Summertime Sunday: Κρεολική Γη

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει)

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω, οπότε θα το πάρω από την αρχή - και στην αρχή είναι αυτή η κιθάρα που κάνει αυτήν την μικρή εισαγωγή, δίνοντας τον τόνο: εδώ φίλε, δεν παίζουμε, εδώ είναι τα μπλουζ. Κι αφού, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τοποθετεί στο χώρο, το χρόνο, την κατάσταση, έρχεται το κλαρινέτο του Σίντνεϊ Μπεσέ να αφηγηθεί αυτήν τη μικρή καλοκαιρινή ιστορία, με αυτό το χαρακτηριστικό, απαράμιλλο, ζεστό, φιλικό και ράθυμο τρόπο - απόγευμα στη Νέα Ορλεάνη, με τη ζέστη και την υγρασία να σου μουδιάζει το μυαλό. Την πρώτη φορά που έβαλα στο σπίτι δίσκο του Μπεσέ, ένας φίλος, θορυβημένος από τον ήχο του, τον παρομοίασε (κυρίως το σοπράνο σαξόφωνο και λιγότερο το κλαρινέτο) με γιγαντιαίο κουνούπι. Τότε φρίκαρα, αλλά τώρα μου αρέσει η ιδέα ενός κουνουπιού που πετά από τεμπέλικο κορμί σε τεμπέλικο κορμί, αναγκάζοντας νυσταγμένα χέρια να δώσουν μικρά χαστούκια σε ιδρωμένα μπούτια. Άλλο ήθελα να πω, δεν έχω ιδέα πώς κατέληξα εδώ. Δεν πειράζει.

Bonus track: έχω υπ'όψιν μου τουλάχιστον άλλες δύο εκτελέσεις του Summertime από τον Μπεσέ, καμία τόσο όμορφη όσο αυτή. Μία όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είναι από την εποχή που είχε πλέον γίνει ένας ήρωας στο Παρίσι, ένα είδος ροκ σταρ πριν το ροκ, ξεσηκώνοντας τα πλήθη με τον ήχο της Νέας Ορλεάνης, της οποίας υπήρξε ο ανεπίσημος πρεσβευτής στην Ευρώπη. Με τον μαθητή-alter ego του, τον επίσης κλαρινετίστα Κλοντ Λουτέρ, έδωσαν στο Summertime μια εσάνς από αυτές τις περίφημες παρελάσεις με τις οποίες αποχαιρετούν τους νεκρούς τους οι Νεορλεανέζοι - χαρίζοντας σ' αυτό το νανούρισμα μια τελείως διαφορετική διάσταση.