28 Νοε 2012

O Sufjan Stevens είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων



Είναι εξωφρενικές. Απίστευτα ανόητες. Παρανοϊκά χοντροκομμένες. Ίσως γι’ αυτό και είναι τόσο ξεκαρδιστικές. Ή μάλλον όχι, αυτό που τους προσδίδει ακόμη περισσότερα credits χαβαλέ είναι ο λόγος για τον οποίον γυρίστηκαν οι 7 διαφημίσεις που θα δεις πιο κάτω: για το “Silver & Gold”, το δεύτερο Χριστουγεννιάτικο box set του παμμέγιστου Sufjan Stevens.

Θα ήταν το αδιαμφισβήτητο νούμερο 1 μου για το 2012, αν κατάφερνα ποτέ να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ. Γιατί με διάρκεια τριών ωρών σε κάλαντα και άλλα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, με αυτοκόλλητα τατουάζ, αφίσα κι ένα 80σέλιδο βιβλιαράκι, το “Silver & Gold” ξεφεύγει από την έννοια του άλμπουμ, αυτού που σε μυεί στον κόσμο του κορυφαίου αυτού μουσικού της γενιάς μας. Γίνεται ένα τοτέμ που τα μυστικά του ξεδιπλώνεις σιγά σιγά και τελετουργικά. Μέχρι να φτάσουν τα Χριστούγεννα.

Στις διαφημίσεις που ακολουθούν, ο Sufjan και το παρεάκι του (η Rosie Thomas, ως το alter ego της, Sheila Saputo, θα ανοίγει και τις χριστουγεννιάτικες συναυλίες του που ξεκινούν στις 23/11) ξετινάζουν όλη τη γελοιότητα της φτηνής τηλεόρασης και αναστατώνουν κάθε έννοια περί πνεύματος των Χριστουγέννων. Είναι βέβηλοι, ανυπόφοροι, σουρρεαλιστές. Το τρίπτυχο αυτό μού αρκεί για να γιορτάσω μαζί τους τις φετινές γιορτές –μακριά από κάθε βαρετή παράδοση, από κάθε αγιοβασιλιάτικο κατεστημένο.

Απόλαυσε υπεύθυνα:








(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

27 Νοε 2012

20 χρόνια μετά...


Το 1992 η μούρη μου έμοιαζε με πίτσα που είχε μόλις βγει από το φούρνο (απ’ τα σπυράκια, για όποιον δεν το ‘πιασε) και η εφηβική μου οργή ξεχείλιζε σε κάθε ευκαιρία που είχα να τινάξω μπρος πίσω την πιτυρίδα από το λιγδιασμένο μου μακρύ μαλλί (που με τεράστια δυσκολία κατάφερνα να διατηρώ στο αυστηρό λύκειο Φιλοθέης) πάνω στο φανελένιο καρώ μου πουκάμισο. Ήμουν grunge. Ο ορισμός του grunge. 17άρης, με φροντιστήρια μετά το σχολείο για να μπω Γ’ δέσμη και βασικές γνώσεις ηλεκτρικής κιθάρας που είχα αποκτήσει μόνος μου παίζοντας riffάκια των Metallica για μια σχολική μπάντα.

Όταν πρωτοείδα το “Smells Like Nirvana” του Weird Al Yankovic στο MTV, η πίτσα της μούρης μου μεταμορφώθηκε από 4 εποχές σε πεπερόνι και το φανελένιο μου πουκάμισο κινδύνεψε με σκίσιμο αλά Hulk Hogan. Αυτό το βέβηλο θέαμα που παρουσίαζε ο (μέχρι εκείνη την στιγμή συμπαθής μου) παρωδός με έβγαζε εκτός εαυτού. Κορόιδευε όλο μου το σύμπαν. Ήταν σαν να το είχε σκηνοθετήσει ο μπαμπάς μου.

Πέρσι, 19 χρόνια μετά, 20 δηλαδή από την επέτειο του “Nevermind” (και της μανίας “Smells Like Teen Spirit” προφανώς) και όλη την υπερβολή γύρω από το γεγονός, η παρωδία “Smells Like Nirvana” ήταν το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ. Και γιατί ταίριαζε ο τίτλος, αλλά και γιατί η σιχαμάρα από την ξαφνική υπερνιρβανίαση άρχισε να φτάνει ως τον οισοφάγο μου -και βεβαίως γιατί πια ήμουν 36 ετών και εκείνα τα οργισμένα χρόνια δεν μου έλεγαν τίποτε πια. Ήταν μια θλιβερή, αχρείαστη περίοδος της ζωής μου (δεν έμαθα καν καλή κιθάρα).

Οπότε αποφάσισα να τηρήσω σχετική σιγή γύρω από τη νιρβανομανία και να εμφανιστώ, έχοντας λαδώσει το πληκτρολόγιό μου με δηλητήριο έχιδνας, όταν με το καλό ο αχός κοπάσει. Βόλευε και το timing. Γιατί τώρα μπορώ να γιορτάσω με τη σειρά μου τα 20χρονα του “Smells Like Nirvana” (o Weird Al Yankovic άργησε μερικούς μήνες να αντιδράσει στην επέλαση του grunge, άλλαξε η χρονιά, οπότε το «Nevermind» το χρονολογούμε το 1991, αλλά την παρωδία του το 1992).


Ξαναβλέποντάς το τώρα (tip: άνοιξε το original και την παρωδία ταυτόχρονα στο YouTube και παίζε εναλλάξ 10-15 δευτερόλεπτα από το καθένα, για να το απολαύσεις σε όλο του το μεγαλείο), δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Ο Weird Al Yankovic είναι μια πραγματική μεγαλοφυΐα. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την ποπ κουλτούρα και την επόμενή της έκρηξη όσο ακόμη αυτή βρίσκεται στη φάση «φυτίλι» είναι συγκλονιστικός. Όλα αυτά που με εξόργιζαν τότε, τώρα με ενθουσιάζουν –μη σου πω με συγκινούν, που τα έζησα και που μπορώ να τα απομυθοποιήσω με την ησυχία μου τώρα.

Λατρεύω και την ιστορία πίσω από την παρωδία. Ο Weird Al Yankovic είχε ανακαλύψει το κομμάτι πριν καν γίνει επιτυχία, όταν οι Nirvana ήταν ακόμη κάποια άγνωστα τζάνκια από το Σιάτλ, και είχε ενθουσιαστεί. Ήθελε τόσο πολύ να το παρωδήσει, τους ακαταλαβίστικους στίχους του, τα ουρλιαχτά, όλο αυτό το χοροπηδητό, αλλά κανείς δεν θα καταλάβαινε σε τι αναφερόταν. Λίγους μήνες μετά, το “Smells Like Teen Spirit” ακουγόταν από κάθε πιθανή έξοδο ήχου στο σύμπαν. Και ο Weird Al Jankovic ήλθε σαν έτοιμος από καιρό…


Η ελάχιστη παρέμβασή του στην αισθητική του πρωτότυπου βίντεο, εκεί ακριβώς που πρέπει, ήταν τέτοια, που σήμερα δεν μπορείς να δεις το “Smells Like Teen Spirit” χωρίς να βάλεις τα γέλια. Με την δήθεν απάθεια του μακαρίτη στην αρχή, με τον επιστάτη που κουνιέται παρέα με τη σφουγγαρίστρα του, με το slamdancing μέσα σε φωτιές και καπνούς. Δεν χρειάζεται καν να θυμηθείς την βερσιόν του Υankovic. Με κίνδυνο να θεωρηθώ βεβηλότερος του βέβηλου τώρα, το λέω: oι Nirvana μοιάζουν με ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Που γίνεται ακόμη πιο αστείο επειδή τότε, πριν 20 χρόνια, θα δίναμε ακόμη και την λιγδιασμένη μας χαίτη για να δείρουμε αυτόν τον περίεργο τύπο με τα γυαλιά που τολμούσε να τους παρωδήσει.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

23 Νοε 2012

Νομίζω ότι αυτό είναι το αγαπημένο μου τραγούδι για φέτος


Lost In The Trees - Golden Eyelids

Είναι η Blogovision ο μοναδικός λόγος για να έχει κανείς blog στην Ελλάδα σήμερα;



Το 2007 είχαμε όλοι blogs. Δημοσιογράφοι, διαφημιστάδες, PRίστες, άνθρωποι που έγραφαν καλά, άνθρωποι που είχαν κάτι να πουν, άνθρωποι που οι γύρω τους τους έλεγαν «μα καλά, δεν γίνεται να μην έχεις ΕΣΥ blog».

Το 2007 ήταν μια καλή χρονιά. Και με τη blogομανία έγινε ακόμη καλύτερη. Στήσαμε καινούργιες φιλίες (κάποιοι έφτιαξαν και επικές έχθρες, για να διασκεδάζουμε εμείς οι υπόλοιποι), αρχίσαμε τις πρώτες #mousikomaxies, #cinemaxies κλπ., μεταφέραμε online ένα κομμάτι της ζωής μας που είχαμε διατηρήσει μακριά από το Internet κι αυτά «τα πράγματα του διαβόλου».

Όσοι δουλεύαμε στην επικοινωνία ή όσοι είχαμε την επικοινωνία μέσα μας, πειραματιζόμασταν με εκστασιασμό με το νέο μας παιχνίδι, το blogging. Το Πο Πο Culture! είχε ξεκινήσει από μένα το Μάρτιο εκείνης της χρονιάς και από τον Ιούλιο γίναμε δύο, όταν ο Νίκος Φωτάκης δέχτηκε την πρόσκλησή μου να ποστάρει κι εκείνος. Το μανιφέστο μας υπονοούσε (ακόμη υπονοοεί) ότι εκεί ανεβάζαμε όλα αυτά, για τα οποία δεν θα μπορούσαμε να γράψουμε στα περιοδικά όπου δουλεύαμε (περασμένα μεγαλεία). Τις εμμονές μας, διάφορα politically incorrect παραληρήματα ή κάποιες απίστευτα βαρετές αναλύσεις για θέματα που ίσως και να μην απασχολούσαν κανέναν.

Το ίδιο περίπου πράγμα ξεκίνησε να κάνει και ο Μάρκος Φράγκος στο δικό του blog ακριβώς την ίδια περίοδο. Μόνο που εκείνος πήγε την εμμονή του και την παρέα που είχε αρχίζει να χτίζεται μέσω των blogs μας ένα βήμα παραπέρα. Στις 15 Νοεμβρίου του 2007 πόσταρε ετούτο εδώ το κείμενο και ξεκίνησε μια συνήθεια που πέντε χρόνια μετά όχι μόνο έχει επιζήσει της πτώσης της blogικής αυτοκρατορίας, αλλά και αποτελεί το μοναδικό λόγο ύπαρξης τουλάχιστον 100 ελληνικών blogs.

Στο Πο Πο Culture!, για παράδειγμα, ποστάρω πια μόνο αναδημοσιεύσεις των κειμένων που γράφω για το Jumping Fish. Και τον Δεκέμβριο τις επιλογές μου (και του εκάστοτε guest star!) για την Blogovision. Κάποιοι άλλοι κάνουν μόνο το δεύτερο. Νεκρά blogs με τελευταίο post στις 20 του Δεκέμβρη του προηγούμενου χρόνου ξαναπαίρνουν μπρος μετά από 11 μήνες και 10 μέρες και γεμίζουν δημιουργικά κείμενα και απολαυστικά σχόλια.

Από το 2007, άντε και το 2008 που η blogόσφαιρα (sic) στροβιλιζόταν ακόμη με φρενήρεις ρυθμούς μεσολάβησαν πολλά: γεννήθηκε το troktiko και η «δημοσιογραφία των blogs», κάνοντας την έννοια blogger κάτι που όλοι αποστραφήκαμε με βδελυγμία. Μετά ήλθε η κρίση, αναγκάζοντάς μας είτε να δουλέψουμε πραγματικά (ήταν κοινό μυστικό ότι ασχολούμασταν με τα blogs μας τις άπειρες ώρες που τα ξύναμε στο γραφείο, περιμένοντας την εβδομάδα που θα ασχολούμασταν με το κλείσιμο του επόμενου τεύχους μας), είτε να χάσουμε κάθε διάθεση για παπαρολογία (γιατί κάποιοι μείναμε χωρίς καθόλου δουλειά). Στο μεταξύ είχαμε γνωριστεί και λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε μεταξύ μας και το παιχνίδι πια δεν ήταν το ίδιο απολαυστικό. Όσοι το έπαιξαν ως ανώνυμοι στην αρχή, πνίγονταν στη νέα εποχή της επωνυμίας.

Αλλά η μουσική ήλθε και ξαναένωσε όλα τα κομμάτια του παζλ, ακριβώς όπως το είχε προβλέψει ο Μάρκος. Αυτό που ονόμασε «μπλογκολίστα» στην αρχή, σύντομα μετατράπηκε σε Blogovision (αγνοείται ο πατέρας του όρου), οι ανώνυμοι ήθελαν να γίνουν επώνυμοι και να στηρίξουν τις επιλογές τους και, πέντε χρόνια μετά, παραμένουν πιστοί κάθε φορά που ηχεί το κάλεσμα. Όσοι πάλι είχαν αντισταθεί στη μόδα του blogging μέχρι τότε, άνοιξαν blog μόνο και μόνο για να ψηφίσουν τα αγαπημένα τους άλμπουμ.

Μετά το θάνατο των blogs θα μπορούσαμε να στήσουμε την Blogovision κάπως αλλιώς. Αλλά όχι. Γιατί τότε το όνομά της, ανεπίσημο ακόμη και σήμερα, θα έχανε παραπάνω από τη μισή του ουσία. Ως ένα απολίθωμα μιας άλλης εποχής, αποφασισμένο να ζήσει για πάντα, επανέρχεται κάθε χρόνο και μας ρουφάει από όλες τις έγνοιες μας για ένα εικοσαήμερο. Και είναι κάθε έτος και πιο δυνατό.

Ορίστε και τα νούμερα των συμμετεχόντων:
2007: 28
2008: 55
2009: 73
00s: 77
2010: 91
2011: 144

Το παράξενο είναι ότι όσο η Blogovision γιγαντωνόταν, τόσο πιο παρεΐστικη και ευχάριστη γινόταν. Ενώ δηλαδή ο Μάρκος και όποιος άλλος αναλάμβανε να βοηθήσει (μετρώντας ψήφους, στήνοντας aggregators, αργότερα τρέχοντας για το πάρτυ και την επικοινωνία του από τα social media), φορτωνόταν με όλο και περισσότερη δουλειά, όλοι μας την κάναμε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση (εγώ ενεπλάκην τα 2 τελευταία χρόνια).

Κι ενώ οι προτάσεις για «χορηγία» (ή ο,τιδήποτε άλλο θες να το πεις) της όλης φάσης άρχισαν να φτάνουν στα τηλέφωνα και τα e-mails μας (και άρα θα ήταν εύκολο να φορτώσουμε όλη αυτήν τη δουλειά κάπου αλλού, πληρώνοντάς τη μέσω κάποιου σπόνσορα), προτιμήσαμε να κρατήσουμε τον αγνό –μπλογκικό να τον πω- χαρακτήρα της και να τα κάνουμε όλα μόνοι μας. Ποιο θα ήταν το νόημα της Blogovision αν δεν ξεκινούσε από ένα κάλεσμα στο gone4sure.wordpress.com στις αρχές του Νοέμβρη και αν δεν ολοκληρωνόταν με μια χειροκίνητη καταμέτρηση εν μέσω αμέτρητων τσιγάρων και delivery; Αν θέλαμε απλά να ψηφίσουμε τα αγαπημένα μας άλμπουμ, το κάναμε και στο Pitchfork ή όπου αλλού κάνουν αντίστοιχα καλέσματα.

Εδώ και αρκετές ημέρες δεκάδες παιδιά, παλιοί bloggers από αυτούς που δεν ποστάρουν σχεδόν ποτέ πια, έχουν αρχίσει να ρωτάνε: «Τι θέλετε να κάνω για την Blogovision φέτος;». Ο Τάσος Παπαϊωάννου, ο art director αυτού του πράγματος από την αρχή του (έτσι, για να δώσουμε και ρόλους…) δεν ρώτησε καν. Είχε έτοιμη τη νέα αφίσα καιρό πριν ο Μάρκος ανακοινώσει την Blogovision 2012!

Ναι, μπορεί τα blogs ως σελίδες στο Internet που ανεβάζει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του να έχουν πεθάνει, αλλά η κεντρική ιδέα που τα έκανε μόδα πριν 5 χρόνια είναι ακόμη εδώ, τουλάχιστον γι’ αυτόν τον ένα μήνα που διαρκεί το πανηγυράκι της Blogovision. Όλοι γινόμαστε μια παρέα, κάνουμε νέες γνωριμίες με ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινά πάθη, δουλεύουμε αφιλοκερδώς για κάτι που γουστάρουμε πολύ και στο τέλος το γλεντάμε με ένα πάρτυ.

Δεν ξέρω για σένα, αλλά για μένα όλα αυτά είναι λόγος να διατηρώ ακόμη το blog μου ενεργό…

Για την ιστορία, η πρώτη τριάδα της κάθε χρονιάς:

2007: The National – Boxer, Radiohead – In Rainbows, Feist – Reminder
2008: The Last Shadow Puppets – The Age of the Understatement, MGMT – Oracular Spectacular, Portishead – Third
2009: Animal Collective - Merriweather Post Pavillion, The xx – xx, The Horrors – Primary Colours
'00s: Arcade Fire – Funeral, The Strokes – Is This It, Radiohead – Kid A
2010: Arcade Fire – Suburbs, The National – High Violet, Caribou – Swim
2011: PJ Harvey – Let England Shake, Bon Iver – Bon Iver, John Maus - We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

20 Νοε 2012

Οι μεγαλύτερες φούσκες του 2012



Όλα αυτά που συζητήσαμε και ξανασυζητήσαμε και ξανασυζητήσαμε (περιμένοντάς τα) και που (όταν τελικά ήλθαν) ξαφνικά τα ξεχάσαμε και αποχωρήσαμε σφυρίζοντας αδιάφορα.


Lana Del Rey
Πριν ακόμη κάνει το πρώτο της εξώφυλλο για μεγάλο γυναικείο περιοδικό και πριν γίνει ring tone στο τηλέφωνο της χοντρής ξαδέλφης μας, εμείς ξέραμε. Και ότι θα ποζάρει και θα ξαναποζάρει και ότι θα την ακούμε σε κινητά, playlists ραδιοφώνων, τηλεοπτικές διαφημίσεις. Αλλά δεν μας πείραζε. Γιατί ήταν το κοριτσάκι μας, η νέα μας sweetheart και γιατί θα είχε πλάκα να την υπερασπιζόμαστε απέναντι στο mainstream πλυντήριο. Το είχαμε ξανακάνει πριν τρία-τέσσερα χρόνια με την Μόνικα, εξ άλλου. Μας αρκούσε που εμείς την είχαμε ανακαλύψει πρώτοι. Που δακρύζαμε με το “Video Games” όταν οι άλλοι ακόμη τρώγανε βελανίδια. Ενάμιση χρόνο μετά, με το άλμπουμ της να έχει κυκλοφορήσει ήδη εδώ κι ένα δεκάμηνο, το μόνο που μας έχει μείνει είναι αυτό που είχαμε και στην αρχή, το “Video Games”. Και οι πόζες. Νωρίς μέσα στη χρονιά την είχαμε παρατήσει στα εξώφυλλά της και στα χέρια της ξαδέλφης μας και ασχολιόμασταν ήδη με την Jessie Ware.




Mitt Romney
Άλλοι τρόμαξαν. Άλλοι γέμισαν με ελπίδα. Αλλά η αλήθεια ήταν ότι οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές (σε μια χρονιά που συνέπεσαν, μάλιστα, με το roller-coaster των διπλών ελληνικών βουλευτικών) ήταν ένα στοίχημα τελειωμένο πολύ καιρό πριν την 6η Νοεμβρίου. Και ο «πολύς» Mitt Romney δεν θα προλάβαινε να ανατρέψει τα προγνωστικά, δεν πα’ να πέφτανε 7 τυφώνες σαν την Σάντι κι άλλοι 5 κατακλυσμοί την τελευταία εβδομάδα. Κρίμα για όλα τα πομπώδη άρθρα εναντίον του υποψήφιου αντιπροέδρου του (που ξεχάσαμε ήδη το όνομά του), στα οποία κάναμε like στο Facebook.




"The Dark Knight Rises"
O σκοτεινός ιππότης αυτό, ο σκοτεινός ιππότης το άλλο, ο σκοτεινός ιππότης θα κάνει rise and shine, ο σκοτεινός ιππότης μπλα μπλα μπλα. Επί μήνες δεχόμασταν έναν κατακλυσμό από teasers και spoilers και απόψεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αλλά τα απολαμβάναμε με μια κάποια αυταρέσκεια που είμαστε τόσο cool και γαμάτοι που γουστάρουμε και τον Batman και τον Christopher Nolan ταυτόχρονα και που ξέρουμε από πριν ότι το “The Dark Knight Rises” θα γ@$%εί και θα δέρνει. Και μετά ο σκοτεινός ιππότης rose. Και χασμουρηθήκαμε. Και δεν ξανασυζητήσαμε ποτέ γι’ αυτόν.




iPhone 5
Έσπασε κάθε ρεκόρ πωλήσεων στο πρώτο του τριήμερο, μόνο και μόνο για να σπάσει και κάθε ρεκόρ γκρίνιας με τα προβληματάκια του από αυτούς που έσπευσαν να το αγοράσουν πρώτοι. Και εδώ, στην Ελλάδα του βασικού μισθού των 700, 580, 320 ευρώ έσπασε κάθε ρεκόρ «ενημερώνομαι-για-κάτι-που-δεν-θα-αποκτήσω-ποτέ». Όχι ότι δεν έγινε ανάρπαστο. Ήταν, βλέπεις, τόσο λίγα τα κομμάτια που έφτασαν εδώ κάτω, που το αντίθετο θα ήταν αδύνατον.




Path
«Αυτό μάλιστα, έτσι πρέπει να είναι τα social media! Απλά, compact, ελκυστικά. Όχι σαν το Facebook και το Twitter», είπε ένας φίλος μου τον Ιανουάριο του 2012 και άρχισε να με ενημερώνει για το πότε ξυπνάει και για το πότε πηγαίνει για ύπνο. Μέσω Path. Κάποια στιγμή βαρέθηκα και σταμάτησα να το ανοίγω για να βλέπω αν κοιμάται ή όχι. Κάποια στιγμή βαρέθηκε κι εκείνος. Μέχρι εκείνη την ημέρα, πρέπει να ήταν ο μοναδικός δημιουργός περιεχομένου στο πιο hyped και αποτυχημένο την ίδια ώρα «νέο μέσο». Ναι, πολύ πιο φούσκα κι από το Google+.




F.C. Barcelona
Σύμφωνοι, όταν εμείς στηρίζαμε Μπάρτσα στα πέτρινα χρόνια με τον Jordi Cruyff στην εντεκάδα, όλοι εσείς δεν ξέρατε καν ότι άλλαξε ο κανονισμός του οφσάιντ από αράουτ. Μετά ήλθατε και μας λέγατε για «τη μεγαλύτερη ομάδα της ιστορίας του ποδοσφαίρου» και άλλα τέτοια πομπώδη. Και ξεκίνησε το Champions League και η La Liga της νέας σεζόν, με τον μισητό Mourinho στον πάγκο της Ρεάλ και όλοι μαζί –όψιμοι και πρώιμοι λάτρεις της Μπαρτσελόνα- κάναμε τις αμετροεπείς μας δηλώσεις και φυσούσαμε λίγο ακόμη αέρα στο μπαλόνι. Μέχρι που η Μπάρτσα έσκασε. Έμεινε 9 βαθμούς πίσω από τη Ρεάλ στο πρωτάθλημα, αποκλείστηκε από τον τελικό του Champions League από τη γερασμένη Chelsea και μας έμεινε μόνο ένα Κύπελλο Ισπανίας να πανηγυρίζουμε. Αλλά εντάξει, μετά ήλθε το Euro και η τεσσάρα του τελικού από την εθνική Ισπανίας που, ξέρεις, «έχει για κορμό την Μπαρτσελόνα».




SOPA
Ναι, η αλήθεια είναι ότι κι εδώ, στο Jumping Fish, μιλήσαμε για το τέλος της ελευθερίας του Internet κι άλλα τέτοια πομπώδη και εσχατολογικά. Ναι, αυτό το διπλό νομοσχέδιο με το γελοίο, και γεμάτο υπονοούμενα στα ελληνικά, όνομα SOPA/PIPA μας είχε κατατρομάξει όλους αλλά και μας έκανε και λίγο επαναστάτες και ατίθασους και υποστηρικτές της πειρατείας. Και ναι, γενικά ασχοληθήκαμε με αυτό με όλη την υπερβολή που του έπρεπε στο νέο twitterοκεντρές σύμπαν μας της έξυπνης ατάκας. Και όταν είδαμε ότι η ψήφιση του νομοσχεδίου πήγαινε από αναβολή σε αναβολή, νιώσαμε και λίγο νικητές, λίγο Λένιν, λίγο Σπάρτακοι, λίγο Καράτε Κιντ. Μετά, ήλθε το επόμενο Internet hype, το “Gangnam Style” του PSY και απλά καταλάβαμε ότι δεν ερχόταν δα και το τέλος του κόσμου με το SOPA.




To νέο σήριαλ του JJ Abrams
«Μετά το “Lost” τι;» είχαμε όλοι αναρωτηθεί κάποια στιγμή. Και κάποιος μας απάντησε: Το “Alcatraz”! Και μας έδειξε και την αφίσα του. Ίδιας αισθητικής με του “Lost” –ίσως και η γραμματοσειρά να ήταν η ίδια. Ο παραγωγός πάντως ήταν! Ο φοβερός και τρομερός JJ Abrams και η Bad Robot Productions του που όριζε τη ζωή μας για 6 ολόκληρα χρόνια. Τελικά κανείς από εμάς δεν κατάφερε να δει πέραν του πρώτου επεισοδίου. Ο πρώην μπουκλομάλλης John Locke είχε πεθάνει μέσα μας και δεν το είχαμε καταλάβει.



"Rock of Ages"
Ροκ μιούζικαλ. Ουάου! Με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise. Ουάου! Με μαλλούρα. Ουάου! Και τίτλο βγαλμένο από τα καλύτερα των Def Leppard. Ουάου! Τελικά βγήκε στις αίθουσες –ή μάλλον στα θερινά, αυτά με τον άθλιο ήχο- στις 26 Ιουνίου, μετά την παραζάλη των εκλογών και με μίνι καύσωνα. Μάντεψε πόσα εισιτήρια έκοψε.




Βλάσης Τσάκας
Το πιο ωραίο με την πιο φουσκένια απ' όλες τις φούσκες του 2012 είναι ότι όλοι ξέραμε πως ήταν ακριβώς αυτό από την αρχή και γι' αυτό βγάζαμε όλο τον αέρα από τα πνευμόνια μας κάθε φορά που ακούγαμε το όνομά του. Για να φουσκώσει κι άλλο και να δούμε πώς θα σκάσει στο τέλος. Οι Παναθηναϊκοί της παρέας, βέβαια, όταν πια έσκασε, δεν έβαλαν τα γέλια, γιατί αποδείχτηκε ότι τελικά ακόμη κι ο άνθρωπος αυτός "ήταν μια κάποια λύσις".

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

14 Νοε 2012

Mutual Core


Τι τραγούδι! Τι βίντεο! Μιας και μπαίνουμε στην τελική ευθεία για την Blogovision του 2012, ταίριαξε τόσο πολύ που κυκλοφόρησε τώρα το βιντεοκλίπ από ένα από τα highlights (για μένα) της περσινής.

11 Νοε 2012

H Blogovision έχει κέφια!


Mumford & Sons - Lover of the Light

(Αλλά εγώ δεν έχω... Άσε που στην shortlist μου για τα 20 καλλίτερα albums του 2012 χώρεσαν μόλις 27, κάνοντας από τη μία το έργο της τελικής επιλογής πιο εύκολο, αλλά από την άλλη προβληματίζοντάς με για το αν περνάω φάση ξενερώματος ή αμουσίασης -sic).

Καινά δαιμόνια παίζουν στη φετινή Blogovision, με soundtracks, remixes, tweets, posts και ό,τι άλλο χωράει ο νους σου να συναγωνίζονται για μια θέση στον ήλιο. Για να ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει και τι και πώς στο διάολο ψηφίζεις τελικά, κάνε μια βόλτα από το blog του Μάρκου, που τα έχει μαζέψει όλα σε ένα κατατοπιστικό post.

9 Νοε 2012

Countdown to 007: Skyfall


Είναι τελικά το "Skyfall" η καλλίτερη ταινία James Bond όλων των εποχών;

Αν εκτίμησες την εξαντλητική τζεϊμσμποντολογία αυτού εδώ του blog και θες να διαβάσεις την άποψή μου για το θέμα, ορίστε:

Το "Skyfall" είναι μεν η καλλίτερη ταινία που έχει γυριστεί με ήρωα τον James Bond, αλλά δεν είναι η καλλίτερη ταινία James Bond που έχει γυριστεί ποτέ. Ελπίζω να μη με χάνεις...

(Ακολουθούν spoilers)

Ο Μέντες, δηλαδή, κάνει μια άψογη δουλειά ως σκηνοθέτης και γυρίζει μια αστυνομοκατασκοπική περιπέτεια (και πολεμική ώρες ώρες) που όμοιά της δεν έχεις ξαναδεί, τόσο σε ατμόσφαιρα όσο και σε δράση. Αλλά την τεμαχίζει με το νυστέρι, θέλοντας να αφήσει την προσωπική του σφραγίδα με τρόπο που θα συζητιέται στην 100η επέτειο των ταινιών του James Bond, το 2062.

Την κόβει σε τρία μέρη: Στην προ τίτλων σκηνή του προλόγου, όπου εξαντλεί όλες του τις υποχρεώσεις απέναντι στον ήρωα, όπως τις έχει θέσει ο ως τώρα κανόνας των προηγούμενων 22 ταινιών. Με μια σκηνή καταδίωξης στην Κωνσταντινούπολη, βγαλμένη από τις πιο γεμάτες ταινίες του Ρότζερ Μουρ και με περισσότερη coolness απ' όση χάρισε ποτέ στον ήρωα ο Σον Κόνερι και ο Πιρς Μπρόσναν, ο Μέντες σε κάνει να πιστεύεις στα πρώτα λεπτά της ταινίας ότι στο "Skyfall" θα τα δεις όλα και θα χαμογελάς πονηρά με το πόσες φορές θα σου "κλείσει το μάτι". Στην τελευταία, όμως, σεκάνς του προλόγου στα ανατρέπει: Δεν έχεις δει ακόμη τίποτε!

Σκοτώνοντας τον Bond, σκοτώνει και ό,τι έχτιζες στο μυαλό σου μέχρι εκείνη την στιγμή. Και αυτό που ακολουθεί, στο β' μέρος, είναι μια καλοδομημένη περιπέτεια που από τη μία αγνοεί (επιδεικτικά, σε βαθμό που τελικά να σε κάνει να τα ψάχνεις και να αναφωνήσεις "επιτέλους", όταν σηκώνεται η γκαραζόπορτα της Aston Martin) τα στοιχεία - φετίχ των ως τώρα ταινιών του 007. Τα κορίτσια -αν και ανεβάζει τον σεξομετρητή κατά 3- είναι λίγα και ανεπαρκή (θα ξέρεις ήδη ότι η Τόνια Σωτηροπούλου παίζει μόλις 7 δευτερόλεπτα και ότι η Μπερενίς Μαλρό δεν έχει καμμία σχέση με τη λάμψη της Έβα Γκριν), τα ποτά περιορίζονται στο κούνημα ενός σέικερ σ' ένα καζινό του Μακάου, τα αυτοκίνητα είναι σχεδόν ανύπαρκτα, το στυλ δεν τονίζεται πουθενά.

Ο Μέντες έχει στα χέρια τους τέσσερις υπέροχους ηθοποιούς, τον Ντάνιελ Κρεγκ, τον Χαβιέ Μπαρδέμ, τον Ρέι Φάινς και την Τζούντι Ντεντς και τους δίνει ένα πεδίο για να ξετυλίξουν το τεράστιο ταλέντο τους, χωρίς να τους πνίγει με τζεϊμσμποντικές εμμονές.

Και αφού σ' αυτό το β' μέρος ξεμπερδεύει και με το θέμα της υπερπαραγωγής που πρέπει να είναι μια ταινία James Bond (με τους ουρανοξύστες της και τους εντυπωσιακούς θανάτους της και τα νησιά των κακών της) και κάνει άνω-κάτω ολόκληρο το Λονδίνο και την ΜΙ6, αλλάζει και πάλι σκηνικό και με το γ' μέρος σε στέλνει πίσω στο 1962, εκεί που ξεκίνησαν όλα.

Η μόνη του, όμως, αναφορά στο παρελθόν του James Bond είναι η Aston Martin DB5 που έρχεται να κάνει την σύνδεση. Όλα τα υπόλοιπα είναι νέα στοιχεία: Το σπίτι όπου μεγάλωσε ο ήρωας, πρόσωπα και μνήμες από τα παιδικά του χρόνια και ένας κακός που δεν θέλει πια αυτόν... Σαν μια ταινία μέσα στην ταινία, σαν ένα όνειρο που φέρνει και την κάθαρση.

Με το γ' μέρος του "Skyfall", τον θάνατο της Μ και την εμφάνιση της Μις Μανιπένι, ολοκληρώνεται η τριλογία που ξεκίνησε με το "Casino Royale" και μας επανασύστησε τον ήρωα. Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκε ο θρύλος του 007... Από έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, από μπόλικο εγωισμό και από μια σχέση σχεδόν εξάρτησης με την προϊσταμένη του.

Ο Μέντες διαχειρίζεται αριστουργηματικά όλα τα στοιχεία που είχε στα χέρια του και αφήνει όντως την προσωπική του σφραγίδα (είναι, άλλωστε, ο πιο σπουδαίος από όλους τους σκηνοθέτες που δούλεψαν ποτέ με τον 007), αλλά είναι τόσο έντονη η σφραγίδα αυτή, που τελικά δυσκολεύεσαι να πεις το "Skyfall" μια τυπική ταινία Bond, παρά τις αναφορές του στις προηγούμενες και παρά την παρέλαση όλων των αρχετυπικών ηρώων τους (βλ. επιστροφή του Q). Και το τυπικότατο μποντοτράγουδο της Adele δεν καλύπτει το κενό, εννοείται.

Τώρα, όμως, που τελειώσαμε με τις συστάσεις, που γνωρίσαμε το νέο, πιο σκοτεινό, πιο λιγομίλητο Bond, τι μένει; Τι θα δούμε στη συνέχεια; Θα επιστρέψει το χιούμορ, το φλέγμα, ο κυνισμός; Νομίζω πως όχι, τουλάχιστον όσο τον ήρωα υποδύεται ο Κρεγκ. Αλλά δεν θα μού φαινόταν και καθόλου απίθανο να αναλάμβανε άμεσα ένας νέος ηθοποιός το ρόλο και να ξανασύστηνε τον ήρωα από την αρχή με τον τρόπο που το έκανε ο Μουρ στο "Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν", ο Μπρόσναν στο "Goldeneye" και ο Κρεγκ με τις 3 του ταινίες. Δύσκολο, αλλά όχι απίθανο. Γιατί αυτό που θέλει ο κόσμος από έναν action hero αλλάζει πολύ πιο γρήγορα όσο περνούν τα χρόνια.


1 Νοε 2012

Βίβλος James Bond. Με 43 εδάφια.


Το "Skyfall" έφτασε. Τις επόμενες ημέρες όλοι θα ασχολούνται με το νέο James Bond. Για να μη χαθείς από την πολλή πληροφορία, μάζεψα όλα τα posts που έχουμε κάνει κατά καιρούς για τον 007 σ' αυτήν εδώ τη σελίδα ανά κατηγορία. Ανά χρονολογική σειρά (αντίστροφη) θα τα δεις αν απλά πας στην ετικέτα The 007 Countdown. Καλή ανάγνωση.

Οι ταινίες
1962. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 Εναντίον Δρος Νο
1963. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 σε Παγίδα (From Russia With Love)
1964. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου
1965. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007. Επιχείρησις «Κεραυνός» (Thunderball)
1967. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007: Ζεις μονάχα δυο φορές
1969. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 Στην Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος
1971. Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007. Τα διαμάντια είναι παντοτινά
1973. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν
1974. Ο άνθρωπος με το χρυσό πιστόλι
1977. Η κατάσκοπος που μ' αγάπησε
1979. Επιχείρησις Μουνρέηκερ (Moonraker)
1981. Για τα μάτια σου μόνο
1983. Επιχείρηση Οκτόπουσσυ
1985. Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος (Α View to a Kill)
1987. Με το δάχτυλο στην σκανδάλη (Τhe Living Daylights)
1989. Προσωπική Εκδίκηση (License to Kill)
1995. Goldeneye
1997. To αύριο ποτέ δεν πεθαίνει
1999. O κόσμος δεν είναι αρκετός
2002. Πέθανε μια άλλη μέρα
2006. Casino Royale
2008. Quantum of Solace
2012. Skyfall

1983. Ποτέ μην ξαναπείς ποτέ (Εκτός επίσημης σειράς)


Η μουσική
Τα τραγούδια του James Bond ανά δεκαετία:
#1. Στα '60s / #2. Στα '70s / #3. Στα '80s / #4. Στα '90s / #5. Στα '00s


Αφιερώματα
Γιατί μας αρέσει ακόμη ο Bond;
Ποια είναι η απόλυτη ταινία James Bond;
Όλα τα κορίτσια του Bond
23 πράγματα που δεν ξέρεις για τον James Bond
50 χρόνια Μποντ, Τζέιμς Μποντ
50 χρόνια James Bond. 007 αφορμές για γιορτή
James Bond for Dummies
91 χρόνια ζωής. 91 ρόλοι. Μία εμβληματική περσόνα
Spy vs Spy: ο 007 και η πρακτορομανία των '60s
Χρονομετρώντας μέχρι το 007
Ευτυχώς που το γλιτώσαμε αυτό!
Who said I'm going to die?

Ποτέ μην ξαναπείς Bond, James Bond (από το Gentlemen's Guide)
Αχ αυτή η Aston Martin DB5! (από το Gentlemen's Guide)

Ποια είναι η απόλυτη ταινία James Bond;



Αν δεν έχεις δει ούτε μία, ή αν δεν τις πολυθυμάσαι και θες να κάνεις catch up για το “Skyfall” που βγαίνει την Πέμπτη, ποια θα ήταν η μία που θα προλάβαινες να δεις και θα στα έλεγε όλα;

Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη. Άλλοι θα απαντήσουν: «Dr. No» - ήταν η πρώτη της σειράς. Άλλοι θα σου θυμίσουν ότι το «Casino Royale» ως prequel είναι αυτό απ’ όπου στην ουσία ξεκινά ο μύθος. Κάποιοι –ανάμεσά τους κι εγώ– επιμένουν ότι στο «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» και στο «Goldeneye» ο James Bond επαναπροσδιορίστηκε και άλλαξε συνταγή, άρα –αν θυμάσαι αμυδρά το τι συνέβαινε μέχρι τότε- βλέποντας μια από τις δύο θα σε μπάσει με τη μία σε δύο διαφορετικές φάσεις του ήρωα. Oι σινεκριτικοί θα δείξουν «Χρυσοδάκτυλο» -την καλύτερη απ’ όλες με τους κινηματογραφικούς όρους της εποχής της. Αλλά όλοι θα καταλήξουμε και σε άλλη ταινία. Και οι επιλογές μας είναι πολλές. 22. Οπότε;

Οπότε θα το πάμε στο πιο αντικειμενικό του, αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Μια ταινία James Bond είναι κατά 19% δράση, κατά 11% στυλ, κατά 18% σεξ και Bond Girls, κατά 14% κακοί, κατά 8% ατάκες και κατά 7% αλκοόλ και άλλες κακές συνήθειες. Το εναπομείναν 23% είναι τα μηχανήματα. 15% αυτοκίνητα και 8% gadgets. Μετρώντας τις τρεις πρώτες ανά κατηγορία δεν θα είναι δύσκολο να βγάλουμε την ταινία που τα έχει όλα στο μεγαλύτερο βαθμό!

Μετράμε λοιπόν:

Δράση (19% επί του συνόλου):
1. Casino Royale (παρκούρ, αυτοκινητοκαταδιώξεις, σκοτωμοί από μπουνίδια, τι άλλο θες;)
2. Χρυσοδάκτυλος (το κορίτσι που βάφεται με χρυσό και πεθαίνει από ασφυξία και το καπέλο – δρεπάνι του λακέ του κακού θα έπρεπε να σού αρκούν)
3. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν (με την λατρεμένη σκηνή καταδίωξης με το διώροφο λεωφορείο…)

Στυλ (11% επί του συνόλου):
1. Goldeneye (να ‘ναι καλά ο οίκος Brioni)
2. Χρυσοδάκτυλος (άψογος Bond, γραφικός αλλά εντυπωσιακός Χρυσοδάκτυλος)
3. Στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας (φοβερά κοστούμια και ακόμη πιο φοβερό κιλτ)

Σεξ και Bond Girls (18% επί του συνόλου):
1. Ο κόσμος δεν είναι αρκετός (Denise Richards, Sophie Marceau, Serena Scott Thomas = η πιο καυτή τριάδα που πέρασε από το κρεβάτι του Bond)
2. Χρυσοδάκτυλος (γιατί η Pussy Galore είναι απλά το απόλυτο Bond Girl)
3. Casino Royale (γιατί η Eva Green παίζει πιο σημαντικό ρόλο κι από τον ίδιο τον Bond και γιατί η Caterina Murino είναι συγκλονιστικά όμορφη).

Κακοί (14% επί του συνόλου):
1. Thunderball (ο μονόφθαλμος και τόσο μοχθηρός Εμίλιο Λάργκο)
2. Στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας (ο Έρνστ Σταύρο Μπλόφελντ του Telly Savalas είναι ο καλύτερος Μπλόφελντ όλων)
3. Ο άνθρωπος με το Χρυσό Πιστόλι (με τον τόσο κουλ Christopher Lee στον ομώνυμο ρόλο)

Ατάκες (8% επί του συνόλου):
1. Τα διαμάντια είναι παντοτινά (και μόνο αυτή αρκεί: «Hi, I'm Plenty» / «But of course you are» / «Plenty O' Toole» / «Named after your father perhaps». –κλαίω)
2. Πέθανε μια άλλη μέρα (ο Brosnan σε ρεσιτάλ βρετανικού χιούμορ)
3. Moonraker (κάποιος λόγος θα πρέπει να υπάρχει για να δει κανείς και το Moonraker…)

Αλκοόλ (7% επί του συνόλου):
1. Casino Royale (όπου παραγγέλνει «Μπόλινγκερ», αντί για «Μπόλιντζερ», επινοεί δικό του κοκτέιλ (το “Vesper Lynd”, από το όνομα της καλής του) και παραλίγο να τα τινάξει από ένα χαπάκι που μπλέκεται με το αλκοόλ.
2. Ο άνθρωπος με το Χρυσό Πιστόλι (και η αξέχαστη σαμπάνια Phuyuk – «του ’74 κύριε»)
3. Χρυσοδάκτυλος (Dom Perignon και βότκα-μαρτίνι σε άφθονες ποσότητες).

Αυτοκίνητα (15% επί του συνόλου):
1. Η κατάσκοπος που μ’ αγάπησε (για την Lotus – υποβρύχιο).
2. Χρυσοδάκτυλος (για την πρώτη εμφάνιση –και το πρώτο τρακάρισμα- της εμβληματικής Aston Martin DB5).
3. Casino Royale (για την Aston Martin DBS V12 και το δικό της εντυπωσιακό σμπαράλιασμα).

Gadgets (8% επί του συνόλου):
1. Από τη Ρωσία με Αγάπη (για τη βαλίτσα του Q που τα κάνει όλα –τότε δεν είχαν ακόμη αυστηρούς ελέγχους στα αεροδρόμια…)
2. Zήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν (για το Rolex Submariner – μαγνήτη)
3. Το αύριο ποτέ δεν πεθαίνει (για το κινητό του Brosnan που οδηγάει μέχρι και την BMW του!)




And the winner is…

Ναι, η ταινία που θα βρείς ως το «καλύτερο Bond film ever» σε κάθε πιθανή λίστα σοβαρής σινεκριτικής, είναι κι αυτή που βγαίνει νικήτρια στον απόλυτα αντικειμενικό μποντομετρητή μας. Ο «Πράκτωρ 007 εναντίον Χρυσοδάκτυλου» τα έχει όλα: Το απόλυτο Bond Girl, το απόλυτο Bond Car, μπόλικο στυλ, άφθονο αλκοόλ, απολαυστικούς κακούς…

Αν το έχεις δει 100 φορές, πολύ κοντά του στον μποντομετρητή βρίσκεται το «Casino Royale» όπου όλα όσα έχεις μάθει στον «Χρυσοδάκτυλο» επανέρχονται αλλά with a twist. Για τους εναλλακτικούς, το «Στην Υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητας», το «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» και «Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Πιστόλι» είναι τρεις ακόμη ταινίες που υπηρετούν πιστά την συνταγή James Bond. Βάλε μπροστά τα torrents, έχει ελάχιστο χρόνο. Το “Skyfall” είναι εδώ από σήμερα, 1η Νοεμβρίου.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Countdown to 007: Quantum of Solace


Το 2008, εν όψει του "Quantum of Solace" έκανα μια 20ήμερη σάγκα από posts για τον παιδικό μου ήρωα, τον James Bond. Ξαναβλέποντας μία (και δύο, πολλές φορές) ταινίες κάθε μέρα και ποστάροντας τις εντυπώσεις μου αμέσως μετά -με τη συνοδεία των σχολίων του Mr. Arkadin για τη μουσική του κάθε φιλμ- έχτισα το The 007 Countdown. Η ενότητα έχει αποτελέσει πολλές φορές έκτοτε σημείο αναφοράς για άλλα κείμενά μου γύρω από το θέμα. Υπάρχει τόση πληροφορία εκεί μέσα που μπορώ με περηφάνεια να την χαρακτηρίσω "έναν εκτενή οδηγό" πάνω στον 007.

Αλλά λείπει κάτι. Η αναφορά στο "Quantum of Solace". Από τη μία γιατί όλο εκείνο το project είχε γίνει εν όψει της τότε ταινίας και μετρούσε αντίστροφα νουμεράκια με σκοπό να τερματίσει στο... 007, από την άλλη γιατί το "Quantum of Solace" δεν μού άρεσε καθόλου και μετά από τόσες μέρες δεν είχα όρεξη να γράψω άλλο. Τώρα, όμως, που βγαίνει το "Skyfall", το κενό πρέπει να πληρωθεί. Εκτός αντίστροφης μέτρησης, λοιπόν, αλλά εντός ετικέτας "The 007 Countdown", πάμε και στην 22η επίσημη ταινία του James Bond.

Την δεύτερη, δηλαδή, με τον Ντάνιελ Κρεγκ στον ομώυνμο ρόλο. Και την συνέχεια, στην ουσία, του "Casino Royale" όπου ο 007 επαναπροσδιορίστηκε μέσα από ένα εξαιρετικό prequel. Η υπόθεση συνεχίζεται από την τελευταία σκηνή της προηγούμενης ταινίας και για το πρώτο ημίωρο προετοιμάζεσαι για μια από τις καλλίτερες περιπέτειες που έχεις ποτέ δει. Ο Κρεγκ παίζει ακόμη πιο άψογα τον προβληματικό -ακόμη- Bond, η δράση είναι καταιγιστική και το σενάριο έρχεται κάπως μπερδεμένο, αλλά με υποσχέσεις για όμορφο ξέμπλεγμα στη συνέχεια, από αυτά που σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό.

Αλλά δεν... Η ταινία παίρνει ξαφνικά μια παράξενη τροπή, με τον 007 σε φάση α λα "License to Kill" να αγνοεί τις εντολές των ανωτέρων του, επειδή βάζει τα προσωπικά του θεματάκια πιο ψηλά και καταντάει μια πολύπλοκη αστυνομική περιπέτεια που καμμία σχέση δεν έχει με τον κοσμοπολιτισμό, το χιούμορ και το στυλ του Bond. Στην προσωπική του βεντέτα ο 007 θα έχει για βοηθό μια ρωσολατινοαμερικάνα καλλονή (την υποδύεται η πανέμορφη Όλκα Κιουριλένκο), την οποία θα αφήσει αγάμητη στο τέλος γιατί το μυαλό του δεν μπορεί να ξεφύγει από την Βέσπερ Λιντ (ασχέτως αν στο ενδιάμεσο έχει ανεβάσει τον σεξομετρητή στο 53 -52 με άλλες μετρήσεις-, με την άθλια Τζέμα Άτερτον), δημιουργώντας ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Πώς γίνεται ο Bond να μην το κάνει με το Bond Girl;

Βαρετό, ανούσιο, με έναν κακό αρκετά κακιασμένο, αλλά και αρκετά ευάλωτο και γυρισμένο σε τοποθεσίες που δεν ξετρελαίνουν (με την εξαίρεση του φοβερού ξενοδοχείου καταμεσής της ερήμου -που στην πραγματικότητα βρίσκεται στην Χιλή), το "Quantum of Solace" είναι θεωρητικά το β' μέρος μιας τριλογίας που θα κλείσει με το "Skyfall" και θα μας ξαναγνωρίσει τον ήρωα από την αρχή. Εντάξει, τώρα πια ξέρουμε ότι ο James Bond έχει κάπως σκοτεινό χαρακτήρα. Φέρτε μας πίσω το φλέγμα του Κόνερι, τις ατάκες του Μουρ και το στυλ του Μπρόσναν...

Κατά τ' άλλα, η Aston Martin που σμπαράλιασε στο προηγούμενο επανέρχεται εδώ, αλλά στα μέσα μεταφοράς την παράσταση κλέβει ένα παλιό μεταφορικό αεροπλάνο στα βουνά της Βολιβίας. Επανέρχονται και τα άψογα κοστούμια του Tom Ford, αλλά ο 007 τούς φέρεται με τόσο άσχημο τρόπο, που το κόβω να έχει προκύψει άλλος ράφτης για το "Skyfall"... Όσον αφορά στη μουσική, τα έχω ήδη γράψει εδώ. Ο μόνος λόγος που δεν θεωρώ την σύμπραξη των δύο αγαπημένων μου Jack White και Alicia Keys ως τη χειρότερη της ιστορίας του Bond είναι γιατί η ταινία που ακολούθησε το τραγούδι των τίτλων μού άφησε ακόμη πιο αλγεινή εντύπωση!

Τα τραγούδια του James Bond ανά δεκαετία: #5. Στα '00s



Πριν καν ξεκινήσεις να διαβάζεις το κείμενό μου για τα '00s, θυμήσου ότι πριν 4 χρόνια ο Mr. Arkadin πόσταρε μια ανάλυση για τη μουσική των James Bond σε εκείνη τη saga που είχα κάνει, βλέποντας -και γράφοντας- μια ταινία κάθε μέρα. Πας στο The 007 Countdown, κατεβαίνεις ως την αρχή του και διαβάζεις για κάθε ταινία -και τη μουσική της- από την αρχή. Για το post που ακολουθεί (και αυτά με τις υπόλοιπες δεκαετίες που θα ανεβάσω στη συνέχεια) εκείνες οι αναλύσεις του Mr. Arkadin αποτέλεσαν τον καλύτερο μπούσουλα. Για πιο μεγάλη ευκολία, έχω λινκάρει τον τίτλο της κάθε ταινίας στο αντίστοιχο post που είχα ανεβάσει το 2008.

(Διάβασε ακόμη: #1. Στα '60s / #2. Στα '70s / #3. Στα '80s / #4. Στα '90s)


Από την προηγούμενη δεκαετία έχει αρχίσει η αποκαθήλωση του τραγουδιού τίτλων ως κεντρικού στοιχείου της ποπ κουλτούρας που αφήνει συνολικά η σειρά των ταινιών του James Bond. Τα τραγούδια με τον τίτλο της ταινίας γίνονται εύκολα χιτ της εποχής τους, αλλά ξεχνιούνται ακόμη πιο εύκολα και τίποτε δεν τα συνδέει με την τεράστια παράδοση που άφησε πίσω του ο John Barry, όταν αποχώρησε από τη σύνθεση της μουσικής του 007 στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Από την άλλη, τα soundtracks παραμένουν ενδιαφέροντα, μοντέρνα, έξυπνα, χάρη στην πολύ επιτυχημένη επιλογή του David Arnold ως “Barry της νέας εποχής”. Αλλά –πώς να το κάνουμε;- είναι το τραγούδι αυτό που θυμόμαστε μετά από καιρό. Και τα τρία του 00s James Bond είναι το ένα πιο απαράδεκτο από τ’ άλλο.


Die Another Day (2002)
Το τραγούδι που έγραψε η Madonna είναι η μεγαλύτερη αθλιότητα που έχει ακουστεί ποτέ σε ταινία James Bond και αυτό είναι ένα τεράστιο κρίμα για πάρα πολλούς λόγους: Το 2002 η σειρά γιόρταζε τα 40 της χρόνια και η Madonna, ως «βασίλισσα της ποπ» έμοιαζε η πιο ταιριαστή επιλογή για να γιορταστεί το γεγονός. Της δόθηκε, όπως θα θυμάσαι, και ρόλος μέσα στην ταινία. Τελικά καταλήξαμε με μια επιδείξη της σωματικής της φόρμας και μια ανάγκη να δείξει ότι βρίσκεται μέσα στα πράγματα που εξελίσσεται σε ένα καγκουρο-electrο φιάσκο...

Ο David Arnold, (που εξελίσσεται σε “John Barry της νέας εποχής”, αφού πια γράφει μουσική για τρίτη συνεχόμενη ταινία) χάνει κι αυτός τη μπάλα, μάλλον υπό το βάρος του επετειακού κλίματος και υποπίπτει σε ουκ ολίγα λάθη. Από τη μία υπερχρησιμοποιεί την ηλεκτρονική μουσική και από την άλλη πετάει ένα εντελώς άσχετο με την φιλοσοφία του 007 «London Calling» από τους Clash… Όπως και όλη η υπόλοιπη ταινία, έτσι και η μουσική της, ήταν ένα ναυάγιο που απογοήτευσε όσους είχαν αυξημένες προσδοκίες λόγω των γενεθλίων.

Φέτος, που βρισκόμαστε σε μια αντίστοιχη φάση, τουλάχιστον το κομμάτι της Adele για το “Skyfall” είναι εξαιρετικό. To soundtrack, από την άλλη, δεν υπογράφεται από τον David Arnold, που είχε να ασχοληθεί με τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου, αλλά από τον έμπειρο Thomas Newman, που διατηρεί ήπιους τόνους, δουλεύει πάνω σε δοκιμασμένες συνταγές και διεκπεραιώνει τον ρόλο του χωρίς κορυφώσεις, αλλά και χωρίς ατασθαλίες (τουλάχιστον στα 7 λεπτά που είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ως τώρα, ως preview).



Casino Royale (2006)
Δεν ξέρω πολλά για τον Nicholas Dodd που συνέγραψε το (μετρημένο και συναισθηματικό soundtrack) με τον David Arnold, ξέρω όμως ότι το τραγούδι των τίτλων (“You Know My Name” και όχι ομώνυμο με την ταινία) του Chris Cornell με είχε ξενερώσει όταν το πρωτάκουσα, αλλά μού αρέσει όλο και περισσότερο κάθε φορά που το συναντάω έκτοτε. Σκοπός και των δύο (τραγουδιού και soundtrack) ήταν να μας ξαναγνωρίσουν τον ήρωα από την αρχή, όπως κάνει η ταινία, άρα να αλλάξουν και τον ήχο του James Bond με κάτι νέο. Τέρμα, λοιπόν, οι ηλεκτρονικές μανίες των 90s. Τώρα πια ο 007 -και μαζί η μουσική του- είναι πιο ωμός, πιο ροκ, πιο αγριεμένος, αλλά και με πολύ περισσότερο συναίσθημα. Όπως όλα τα πράγματα πάνω στο «Casino Royale», έτσι και η μουσική του καταφέρνει και κάνει εντύπωση.



Quantum of Solace (2008)
Πέμπτο soundtrack για τον David Arnold και πάλι αλλάζει κάπως το στυλ του. Οι ροκ στιγμές του γίνονται ακόμη πιο ωμές, αλλά οι ηλεκτρονικές του επανέρχονται με τον καλύτερο τρόπο (λέγε με Four Tet), ενώ για πρώτη φορά βάζει μέσα και πράγματα όπως όπερα (λίγη Tosca του Puccini), αλλά και μουσικές από προηγούμενες ταινίες του 007 που έκανε την σύνθεση ο ίδιος. Για το τραγούδι των τίτλων δεν θέλω να γράψω πολλά. Όταν είχα μάθει ότι το γράφει ο Jack White και το ερμηνεύει μαζί με την Alicia Keys, είχα σχεδόν κατουρηθεί από τη χαρά μου. Όταν το άκουσα, με έπιασε μια απελπισία. Το ξέχασα όμως σχετικά γρήγορα, γιατί ακολούθησε ένα ακόμη μεγαλύτερο φιάσκο. Η ίδια η ταινία. Για την ιστορία, το τραγούδι των τίτλων πάλι δεν λέγεται «Quantum of Solace» (και πώς θα μπορούσε άλλωστε;), αλλά «Another Way To Die».




UPDATE:

Skyfall (2012)
To soundtrack αναλαμβάνει ο Thomas Newman, ο κλασικός συνεργάτης του Sam Mendes που ανέλαβε τη σκηνοθεσία. Κλασικός και με την έννοια του classic, αλλά και του classical. Ο Newman καταφέρνει να πάρει το κεντρικό θέμα του John Barry και να το εντάξει στις δικές του συνθέσεις και γενικά να χτίσει ένα σύνολο που στέκει μια χαρά, χωρίς να φέρνει κάποια καινοτομία πάντως. Η Adele στο τραγούδι των τίτλων είναι εξίσου "ΟΚ, αλλά όχι και κάτι το φοβερό". Ήρθε για να αποτυπώσει και μουσικά το συναισθηματικό κόσμο του ήρωα, στον οποίον έχει τόσο εμβαθύνει ο Mendes, αλλά για Adele το αποτέλεσμα ήταν μάλλον επιδερμικό.




SPECTRE (2015)
O Thomas Newman επιστρέφει και η ταινία τού ταιριάζει ακόμη περισσότερο από το "Skyfall". Το soundtrack δεν είναι τόσο σκοτεινό και έχει αρκετά περισσότερη δράση, κάτι που ταιριάζει σε ένα συνθέτη σχεδόν κλασικής μουσικής. Αυτό που κλέβει όμως την παράσταση είναι το "Writing's On The Wall" του Sam Smith που παραπέμπει ευθέως στα '60s και τις συνθέσεις του John Barry, έτσι ακριβώς όπως και η υπόλοιπη ταινία θέλει να πιαστεί από την πρώτη, "χρυσή" δεκαετία του James Bond και να αποτελέσει την άμεση συνέχειά της. Ο Sam Smith πετυχαίνει με την ερμηνεία του αυτό που δεν κατάφερε η Adele τρία χρόνια νωρίτερα -να βουτήξει βαθιά μέσα στην ψυχή του ήρωα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)