Αλέξανδρος Θεοφιλόπουλος, μέρος δεύτερον

(Συνεχίζω να μην βρίσκω πουθενά στο Internet φωτογραφία του κορυφαίου Έλληνα σπορτκάστερ και γι' αυτό στολίζω το σημερινό post με μια εικόνα του μεγάλου μαέστρου Αλέξανδρου Θεοφιλόπουλου.)

"Το έχουμε ξαναπεί. Το ποδόσφαιρο παίζεται με δύο ομάδες. Αν παιζόταν με μία, θα έγραφε ο διαιτητής ένα αποτέλεσμα της αρεσκείας του και όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι". Άλλο ένα απαύγασμα της σοφίας του κυρ-Αλέκου Θεοφιλόπουλου, όπως αποτυπώθηκε στο υπέροχο χθεσινό ματς της Ιταλίας με την Ολλανδία. Κατ' αρχάς είναι ο πληθυντικός. Ο κυρ-Αλέκος ποτέ δεν θα πει "εγώ", θα πει "εμείς", σίγουρος ότι πίσω του συναθροίζεται ένα ποδοσφαιρόφιλο πλήθος με την ίδια φιλοσοφική προσέγγιση του αθλήματος που έχει κι ο ίδιος.

Έπειτα είναι αυτό το θολόν του συμπεράσματος. Δηλαδή ποιοι όλοι θα ήταν ευχαριστημένοι; Αν την ίδια πρόταση είχε προσπαθήσει να την πει ο Ντεριντά, τα πράγματα θα ήταν πιο σαφή. Όχι όμως με τον κυρ-Αλέκο, που ακριβώς όπως ο άλλος κυρ-Αλέκος, ο Αλαβάνος (με μούσι και γυαλί κι εκείνος -προφανώς αυτό έχει θεσπιστεί ως το look του σύγχρονου Έλληνα αμπελοφιλόσοφου) θα πει κάτι μεγαλεπήβολο χωρίς ποτέ κανείς να καταλάβει τι είπε. Αν ο διαιτητής γράψει 3-0 υπέρ της ομάδας που δεν κατέβηκε στο γήπεδο, θα είναι ευχαριστημένοι οι αντίπαλοί της που πήγαν κανονικά να αγωνιστούν; Προφανώς, για να λέει ο κυρ-Αλέκος "όλοι" κάποια μυστική συνομωσία έχει πλεχθεί, σαν κι εκείνη που στέρησε από τη Βραζιλία το Μουντιάλ του '98, σαν κι εκείνη που έδωσε στη δική μας εθνική του Euro 2004. Αλλά είπαμε: "με αυτά δεν θα ασχοληθούμε"...

Ο Αλέξανδρος (όπως θέλει να τον φωνάζουμε) Θεοφιλόπουλος είναι για το Euro ό,τι κι ο Ρακιντζής για την Eurovision. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν το μεγαλείο του, αλλά όλοι τον παρακολουθούν φανατικά και ξεσηκώνονται κάθε φορά που ακούγεται η φωνή του. Έχω ακούσει ότι πριν πολλά χρόνια, στο Πρωτάθλημα Τύπου, είχε ξεσπάσει με πολύ άγριο τρόπο εις βάρος ενός διαιτητή, στέλνοντάς τον στο νοσοκομείο. Μπορεί και να μην ισχύει αυτή η ιστορία. Στις δημοσιογραφικές παρέες -ειδικά τις αθλητικές- μεγεθύνονται συχνά από στόμα σε στόμα, σαν σε σπασμένο τηλέφωνο, ασήμαντα περιστατικά και γίνονται θρύλοι που ούτε η φαντασία του Τόλκιν δεν θα μπορούσε να επινοήσει. Ωστόσο, αν η ιστορία αληθεύει, ένα ακόμη κομμάτι του παζλ συμπληρώνεται. Χρόνια μετά, ο κυρ-Αλέκος επιμένει: "εμείς δεν ασχολούμαστε με την διαιτησία". Αλλά τη σφάζει με το γάντι ("άμα βγάλουν τα μαύρα, ίσως")

Θα κλείσω με μια συγκλονιστική ιστορία, απόδειξη του μεγαλείου της κρατικής τηλεόρασης. Οταν στο ματς Πορτογαλία - Τουρκία (αν δεν κάνω λάθος) του Euro '96 είχε πει την ατάκα περί των τσιρότων που ανέβασα χθες, τηλεφώνησα με ένα φίλο μου στην ΕΡΤ για να αποκαταστήσουμε την αλήθεια. Η τηλεφωνήτρια μας είχε συνδέσει τότε με τον αρχισυντάκτη βάρδιας (δεν θα πω το όνομά του, σήμερα είναι γνωστός σπορτκάστερ σε ιδιωτικό κανάλι), ο οποίος άκουσε υπομονετικά την εξήγησή μας και στη συνέχεια το ξέσπασμά μας ("δεν είναι δυνατόν το κρατικό κανάλι να λέει τέτοιες ηλιθιότητες") και μας απάντησε με το απολύτως αφοπλιστικό: "Τι να κάνω εγώ ρε παιδιά που έχουν στείλει στην Αγγλία τον βλάκα;". Λίγες ημέρες μετά η ΕΡΤ γύρισε πίσω στην Αθήνα τον κυρ-Αλέκο, επειδή είχε βγει κι έκανε δηλώσεις στον ΑΝΤ1. Τουλάχιστον αυτή ήταν η επίσημη δικαιολογία...

(Εδώ μια συνέντευξη του κυρ-Αλέκου στο περιοδικό "Sporty")