Countdown to 007: (027) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 Εναντίον Δρος Νο

Για το μέσο αναγνώστη του "ΠΠC" η σκηνή με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα 105 λεπτά της πρεμιέρας του 007 στη μεγάλη οθόνη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την απολύμανση του Σον Κόνερι και της Ούρσουλα Άντρες από το επιτελείο του Δρος Νο. Έτσι κι αλλιώς η υπόθεση της ταινίας είναι ολίγον τι παιδική, συνεπώς η πιθανότητα να ξεκλέψεις ένα δέκατο του δευτερολέπτου με την ομορφότερη γυναίκα της δεκαετίας του '60 τσίτσιδη καθίσταται αυτομάτως αυτοσκοπός από την στιγμή που την βλέπεις να βγαίνει από τη θάλασσα χαριεντιζόμενη με κάτι όστρακα, κάπου στο μέσον του "Dr. No". Φρόντισα να κάνω pause και zoom την ώρα που ο αυλικός του Κινέζου κακού προσφέρει το γαλάζιο μπουρνούζι στην Χάνι Ράιντερ (ο Ρον Τζέρεμι σκέφτηκε το όνομα;) αλλά τζίφος: Η Ούρσουλα Άντρες φορούσε μαγιουδάκι στο χρώμα του δέρματος και ούτως ή άλλως οι υπερβολικές της καμπύλες δεν είναι του γούστου μου -αν και ήταν το πρότυπο όμορφου σώματος εν έτει 1962, όταν βγήκε η ταινία.

Βατερλό η υπόνοια τσόντας, λοιπόν, και προσπαθώ να καταλάβω γιατί στο IMDB ο "Dr.No" έχει μαζέψει 73%. Στα προφανή: Εδώ ακούγεται για πρώτη φορά το "Μποντ, Τζέιμς Μποντ", εδώ ρίχνει για πρώτη φορά τρεις πούτσους σε τρεις εντελώς διαφορετικού στυλ μουνάρες, εδώ πίνει για πρώτη φορά βότκα μαρτίνι "shaken, not stirred". Μάλιστα η βότκα είναι Smirnoff, όσες φορές εμφανίζεται, που δείχνει ότι ο γευσιγνώστης που ανέλαβε την στελέχωση του φιλμ με booze είναι της ποιοτικής μάζας και αυτό είναι κάτι που ενθουσιάζει έναν λάτρη της μπίρας Kaiser, του "Κατωγιού Αβέρωφ" και του κονιάκ Metaxa (ακόμη κι αν μιλάμε για επτάστερο). Αλλά και πάλι. Τα παραπάνω δεν φτάνουν για τον ενθουσιασμό που δείχνουν οι φίλοι του 007 για την ταινία. Ως ηθοποιός ο Σον Κόνερι ξεχωρίζει, αλλά μάλλον δεν οφείλεται στις υποκριτικές του ικανότητες αυτό, αλλά στο πόσο χάλια παίζουν όλοι οι υπόλοιποι (πλην του Τζόζεφ Γουάιζμαν -στο ρόλο της ζωής του ως Δρ. Νο- που είναι επαρκής).

Υποθέτω ότι η ο όλος μύθος γύρω από τον "Dr. No" οφείλεται (πέραν της Ούρσουλα) στο γεγονός ότι απλά εδώ τίθενται οι βασικές αρχές αυτού που θα ακολουθήσει. Έγραψα ήδη για τις ατάκες, το σεξ και τη βότκα μαρτίνι, προσθέτω και τα υπόλοιπα: Ο 007 ράβεται στη Saville Row (το αναφέρει χωρίς ίχνος αλαζονείας στον Αμερικανό πράκτορα Φέλιξ Λέιτερ) -φορά γκρι δίκουμπο τη μέρα με λευκό πουκάμισο και μαύρη γραβάτα και μαύρο κοστούμι τα βράδια-, παίζει (και εννοείται κερδίζει στο) Σεμαίν ντε Φερ, οδηγάει γρήγορα αυτοκίνητα και ξεφεύγει εύκολα από τους κακούς (εδώ ένα κάμπριο Sunbeam Alpine Series II Tiger του '61 κόντρα σε μια... νεκροφόρα σε χωματόδρομο της Τζαμάικας σε μια σκηνή που θυμίζει Ράλι Ακρόπολις με χάλια οπτικά εφέ) και αφήνει στην άκρη τη Μπερέτα του για το Walter PPK που θα γράψει ιστορία στα χέρια του. Επίσης, τα βάζει με ανορθόδοξους "κακούς" (μια μαύρη χήρα στον ύπνο του, για παράδειγμα) και ακούει για πρώτη φορά τα εξ αμάξης από τον Μ -Μπέρναρ Λι: "Το 00 σημαίνει ότι έχεις άδεια να σκοτώνεις, όχι να σκοτώνεσαι".

Από εκεί και πέρα, καταφεύγω στα trivia του IMDB και περιμένω τον Mr.Arkadin να μιλήσει για τους τίτλους αρχής και το τραγούδι (απορία: όλη η ταινία είναι γυρισμένη στην Τζαμάικα, γιατί δεν έπαιξε καθόλου ρέγκε;). Τον ρόλο του Δρος Νο απέρριψαν οι Νόελ Κάουαρντ (με τη θρυλική ατάκα "Dr. No? No, no, no!") και Μαξ φον Σίντοφ, ο Μπρόκολι ήθελε να τον παίξει ο ξάδελφός του Κρίστοφερ Λι (που έπαιξε άλλωστε τον Φου Μαντσού τόσες φορές, ο οποίος Φου Μαντσού ήταν η επιρροή του Φλέμινγκ για να δημιουργήσει έναν Κινέζο κακό -τελικά ο Λι εμφανίστηκε 12 χρόνια αργότερα ως ο "Ανθρωπος με το Χρυσό Πιστόλι"), η οργάνωση των κακών είναι η SPECTRE που για μία και μόνη φορά εμφανίζεται χωρίς να ακούγεται το όνομα"Μπλόφελντ" πουθενά, η Σύλβια Τρεντς (την οποία ο Μποντ ξεμουνιάζει στο Σεμαίν ντε Φερ και μετά και στην κυριολεξία) είναι το μόνο "Bond girl" που εμφανίζεται και σε άλλη ταινία -στην επόμενη- και ο πίνακας στον οποίο κοντοστέκεται για λίγο ο 007 στο αρχηγείο του Δρ. Νο είναι ο κλεμμένος -τότε και μέχρι το '65- "Δούκας του Γουέλινγκτον" του Γκόγια. Κορυφαίο! Τέλος, δεν υπάρχει πουθενά ο Q (μαλακία) και η υπόθεση έχει ως εξής: Μια παρανοϊκή ιδιοφυία επιχειρεί να καταστρέψει το διαστημικό πρόγραμμα των ΗΠΑ (άνευ ξεκάθαρου λόγου), οι Άγγλοι επεμβαίνουν και ο 007 καταστρέφει (με άκρως αστείο τρόπο, αποδρώντας πανεύκολα και απλά δέρνοντας τον κακό) όλα του τα πλάνα, δευτερόλεπτα πριν ενεργοποιήσει τις ραδιενεργές του παρεμβολές που θα έριχναν στη ζούγκλα του Αμαζονίου το διαστημόπλοιο...

---

Και με αυτό το post εγκαινιάζεται η ενότητα που είχα υποσχεθεί στο κοινό του "ΠΠC". Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινά από το 027 γιατί θα σταματήσει όχι στο 000, αλλά στο 007, όπως αρμόζει σε ένα αφιέρωμα στον Τζέιμς Μποντ. Για τις εκτός σειράς ταινίες προκαλώ τον Mr. Arkadin να προβεί σε -επίσης- εκτός σειράς posts.

Update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Η μουσική της ταινίας είναι ένα πολύ ωραίο θέμα που έχει προκαλέσει εκατοντάδες συζητήσεις και διαμάχες. Οι παραγωγοί ανέθεσαν το soundtrack στον Μόντι Νόρμαν, ο οποίος στην εποχή του ήταν ήδη μάλλον επιτυχημένος συνθέτης θεατρικής και κινηματογραφικής μουσικής, αλλά αποδείχθηκε ανεπαρκέστατος για την περίσταση. Οπότε, προσελήφθη ο Τζον Μπάρι για να σώσει την κατάσταση - και κυρίως να κάνει τις ενορχηστρώσεις, φέρνοντας στη σειρά τον ήχο του swinging London: βαρβάτα πνευστά και κοφτερές κιθαριές. Το βασικό θέμα του Τζέιμς Μποντ αποδίδεται στον Νόρμαν, όμως ο Μπάρι ισχυρίζεται ακόμα πως το έχει συνθέσει ο ίδιος (κι ας έχασε το σχετικό δικαστήριο πριν από μερικά χρόνια). Η αλήθεια φαίνεται πως είναι κάπου στη μέση: ο Νόρμαν πρέπει να έγραψε το εισαγωγικό μοτίβο (με τα πνευστά) και ο Μπάρι να προσέθεσε (στο πλαίσιο της "ενορχήστρωσης") αυτό το γαμάτο ριφ με την τόσο '60s κιθάρα. Τέλος πάντων. Ο Homo Ludens αναρωτιέται γιατί, ενώ εξελίσσεται στη Τζαμάικα η ταινία, δεν ακούγεται καθόλου ρέγκε. Η απάντηση είναι γιατί η ρέγκε, ως είδος, εμφανίστηκε περίπου πέντε χρόνια αργότερα - στην ταινία υπάρχει σε αφθονία, ως couleur locale, χωρίς να τονίζεται ιδιαίτερα, το είδος που έμεινε γνωστό ως calypso (αυτό που τραγουδούσε ο Μπελαφόντε). Δεν έχω στα χέρια μου το κανονικό soundtrack, έχω όμως το θεϊκό άλμπουμ "Basie meets Bond", όπου ο βασιλιάς του σουίνγκ, Κάουντ Μπέιζι, διασκευάζει τις μουσικές που τότε είχαν γίνει τεράστιο σουξέ (από τις πρώτες τέσσερις ταινίες). Από το "Δρ. Νο", εκτός από το γνωστό κλασικό θέμα, υπάρχει επίσης το "Dr. No's Fantasy" και δύο καλυψοειδή θέματα, το "Underneath the Mango Tree" και το "Kingston Calypso" (που με τη σειρά του βασίζεται στο παιδικό τραγουδάκι "Three Blind Mice") - οι ενορχηστρώσεις που έκανε σ' αυτά ο θεός της λάτιν τζαζ Τσίκο Ο' Φαρίλ είναι κατά τη γνώμη μου καλύτερες κι από αυτές του Μπάρι (υπόσχομαι οι επόμενες παρεμβάσεις μου να είναι μικρότερες)