Summertime Sunday (ok, Monday): Hush, little baby (Updated Version)

(Κάθε Κυριακή του καλοκαιριού, ανεβάζω μια διαφορετική εκτέλεση του Summertime, του George Gershwin - και μετά ο Αθήναιος προτείνει τη συνταγή που ταιριάζει. Αυτή τη φορά καθυστέρησα για λόγους ανωτέρας βίας - δεν θες να ξέρεις. Εν πάση περιπτώσει, τι Κυριακή, τι Δευτέρα, καλοκαιριάτικα...) Η αλήθεια είναι ότι αν πρόκειται να πιστέψεις κάποιον που σου λέει «Hush, little baby, don’t you cry», καλό είναι αυτός να διαθέτει μια βαθιά, καθησυχαστική φωνή που σε αγκαλιάζει και σε προστατεύει με λεπτότητα, ευγένεια και σταθερότητα. Και στα ‘50s κανείς δεν το έκανε αυτό καλύτερα από τον Billy Eckstine, το βαρύτονο Γιν στο γλυκό Γιανγκ του Nat King Cole. Ο τρόπος που τραγουδά το Summertime ο Έκσταϊν, σου δημιουργεί τόση ασφάλεια που αφήνεσαι στη μελωδία – βοηθά βέβαια και το ότι στο σαξόφωνο βρίσκεται ο Benny Carter, ένας από τους κατεξοχήν αφανείς ήρωες (κι εννοώ ΗΡΩΕΣ) της τζαζ, που συμβάλλει καθοριστικά στην αισθητική τελειότητα αυτής της εκτέλεσης. Σαν να είναι η ίδια η καλοκαιρινή νύχτα που σου τραγουδά στο αυτί την ιστορία της.

(Update: τώρα που το σκέφτομαι, αυτή θα μπορούσε να είναι η πρώτη μου συμμετοχή στη νέα ενότητα με τα καθημερινά ντουέτα, που ξεκίνησε ο Homo Ludens - γιατί, δεν ξέρω αν το κατάλαβες, εδώ έχουμε ένα κανονικό ντουέτο, το σαξόφωνο και η φωνή βρίσκονται σε έναν πραγματικό, ειλικρινή και ισότιμο διάλογο)

(κι άλλο Update: με τσίγκλισε ο Homo Ludens και με ώθησε να ψάξω λίγο περισσότερο την ηχογράφηση για να βρω ποιος είναι ο πιανίστας. Είναι ο Bobby Tucker, για χρόνια μουσικό alter ego του Έκσταϊν, αλλά δεν είναι αυτό το ενδιαφέρον. Το ενδιαφέρον είναι ότι η ηχογράφηση προέρχεται από το αλμπουμ "Billy Eckstine sings with Benny Carter", που οι δύο βετεράνοι ηχογράφησαν το 1986, όταν ο μεν Εκσταϊν ήταν 73 ετών, ο δε Κάρτερ 79. Είχα την ηχογράφηση χρόνια, και την άκουγα out of context κι έπρεπε να την ξανακούσω προσεκτικά για να συνειδητοποιήσω ότι η άρθρωση του τραγουδιστή είναι όντως αυτή ενός ηλικιωμένου ανθρώπου, κι απέχει κάπως από τις ηχογραφήσεις που ξέρω από το '40 και το '50. Για τον Κάρτερ δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο, ο άνθρωπος πέθανε 96 ετών και έπαιζε πάντα με το ίδιο σφρίγος)