Ωραία, τώρα πρέπει να αγοράσω πικάπ

Kάθε φορά που αρχίζω να πιστεύω ότι οι δημοσιοσχεσίτες και οι υπεύθυνοι γραφείου τύπου είναι ο πάτος της διατροφικής αλυσίδας - κάτω από τους ασφαλιστές, τους δημοσιογράφους τους δικηγόρους και τους υπόλοιπους υπανθρώπους - κάποιος από αυτούς κάνει μια κίνηση τρυφερής ανιδιοτέλειας που μαλακώνει την καρδιά μου (και τοποθετεί εμένα στον πάτο της αλυσίδας). Κάπως έτσι ένιωσα αυτήν την εβδομάδα, όταν, σε μια στιγμή φρικτού πανικού και τρομακτικής δουλειάς, έφτασε στο γραφείο ένας ογκώδης φάκελλος, από τους καλούς ανθρώπους του γραφείου τύπου της Warner. Τον άνοιξα και βρέθηκα μπροστά σε έναν δίσκο βινυλίου - ένα άλμπουμ*, φίλε! Στο εξώφυλλο, η Σκάρλετ Τζοχάνσον και ο Πιτ Γιορν, τυλιγμένοι με μια φωτεινή αχλύ, όπως αυτή που φαινόταν να λούζει τα πάντα στα τέλη της δεκαετίας του '60 (αν πιστέψουμε τις ταινίες και τις φωτογραφίες). Η εικόνα είναι μια σαφής υποδήλωση της επιθυμίας του Πιτ Γιορν, να κάνει έναν δίσκο-φόρο τιμής στα ντουέτα τύπου Σερζ Γκενσμπούρ - Μπριζίτ Μπαρντό και Λι Χέιζελγουντ - Νάνσι Σινάτρα. Το έχω διαβάσει σε δεκάδες συνεντεύξεις και κείμενα αυτό, αλλά δεν το άκουσα ούτε σε ένα από τα κομμάτια του άλμπουμ. Το μόνο που παραπέμπει σε αυτές τις ηχογραφήσεις είναι το ότι στις φωτογραφίες εκείνος είναι αξύριστος κι εκείνη αχτένιστη - τίποτε άλλο. Δεν το λέω για κακό αυτό. Από μια αντιγραφή μεγάλων ποπ στιγμών των '60s, προτιμώ ασφαλώς μια σειρά από αυτόφωτα και αυθύπαρκτα νευρώδη ποπ-ροκ τραγουδάκια, όπως αυτά που απαρτίζουν το "Break-Up". Ο τίτλος προδίδει το θέμα του άλμπουμ, που είναι η διάλυση μιας ερωτικής σχέσης, θέμα ιδανικό για το φθινόπωρο που έρχεται από Δευτέρα, και το οποίο προβλέπω να σημαδευτεί (το δικό μου, τουλάχιστον) από τη μελό διάθεση του "I don't Know What to Do" και του "Search Your Heart" - αν και καλύτερο κομμάτι του δίσκου παραμένει το "Relator", που το έχω λιώσει εδώ και εβδομάδες - αν και τα mp3 δεν λιώνουν, σε αντίθεση με τις υπέροχες πλάκες βινυλίου.

Εκτός από τις συμπαθέστατες συνθέσεις, η βασική αρετή του δίσκου είναι ασφαλώς ο ρόλος της Σκάρλετ, που περιορίζεται σοφά σε δεύτερες φωνές, αποφεύγοντας έτσι την σχετική ξεφτίλα του Anywhere I lay my head. Έτσι, η παρουσία της παραμένει έντονη, αλλά το σέξι νιαούρισμά της προσδίδει ατμόσφαιρα, χωρίς να υπονομεύει το τελικό αποτέλεσμα. Αντιθέτως, το κάνει πιο σέξι, χωρίς να γίνεται μια καρικατούρα της Μπαρντό. Μπράβο, το κορίτσι.
*(μέσα στο δίσκο, βρήκα και έναν κωδικό, με τον οποίο κατέβασα σε Mp3 τα τραγούδια που μοιράζομαι εδώ - ανυπομονώ να ακούσω το δισκάκι και σε πικάπ, γιατί είναι γνωστό ότι κάποια grooves μόνο έτσι αποκτούν την πραγματική τους υπόσταση, κάτι που διαπίστωσα την πρώτη φορά που άκουσα σε βινύλιο το Cool Struttin' του Σόνι Κλαρκ, συγκλονισμένος από τον απόλυτο συγχρονισμό των μέτρων του κομματιού με τις στροφές του δίσκου)