Οι τελευταίες οδηγίες του κόουτς Λουκάκη
Το τελικό 4-1 από τον Γιώργο Παπαϊωάννου
Η απονομή του Κυπέλλου
Οι πανηγυρισμοίΜετά από μια γραφική βραδιά στη συναυλία των Κόρε Ύδρο, θα ήταν κρίμα η επόμενη ημέρα να κυλούσε σε άλλους ρυθμούς. Στο γήπεδο πήγα κομμάτια (πολύ αλκοόλ -μετά τους Κόρε Ύδρο πήγα και σε ένα τέλειο πάρτυ) και αργοπορημένος, αλλά έτσι κι αλλιώς περίμενα ότι θα γυαλίσω τον πάγκο (δεν τον γυάλισα, με σήκωσε από νωρίς, αλλά τελικά εξάντλησε όλες του τις αλλαγές περίπου την ώρα που είχα ανεβάσει 200 σφιγμούς από την εφιαλτική ημίωρη και βάλε προθέρμανση υπό 28 βαθμούς κελσίου και ετοιμαζόμουν να ζητήσω έλεος). Το ματς ήταν συναρπαστικό. Στο 30' κερδίζαμε ήδη 3-0 τον Ant1, εκμεταλλευόμενοι τα νειάτα μας και το ότι το γήπεδο ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτά που έχουμε συνηθίσει να παίζουμε. Το κλισέ μιλάει για σταχτοπούτα. Το Σάββατο στη Λεωφόρο η Σταχτοπούτα φορούσε φωσφοριζέ κίτρινο με μαύρο (κανονικά φοράμε πορτοκαλί, αλλή η γραφικότητα θα ήταν μισή αν δεν κατεβαίναμε με νέα, επετειακή εμφάνιση, ειδικά για τον τελικό). Η Σταχτοπούτα ήταν η "Καθημερινή". Η ομάδα που δεν έχει τερματίσει 5 χρόνια τώρα πάνω από την 9η θέση στο Πρωτάθλημα Τύπου και που στα play-offs έφτανε το πολύ ως τους "οκτώ"... O Ant1 είχε τερματίσει 1ος φέτος στην κανονική διάρκεια του Πρωταθλήματος και σε επίσημο ματς δεν τον είχαμε νικήσει ποτέ. Το Σάββατο ο αγώνας έληξε 4-1.
Έχω πάρει άπειρα μετάλλια στη ζωή μου, πριν δέκα και βάλε χρόνια, όταν έκανα πρωταθλητισμό στον στίβο. Το σαββατιάτικο το απόλαυσα όσο λίγα -κι ας μην έπαιξα καν στο ματς. Ήταν η επιβράβευση μιας πεντάχρονης εμμονής που ως τώρα πλήρωσα με μια σπασμένη μύτη (ο γιατρός στο "Υγεία" μου την έκανε τελικά πιο ίσια κι απ' ότι ήταν πριν την κλωτσιά), άπειρα ξυπνήματα χαράματα Σαββάτου για να τρέχω από το Μαρούσι στο Ελληνικό ή την Ηλιούπολη και να παίξω τελικά ένα τεταρτάκι (στίβο έκανα, μπάλα δεν ξέρω, σπάνια έπαιξα βασικός σ' αυτή την ομάδα), δεκάδες ξεφτίλες τύπου 10-1 και 7-0 στα πρώτα, "άνδυρα" χρόνια μας, όταν ακόμη έκανα όλα τα σουτ με το μυτάκι.
Ναι, είναι εντελώς αστείο όλο αυτό. Γραφικό όσο λίγα. Αλλά δείξτε μου έναν άνθρωπο γύρω σας που να μην είναι γραφικός σε κάτι. Και μετά μπείτε στο blog της ομάδας και ετοιμαστείτε να ξεκαρδιστείτε στα γέλια (ειδικά με τα σχόλια) :)
Έχω πάρει άπειρα μετάλλια στη ζωή μου, πριν δέκα και βάλε χρόνια, όταν έκανα πρωταθλητισμό στον στίβο. Το σαββατιάτικο το απόλαυσα όσο λίγα -κι ας μην έπαιξα καν στο ματς. Ήταν η επιβράβευση μιας πεντάχρονης εμμονής που ως τώρα πλήρωσα με μια σπασμένη μύτη (ο γιατρός στο "Υγεία" μου την έκανε τελικά πιο ίσια κι απ' ότι ήταν πριν την κλωτσιά), άπειρα ξυπνήματα χαράματα Σαββάτου για να τρέχω από το Μαρούσι στο Ελληνικό ή την Ηλιούπολη και να παίξω τελικά ένα τεταρτάκι (στίβο έκανα, μπάλα δεν ξέρω, σπάνια έπαιξα βασικός σ' αυτή την ομάδα), δεκάδες ξεφτίλες τύπου 10-1 και 7-0 στα πρώτα, "άνδυρα" χρόνια μας, όταν ακόμη έκανα όλα τα σουτ με το μυτάκι.
Ναι, είναι εντελώς αστείο όλο αυτό. Γραφικό όσο λίγα. Αλλά δείξτε μου έναν άνθρωπο γύρω σας που να μην είναι γραφικός σε κάτι. Και μετά μπείτε στο blog της ομάδας και ετοιμαστείτε να ξεκαρδιστείτε στα γέλια (ειδικά με τα σχόλια) :)
UPDATE:
2 σχόλια:
ela re niko, podosfaira? its the opium of the masses :)
Ε, Γιώργο, δεν το έγραψα εγώ το κείμενο - εγώ, αν θυμάσαι από το σχολείο, δεν πλησίαζα μπάλα ποδοσφαίρου (ή μπάσκετ, for that matter) στα δέκα μέτρα - αλλά ο συν-μπλόγκερ και δημιουργός του Πο Πο Culture που υπογράφει ως Homo Ludens.
Πάντως, ο αφορισμός για το ποδόσφαιρο ως όπιο των μαζών, αφορά στο να βλέπεις ποδόσφαιρο, όχι να παίζεις. Το να παίζεις μπάλα είναι μάλλον απελευθερωτικό και σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, μαθαίνω.
Δημοσίευση σχολίου