Είμαι πάλι 15χρονο

Το timing ήταν άψογο - σχεδόν καρμικό. Πέρασα το κατώφλι του κομιξάδικου της γειτονιάς μου, την ώρα που ο Ευθύμης άνοιγε την κούτα με τις φρέσκιες παραλαβές, κι ετοιμαζόταν να τοποθετήσει στα ράφια τα άλμπουμ, τα graphic novels και τα τευχάκια με τις νέες περιπέτειες των σούπερ ηρώων. Πάνω πάνω στον πάγκο, ο λόγος που είχα βρεθεί εκεί: το τελευταίο τεύχος του "Batman and Robin" της νέας σειράς με ήρωα τον πιο θρυλικό σούπερ-ντετέκτιβ των κόμιξ. Η σειρά έχει ξεκινήσει εδώ και μόλις τρεις μήνες - ο τελευταίος πέρασε βασανιστικά, καθώς ανυπομονούσα να διαβάσω το νέο επεισόδιο. Είχε να μου συμβεί πολλά χρόνια αυτό.

Ήμουν στην εφηβεία όταν έπαιρνα σβάρνα τα βιβλιοπωλεία και τα κεντρικά περίπτερα, αναζητώντας τα μηνιαία τευχάκια με τις περιπέτειες των αγαπημένων μου σούπερ-ηρώων. Ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου με θεωρούσε γραφικό, παρά το ότι του άφηνα ένα σεβαστό ποσό κάθε μήνα, αγοράζοντας μανιωδώς Spider-Man, X-Men, Fantastic Four. Αυτή η συνήθεια κράτησε τέσσερα-πέντε χρόνια (οκτώ, αν υπολογίσουμε και τις ελληνικές εκδόσεις που αγόραζα από το δημοτικό). Την έκοψα κάπου στο Λύκειο, όταν άφησα τα "εμπορικά" αμερικάνικα κόμιξ, προτιμώντας τα "ψαγμένα", "ενήλικα" ευρωπαϊκά/λατινοαμερικάνικα κόμιξ που δημοσίευε η Βαβέλ.
Εδώ και 2-3 χρόνια, όμως, έχω ξανακυλήσει. Δεν αγοράζω μηνιαία τευχάκια, βέβαια - προτιμώ τους τόμους με τις συλλογές ιστοριών, που μου επιτρέπουν να απολαμβάνω σε χορταστικές δόσεις την εξέλιξη του είδους. Πιο καλογραμμένα σενάρια, εκπληκτικά σχέδια και μια ποιότητα εκτύπωσης σκάλες ανώτερη από τα ραστερωτά χρώματα που χάνονταν στο φτηνό δημοσιογραφικό χαρτί. Σιγά-σιγά ξεπέρασα και τις αναστολές μου. Γιατί στο παρελθόν, όταν, κατά καιρούς, με έπιανε νοσταλγία, η εξέλιξη των κόμιξ που αγαπούσα με απωθούσε - νέοι ήρωες, συνταρακτικές αλλαγές στην πλοκή, πράγματα που για να καταλάβω, θα έπρεπε να σπαταλήσω χρόνο, χρήματα και μέρος της ευφυΐας μου (και δεν έχω πολλή). Πιο πρόσφατο παράδειγμα: εδώ και μερικούς μήνες, το σύμπαν των σούπερ-ηρώων πενθεί τον Μπάτμαν.

Επαναλαμβάνω: ο Μπρους Γουέιν πάπαλα, να 'ταν κι άλλος και να ζήσουμε να τον θυμόμαστε. Τον σκότωσε ένας σούπερ κακός (δεν ξέρω λεπτομέρεις, βαρέθηκα να διαβάσω). Οπότε, τι γίνεται τώρα με τις διάφορες σειρές με ήρωα τον άνθρωπο-νυχτερίδα που κυκλοφορούν κάθε μήνα; Άλλες αφηγούνται "παλιές ιστορίες" προ θανάτου. Το Detective Comics, έχει ιστορίες με την Batwoman, μια μοβόρα λεσβία(!). Αλλά το καλύτερο είναι το "Batman and Robin". Σ' αυτό, την στολή της νυχτερίδας φορά ο Ντικ Γκρέισον, δηλαδή ο πρώην Ρόμπιν, που μεγάλωσε και νιώθει το βάρος της ευθύνης. Όσο για το ρόλο του Ρόμπιν, τον έχει αναλάβει ο Ντέμιαν Γουέιν, γιος του μακαρίτη με την κόρη ενός παλιού του αντιπάλου, ενός Άραβα τρομοκράτη (!), ο οποίος γιος, έχει μεγαλώσει σε στρατόπεδο εκπαίδευσης ασασίνων (!) και τώρα, στα πρώτα στάδια της εφηβείας είναι παραπάνω από έτοιμος για το ρόλο του vigilante της νύχτας - εντελώς στοχοθετημένος και αγέλαστος. Το κόμικ είναι απίστευτα καλογραμμένο: μέσα από μια ιστορία ανατροπής χαρακτήρων (παλιά ο Μπάτμαν ήταν ο σοβαρός και ο Ρόμπιν ο εφηβικός χαβαλές ενώ τώρα ο πρώην έφηβος αναγκάζεται να ενηλικιωθεί, έχοντας υπό την προστασία του έναν deadly serious αγριεμένο πιτσιρικά), ο δαιμόνιος σεναριογράφος Γκραντ Μόρισον στήνει μια πλοκή με πολλά επίπεδα για τους κοινωνικούς ρόλους και για το ποιοι παράγοντες καθορίζουν την προσωπικότητα του καθενός. Διαθέτει επίσης γενναίες δόσεις χιούμορ (π.χ. οι αστυνομικοί ρωτούν τον Γκόρντον αν νιώθει κι εκείνος ότι ξαφνικά ο Μπάτμαν είναι πιο κοντός από παλιά) και μια αστυνομική πλοκή - θρίλερ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τα κινηματογραφικά ανάλογα, σου παγώνει το αίμα. Εμένα δηλαδή μου το παγώνει. Που είμαι πάλι 15 χρονών και ανυπομονώ να περάσει ο μήνας για να πάρω για το επόμενο τεύχος, κι ας εγκαταλείπει το σκίτσο ο εξαιρετικός Φρανκ Κουάιτλι, που δεν τον ήξερα.