Επεράσαμ' όμορφα (στο Ejekt)

4 το πρωί, υπό την επήρεια των Digitalism

Ο τακτικός αναγνώστης τούτου εδώ του blog το γνωρίζει ήδη καλά: οι James είναι «συναυλιακές μεγαλοφυίες». Τουλάχιστον αυτή είναι η πεποίθησή μου. Αλλά δεν ήταν τα αξιότερα τέκνα του Μάντσεστερ ο λόγος που το φετινό Ejekt μού χάρισε μια απ' τις πιο όμορφες μέρες του 2008. Ήταν οι (εννοείται εξαιρετικοί) James κι άλλα χίλια πράγματα μαζί: το φαινόμενο που ακούει στο όνομα U.N.K.L.E. (άλλο μεγάλο κόλλημα του «Πο Πο Culture!» αυτοί...), η ζεστή όσο έπρεπε ημέρα, η έτοιμη για όλα παρέα, οι υπόλοιποι performers που έδωσαν το καλλίτερό τους εαυτό, η πολύ καλή οργάνωση του φεστιβάλ, το γεγονός ότι ακολουθούσε Κυριακή, το ότι δεν μου έκαναν (πάλι) αλκοοτέστ στο φεύγα...

8 το πρωί, όταν πια τα αλκοοτέστ έχουν φύγει απ' τους δρόμους

Δεν πρόλαβα να ανεβάσω κάτι χθες γιατί κοιμήθηκα το πολύ ένα δίωρο, το βράδυ είχε τον τελικό, ξεράθηκα μετά -ούτε τη μηχανή δεν άνοιξα να δω τι θησαυρούς έκρυβε. Χαζεύω το iPhoto τώρα και θερίζω στιγμές. Και σκέφτομαι διάφορα: Έχω ζήσει εκατοντάδες πράγματα μέσα από τα τραγούδια των James. Ή μάλλον, άκουγα James όταν συνέβαιναν τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μου, πριν παροπλισθώ στο mode καριέρας/οικογένειας. Ήταν το soundtrack της 20something ταινίας μου, τραγούδαγαν για τα ταξίδια μου, τις ανασφαλείς γκόμενες που με κρατούσαν συνεχώς στην πρίζα, όλα όσα μου άρεσε να αμφισβητώ κι όλα όσα δεν άξιζαν για τίποτε περισσότερο από αμφισβήτηση -αλλά δεν το ήξερα ακόμη τότε.

Πλάκα πλάκα, για οποιονδήποτε γεννήθηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70 και στο προσωπικό άλμπουμ των έντονων μνημών του -εκτός απ' τα καρό '90s πουκάμισά του, το Dirty Dancing που νοίκιαζε στο βίντεο επειδή ήθελε να το δει η γκόμενα και την πρώτη φορά που γύρισε το κλειδί στο Πεζό Ραλί του- υπάρχουν λέξεις όπως "ειδικό δικαστήριο", "11η Σεπτεμβρίου", "Ίμια", "limit-up", "Σαντάμ", "Balco" και "Ντιτρού", το "Getting Away With It (All Messed Up)" είναι σαν ένας καθρέπτης με storage memory... Για μια γενιά που ζει στο πιο απίθανο περιβάλλον χωρίς να βιώνει και πολλά, που γύρω της γκρεμίζεται το ένα έμβλημα μετά το άλλο, και εκείνη -σαν σε ταινία καταστροφής- περπατά ολίγον σαστισμένη αλλά εντελώς αλώβητη ανάμεσα στα θραύσματα και τα συντρίμμια, είναι αυτό το τραγούδι -που οι James έγραψαν όταν ακριβώς μασούσαν το δικό τους μερίδιο απ' όλο αυτό το δράμα- που συμπυκνώνει όλη της την παράνοια. Ίσως γι' αυτό κάθε φορά που το τραγουδούν, από κάτω γίνεται χαμός. Ίσως γι' αυτό έγινε πιο γρήγορα (πιο) κλασσικό κι απ' τους προφανείς τους ύμνους, το "Sometimes", το "Sit Down" και το "Laid". Προχθές το τραγούδησαν όλοι μαζί χοροπηδώντας. Δεν τράβηξα βίντεο γιατί χοροποηδούσα κι εγώ. Την είχα βγάλει πρόσφατα καθαρή για άλλη μια φορά από μια κατάσταση all messed up...

Εμένα, πάντως, το αγαπημένο μου τραγούδι των James παραμένει το παρακάτω, που ευτυχώς δεν κατάφεραν να διώξουν από την gig list τους ούτε τα πέντε (ίσως και έξι) κομμάτια που σέρβιραν από το μετριάκι "Hey Ma".

James - Tomorrow

Κάθε φορά που ακούω το "Tomorrow" νιώθω την ίδια ανατριχίλα και το ίδιο ζουμί ευτυχίας να ορμά προς τα πάνω και να απειλεί να βγει μέσα απ' τα μάτια μου. Είναι το ανίδοτο σε κάθε κενό που αφήνουν λέξεις σαν αυτές που παρέθεσα παραπάνω. Ακολουθεί την σαστιμάρα του "Getting Away With It", είναι το επόμενο στάδιο, το σκαλάκι της πίστης και της αυτοπεποίθησης, είναι η σημαιούλα που έχεις πάρει μαζί σου για να καρφώσεις όταν φτάσεις τον πόλο που κυνηγάς τόσο καιρό, η σημαιούλα που τη γλίτωσε πάλι απ' τις φωτιές και το ξύλο και σου χαμογελά, πανέτοιμη για καρφίτσωμα. Η πιο όμορφη στιγμή της συναυλίας πάντως ήταν το φινάλε. Εκεί που το κοινό τραγουδά "Sometimes, I can touch you soul", αποχαιρετώντας τους James που μαζεύονται σιγά σιγά μπροστά στην σκηνή και ο Τιμ γυρίζει στον Σωλ και του κάνει ένα σινιάλο, ένα "πάμε ένα ακόμη;" κι από κάτω γίνεται αυτό:

James - Laid

Έχω δει live τους James πέντε φορές και κάθε φορά η εμπειρία ήταν απίστευτη. Ακόμη πιο απίστευτη, όμως, προχθές ήταν η εμφάνιση των U.N.K.L.E. Με εκρηκτικότητα που δεν έχω δει ούτε στις καλλίτερες metal μπάντες, ακόρεστη όρεξη παρά τα προβλήματα στον ήχο και το videowall και, φυσικά, τα συγκλονιστικά τους τραγούδια που live αποκτούν ακόμη επιβλητικότερο όγκο, μας έστειλαν όλους αδιάβαστους, κι άφησαν στην ίδια τάξη χωρίς καν δικαίωμα επανεξέτασης τον Σεπτέμβριο όσους βιάστηκαν να φύγουν μετά τους James. Μόνο παράπονο, η απουσία του "Broken", του καλλίτερου τραγουδιού που ακούσαμε το 2007.

UNKLE - In a State

Οι Hercules & Love Affair ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ζωντανά και χωρίς τον Άντονι είναι πολύ καλλίτεροι από αυτό που ακουγόταν στο άλμπουμ τους και αποτέλεσαν ένα ιδανικό fire-starter για τη βραδιά που ακολούθησε, έτσι κεφάτοι που έσκασαν τραβέλια, λεσβίες, αράπηδες (ελπίζω να μην ακούστηκε ρατσιστικό όλο αυτό, το γράφω με ενθουσιασμό μικρού παιδιού και κανένα ίχνος κακίας) όλοι μαζί όταν ακόμη ο ήλιος έκαιγε για τα καλά και τα πρώτα γραμμάρια αλκοόλ έπαιρναν τη θέση τους στο στομάχι μας.

8 το βράδυ, με τα πρώτα ποτήρια ανά χείρας

Οι Stereo MCs είναι οι Stereo MCs και μπορεί να μην είναι το γκρουπ για το οποίο θα έσκιζα καμμιά κυλότα, αλλά βλέποντας τα χάλια του Moby, για παράδειγμα, δεν μπορώ παρά να τους αποδώσω respect. Ήταν μια ιδανική γέφυρα ανάμεσα σε Hercules και James και, αναμφισβήτητα, θα ενθουσίασαν το δικό τους κοινό. Στους Digitalism, τέλος, η βραδιά είχε ήδη ξεφύγει για τα καλά, οι μνήμες από τα όμορφα χρόνια που ξημερώναμε στα Οινόφυτα περνούσαν ξανά μπροστά απ' τα μάτια μας, το ποιο αγόρι πήγαινε με ποιο κορίτσι είχε ήδη κληρώσει και το μοναδικό μας άγχος ήταν πια το "πού θα πάμε μετά" -κι έτσι εντελώς ελεύθεροι φτερουγίζαμε λίγοι και καλοί γύρω απ' τη σκηνή, υποσχόμενοι στους εαυτούς μας ότι θα ξανάρθουμε και του χρόνου.

Ακολούθησαν λίγο Γκάζι, λίγο Αυτόφωρο, λίγο Χίλτον, λίγο αυτοκινητάδα, λίγο φρέσκια πορτοκαλάδα, λίγο ύπνος, λίγο απ' όλα. Αλλά αυτά είναι μια άλλη ιστορία...

Summertime Sunday: Κρεολική Γη

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, οπότε θα το πάρω από την αρχή - και στην αρχή είναι αυτή η κιθάρα που κάνει αυτήν την μικρή εισαγωγή, δίνοντας τον τόνο: εδώ φίλε, δεν παίζουμε, εδώ είναι τα μπλουζ. Κι αφού, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τοποθετεί στο χώρο, το χρόνο, την κατάσταση, έρχεται το κλαρινέτο του Σίντνεϊ Μπεσέ να αφηγηθεί αυτήν τη μικρή καλοκαιρινή ιστορία, με αυτό το χαρακτηριστικό, απαράμιλλο, ζεστό, φιλικό και ράθυμο τρόπο - απόγευμα στη Νέα Ορλεάνη, με τη ζέστη και την υγρασία να σου μουδιάζει το μυαλό. Την πρώτη φορά που έβαλα στο σπίτι δίσκο του Μπεσέ, ένας φίλος, θορυβημένος από τον ήχο του, τον παρομοίασε (κυρίως το σοπράνο σαξόφωνο και λιγότερο το κλαρινέτο) με γιγαντιαίο κουνούπι. Τότε φρίκαρα, αλλά τώρα μου αρέσει η ιδέα ενός κουνουπιού που πετά από τεμπέλικο κορμί σε τεμπέλικο κορμί, αναγκάζοντας νυσταγμένα χέρια να δώσουν μικρά χαστούκια σε ιδρωμένα μπούτια. Άλλο ήθελα να πω, δεν έχω ιδέα πώς κατέληξα εδώ. Δεν πειράζει.

Bonus track: έχω υπ'όψιν μου τουλάχιστον άλλες δύο εκτελέσεις του Summertime από τον Μπεσέ, καμία τόσο όμορφη όσο αυτή. Μία όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι από την εποχή που είχε πλέον γίνει ένας ήρωας στο Παρίσι, ένα είδος ροκ σταρ πριν το ροκ, ξεσηκώνοντας τα πλήθη με τον ήχο της Νέας Ορλεάνης, της οποίας υπήρξε ο ανεπίσημος πρεσβευτής στην Ευρώπη. Με τον μαθητή-alter ego του, τον επίσης κλαρινετίστα Κλοντ Λουτέρ, έδωσαν στο Summertime μια εσάνς από αυτές τις περίφημες παρελάσεις με τις οποίες αποχαιρετούν τους νεκρούς τους οι Νεορλεανέζοι - χαρίζοντας σ' αυτό το νανούρισμα μια τελείως διαφορετική διάσταση.

"Σας αρέσει η Μαντόνα; Δεν είναι πολιέ φανταστικιά;"*

Εκεί που κατάφερα να συνηθίσω την "Καθημερινή" του Σαββάτου και να ανυπομονώ για την ώρα που το νέο φορμά - περισσότερα διεθνή, μοντέρνα πολιτιστικά και, ναι, η χρυσή τομή του berliner σχήματος που διατηρεί τη δομή του "σεντονιού", χωρίς να σου σπάει τα νεύρα όταν την ξετυλίγεις - θα επεκταθεί και στις υπόλοιπες εκδόσεις και δη σ' αυτήν της Κυριακής, έρχεται το σημερινό πρωτοσέλιδο που μου προκάλεσε μια σύγχυση άνευ προηγουμένου: "Παροξυσμός για τα εισιτήρια της Μαντόνας", γράφει ο τίτλος. Μαντόνας; ΜαντοναΣ; Είστε σίγουρη, μαντάμ;

*(Λιλή Γκατζόλα)

Συγγνώμη, λάθος μου...

...ήταν ο Λεωνίδας Βελλής, βέβαια.

Django Weekend: Swing from Paris

(η διαδικασία)

"Μούμπλε μούμπλε... ποιο κομμάτι να βάλω; μμμ όχι το Blue Drag, πρέπει να το κρατήσω για κάποια ειδική περίπτωση... μμμούτε το China Boy, θα μου χρειαστεί στους Ολυμπιακους. Το Les Yeux Noirs; Που θέλω εδώ και μήνες να το αναρτήσω; Όχι ακόμα, γιατί θέλω να βάλω και μερικές ακόμα εκτελέσεις. Το βρήκα: Swing From Paris! Απλό, λιτό, μπιτάτο - σου φτιάχνει τη διάθεση με το που το ακούς. Σχεδόν βλέπεις τα σακατεμένα δάχτυλα του Τζάνγκο Ράινχαρντ να πετάνε στα τάστα, ενώ αυτός χαμογελά στραβά κάτω από το μουστάκι του.

Με τι να το συνοδέψω; Να γράψω καμιά ιστορία γι' αυτόν; Μπα, βαριέμαι. Έχω περάσει φριχτή εβδομάδα, είμαι πτώμα, πού να ψάχνω τώρα τα βιβλία.

Θα βάλω απλώς μια φωτογραφία - όχι δική του, κάποια που να θέλει να δει ο κόσμος.

Καμιά γκομενίτσα μήπως; Κάποια που να ταιριάζει με το Swing from Paris; Κάποια Γαλλιδούλα! Τη Λουντιβίν Σανιέ - μπα, πολύ στεγνή. Θέλει κάποια πιο 'γαλλιδούλα'. Ρε συ, τι να γίνεται εκείνη η φοβερή τύπισσα με τα λαμπερά μάτια και τη βρόμικη σκέψη;"

Το ντουέτο της ημέρας: Μαρινέλα & Γιάννης Πάριος (Bonus: Νίκος Γκάλης & Παναγιώτης Γιαννάκης)

Τα πανηγύρια των «Αρειανών» για την πρόκριση στο Final Four της Γάνδης, ακριβώς πριν 20 χρόνια. Στο βίντεο διακρίνονται, μεταξύ άλλων, η Μαρινέλα (που είχε διασκευάσει το λαϊκό άσμα «και το βράδυ, το βραδάκι» του Ντουνιά, αν δεν κάνω λάθος, σε «με το Γκάλη, το Γιαννάκη», για χάρη του... Φιλίππου και των άλλων παιδιών), ο Πάριος σε...backing vocals (!), ο νυν Υπουργός Γιάννης Ιωαννίδης που επιδίδεται στο άθλημα της ανθοσφαίρισης, ο Γκρεγκ Γουίλτζερ μετά της συζύγου και φυσικά το ντουέτο που σήκωνε τότε στα χέρια του όλο τον ελληνικό αθλητισμό, ο Νίκος Γκάλης και ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ευχαριστούμε τον/την αναγνώστη μας «Περίπτωση» που το ανακάλυψε:

Πες μου ότι δεν θέλεις να δεις ΑΥΤΗΝ την ταινία!

Οι marketeers των αδελφών Weinstein έκαναν πάλι το θαύμα τους: πήραν ένα προϊόν που αφορά ελάχιστους φανατικούς (τη νέα ταινία του Γούντι Άλεν) και δημιούργησαν μια αφίσα που φωνάζει "Καλοκαίρι" και κάνει τα σάλια σου να τρέχουν - εντάξει, τα δικά μου σάλια, αλλά στην περίπτωσή μου αυτό είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό, τόσο σε σχέση με τον Γούντι, όσο και με τη Σκάρλετ.

Η παράπλευρη απώλεια ήταν η συρρίκνωση σε σημείο εκμηδενισμού του ονόματος - ανθρωποδιώχτη που είναι πια για το ευρύ κοινό ο Γούντι Άλεν. Τι να γίνει, δεν μπορείς να τα έχεις όλα...

Αν πάντως η ταινία είναι κατά το ήμισυ δροσερή, καλοκαιρινή και σέξι όσο αυτή η αφίσα (και όσοι την είδαν στις Κάννες με διαβεβαιούν ότι είναι) τότε έχουμε κάτι να περιμένουμε αυτόν τον Αύγουστο - αν και πολύ φοβάμαι ότι εδώ θα έρθει μετά το Σεπτέμβριο.

Το ντουέτο της ημέρας: Dean Martin & Ricky Nelson

Πριν από λίγο μας αποκάλεσαν "το πιο ανδροπρεπές blog της μπλογκόσφαιρας", κάτι που δεν ξέρω αν είναι αλήθεια - ούτε φυσικά αν προσμετράται στα θετικά, πάντως ταιριάζει με το βίντεο που βάζω συνέχεια στο repeat από χθες που έπεσα πάνω του στο Youtube. Είναι από μια από τις αγαπημένες μου ταινίες, το (ανδροπρεπέστατο) Rio Bravo, του Χάουαρντ Χοκς (ό,τι δικό του δεις, όρμα).
Στη συγκεκριμένη σκηνή, οι ήρωές μας - ο ατρόμητος και ακέραιος μέχρι αηδίας σερίφης (Τζον Γουέιν), ο αλκοολικός που παλεύει για να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του φίλος του (Ντιν Μάρτιν), ο θυμόσοφος γέροσακάτης βοηθός του (Γουόλτερ Μπρέναν) και ο πιτσιρικάς που θέλει να παίξει με τα μεγάλα παιδιά (Ρίκι Νέλσον) - είναι ταμπουρωμένοι στο γραφείο του σερίφη, προσέχοντας τον κρατούμενό τους. Εξω, όλη η πόλη είναι εναντίον τους, γιατί φοβάται τον λήσταρχο με τον οποίο τα έχουν βάλει τα παλικάρια μας. Εκείνοι χαλαρώνουν τραγουδώντας, γιατί έτσι κάνουν οι άντρες (χε).

Πρόσεξε το γενναιόδωρο νεύμα με το οποίο ο Ντίνο δίνει πάσα στον Ρίκι Νέλσον, ο οποίος βέβαια δεν αξίζει ούτε όσο η γόπα του τσιγάρου του, αλλά είναι φιλότιμο παιδί και προσπαθεί. Αλλος ποπ σταρ της ηλικίας και της εποχής του θα παρίστανε το σπουδαίο κι ας είχε ένα μόνο σουξέ στα drive in και στα juke box των αμερικανικών πόλεων. Ο Ρίκι πάλι δείχνει σεβασμό και θέλει να ενσωματωθεί στην αντροπαρέα. Έτσι μπράβο.

Πες μου ότι δεν θες να δεις αυτήν την ταινία!

...εγώ πάντως νομίζω ότι είναι το επόμενο DVD που θα αγοράσω.
Το είχα δει μικρός (στην "Αλόμα", στο Χολαργό, ένα καλοκαίρι) και είχα περάσει θαύμα, αλλά δεν θυμόμουν ότι ξεκινά με τόσο υπέροχα παιδαριώδη τρόπο. Στο σημείο όπου απορρίπτουν τον πράκτορα 0008, έβαλα τα γέλια. Είχε τόση πλάκα το Χόλιγουντ, όταν προσπαθούσε να απαντήσει στον Τζέιμς Μποντ.

Μου κάνει εντύπωση που κανείς δεν έχει σχολιάσει ως τώρα...

...ότι οι «Συνομήλικοι» είναι η χειρότερη δουλειά του Αρκά. Δεν είναι καν Αρκάς. Είναι ένα βαρετό, καθόλου αστείο κόμικ, που έκανε ξαφνικά την καλλίτερη τελευταία σελίδα ελληνικού περιοδικού να μοιάζει μια απ' τα ίδια...

Το ντουέτο της ημέρας: Debbie Harry & Kermit the Frog

Το Muppet Show θα μπορούσε να τροφοδοτεί αυτήν την ενότητα του "Πο Πο Culture" εσαεί, αφού δομικό στοιχείο της εκπομπής ήταν η σύμπραξη των πιο δημοφιλών καλλιτεχνών που υπήρχαν στην Αμερική στα late '70s με τις ζωόμορφες (κυρίως) κούκλες του σόου - που μεταξύ μας, παραμένει το καλύτερο θέαμα που έχει δημιουργήσει η ψυχαγωγική τηλεόραση (πλην μυθοπλασίας). Σε ανύποπτο χρόνο, έχω ήδη αναρτήσει τη σύμπραξη δυο μεγάλων ντράμερ, του Μπάντι Ριτς με τον Ανιμαλ. Η πλάκα είναι ότι όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν διατηρούσαν την ίδια έκφραση στο πρόσωπο, ένα συνδυασμό θυμηδίας (για την συνολική κατάσταση), συγκατάβασης (απέναντι στα muppets, της ίδιας συγκατάβασης που έχουν συνήθως οι μεγάλοι όταν παίζουν με παιδάκια) και αγωνίας (μήπως τώρα αυτογελοιοποιούμαι;) - εξαίρεση ο Ρότζερ Μουρ, που φλέρταρε κανονικά και ανοιχτά με τη Miss Piggy. Η Ντέμπι Χάρι δεν αποτέλεσε εξαίρεση - για την ακρίβεια είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που λέω. Εντελώς έξω από τα νερά της σε ένα περιβάλλον που το να παριστάνεις τη Μέριλιν Μονρόε μετά από κατάχρηση speed δεν περνά ακριβώς, κάνει σαν κάποιος να την έριξε σε ένα νηπιαγωγείο: υποδύεται την Πολυάννα, κάνει μούτες, μιλάει σαν να απευθύνεται σε ένα μωρό, με ένα βλέμμα "πλάκα μου κάνεις τώρα". Η χημεία της με τον Κέρμιτ είναι μέτρια - είναι προφανές ότι έχασε ενδιαφέρον γι' αυτόν από τη στιγμή που κατάλαβε ότι δεν υπάρχει (από πλευράς φυσιολογίας) τρόπος να τον πηδήξει (αν και ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτήν την ιδέα εντελώς η Ντέμπι).

Το σύνολο έχει πλάκα, αλλά αυτό που την πληρώνει είναι το τραγούδι, που είναι ένα από τα πιο γλυκά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ, με συγκινεί κάθε φορά - έχει μια γνήσια αισιοδοξία που μόνο στα '70s θα μπορούσε να γεννηθεί (και που νομίζω ότι τονίζεται κυρίως από το συνδυασμό του μπάσου με τα έγχορδα). Εδώ η κανονική του εκτέλεση.

Κι εδώ η πρόσφατη εκτέλεση από την Σάρα Μακ Λάχλαν, η οποία ήταν και η αφορμή γι' αυτό το ποστ.

R.I.P. George Carlin

Τίποτα δεν κατέδειξε καλύτερα την πολιτική δύναμη των λέξεων από τη stand up comedy, όπως την άσκησαν άνθρωποι όπως ο Τζορτζ Κάρλιν, ο Λένι Μπρους και ναι, ο Γούντι Άλεν.

Gisele for GQ

Θα 'θελα βέβαια να ήταν «Gisele for GK», αλλά ακόμη δεν τα έχουμε βρει στα οικονομικά με τους Inez van Lamsweerde & Vinoodh Matadin...

Προσοχή! Δεν είναι λιπαντικό

Μου ήλθε στο μυαλό χωρίς ιδιαίτερη αφορμή. Κάτι έλεγε ο Φαρμάκης για το e-Bay και μου "κτύπησε" η ομοιοκαταληξία. Αλλά η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και αποφάσισα να την ανεβάσω αμέσως στο blog.

Όταν ξεκινούσα την αθλητική μου καριέρα, προ 20ετίας, δεν υπήρχε η Counterpain. Η πιο δημοφιλής θερμαντική αλοιφή ήταν η Ben Gay. Αλλά δεν άντεξε για πολύ. Κατ' αρχάς η Pfizer άλλαξε κάποια στιγμή το όνομά της σε Bengay (μια λέξη), αλλά ούτε κι αυτό απέτρεψε τον κόσμο να τη χρησιμοποιεί ως λιπαντικό (κάτι που πρέπει να είναι εξαιρετικά επώδυνο, αφού -είπαμε- η αλοιφή είναι θερμαντική!). Η κόκκινη φαντεζί συσκευασία, το όνομα που κράζει από μακριά "Μπεν ο Πούστης", ακόμη και το λήμμα στη Wikipedia μοιάζουν να προδίδουν πως πίσω από το φαρμακευτικό σκεύασμα κρύβεται ένα σεξουαλικό βοήθημα. Ούτε καν οι διαφημίσεις που προειδοποιούσαν για την ακριβώς αντίθετη χρήση λειτούργησαν. Κάπως σαν εκείνο το μασάζ προσώπου στο tele-marketing δηλαδή, που το χρησιμοποιεί με πάθος μια κυρία με κομπινεζόν.

Για την ιστορία, ιδού τι αναφέρει η Wikipedia (με bold τα επίμαχα σημεία):
Ben-Gay, more recently spelled Bengay, is an analgesic heat rub used to relieve muscle and joint pain. It was developed in France by Dr. Jules Bengué, and brought to America in 1898. It was originally produced by Pfizer Consumer Healthcare which was later acquired by Johnson & Johnson.

add as a friend?

Εδώ και λίγες μέρες, το facebook μου προτείνει να κάνω φίλη μου την Πόπη Τσουκάτου. Αντιλαμβάνομαι ότι, ειδικά αυτές τις μέρες, η Πόπη έχει μεγάλη ανάγκη από φίλους, αλλά δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Αν κάνει εκείνη το πρώτο βήμα, πάλι, δεν θα πω όχι, δεν είμαι απάνθρωπος - κι άλλωστε είναι τόσοι άνθρωποι παντελώς άγνωστοί μου που είναι φίλοι μου στο facebook...

Η καλλίτερη διαφημιστική καμπάνια όλων των εποχών

(Aπό την Syndicate για χάρη της «Δωδώνης»)

Το ντουέτο της ημέρας: Dupond & Dupont

Εγώ θα έλεγα μάλλον: αυτό είναι το αγαπημένο μου ντουέτο

Ξέρεις ότι βρίσκεσαι πίσω στην πατρίδα...

...όταν γύρω σου (στο αεροδρόμιο) βλέπεις παντού ξανθές ανταύγειες

Summertime Sunday (ok, Monday): Hush, little baby (Updated Version)

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει. Αυτή τη φορά καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας - δεν θες να ξέρεις. Εν πάση περιπτώσει, τι Κυριακή, τι Δευτέρα, καλοκαιριάτικα...) Η αλήθεια είναι ότι αν πρόκειται να πιστέψεις κάποιον που σου λέει «Hush, little baby, don’t you cry», καλό είναι αυτός να διαθέτει μια βαθιά, καθησυχαστική φωνή που σε αγκαλιάζει και σε προστατεύει με λεπτότητα, ευγένεια και σταθερότητα. Και στα ‘50s κανείς δεν το έκανε αυτό καλύτερα από τον Billy Eckstine, το βαρύτονο Γιν στο γλυκό Γιανγκ του Nat King Cole. Ο τρόπος που τραγουδά το Summertime ο Έκσταϊν, σου δημιουργεί τόση ασφάλεια που αφήνεσαι στη μελωδία – βοηθά βέβαια και το ότι στο σαξόφωνο βρίσκεται ο Benny Carter, ένας από τους κατεξοχήν αφανείς ήρωες (κι εννοώ ΗΡΩΕΣ) της τζαζ, που συμβάλλει καθοριστικά στην αισθητική τελειότητα αυτής της εκτέλεσης. Σαν να είναι η ίδια η καλοκαιρινή νύχτα που σου τραγουδά στο αυτί την ιστορία της.

(Update: τώρα που το σκέφτομαι, αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη μου συμμετοχή στη νέα ενότητα με τα καθημερινά ντουέτα, που ξεκίνησε ο Homo Ludens - γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, εδώ έχουμε ένα κανονικό ντουέτο, το σαξόφωνο και η φωνή βρίσκονται σε έναν πραγματικό, ειλικρινή και ισότιμο διάλογο)

(κι άλλο Update: με τσίγκλισε ο Homo Ludens και με ώθησε να ψάξω λίγο περισσότερο την ηχογράφηση για να βρω ποιος είναι ο πιανίστας. Είναι ο Bobby Tucker, για χρόνια μουσικό alter ego του Έκσταϊν, αλλά δεν είναι αυτό το ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ηχογράφηση προέρχεται από το αλμπουμ "Billy Eckstine sings with Benny Carter", που οι δύο βετεράνοι ηχογράφησαν το 1986, όταν ο μεν Εκσταϊν ήταν 73 ετών, ο δε Κάρτερ 79. Είχα την ηχογράφηση χρόνια, και την άκουγα out of context κι έπρεπε να την ξανακούσω προσεκτικά για να συνειδητοποιήσω ότι η άρθρωση του τραγουδιστή είναι όντως αυτή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, κι απέχει κάπως από τις ηχογραφήσεις που ξέρω από το '40 και το '50. Για τον Κάρτερ δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο, ο άνθρωπος πέθανε 96 ετών και έπαιζε πάντα με το ίδιο σφρίγος)

Το ντουέτο της ημέρας: Cher και Beavis & Butthead

Είναι ιδέα μου ή όντως η Σερ το 1965 έμοιαζε πάρα πολύ με τη Δήμητρα Λιάνη (στο μελαχρινό της); Tέλος πάντων, η ουσία είναι ότι εκείνη τη χρονιά, ο σύζυγός της, ο Σόνυ Μπόνο, βρισκόταν σε μεγάλα κέφια και, προφανώς, ζούσε τεράστιο έρωτα για την κατά 11 χρόνια μικρότερη και τότε 21 μόλις ετών Σερ, και κάθισε και της έγραψε το τραγούδι που έγινε εύκολα ο ύμνος της πιο "χαλαρής" από τις κάστες της χίπι γενιάς. Λίγα μπορεί να σχολιάσει ένας ταπεινός Homo Ludens για το εν λόγω κομμάτι, ειδικά απ' τη στιγμή που ο κόσμος της μουσικής όχι μόνο το ασπάσθηκε σαν ένα αποκαλυπτικό δόγμα, αλλά άρχισε να το διασκευάζει σαν τρελλός. Η Έτα Τζέιμς (σόλο), ο Μπάουι με την Μάριαν Φέιθφουλ, ο Τζόι Ραμόν και η Χόλι Μπεθ Βίνσεντ, οι Pretenders με τους UB40, ο Shaggy με την Μέριλ Μπέινμπριτζ, το μεταμόρφωσαν σε μπλουζ, αβάντ γκαρντ, πανκ, ρέγκε, R n' B ύμνο, αλλά είναι η επανεμφάνιση της Σερ το 1993 με παρτενέρ αυτή τη φορά τους Μπίβις και Μπάτχεντ (το καρτούν ντουέτο της κορυφαίας τηλεοπτικής κληρονομιάς που άφησε η δεκαετία του '80) που μας έδωσαν την καλλίτερη εκδοχή του.

Αυτοσαρκαστική για τις προτιμήσεις στα "νέα παιδιά", καυστική για τον επί έξι χρόνια σύζυγό της (πρώτο απ' τους δύο συνολικά και δεύτερο διάσημο, μετά τον Γουόρεν Μπίτι, από τους... εκατοντάδες διάσημους εραστές, incuding Τομ Κρουζ, Βαλ Κίλμερ, Ρέι Λιότα, Ρίκι Μάρτιν, Ματ Ντίλον, Τζιν Σίμονς, Ντέιβιντ Γκέφεν κ.λπ), γοητευτική παρά τα 50 της σχεδόν χρόνια τότε, η Σερ τα "σπάει" παρέα με τους δύο ήρωες της εφηβείας μου. Ναι, δεν είναι ντουέτο, είναι ένα ιδιότυπο τρίο, αλλά πότε σας υποσχέθηκα ότι αυτή η νέα ενότητα θα έχει κανόνες; Το επίθετο του Σόνυ μπερδεύεται στο μυαλό των δύο ηλίθων μεταλλάδων με το όνομα του τραγουδιστή των U2 που τόσο μισούν και η (εύκολη, όπως υπονοείται) κατάκτηση της Σερ από τον Μπάτχεντ είναι στην ουσία η εκδίκησή τους για την ύπαρξη του Ιρλανδού μουσικού.

Στο μεταξύ, ο Σόνυ Μπόνο είχε γίνει πολιτικός και σαϊεντολόγος, έπαιξε σε σοβαρές ταινίες όπως το "Airplane II", είχε κάνει αναρίθμητους γάμους και, πέντε χρόνια μετά την διασκευή που τον έκανε ρόμπα σε όλο τον κόσμο, έσκασε σε μια κατεβασιά με τα σκι του πάνω σε ένα δέντρο για να υποκύψει λίγο μετά στα τραύματά του. Τι υπέροχος τρόπος να πεθάνει κανείς. Εκτός από το "I Got You Babe", έγραψε για την Σερ άλλο ένα από τα πιο αγαπημένα μου love songs όλων των εποχών, το "The Beat Goes On", που με τη σειρά είχε διασκευασθεί πριν καμμιά δεκαπενταετία από τους All Seeing I και ήταν απλά αριστούργημα...