Ο άντρας ο σωστός, ο Τούρκος

«ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΗΝ ΤΕΣΤΟΣΤΕΡΟΝΗ ΤΟΥ ΟΝΟΥΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!» Έτσι ακριβώς, με εκκωφαντικά κεφαλαία, αναρίθμητα «Ρ» κι ακόμη περισσότερα θαυμαστικά έσκασε στην οθόνη μου το μήνυμα. Το κοίταζα να αναβοσβήνει εντυπωσιασμένος. Αποστολέας μια φίλη μου και το παραλήρημα ήταν η απάντηση στην γνήσια απορία μου: «πώς είναι δυνατόν, καλλιεργημένες γυναίκες να κάθεστε να βλέπετε το ‘τούρκικο’;»
Η ερώτησή μου ήταν, προφανώς, αφελέστατη. Όπως κάθε επιτυχημένη σειρά που σέβεται τον εαυτό της, οι «Χίλιες και μία Νύχτες» περιλαμβάνουν όλα τα απαραίτητα συστατικά: δραματική πλοκή, βασανισμένους ήρωες, δολοπλοκίες και παρεξηγήσεις, άσβεστα πάθη, πολύ κλάμα – κι έναν πρωταγωνιστή που προκαλεί ονειρώξεις στις γυναίκες. Έναν πρωταγωνιστή που, όπως κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του, όφειλα να μισώ θανάσιμα. Δεν έφταναν όλα τα άλλα στοιχεία που ναρκοθετούν το πεδίο μάχης στον αιώνιο πόλεμο των φύλων, τώρα έχουμε κι έναν νέο παράγοντα: το πρότυπο «Ονούρ».
Ακόμη και ηχητικά να το δει κανείς, εύκολα έρχεται στο μυαλό ο «Ομάρ», ο άντρας του Άρλεκιν που φαντασιωνόταν η Δήμητρα Παπαδοπούλου σε ένα ιστορικό πλέον επεισόδιο των «Απαράδεκτων». Στιβαρός, λιγομίλητος, με μια σκιά μελαγχολίας στα υγρά γαλανά του μάτια, ο Ονούρ αποτελεί την τελευταία ενσάρκωση του ίδιου αντρικού προτύπου – ενός κλισέ των γυναικείων φαντασιώσεων. Κι όπως κάθε κλισέ, στοιχειώνει τον αντρικό πληθυσμό με ένα αγχωτικό ερώτημα, όπως αυτό που έθετε η Δήμητρα στον Σπύρο Παπαδόπουλο: «γιατί δεν είσαι κι εσύ σαν τον Ονούρ:»
Γιατί, αλήθεια; Αφήνοντας στην άκρη την προκατάληψή μου, ριζωμένη σε έναν πολτό από κόμπλεξ (σεξουαλικά, κοινωνικά, πατριωτικά) αποφάσισα να παρατηρήσω προσεκτικά αυτόν τον άντρα που αναστατώνει τις ορμόνες της Ελληνίδας τηλεθεάτριας και να δω ποια είναι ακριβώς τα χαρακτηριστικά του «άντρα των ονείρων» της – ώστε να καταλάβω αν και με ποιον τρόπο μπορώ να τα αποκτήσω και να πάρω την θέση του, να τελειώνουμε με αυτήν την ιστορία.

ΕΙΝΑΙ ΖΑΠΛΟΥΤΟΣ. Καμία έκπληξη μέχρι στιγμής. Ειδικά σε εποχές ύφεσης, που όλοι βλέπουμε το εισόδημά μας να λιγοστεύει και την αβεβαιότητα να μεγαλώνει, το πρότυπο του αηδιαστικά πλούσιου άντρα παραμένει ακλόνητο. Ένας μεγιστάνας μπορεί να προσφέρει σε μια γυναίκα αυτά ακριβώς που χρειάζεται: αίσθημα εξασφάλισης, σταθερότητα, ένα σπίτι δεκάδων δωματίων, δείπνα σε ακριβά εστιατόρια, κοσμήματα, τα βασικά για να αναπτυχθεί μια σχέση. Οι άνδρες που ντρέπονται για το Ε9 τους, καλό θα ήταν να μην κάνουν καν το πρώτο βήμα, εντάξει;

ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΞ. Η πληροφορία αυτή τείνει να διαγραφεί από την μνήμη μας, καθώς εκτυλίσσεται η δαιδαλώδης πλοκή του «τούρκικου», αλλά το σημείο εκκίνησης της σχέσης της Σεχραζάτ με τον Ονούρ ήταν η βραδιά που της προσέφερε ένα σεβαστό ποσό για να την φέρει στο κρεβάτι του. Και ναι μεν εκείνη την συγχωρέσαμε μεγαλόψυχα – αμάρτησε για το άρρωστο παιδί της – εκείνος όμως; Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που θεωρητικά μπορεί να έχει όποια θέλει, καταφεύγει στην – όσο και να το κάνεις – εξευτελιστική για την προσωπικότητά του λύση του αγοραίου έρωτα; Τι λέει αυτό για την ηθική του; Λεπτομέρειες. Τίποτα δεν μετρά μπροστά στην πραγματοποίηση της στερεότυπης φαντασίωσης που επιτρέπει στις γυναίκες να νιώσουν πόρνες για ένα βράδυ και στους άντρες να νιώσουν ισχυροί με τα λεφτά τους. Στην πραγματική ζωή, βέβαια, ο άντρας που θα προσπαθήσει να προσεγγίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο μια γυναίκα να περιμένει – αν όχι βιαιοπραγίες – το λιγότερο να γίνει αντικείμενο χλευασμού (ακόμη κι αν τα καταφέρει). Γιατί είναι κοινό μυστικό ότι οι άντρες που συχνάζουν στην Φυλής και τα Studio της Πειραιώς – ακόμη κι εκείνοι που μπορούν να πληρώσουν πανάκριβα call girls – παραμένουν το πιο θλιβερό είδος άντρα που κυκλοφορεί εκεί έξω.

ΞΕΡΕΙ ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΓΗΝΕΥΣΕΙ. Κακά τα ψέμματα. Όσο σημαντικά κι αν είναι τα χρήματα, αυτό που κυρίως μετρά σε μια σχέση είναι η χημεία. Και το πώς φλερτάρεις. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα, κανένας πιο σίγουρος τρόπος για να κατακτήσει ένας άντρας μια γυναίκα από το να την προσκαλέσει στο σπίτι του για δείπνο. Βέβαια, η θεωρία λέει ότι, προκειμένου να την κατακτήσει, ο άντρας πρέπει να είναι σε θέση να σκαρώσει μια μακαρονάδα, ένα ριζότο ή να βάλει ένα μπούτι στο φούρνο με πατάτες. Ο Ονούρ, από την άλλη, σε μια αξιομνημόνευτη σκηνή της σειράς, καλεί στο σπίτι του την Σεχραζάντ για ένα ρομαντικό δείπνο στο φως των κεριών που έχει ως κύριο πιάτο ντολμαδάκια (το κατά πόσο τα μαγείρεψε ο ίδιος ή μια από τις αγαπημένες θείτσες που τον περιστοιχίζουν, παρέμεινε αδιευκρίνιστο). Σε μια σκηνή ανθολογίας, που κατάφερε να ξαναφέρει τα παρεξηγημένα ντολμαδάκια στο προσκήνιο της ερωτικής γαστρονομίας, η κάμερα έκανε εναλλάξ κοντινά που έκοβαν την ανάσα: κεριά-λιγωμένα βλέμματα-ντολμαδάκια. Πώς να μην αναστενάξουν οι ευαίσθητες γυναικείες καρδιές; Γίνεται να μην ερωτευτεί μια γυναίκα τον άντρα που ξέρει από αβγολέμονο;

ΔΕΝ ΜΙΛΑ ΠΟΛΥ. Όπως κάθε άντρας που είναι σε θέση να υποστηρίξει τα κιλά τεστοστερόνης που κρέμονται ανάμεσα στα πόδια του, ο Ονούρ προτιμά τις πράξεις από τα λόγια. Μπορεί το μονίμως θλιμμένο του βλέμμα να φανερώνει έναν άνθρωπο με βαθιά σκέψη, προβληματισμούς κι ευαισθησίες, τίποτε από αυτά όμως δεν αφήνεται να βγει προς τα έξω και να φανερώσει πόσο ευάλωτος είναι στ’ αλήθεια. Και μπορεί η ζωή του να έχει τον δεκαπλάσιο όγκο αναταράξεων από όσες αυτή ενός κανονικού ανθρώπου, όμως ακόμη κι αυτά αντιμετωπίζονται με κοφτές εντολές, σύντομες φράσεις, λόγο μεστό και ξεκάθαρο. Ποια γυναίκα δεν το θέλει αυτό; Α ναι! Εκείνη που, απέναντι σε έναν σιωπηλό άντρα θα αρχίσει τα παράπονα: «γιατί δεν μου μιλάς;» «μου κρύβεις κάτι;» «δεν μ’ αγαπάς πια;» «μόνο εγώ θα μιλάω κι εσύ απλώς θα κουνάς το κεφάλι σου;»

ΔΕΝ ΦΟΡΑΕΙ ΓΡΑΒΑΤΑ. Σε γενικές γραμμές, οι άντρες που εκπροσωπούν τον κόσμο των επιχειρήσεων, την ανώτερη αστική τάξη, την ολιγαρχία, είναι κατά τι πιο εκλεπτυσμένοι σε σχέση με τους εργάτες και τα πιο ακατέργαστα αρσενικά. Συνδυάζοντας αρμονικά τους δύο κόσμους, ο αρχετυπικός «εργατο-επιστήμονας» Ονούρ κυκλοφορεί με κομψά, απέριττα μαύρα κοστούμια, αλλά η γραβάτα φαίνεται να απουσιάζει πλήρως από την γκαρνταρόμπα του. Χωρίς τον αποπνικτικό λαιμοδέτη, ο λευκός γιακάς του ανοίγει πρόθυμα κι αφήνει να φανεί λίγη από την έκταση του αρρενωπού του στέρνου, αυτού στο οποίο θέλουν να κουρνιάσουν οι λιγωμένες τηλεθεάτριες. Οι ίδιες που, όταν είναι προσκεκλημένες σε γάμο, κάνουν ολόκληρο θέμα αν ο συνοδός τους βαριέται να φορέσει γραβάτα.

ΔΕΝ ΦΟΒΑΤΑΙ ΤΗΝ ΦΑΛΑΚΡΑ ΤΟΥ. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να μιλήσουμε για τρίχες. Γιατί ναι, από την προϊστορική τηλεοπτική εποχή που ο Ντον Τζόνσον εμφανιζόταν αξύριστος στο «Miami Vice» μέχρι σήμερα, η ελαφρά τριχοφυΐα στο πρόσωπο παραμένει η απόλυτη ένδειξη ανδρισμού. Καθιστώντας εκτός θέματος τις δεκάδες διαφημίσεις που προσπαθούν να μας πείσουν για την τεχνολογία αιχμής στις ξυριστικές μηχανές, η αλήθεια είναι ότι οι γυναίκες ονειρεύονται να τους γδέρνει ένα αξύριστο μάγουλο. Αυτό όμως που παραμένει θέμα ταμπού είναι η φαλάκρα. Κατακτώντας τον θρόνο του «τηλεοπτικού αντρικού sex symbol 2010» ο Ονούρ στέλνει ένα μήνυμα στους απανταχού άντρες: «είναι ok να αραιώνουν τα μαλλιά σου. Αν τα κρατάς κοντοκουρεμένα και συνδυάσεις την αρχή φαλάκρας με αξύριστα μάγουλα και υγρό βλέμμα, οι γυναίκες δεν θα σε στείλουν ποτέ για εμφύτευση».

ΑΓΑΠΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΙΑ ΤΟΥ. Χρόνια τώρα, τα περιοδικά μας μιλούν για την σημασία της χειραφέτησης. Για το πόσο σημαντικό είναι οι άντρες να απογαλακτίζονται εγκαίρως, να μην παραμένουν προσκολλημένοι στα φουστάνια της μαμάς τους, ώστε να μπορούν να αφοσιωθούν όπως πρέπει στην γυναίκα που θα επιλέξουν για σύντροφο της ζωής τους. Τα περιοδικά κάνουν λάθος. Τα διέψευσε όλα ο Ονούρ. Ο άνθρωπος δεν κάνει βήμα χωρίς να ζητήσει την γνώμη της μητέρας του (κι ας την παραβαίνει μετά, δεν έχει σημασία), ενώ σε μια πλοκή της σειράς που κράτησε πολλά επεισόδια, κεντρικό ρόλο έπαιζε το πώς θα γνωρίσει η Σεχραζάντ την αγαπημένη του θεία. Το 2010, οι Ελληνίδες υποτάσσονταν σε έναν άντρα που έπαιρνε στα σοβαρά όχι μία, αλλά δύο τυπικές κουτσομπόλες ανακατώστρες «θείτσες». Και η λέξη «μαμάκιας» απέκτησε μια νέα, σέξι διάσταση.

ΦΟΡΑ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φανατικός τηλεθεατής του «100 +1 νύχτες» για να διαπιστώσει μια σημαντική πολιτισμική λεπτομέρεια: οι γείτονές μας, μέσα στο σπίτι κυκλοφορούν με παντόφλες. Είτε πρόκειται για αδίστακτους μεγιστάνες, είτε για σοφούς γέροντες, νέους, γέρους, μανάδες παιδιά – ακόμη κι εκείνον τον εκνευριστικό τυπάκο που όλο κάνει κομπίνες, δεν διανοούνται να περπατήσουν πάνω στα χαλιά ή το παρκέ με τα παπούτσια τους. Συνεκδοχικά (και χωρίς να έχω υπ’ όψιν μου κάποια σκηνή όπου ο Ονούρ φορά όντως παντόφλες με το κοστούμι του), είναι ασφαλές να συμπεράνει κανείς ότι και αυτός ο «τέλειος άντρας», όταν κουράζεται και ο ίδιος από την τεστοστερόνη που διαχέει στο πέρασμά του, βγάζει τα στενά δερμάτινα παπούτσια του και κυκλοφορεί με αναπαυτικά πασουμάκια. Τι άλλο μπορεί ποτέ να ονειρευτεί μια γυναίκα από έναν άντρα;

(Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Οκτωβρίου του περιοδικού "Madame Figaro")