στους τίτλους της ταινίας στη Γαλλία. Γιατί τότε, εκτός από τους διαλόγους, μεταγλώττιζαν και τα τραγούδια, με αποτέλεσμα κάποια ξεθυμασμένη ορχήστρα να συνοδεύει κάποιον Τζον Γουίλιαμ (!) να τραγουδά "γκολντφίνγκεγ"!