4 Οκτ 2008

Countdown to 007: (025) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου

Επειδή θεωρώ δεδομένο ότι δεν υπάρχει τακτικός αναγνώστης του "ΠΠC" που να μην έχει δει τουλάχιστον τρεις φορές τον "Χρυσοδάκτυλο" (αν υπάρχει, ας μάθει ότι δεν του αξίζει να είναι φίλος μας!), δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου με την ταινία -που είναι σίγουρα η καλλίτερη των πέντε που γύρισε ο Σον Κόνερι και πιθανόν και η καλλίτερη γενικώς της σειράς του 007. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν θα ασχοληθώ ούτε με το αφοπλιστικό, καθηλωτικό, εθιστικό τραγούδι των τίτλων και τη φωνή της Σίρλεϊ Μπάσεϊ -ή τη σχέση της, από αυτή την ταινία και στο εξής, με τον 007... Γι' αυτά είναι υπεύθυνος ο Mr. Arkadin και πραγματικά αισθάνομαι σπουδαίος που είχα την έμπνευση να του ζητήσω πριν ενάμισι χρόνο να "πιάσει δουλειά" στο "ΠΠC". Γράφει με τόσο εύστοχο τρόπο όλα αυτά που θα ήθελα να γράψω εγώ, αλλά θα τα χαλούσα με την ακατάσχετη φλυαρία μου, ώστε απογειώνει στους περισσότερους τομείς αυτό το blog εκεί που οι προθέσεις μου ήθελαν πάντα να το στείλουν (ΟΚ, ίσως όχι με την ενότητα Django Weekend...).

Πίσω στον "Χρυσοδάκτυλο" όμως... Μου μένουν τα εξής πολύ απλά πράγματα για να ασχοληθώ: το Rolex Submariner, η Dom Perignon του '53, το "one point" δίπλωμα του μαντηλιού τσέπης, το σμόκιν και η σωστή του χρήση, η Aston Martin DB5, η Rolls Royce Phantom III, τα μπαλάκια της Slazenger (για γκολφ ή για τέννις), το sack suit του κ. Χρυσοδάκτυλου, το Ford Mustang (ναι, αυτό που οδηγούσε και ο Μπράντον στο Μπέβερλι Χιλς). Βρισκόμαστε στο 1964, ο Τζέημς Μποντ εμφανίζεται σε ταινία για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και εκτός του ότι επιτέλους το βιβλίο του Ίαν Φλέμινγκ μετατρέπεται σε ένα σοβαρό σενάριο και η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες είναι αρκούντως ικανοποιητικές, ο τρίτος "Πράκτωρ 007" προσθέτει σε στυλ όσα έλειπαν από τους προηγούμενους δύο και ολοκληρώνει την εικόνα του φλεγματικού, αβρού, γόη πράκτορα με την άδεια να σκοτώνει. Το "κουνημένο" βότκα μαρτίνι επιστρέφει, το sex-o-meter ανεβαίνει πια στο 7 ("σφάζει" -ή υποθέτουμε ότι το κάνει- άλλες τρεις εδώ: την Μεξικάνα στην αρχή, την Τζιλ που αργότερα πεθαίνει ολόχρυση στο Μαϊάμι και φυσικά την Πούσι Γκαλόρ, την -κατ' εμέ- εντυπωσιακότερη γκόμενα του Μποντ, με το τέλειο όνομα -τύφλα να 'χει ο Ρον Τζέρεμι ξανά-, το τέλειο στήθος, τις τέλειες ατάκες και τον τέλειο ρόλο στο βιβλίο του Φλέμινγκ, όπου είναι απλώς λεσβία...), τα αυτοκίνητα που διαλύει στο διάβα του κοντεύουν να γεμίσουν πάρκινγκ εμπορικού κέντρου. ΟΚ, ούτε χρόνο έχω, ούτε εσείς διάθεση για άλλο scroll down, ώστε να αναλύσω όλα τα παραπάνω. Οπότε, πιάνω μόνο τα βασικά:

To Rolex Submariner. Στην αρχική σκηνή ο Κόνερι αναδύεται από τη θάλασσα και βγάζει τη στολή του δύτη. Από μέσα φορά λευκό σμόκιν με παπιγιόν και μαύρο παντελόνι -και ένα Rolex Submariner. Λάθος επιλογή για το σμόκιν, σωστή για το βυθό απ' όπου έσκασε μύτη. Το πρώτο Submariner εμφανίστηκε 10 χρόνια πριν την ταινία και αποτέλεσε το αρχέτυπο για τα diver's watches που ακολούθησαν: περιστρεφόμενη στεφάνη με εμφανείς ενδείξεις των λεπτών, ώστε να ξέρει ο δύτης με μια ματιά πόση ώρα βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, φωσφορίζοντες δείκτες και ενδείξεις ωρών σε μαύρο καντράν, στεγανότητα στα 300 μ. Από τότε, η Rolex (αλλά και αρκετές ακόμη μεγάλες ωρολογοποιίες) έκαναν παπάδες στο θέμα της στεγανότητας και φτάσαμε φέτος να παρουσιαστεί το Rolex Sea-Dweller που συνεχίζει να δουλεύει ακόμη και σε βάθος 3.900 μ. Όχι ότι θα το πάρει ποτέ άνθρωπος εκεί κάτω να το δοκιμάσει, αφού το είδος μας αντέχει μέχρι τα 320 μέτρα το πολύ. Τέλος πάντων, ακόμη κι αυτό το κοκόρι της υψηλής ωρολογοποιίας, στη φάτσα είναι πανομοιότυπο με το Submariner που φορούσε ο Κόνερι το 1964. Η χρήση της λέξης "κλασσικό" εν προκειμένω είναι ό,τι πιο κλισέ μπορώ να γράψω για να κλείσω αυτή την παράγραφο.

Γενικώς, μάλλον, θα κλείσω εδώ, γιατί έχω πρωινό ξύπνημα αύριο. Προτού ο mr. Arkadin προσθέσει τα περί Σίρλεϊ Μπάσεϊ και προτού εσείς επιλέξετε (αν το κάνετε, γιατί έχω και μια ελαφρά υπόνοια ότι κανείς δεν ασχολείται με τα τζεημσποντικά πέραν ημών των δύο και του Αθήναιου) με ποιο άλλο φετίχ από όλα όσα εμφανίζονται σ' αυτήν την ταινιάρα πρέπει να ασχοληθώ στο update μου, θα ανεβάσω άλλη μια φωτογραφία ρολογιού: τον χρυσαφί (τι άλλο;) χρονογράφο που σχεδίασε η Swatch προς τιμήν του Όντζομπ, του πιστού και μουγγού Κορεάτη μπράβου του Χρυσοδάκτυλου.



Update (Post μέσα στο Post - από τον Mr. Arkadin):
Ναι, το τραγούδι των τίτλων του Goldfinger είναι ίσως το πλέον αρχετυπικό τραγούδι 007, ο κανόνας με τον οποίο αναμετρώνται όλα τα υπόλοιπα τραγούδια της σειράς. Είναι ένα τραγούδι με ένα πολύ χαρακτηριστικό swing - κάτι που φαίνεται και από την άνεση με την οποία πέρασε στο ρεπερτόριο του Κάουντ Μπέιζι, διψάει το κομμάτι για μια big band να το ερμηνεύσει. Βέβαια, η πιο τζαζ εκδοχή του κομματιού είναι από τον Τζέιμς Μποντ αυτοπροσώπως - έστω κι αν πρόκειται για απλή συνωνυμία: για τον μπασίστα Τζίμι Μποντ, έναν από τους ήρωες της West Coast Jazz των '60s, o οποίος ερμήνευσε το κομμάτι με μπρίο και την coolness που του αναλογεί. Το θεωρώ καλύτερο από το original, το οποίο, για να πω την αμαρτία μου, εμένα δεν μου αρέσει*. Ή μάλλον, μου αρέσει το τραγούδι, αλλά δεν αντέχω τη Σίρλεϊ Μπάσεϊ - μου τη δίνει στα νεύρα το μέταλλο της φωνής της, θεωρώ υπερβολική την ερμηνεία της, μου κάνει λίγο drag show όλο αυτό (θα πω περισσότερα γι' αυτήν στη συνέχεια του αφιερώματος). Ίσως γι' αυτό και η μοναδική στιγμή που την απολαμβάνω πραγματικά, είναι όταν αυτοπαρωδείται, στο πλαίσιο του καλύτερου τηλεοπτικού βαριετέ όλων των εποχών:

*(μπορεί βέβαια να φταίει και το ότι έχω περάσει πολλές ώρες της φοιτητικής μου ζωής, τραγουδώντας με φίλους "κωλοφίνγκερ", με αποτέλεσμα πλέον να μην μπορώ να το ακούσω κανονικά...)

Update 2 (πάλι από τον mr. Arkadin)
Ξέχασα μια ακόμα cult εκτέλεση του Goldfinger, εκείνης που ακουγόταν στους τίτλους της ταινίας στη Γαλλία. Γιατί τότε, εκτός από τους διαλόγους, μεταγλώττιζαν και τα τραγούδια, με αποτέλεσμα κάποια ξεθυμασμένη ορχήστρα να συνοδεύει κάποιον Τζον Γουίλιαμ (!) να τραγουδά "γκολντφίνγκεγ"!

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

δεν θέλω να πετάγομαι σαν κι εγώ δεν ξέρω τι αλλά απλά εμφανίστηκα για να διαψεύσω την "ελαφρά υπόνοιά" σας

Homo Ludens είπε...

Οι τέσσερίς μας λοιπόν...

Ανώνυμος είπε...

κάποιος να φέρει και την τράπουλα

Stratos Bacalis είπε...

Μέτρα πέντε - άσχετο αν δε σχολιάζω σε κάθε ποστ!

Homo Ludens είπε...

Ναι, πολύ όμορφα όλα αυτά, αισθάνομαι συγκινημένος, θα 'θελα να σας ευχαριστήσω κ.λπ κ.λπ, αλλά κανα σχόλιο επί της ουσίας θα κάνει κανείς; Την pochette ή το μπαλάκι Slazenger; Τι σκατά θέλετε να σας αναλύσω παρακάτω; Χα χα χα χα

Nikos Fotakis είπε...

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, όταν ξεκινούσα την καριέρα μου στα περιοδικά, είχα την τύχη να δουλεύω στο πλευρό του Μπάμπη Ακτσόγλου, ο οποίος, ας το παραδεχτούμε, υπήρξε μάλλον ο οξυδερκέστερος και πιο ακριβοδίκαιος κριτικός κινηματογράφου της γενιάς του. Υπήρξε επίσης ένας στοργικός πατέρας, ο οποίος παρατηρούσε με ενδιαφέρον τις συνήθειες των παιδιών του. Ήρθε λοιπόν ένα πρωινό Δευτέρας στο γραφείο και μετέφερε εντυπωσιασμένος τη σκηνή που έζησε σε ένα παιδικό πάρτι. Σάββατο απόγευμα, στα τέλη του 20ού αιώνα, και καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια κάθονταν με ανοιχτό το στόμα και παρακολουθούσαν μια ταινία που γυρίστηκε τριαντα τόσα χρόνια πριν, χωρίς τα οπτικά εφέ και τις εντυπωσιακές σκηνές δράσης στις οποίες έχουν εθιστεί πια τα πιτσιρίκια. Συμφωνήσαμε τότε ότι αυτή είναι η δύναμη μιας πραγματικά καλής ταινίας - να παραμένει φρέσκια παρά το πέρασμα του χρόνου.
Η εκτίμηση ότι ο "Χρυσοδάκτυλος" είναι η "καλλίτερη" (sic) ταινία της σειράς είναι μεν η επικρατέστερη, πλην όμως, οι "ψαγμένοι" φαν τη σνομπάρουν (όπως οτιδήποτε δημοφιλές), προμοτάροντας το "Από τη Ρωσία με αγάπη", όπου τίθενται οι βάσεις της μυθολογίας του 007.
Όσο για την Πούσι Γκαλόρ, ναι, είναι το απόλυτο bond girl, και οφείλω να επισημάνω ότι την υποδύθηκε η Χόνορ Μπλάκμαν, όταν εγκατέλειψε το ρόλο της Κάθι Γκέιλ στους τηλεοπτικούς "Εκδικητές". Το ότι η αντικαταστάτριά της στη σειρά, η θεά Νταϊάνα Ριγκ, έγινε το πρόσωπο που ανέτρεψε το concept "Bond Girl" λίγες ταινίες 007 αργότερα δεν είναι τυχαίο - ετοιμάζω ειδικό post για τους "Εκδικητές" που θα αναρτηθεί εν ευθέτω χρόνω.

gilles είπε...

αλήθεια το ''από τη ρωσία με αγάπη'' θεωρείται από μερικούς το καλύτερο? και εμένα.
αν και δεν είμαι ψαγμενος φαν της σειράς από όλες όσες έχω δει αυτη μου είχε αρέσει περισσότερο.
αλλα δεν τις εχω δει όλες...
καμια δεκαπενταρια νομιζω

Ανώνυμος είπε...

χίλια συγγνώμη,δεν το είχα σκεφτεί έτσι..
νόμιζα πως απλά διατηρούμε μια e-κοινωνική επαφή έτσι και δεν εντρυφούμε στα της ουσίας, αφού το λέτε σεις όμως..

αντιπαθώ βαθύτατα τη Bassey, η μόνη περίπτωση που δεν μου αποσυντονίζει-πλέον-το νευρικό σύστημα είναι τα remixes όπου της βάζουν χέρι στο "μέταλλο" και το περνάνε από τον τροχό

οπωσδήποτε και Aston Martin, καθώς τα χνουδωτά μπαλάκια με ανατριχιάζουν και αυτά του golf παραείναι συρρικνωμένα για τα γούστα μου (το γνωρίζω , υπερέβην τα εσκαμμένα αλλά απλώς αστειευόμουν εκμεταλλευόμενος το χαλαρό της ημέρας)

η Πούσι Γκαλόρ ! αχ η Πούσι Γκαλόρ ! (ε τί θέτε ; με τέτοιο όνομα να κάνω σημειολογική ανάλυση ; λεσβία -ξελεσβία, δεν είμεθα ομοφοβικοί όταν πρόκειται για την Πούσι)

το Rolex χάρισμά σας, αυτά τα state of wealth δεν με αγγίζουν

εντάξει τώρα ; καλύτερα ;

Homo Ludens είπε...

Το "Απ' τη Ρωσία με Αγάπη" είναι μια ταινία με εξαιρετική ατμόσφαιρα, τέλεια αναπαράσταση της εποχής του ψυχρού πολέμου -στην κοσμοπολίτική του βερσιόν- αλλά όχι μια αρχετυπική ταινία 007. Διαφωνώ, δηλαδή, με αυτό το "εκεί τίθενται οι βάσεις της μυθλογίας του". Οι βάσεις τίθενται στον Χρυσοδάκτυλο (όπου γίνεται και κατάχρηση "έξυπνων ατακών"). Στο "Απ' τη Ρωσία με Αγάπη" απλά καταλαβαίνουμε ότι ο Μποντ θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει και σε "σκεπτόμενες" ιστορίες. Κάτι που θα γίνει αρκετά χρόνια αργότερα. Αλλά θα έλθουμε και σ' αυτό...

gilles είπε...

homo ludens άσχετο αλλα το γράφω εδώ. όταν είχα δει το δρ.νο με είχε ξενερωσει πολυ που σε κάποια στιγμη που είναι αιχμάλωτοι ο κονερι με την άντρες, εκεινη τον ρωτάει αν φοβάται και αυτος λεει ''δεν βλέπεις τα χερια μου που είναι ιδρωμένα'' ή κάτι τέτοιο τελωσπάντων.
απαρέδεκτη ατακα. τι έιναι μποντ? κανένας πρωτοβγαλτος πράκτορας? εννοώ μήπως δεν ήταν απο την αρχη διαμορφομενες όχι μόνο οι βάσεις των ταινιών μποντ αλλά και του ιδιου του χαρακτήρα?
ερώτηση ειναι..

Homo Ludens είπε...

@ Gilles: Νομίζω ότι σε αυτό έχει ήδη απαντήσει ο Mr. Arkadin στα σχόλια του για το post μου περί "Δρος Νο". Η ταινία ξεκίνησε με τη λογική να παίξει το ρόλο teaser για μια τηλεοπτική σειρά. Είχε χαμηλό budget, γυρίστηκε γρήγορα, δεν δόθηκε πολλή σημασία στις λεπτομέρειες. Εσένα σε χάλασε η χαζή ατάκα, εμένα με χάλασε το πόσο εύκολα αποδρά στο τέλος ο Μποντ από το κελί του, άλλον τον χαλά η γελοιότητα του δράκου-φλογοβόλου, ή οι άθλιες ερμηνείες σχεδόν όλων των ηθοποιών. Αλλά είπαμε, ο "Δρ. Νο" ήταν η αρχή του παντός. Έστω και ως b-movie κατ' ουσίαν...

Άσχετο, αλλά επειδή είσαι "φορμουλάκιας", δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω πώς σου φάνηκε το σημερινό εξώφυλλο του GK.

gilles είπε...

δεν το είδα. τι έχει?
ακόμα πιο άσχετο:
τι έκανε ο αλόνσο την προηγμούμενη κυριακή? τους πήρε τις ταυτότητες με 20 χιλιομετρα μικροτερη τελικη ή μου φανηκε?

Homo Ludens είπε...

Είχαμε εξώφυλλο τον Χάμιλτον... γυμνό :)
Επίσης, έχει πλάκα που ο Αλόνσο βγήκε και επιβεβαίωσε αυτά ακριβώς που γράφαμε οι δυο μας σ' αυτό εδώ το μπλογκ λίγες ημέρες νωρίτερα. Έχεις απόλυτο δίκιο σ' αυτό που είχες γράψει, ότι αν δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να κάνει θαύματα με αυτή τη σακαράκα που οδηγάει, θα είχε μαζέψει πολύ περισσότερους βαθμούς. Από την άλλη, να που γίνονται θαύματα και με τη φετινή Renault.