Περιμένοντας τον Gonjasufi

Έχω επιστρέψει από τις διακοπές εδώ και ένα μήνα και δύο ημέρες και τέσσερα λεπτά ακριβώς. Μολονότι πέρασα τρεις ολόκληρες, φανταστικές εβδομάδες σ' ένα νησί που λατρεύω, μού φάνηκαν ελάχιστες. Σαν να μην πήγα ποτέ. Με το που πάτησα το πόδι μου στην Αθήνα, το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω ήταν να παρατείνω τις διακοπές μου. Και, κατά κάποιον τρόπο, τα κατάφερα. Βοήθησε και το νέο μου εργασιακό καθεστώς, που με θέλει σε μια κάπως «ελεύθερη σχέση» με την «Καθημερινή» (θέλουμε και οι δύο να είμαστε πιστοί ο ένας στον άλλον, αλλά δεχόμαστε αγόγγυστα τις συνευρέσεις με τρία πρόσωπα, κατανοώντας ότι το ξεκαύλωμα σε αυτές τις δύσκολες εποχές που ζούμε είναι ζωτικής σημασίας...), βοήθησε ο καιρός, βοήθησε και η πληθώρα πολιτιστικών δρωμένων που έλαβαν χώρα στην παράξενή μας πόλη. Ο μήνας που ακολούθησε το άνοιγμα του καταπέλτη του HighSpeed4 στον Πειραιά εκείνο το μεσημέρι του δεκαπενταύγουστου ήταν λοιπόν υπερπλήρης.

Με περηφάνεια πλάναρα στα νερά της Αναβύσσου το μοναδικό τριήμερο που έβγαλε επιτέλους σοβαρό μελτέμι. Με καφριλίδικη χαρά ανηφόρισα με μια παρέα έξι τριανταπεντάρηδων στις κυλιώμενες του Mall για να δούμε τους "Αναλώσιμους" του Σταλόνε στα Village. Με αγωνία μικρού παιδιού έσπευσα στην avant premiere και με έκσταση ακόμη μικρότερου κατάπια το "Inception". Με ευχάριστα ψυχαναγκαστική διάθεση ολοκλήρωσα μαζί με την "Αθηναία" το "Καλοκαίρι Όντρεϊ Χέπμπορν", χαζεύοντας και το "Funny Face". Με απληστία έκλεισα όσα περισσότερα εισιτήρια για τις "Νύχτες Πρεμιέρας" μπορούσα (δεν σας λέω για ποιες ταινίες, για να μην επηρεάσω την ψηφοφορία που διεξάγεται στην στήλη δεξιά). Με πλήρη έλλειψη ευθύνης ήπια όσο παραπάνω μπορούσα στα μπαρ του κέντρου (και μετά, με επανάκτηση της ευθύνης, άφηνα το αυτοκίνητό μου εκεί ώστε να γυρίσω με ταξί στο Μαρούσι, για να το παραλαμβάνω την επόμενη στολισμένο με τα ροζ χαρτάκια των προστίμων) και χόρεψα break dance σε "απαγορευμένα" πάρτυ, καταστρέφοντας ρούχα και θέτοντας σε κίνδυνο σχέσεις με φίλους και γνωστούς.



Επίσης, αποφάσια τελικά να μην σνομπάρω "τη συναυλία του καλοκαιριού" και πλήρωσα ένα εβδομηντάρι ευρώ για να δω τους U2. Τράβηξα και βιντεάκι. Ήπια και μπόλικες μπίρες, μπας και τους απολαύσω. Δεν μου άρεσαν, ειδικά η μεγαλομανία του Μπόνο και η ανάγκη του να αυτοσυγκριθεί με τον Μεγαλέξανδρο την ίδια ώρα που ο ήχος τους ήταν επιτηδευμένα άθλιος, ώστε να μην διακρίνεται η παντελής του αδυναμία να τραγουδάει πια, με ξενέρωσαν τα μάλα. Επίσης, ως συναυλία, δεν είχε ειρμό, δεν είχε ροή, σαν να φοβόντουσαν ότι θα πεθάνουν επί σκηνής αν τολμούσαν να ροκάρουν όντως λιγουλάκι. Αλλά δεν το μετανοιώνω, όφειλα να είμαι εκεί, μόνο και μόνο για να χαζέψω την εντυπωσιακή σκηνή, το πλήθος του κόσμου και για να μπορώ μετά να κράζω με επιχειρήματα όλους αυτούς που "απόλαυσαν την καλλίτερη συναυλία της ζωής τους". Ήπια κι άλλα ποτά, ξαναμέθυσα, έφυγα και κάτι ταξιδάκια, ξαναμαύρισα στην πισίνα του Swissotel στη Σμύρνη, περπάτησα στους αρχαίους δρόμους της Εφέσου και διάβασα τα αρχαία ελληνικά και τα λατινικά στις επιγραφές με την ίδια καύλα που το έκανα στο μοναδικό μάθημα που μου άρεσε στη σχολή μου, την παλαιογραφία. Και μετά ήπια κι άλλα ποτά.


Μέχρι και στο Ηρώδειο βρέθηκα, για να απολαύσω αυτή την απίστευτη Ισπανίδα, την Λουθία Λακάρα, και το υπόλοιπο παρεάκι της να κάνει γυροβολιές (οι γνώστες στις γύρω κερκίδες τις έλεγαν "πιρουέτες") σ' ένα γκαλά χορού αφιερωμένο στη μνήμη του Νουρέγιεφ. Κι άλλα ποτά κι άλλα σινεμά κι άλλοι χοροί κι άλλες συναυλίες (εννοείται ότι δεν θα έχανα το τρίπτυχο "Xaxakes - Monika - Μαραβέγιας" στο Γκάζι). Και μερικά ακόμη ποτά...


Γέμισε ο μήνας και γέμισε ωραία. Αλλά όλα τα παραπάνω έγιναν μάλλον από κεκτημένη ταχύτητα, από μια ανάγκη να μη μείνει ούτε ένα βράδυ άδειο, να μην ξεμείνω στο σπίτι (ακόμη κι εκεί, επιμελήθηκα ένα ωραίο DVDικό αφιέρωμα στον Γουές Άντερσον για μένα και την Β.), δεν ήταν πράγματα για τα οποία αγωνιούσα, εκδηλώσεις που προγραμμάτιζα από καιρό ή λαχτάριζα σαν πρόσφατα ερωτευμένος που πλησιάζει στο αντικείμενο του πόθου του, να δω. Το αυριανό όμως, είναι αλλιώς. Σας το έχει ήδη παρουσιάσει, κυνικά, ο Mr. Arkadin. Μιλάω για το πάρτυ του Bios, με πρωταγωνιστές τον Gonjasufi και τον Gaslamp Killer.

Θεωρώ το "A Sufi and a Killer" του πρώτου ένα από τα καλλίτερα άλμπουμ της χρονιάς (και δεν είμαι ο μόνος) και γουστάρω τρελλά που θα τον δούμε στα μέρη μας ακριβώς τη στιγμή που είναι στα top του, πριν πολυγίνει διάσημος και μας το παίζει δύσκολος (όχι ότι φοβάμαι ότι θα έφτανε να γίνει U2, να παίξει στην Αθήνα μετά από 35 χρόνια, μάλλον για Scorpions τον κόβω, να μας έρχεται κάθε καλοκαίρι...). Αυτό το ιδιωματικό, ανατολίτικο dubstep που γράφει, το ρεμπέτικο trip-hop του, τόσο ανατριχιαστικό, που έκανε κι εμένα που δεν είμαι και κανάς ένθερμος φαν της ηλεκτρονικής μουσικής, να υποκλιθώ στο μεγαλείο της τέχνης του. Αλλά, ρε γαμώτο, είδα τώρα κάτι βιντεάκια στο Youtube κι αγχώθηκα μήπως αύριο δεν είναι τελικά τόσο ανεβαστικά όσο ήταν όλος ο υπόλοιπος μήνας μετά το δεκαπενταύγουστο. Αλλά τι λέω; Θα πιω κι άλλα ποτά.