Με πόνο ψυχής / Αυτά που άφησα πίσω / Blogovision 2010 μάγκες!

Πέρσι ήταν ο Σπένσερ Κρουγκ κι αυτή η πυρηνική μπάντα -μια από τις πολλές που διαθέτει-, οι Sunset Rubdown, που με το "Dragonslayer" δεν δυσκολεύθηκαν να πιάσουν την κορυφή του Top20 μου και να κατσικωθούν εκεί. Φέτος ο Κρουγκ θα επιστρέψει, με άλλη μπάντα εννοείται, αλλά είναι τέτοιος ο συναγωνισμός που δύσκολα θα καταφέρει να φτάσει τόσο ψηλά. Κοινώς, θα γίνει σφαγή για μια θέση στο Έβερεστ, όπως έγινε σφαγή και για μια θέση στην εικοσάδα. Έχω την εντύπωση -και δεν είμαι ο μόνος- πως το 2010 ήταν μια εξαιρετικά παραγωγική χρονιά για τη μουσική, με ποιότητα, εμπνεύσεις, δυνατά comebacks, άπειρες εκπλήξεις. Σίγουρα είναι η πιο ενδιαφέρουσα στα 4 χρόνια που ο gone4sure διοργανώνει την Blogovision -ακόμη κι αν η πρώτη θέση μοιάζει και φέτος, όπως και πέρσι, ήδη κατειλλημένη.

Για όσους έχουν άγνωστες λέξεις: Κάπου 90 bloggers (μπορείς κι εσύ να συμμετάσχεις, αν θες) θα ψηφίζουμε από αύριο τα 20 αγαπημένα μας άλμπουμ για το 2010, ποστάροντας ένα κάθε ημέρα μέχρι τις 20/12 στο blog μας. Στις 21 Δεκεμβρίου θα γίνει η καταμέτρηση των ψήφων και στις 22 του μηνός θα ανακοινωθεί η λίστα με τα καλλίτερα (σύμφωνα με την Blogovision) άλμπουμ της χρονιάς. Επιμένουμε με άλμπουμ σε μια εποχή που η έννοια μοιάζει ξεχασμένη, γιατί όλοι όλοι συμμετέχουμε είμαστε τρελλαμένοι με τη μουσική και δύσκολα μπορούμε να καταδυθούμε στη λογική του iTunes ή του ringtone. Ίσως γι' αυτό και τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας μας να είναι σχετικά "εξωγήινα" στους πολλούς.

Έγραφα πιο πάνω ότι ακόμη και για την πρώτη 20άδα έγινε σφαγή. Διαβάζοντας τις διάφορες συζητήσεις στο Twitter, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όχι μόνο εγώ, όλοι όσοι συμμετέχουν στην Blogovision δυσκολεύθηκαν. Είπαμε: ήταν μια σπουδαία σοδεία η του 2010. Με πόνο ψυχής άφησα εκτός 20άδας δέκα γεμάτα χυμούς φρούτα, όχι γιατί δεν ήταν τόσο γευστικά όσα αυτά που χώρεσαν στην τελική φρουτοσαλάτα μου, αλλά γιατί είτε από έλλειψη χρόνου, είτε λόγω κάποιας εμμονής που είχε κλειδωθεί στα ηχεία μου την περίοδο που αυτά εμφανίστηκαν στα κλαδιά των δέντρων τους, δεν τους έδωσα την προσοχή που τούς άξιζε. Κι αυτό ήταν το τελευταίο μου κριτήριο για το φετινό Top20: ανάμεσα σε δύο άλμπουμ που μού φαίνονται το ίδιο σπουδαία, θα κρατήσω αυτό που έλιωσα περισσότερο στο CD Player, παρά αυτό που ίσως να κουβαλάει μαζί του hype και σούπερ κριτικές και πολλούς έρωτες -και που, στο κάτω κάτω της γραφής, μπορεί τελικά να είναι και καλλίτερο. Τα δέκα που άφησα πίσω λοιπόν ήταν:

Broken Bells
Broken Bells

Oργανικό indie pop/rock με γλυκόξινη ατμόσφαιρα, στολισμένη με κινέζικα φωτιστικά από χαρτί.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 28.01.10: "Είναι το νέο project του μοναδικού, του ανεπανάληπτου, του δαιμόνιου, του παιδιού-θαύματος, του ανθρώπου με την επική αφάνα, του Danger Mouse, με τον Τζέιμς Μέρσερ των The Shins. Συνεχίζει την ιστορία από εκεί που την άφησε το περσινό του Danger Mouse με τον Sparklehorse και θυμίζει από Blur (αλήθεια, πότε θα συνεργαστεί ο Danger Mouse με τον Άλμπαρν, να γίνει εντελώς της πόρνης;), μέχρι New Order και Talking Heads!"


Broken Bells - The High Road


Foals
Total Life Forever

Εγκεφαλικό και παθιασμένο post punk / indie rock σε γαλήνια βουτιά σ' ένα ζεστό lagoon.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.10.10: "Ο Γιάννης Φιλιππάκης και η παρέα του βγάζουν τελικά μια άκρη στο πού θέλουν να οδηγήσουν αυτό το αμφιταλαντευόμενο indie rock που έπαιζαν, δείχνουν απόλυτα αποφασισμένοι πια για κάθε τους μελωδία και γράφουν επιτέλους τραγούδια με αρχή, μέση και τέλος, όχι απλά λούπες, όπως στο ντεμπούτο τους."


Foals - Blue Blood


Tame Impala
Innerspeaker

Νεοψυχεδελικό indie rock φθινοπωρινών διαστάσεων.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 26.10.10: "Ψυχεδελικό άκουσμα, αντικείμενο απόλαυσης παρέα με ντρόγκες, μια χαρά και χωρίς, αυστραλιανής καταγωγής, κουλό εν τω συνόλω του, θα 'θελε πάρα πολύ να έχει δημιουργηθεί μέσα σε ένα τριπάρισμα με LSD κάπου στα '60s και να έχει για κιθαρίστα τον Τζίμι Χέντριξ, αλλά, ξέρεις, είναι καρα10's με τα όλα του και, βασικά, μετά τον Gonjasufi, παίζει να είναι και ό,τι πιο φρέσκο και πρωτοποριακό θα βγει φέτος".

Tame Impala - Solitude Is Bliss

These New Puritans
Hidden

Πειραματικό new wave με (όχι και τόσο κρυφές) αρετές.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 04.03.2010: "Κάθε λογής όργανα, από όμποε και φλάουτο μέχρι ταμπούρλα και φτηνιάρικα σύνθι με πάναπλα presets για discobets, βαριές, χεβιμεταλλικές κιθάρες, πιάνα, urban φωνητικά, κουτρουβαλιάζονται σε ένα αναπάντεχο μουσικό παιχνίδι που είναι απλά σχεδόν αδύνατον να το χαρακτηρίσεις ως κάποιο είδος. Ας πούμε ότι ο Timbaland συναντάει τον Marilyn Manson, τα φτιάχνουν και πάνε να το κάνουν πάνω στην κονσόλα του Burial ακούγοντας Melody Gardot, έτσι για την καύλα".


These New Puritans - Hologram


Jonsi

Go

Εκστατικά αθώα και παιχνιδιάρικα ατμοσφαιρική εναλλακτική ποπ με ισλανδική προφορά.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 10.05.2010: "Έχει καβαλήσει ένα συννεφάκι και χοροπηδάει εκεί ψηλά, σχεδόν δεν τον βλέπουμε, σαν ξωτικό του αέρα, ένα συννεφάκι φουλ στα συνθεσάιζερ, φουλ στις ενορχηστρώσεις του παμμέγιστου Νίκο Μούλι (θεέ του χιπστερισμού, τελικά ο Μούλι είναι όντως ο απεσταλμένος σου στη Γη), που ό,τι μα ό,τι πιάνει γίνεται χρυσός και φουλ στα κουλά αγγλικά".


Jonsi - Animal Arithmetic


Ray LaMontagne & The Pariah Dogs
God Willin' & The Creek Don't Rise

Αμερικάνικη φολκ γεμάτη φθινοπωρινή μελαγχολία.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 05.10.2010: "Βluesy και jazzy folk, για ανθρώπους σαν κι εμένα που την λατρεύουν -και κερασάκι στην τούρτα η απίστευτη φωνή του Ρέι ΛαΜοντάνι. Πάει γαμιώντας εμπορικά στις ΗΠΑ, αλλά είναι και ποιοτικό δισκάκι". Άκου ένα δείγμα εδώ.

Caribou
Swim

Αινιγματική electronica με αιθέρα νυκτερινής περιπλάνησης.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 23.03.2010: "Πολύ το χάρηκα το κολύμπι. Ήταν δροσιστικό και αναζωογονητικό. Ένα καριμπούκακε με αλόη βέρα. Είναι οι Yeasayer στο πιο ηλεκτρισμένο τους, οι Animal Collective στο πιο σαφές τους. Δεν είναι πια shoegaze και downtempo, είναι για χορό, γυροβολιές, μπάλους και τσιφτετέλια. Καριμπούκωσα ευτυχία."

Caribou - Sun


Deerhunter
Halcyon Digest

Υπνωτικό, εξωτικό, πειραματικό ροκ με τάσεις dream pop.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 29.11.2010: "Χάρη σ' ένα jet lag κάπου στην Άπω Ανατολή, περίμενα ένα ξημέρωμα μέσα σ' ένα τζακούζι, διαβάζοντας για μεταξοσκώληκες, βουδισμό και την πανίδα των τροπικών δασών κι ακούγοντας το "Halcyon Digest". Και κατέληξα στο ότι αυτό είναι η καλλίτερη δουλειά των Deerhuner, είναι ο ορισμός του lo-fi meets dream pop, είναι το θολωμένο κεφάλι μου στο μέσον μιας νύκτας με μπερδεμένο αλκοόλ και απροσδιόριστα θελκτικές παρέες, είναι -τέλος πάντων- πιθανότητα η τελευταία προσθήκη στο Top 20 μου για φέτος". (Τελικά δεν τα κατάφερε, χε χε...)


Deerhunter - Helicopter


Lightspeed Champion
Life Is Sweet! Nice To Meet You

Ειλικρινές, εσωστρεφές και κομματάκι αγχώδες indie rock με παιχνιδιάρικα ξεσπάσματα.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 23.03.2010: "Είναι μαύρος και μοιάζει με μπλουζά, ένα πράμα με τον BB King, για να καταλάβεις, κι όμως ο τύπος είναι ίντι ρόκερ και μάλιστα από τους σοφιστικέ. Στο δεύτερό του άλμπουμ θυμίζει πολύ Get Well Soon".

Lightspeed Champion - Madame VanDamme

Crystal Castles
Crystal Castles

Εκλεπτυσμένα χαοτική dance electronica.

Έγραφα στις Δισκοκριτικές της 01.06.2010: "Έκοψαν τα πολλά πολλά μπλιμπλίκια που έκαναν τη μουσική τους ιδανικό soundtrack για να παίζεις Frogger στην Amiga, έβαλαν αρχή, μέση και τέλος στα ακατάπαυστα ουρλιαχτά των λουπομηχανών τους και, κυρίως, φόρεσαν επιτέλους σε κάποια τραγούδια κανονικό τραγούδισμα, κανονικά φωνητικά, κανονικά λόγια κ.λπ. Εμπορικό; Ναι. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Και δεν με χαλάει. Έχει να ανοίξει τρύπα φέτος το καλοκαίρι στα dancefloors...". Αυτό το κομμάτι τους είναι το ringtone στο κινητό μου από την ώρα που κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους!