Οι γυναίκες του "Nine" και γιατί η Φέργκι είναι η καλλίτερη απ' όλες

Είχα δει το "8 1/2" σε μια περίοδο της ζωής μου που είχα άπειρο χρόνο. Και άπειρη άγνοια για τον πολιτισμό. Κατανάλωνα μουσική με τα gigabytes και δανειζόμουν DVDs από τον Μπούρα (ολόκληρες συλλογές, τα άπαντα του Ταρκόφσκι και τέτοια...) και περνούσα τη μισή μου μέρα στο υπόγειο που ζούσα τότε, προσπαθώντας να καταλάβω γιατί το "Κλέφτες Ποδηλάτων" του Ντε Σίκα θεωρείται τόσο σημαντική στιγμή για το σύγχρονο ευρωπαϊκό κινηματογράφο και διάφορα τέτοια αξιώματα. Ήταν η ίδια περίοδος που σταμάτησα να διαβάζω βιβλία ακριβώς γιατί είχα πια στρέψει όλη την προσοχή μου στη μουσική και τις ταινίες κι επειδή τα κενά μου στη λογοτεχνία -επίσης τεράστια, παρά τις σπουδές μου φιλολογίας- θα χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για να καλυφθούν. Στα βιβλία δεν ξαναγύρισα ποτέ. Συνεχίζω και σήμερα να μην διαβάζω περισσότερα από πέντε το χρόνο -κι αυτά είναι πάντα κλασσικοί: Ροθ, Καπότε, Καζαντζάκης.

Δεν μου έμειναν και πολλά από εκείνα τα χρόνια. Περισσότερο η προδιάθεση για την γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση που θα ακολουθούσε, λόγω της πολλής πίτσας ξάπλα στον καναπέ, μπροστά από την οθόνη που έπαιζε Κισλόφσκι και Χίτσκοκ, παρά κάποιες ιδιαίτερες γνώσεις ή κάποιες μοναδικές αισθήσεις που με εξέλιξαν γρήγορα και θεαματικά. Ναι, ομολογώ ότι δεν με είχε συναρπάσει το "8 1/2" του Φελίνι. Ίσως γιατί ακόμη δεν είχα ούτε υπαρξιακά / δημιουργικά άγχη, ούτε αυξημένα πάθη για τις εκπροσώπους του ασθενούς φύλου. Έβγαινα μόλις από τα χρόνια του πρωταθλητισμού και δεν ήξερα καν τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου ή πώς να μιλήσω σε μια γκόμενα. Με είχε εντυπωσιάσει αρκετά το 8 1/2, μου άρεσε, καταλάβαινα το γιατί ήταν σημαντικό, αλλά δεν με είχε συναρπάσει... Σχεδόν δεν το θυμόμουν μετά.

Μέχρι τις προάλλες, που πήγα και είδα το "Nine". Γιατί όσο βρώμιζε την οθόνη του κινηματογράφου αυτό το έκτρωμα που σκάρωσε ο βλάχος Ρομπ Μάρσαλ, άρχιζαν σιγά σιγά να ξυπνούν μέσα μου οι σκηνές από την αρχετυπική ταινία του Φελίνι, πάνω στην οποία στηρίχτηκε το μιούζικαλ του Μπρόντουγαιη με τίτλο μισό νούμερο μετά, πάνω στο οποίο μιούζικαλ με τη σειρά του στηρίχτηκε το φιλμ με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, την Πενέλοπε Κρουζ, την Νικόλ Κίντμαν, την Μαριόν Κοτιγιάρ, την Σοφία Λόρεν, την Τζούντι Ντεντς, την Κέιτ Χάντσον και την Φέργκι. Περίμενα, βέβαια, πως το "Nine" θα ήταν μαλακία. Μα μιούζικαλ μια ταινία του Φελίνι; Οι κριτικοί το είχαν ήδη κράξει, ήξερα ότι πήγαινα να δω μούφα ταινία. Ομολογώ ότι πιο πολύ πήγαινα να δω κανα διάσημο βυζί από αυτά που υποσχόταν το τρέιλερ.

Γι' αυτό και δεν θα κράξω άλλο το "Nine". Αλλά θα γράψω για τις γκόμενες. Γιατί γι' αυτές πήγα. Και γιατί αυτό εδώ είναι το "Πο Πο Culture!", ένα blog που κάποτε ασχολιόταν με τα βυζιά και τους κώλους, πολύ περισσότερο απ' ότι με τους Animal Collective και τον Ρομπ Μάρσαλ. Ξεκινάω λοιπόν:

Μαριόν Κοτιγιάρ
Η ΣΥΖΥΓΟΣ
Για τη Γαλλίδα που έφτασε τα 34 (κι ένα Όσκαρ) μέχρι να τα πετάξει, έγραφα και πρόσφατα εδώ. Στο "Nine" είναι η σύζυγος. Είναι κερατωμένη σαν κάθε καλή σύζυγος μεγάλου καλλιτέχνη, μουνάρα σαν κάθε καλή σύζυγος μεγάλου καλλιτέχνη, κυριλέ σαν κάθε καλή σύζυγος μεγάλου καλλιτέχνη... Ο ρόλος τής ταιριάζει γάντι. Αν γυρνούσε την ταινία έστω ο Μπαζ Λούρμαν, θα μιλούσαμε για μια μεγάλη ερμηνεία. Προς το παρόν μας μένουν μόνο τα όμορφα μπουτάκια της στην σκηνή του ξεσπάσματος. Εκεί που ίσως και να υπονοοεί ότι θα μπορούσε να παρτουζώνεται με όλους αυτούς τους Χειμωνέτους άμα το ήθελε, αλλά ακόμη κρατάει ένα ψήγμα αξιοπρέπειας γιατί κάποτε ο μεγάλος καλλιτέχνης την είχε κάνει να νιώσει κι εκείνη σπουδαία. (Υποθέτω ότι αν ο Μάρσαλ βγάλει "9 1/2", τότε η ταινία θα ξεκινάει με bukkake στο γλυκούλικο μουτράκι της Μαριόν -και με αυτήν την σκέψη περνάω στην επόμενη κυρία).

Πενέλοπε Κρουζ
Η ΕΡΩΜΕΝΗ
Και αυτή η ταινία με αφήνει με την ίδια απορία: Πώς στο καλό έχει καταφέρει να βάλει τόσο φυσικό στην όψη ψεύτικο βυζί η Πενέλοπε. Γιατί εγώ τη θυμάμαι πιτσιρίκα με φρύδια α λα Φρίντα Κάλο κι εντελώς άβυζη. Ο Μάρσαλ πρέπει να είχε ένα κάρο ονειρώξεις με την πάρτη της και σίγουρα θα γύρισε και πιο πονηρές σκηνές, αλλά προκειμένου να πάει η ταινία στα σινεμά έστω κατάλληλη για 13 και άνω, τις κράτησε για το οικιακό του DVD και τις παίζει όταν έχει καύλες. Είναι τόσο ρηχός ο ρόλος της και τόσο πρώτου επιπέδου οι όλες υποκριτικές απαιτήσεις -μιλάμε για ελληνικό σήριαλ περίπου- που διασώζεται από το ναυάγιο απλά γιατί έπαιζε ήδη τον φελλό. Βαριέμαι. Πάμε στη μαμά.

Σοφία Λώρεν
Η ΜΗΤΕΡΑ
Εννοείται ότι το πρότυπο της ερωμένης είναι η μαμά του μεγάλου καλλιτέχνη και ότι η Πενέλοπε είναι φτυστή ή Σοφία Λόρεν στα νιάτα της. Ή ανάποδα. Ότι η Λόρεν του "Nine" είναι προβολή στο μέλλον του πώς θα γεράσει η Πενέλοπε Κρουζ. Μόνο που τη μαμά τη σέβεται κάπως ο Μάρσαλ και ενώ το μπούστο της θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει κάπως παραπάνω (γιατί όλα τα υπόλοιπα, από τα πολλά τραβήγματα, μπορεί και να πάθαιναν καμμιά ζημιά), τελικά μας αφήνει με την απορία. Αλλά, ΟΚ, νομίζω ότι για τον αντρικό πληθυσμό ισχύει το ότι αν ήταν να πάνε με μια 75άρα ντε και καλά, με τη Λόρεν θα πήγαινε.

Tζούντι Ντεντς
Η ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ
Ο πιο άχαρος ρόλος της ταινίας. Γιατί πολύ απλά κανένας μεγάλος άντρας δεν χρειάζεται μια γυναίκα να τον συμβουλεύει εκτός κι αν συντρέχει η παρακάτω συνθήκη: Η εν λόγω γυναίκα να είναι μουνάρα και κατά βάθος να μην ακούει τις συμβουλές της, αλλά απλά να κυνηγάει να τη γαμήσει. Τη Τζούντι Ντεντς δεν θες να τη γαμήσεις επ ουδενί, ακόμη κι αν είσαι ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις που μιλάς χαζά ιταλικά και περπατάς σαν να κουβαλάς στην πλάτη σου ένα ψυγείο γεμάτο μπίρες Peroni, οπότε πάμε παρακάτω.

Νικόλ Κίντμαν
Η ΜΟΥΣΑ
Κι εγώ άμα είχα για μούσα μια ξανθιά ξενέρω που και καλά μοιάζει με τη Ρίτα Χέιγουορθ ή την Ανίτα Έκμπεργκ (ο Μάρσαλ πρέπει να είναι πολύ τυφλός τελικά - ή να μεγαλοπιάνεται υπερβολικά), το πιο πιθανό θα ήταν να βρισκόμουν σε συνεχές δημιουργικό αδιέξοδο, ακριβώς όπως ο μέγας καλλιτέχνης - πρωταγωνιστής της ταινίας. Ειδικά αν η εν λόγω μούσα βαρούσε τρία botox την ημέρα και είχε και το κομπλεξάκι ότι ο μεγάλος καλλιτέχνης, που έχει γαμήσει ό,τι κυκλοφορούσε στο πλατό του τις προηγούμενες οκτώ ταινίες, την ίδια την αφήνει αλώβητη μπας και συνεχίζει να τον εμπνέει. Είναι κουφό, αλλά όντως η Νικόλ Κίντμαν από τότε που τα 'σπασε με τον κοντοστούπη σαϊεντολόγο, έχει πάρει την κάτω βόλτα...

Κέιτ Χάντσον
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΔΑ
Ό,τι πιο εμετικό στο "Nine", η ύπαρξη, ο ρόλος, η ερμηνεία της Κέιτ Χάντσον συμπυκώνει σε κάθε της σκηνή όλο το πρόβλημα της ταινίας: Η αμερικανοβλαχιά που θέλει να διασκευάσει το υπαρξιακό δράμα ενός από τους κορυφαίους Ευρωπαίους δημιουργούς. Όπως ο Μάρσαλ νομίζει ότι άμα γαμήσει τον Φελίνι θα έχει κάνει τέχνη, έτσι και η Αμερικάνα βλάχα του νομίζει ότι άμα πηδηχτεί με τον Ιταλό καμπούρη - μεγάλο καλλιτέχνη, θα γράψει σούπερ στόρι για το περιοδικό που δουλεύει. Όλη η ταινία είναι "βήτα". Όποτε εμφανίζεται η Χάντσον πάει και στο "γάμα". Στο "δέλτα", μάλλον, γιατί τουλάχιστον ο μέγας καλλιτέχνης τής το στερεί (αυτηνής έστω) το "γάμα με" που τού ζητάει.

Φέργκι
Η ΠΟΥΤΑΝΑ
Η Φέργκι είναι η Θεά του "Nine". Κατ' αρχάς γιατί υποδύεται την Σαραγκίνα που ήταν η θεά του "8 1/2". Την πουτάνα που κάθε άντρας ψάχνει να βρει για πάντα σε κάθε γυναίκα. Γιατί μόνο με αυτήν τελικά περνάει καλά. Κατά δεύτερον γιατί η Φέργκι ήταν πάντα "βήτα", β' του κερατά και δεν γύρεψε ποτέ να γίνει κάτι παραπάνω. Και σε μία ταινία επίσης β' του κερατά, η Φέργκι βρίσκεται στο φυσικό της στοιχείο. Είναι το πιράνχας στον Αμαζόνιο και έχει όρεξη για δάγκωμα. Η Νικόλ Κίντμαν θα προτιμούσε την πισίνα του Ritz... Κατά τρίτον η Φέργκι έχει φωνάρα. Και το "Nine" είναι μιούζικαλ. Οπότε το δικό της τραγούδι, μουσικά και ηχητικά τουλάχιστον, ήταν δεδομένο ότι θα ήταν ένα επίπεδο πάνω από των συμπρωταγωνιστριών της. Έτυχε να βγάλει και τον καλό του εαυτό ο Μάρσαλ στο σκετσάκι της και να που από όλο αυτό το περίλαμπρο καστ, η μόνη που καταφέρνει να κρατάει τη λάμψη της μετά από την βουτιά βαθειά μέσα στη λάσπη του "Nine" είναι η τραγουδίστρια των Black Eyed Peas. Ιδού και η περφορμάνς της:


Fergie - Be Italian