Αγαπητή Μαντόνα,
(πήγα να γράψω «αγαπητή κα Ρίτσι», αλλά δεν μου βγήκε -θα καταλάβεις γιατί...) άκου τώρα μια ιστορία: Κατεβαίνω τις προάλλες από την ταράτσα, όπου είχα πάει να μαστορέψω τον ηλιακό, στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος του τρίτου για να ζητήσω ένα γαλλικό κλειδί. Ψάχνει ο άνθρωπος, δεν βρίσκει, επιστρέφει με δύο άλλα εργαλεία. «Τον κάβουρα ή το παπαγαλάκι;», με ρωτάει; Αποχωρώ με αμφότερα ανά χείρας και λουσμένος από το φως της αποκάλυψης ανεβαίνω ξανά τα σκαλιά προς την ταράτσα. Ωστε έτσι ονομάζονται αυτά που τόσο καιρό έλεγα «στραβή πένσα» και «το σαν το γαλλικό κλειδί»... Στα 33 μου πια, εργένης που γράφει σε ανδρικό περιοδικό και θεωρητικά είναι σε θέση να συμβουλεύσει για πολλά «αρσενικά» ζητήματα τους ιδίου φύλου αναγνώστες, κι όμως μόλις τώρα μαθαίνω πώς ονομάζονται δύο από τα βασικά μεταλλικά συστατικά της ανδροσύνης. Θέλω να πω, αν δεν ξέρω εγώ από εργαλεία, ποιος περιμένω να ξέρει; Οι επίδοξες Πάρις Χίλτον που σκουντουφλάνε πάνω μου με τα χρυσά τους πεδιλάκια στις κοσμικές βαπτίσεις και τους φανταχτερούς γάμους όπου όλο και συχνότερα με προσκαλούν οι καλοί μου φίλοι (δεν έμειναν κι οι υπόλοιποι της παρέας εργένηδες...);
Το φως της αποκάλυψης γίνεται πραγματικά εκτυφλωτικό με το που ξαναβγαίνω στην ταράτσα. Φοράω τα wayfarers μου, άρα δεν φταίει ο ήλιος. Είναι ο πατέρας μου που με τυφλώνει, σκαρφαλωμένος στην σκάλα, να πασχίζει να ξεβιδώσει την παροχή νερού του ηλιακού με την πένσα. Δεν είναι οπτασία. 33 ετών, εργένης, και τηλεφωνώ ακόμη στον συνταξιούχο μπαμπά μου κάθε φορά που οι υποχρεώσεις μου περιλαμβάνουν σύνθετες έννοιες όπως «μπλακ εν ντέκερ», «μελίγκρα», «βραχυκύλωμα»... Αρχίζει να με πιάνει κρίση συνείδησης, κρίση ηλικίας, κρίση ολική. Σχεδόν τολμάω να βγάλω τα χέρια από τις τσέπες και να τον βοηθήσω. Μέχρι να το πάρω απόφαση, δεν υπάρχει πια ανάγκη. Το παπαγαλάκι δίνει τη λύση, κατεβαίνουμε να ξαποστάσει στο διαμέρισμά μου, βλέπει τα αυτοκόλλητα της Panini πάνω στο τραπέζι. «Μα ακόμη μαζεύεις χαρτάκια; Κοτζάμ γαϊδούρι; Κι αυτή η κιθάρα τι είναι;».
Είναι η πλαστική κιθάρα του Guitar Hero, την συνδέω με το Xbox μου και πατώντας τα κουμπάκια που μου δείχνει η τηλεόραση, ροκάρω μαζί με τους Stones και τους Sabbath, τους Kiss και τους Pearl Jam. Και δεν ξέρω αν πρέπει ν’ αρχίσω να ανησυχώ με το γεγονός ότι κοπανιέμαι με πλαστικές κιθάρες και συμπληρώνω συλλογές με αυτοκόλλητους ποδοσφαιριστές στα 33 μου ή με το ότι ο πατέρας μου νιώθει ακόμη ότι έχει το δικαίωμα –ή την υποχρέωση- να με επαναφέρει στην τάξη και να μου λέει να δίνω περισσότερη σημασία στη διατροφή μου, στα μαθήματά μου (στη δουλειά μου, τέλος πάντων) και να μη χαλάω τα λεφτά μου σε χαζομάρες.
Γιατί στα γράφω τώρα εσένα όλα αυτά; Κατ’ αρχάς, γιατί αν σου έλεγα πόσο σε θαυμάζω, θα εισέπραττα απλώς μια μεγαλοπρεπή αγνόηση της επιστολής μου - έχω διαβάσει όλες τις συνεντεύξεις που έδωσες τελευταία και έχω δει πώς μιλάς στους «κατωτέρους» σου. Ενώ μ’ αυτήν την προσωπική μου ενδοσκόπηση ίσως και να ‘χω κάποια πιθανότητα να κερδίσω το ενδιαφέρον σου. Και μια συμβουλή. Γιατί βρισκόμαστε σε παρόμοια φάση. Σε παρατηρώ, σχεδόν πενήντα ετών πια, να μπεμπεκίζεις όσο ποτέ, να κορδώνεσαι και να διπλώνεσαι, στην καλύτερη ζωντανή διαφήμιση -που αποτελείς- για τις ευεργετικές επιδράσεις της power yoga, και να τραβάς όλη τη δράση μακριά από αυτό που είναι μακράν το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας σου. Μα καλά, εσύ μια βασίλισσα της ποπ και να αφήσεις να κυκλοφορήσει κάτι τόσο σαχλό και βαρετό σαν το «Hard Candy»; Απ’ την άλλη γιατί να μην το κάνεις; Βασίλισσα είσαι, ό,τι θες κάνεις.
Και, να σου πω την αλήθεια, αναρωτιέμαι κι εγώ ώρες ώρες γιατί όσο γερνάμε να πρέπει να «μεγαλώνουμε» κιόλας; Να ψάχνω εγώ για καλύτερη δουλειά κι εσύ να βγάζεις πιο ποιοτικά άλμπουμ; Να αντικαθιστώ τα λατρεμένα μου T-shirt με sur mesure πουκάμισα και να μη φωτογραφίζεσαι εσύ πια σε άσεμνες πόζες; Να ψάχνω για νύφη, να στήσουμε ένα γάμο, να καλέσουμε όλες αυτές τις επίδοξες Πάρις Χίλτον και τους συνταξιούχους γονείς μας, να χορεύουν βαλς και «Beggin’» για χάρη μας. Να γυρνάς τον Τρίτο Κόσμο και να κάνεις αγαθοεργίες, να υιοθετείς παιδιά, να εμφανίζεσαι δωρεάν σε φιλανθρωπικές συναυλίες... Κι όσο στα γράφω -και τα ξαναδιαβάζω, μη γράψω τίποτε που δεν σου αρέσει και με κράξεις κι εμένα- τόσο και δίνω μόνος μου την απάντηση: Αν όλο το σύμπαν μου ήταν μια τσιχλόφουσκα, δεν θα είχα την ίδια χαρά κάθε φορά που πιάνω την πλαστική κιθάρα στα χέρια μου. Δεν θα μύριζα με την ίδια ευτυχία την κόλλα στα Panini. Ασε που με το φετινό συμπληρώνω αισίως ένα τέταρτο του αιώνα συλλογών από Euro και Μουντιάλ. Κι αυτό είναι μια σοβαρή υπόθεση...
Σε θαυμάζω ακόμη (και μετά το «Hard Candy»),
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Ιουνίου)
(πήγα να γράψω «αγαπητή κα Ρίτσι», αλλά δεν μου βγήκε -θα καταλάβεις γιατί...) άκου τώρα μια ιστορία: Κατεβαίνω τις προάλλες από την ταράτσα, όπου είχα πάει να μαστορέψω τον ηλιακό, στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος του τρίτου για να ζητήσω ένα γαλλικό κλειδί. Ψάχνει ο άνθρωπος, δεν βρίσκει, επιστρέφει με δύο άλλα εργαλεία. «Τον κάβουρα ή το παπαγαλάκι;», με ρωτάει; Αποχωρώ με αμφότερα ανά χείρας και λουσμένος από το φως της αποκάλυψης ανεβαίνω ξανά τα σκαλιά προς την ταράτσα. Ωστε έτσι ονομάζονται αυτά που τόσο καιρό έλεγα «στραβή πένσα» και «το σαν το γαλλικό κλειδί»... Στα 33 μου πια, εργένης που γράφει σε ανδρικό περιοδικό και θεωρητικά είναι σε θέση να συμβουλεύσει για πολλά «αρσενικά» ζητήματα τους ιδίου φύλου αναγνώστες, κι όμως μόλις τώρα μαθαίνω πώς ονομάζονται δύο από τα βασικά μεταλλικά συστατικά της ανδροσύνης. Θέλω να πω, αν δεν ξέρω εγώ από εργαλεία, ποιος περιμένω να ξέρει; Οι επίδοξες Πάρις Χίλτον που σκουντουφλάνε πάνω μου με τα χρυσά τους πεδιλάκια στις κοσμικές βαπτίσεις και τους φανταχτερούς γάμους όπου όλο και συχνότερα με προσκαλούν οι καλοί μου φίλοι (δεν έμειναν κι οι υπόλοιποι της παρέας εργένηδες...);
Το φως της αποκάλυψης γίνεται πραγματικά εκτυφλωτικό με το που ξαναβγαίνω στην ταράτσα. Φοράω τα wayfarers μου, άρα δεν φταίει ο ήλιος. Είναι ο πατέρας μου που με τυφλώνει, σκαρφαλωμένος στην σκάλα, να πασχίζει να ξεβιδώσει την παροχή νερού του ηλιακού με την πένσα. Δεν είναι οπτασία. 33 ετών, εργένης, και τηλεφωνώ ακόμη στον συνταξιούχο μπαμπά μου κάθε φορά που οι υποχρεώσεις μου περιλαμβάνουν σύνθετες έννοιες όπως «μπλακ εν ντέκερ», «μελίγκρα», «βραχυκύλωμα»... Αρχίζει να με πιάνει κρίση συνείδησης, κρίση ηλικίας, κρίση ολική. Σχεδόν τολμάω να βγάλω τα χέρια από τις τσέπες και να τον βοηθήσω. Μέχρι να το πάρω απόφαση, δεν υπάρχει πια ανάγκη. Το παπαγαλάκι δίνει τη λύση, κατεβαίνουμε να ξαποστάσει στο διαμέρισμά μου, βλέπει τα αυτοκόλλητα της Panini πάνω στο τραπέζι. «Μα ακόμη μαζεύεις χαρτάκια; Κοτζάμ γαϊδούρι; Κι αυτή η κιθάρα τι είναι;».
Είναι η πλαστική κιθάρα του Guitar Hero, την συνδέω με το Xbox μου και πατώντας τα κουμπάκια που μου δείχνει η τηλεόραση, ροκάρω μαζί με τους Stones και τους Sabbath, τους Kiss και τους Pearl Jam. Και δεν ξέρω αν πρέπει ν’ αρχίσω να ανησυχώ με το γεγονός ότι κοπανιέμαι με πλαστικές κιθάρες και συμπληρώνω συλλογές με αυτοκόλλητους ποδοσφαιριστές στα 33 μου ή με το ότι ο πατέρας μου νιώθει ακόμη ότι έχει το δικαίωμα –ή την υποχρέωση- να με επαναφέρει στην τάξη και να μου λέει να δίνω περισσότερη σημασία στη διατροφή μου, στα μαθήματά μου (στη δουλειά μου, τέλος πάντων) και να μη χαλάω τα λεφτά μου σε χαζομάρες.
Γιατί στα γράφω τώρα εσένα όλα αυτά; Κατ’ αρχάς, γιατί αν σου έλεγα πόσο σε θαυμάζω, θα εισέπραττα απλώς μια μεγαλοπρεπή αγνόηση της επιστολής μου - έχω διαβάσει όλες τις συνεντεύξεις που έδωσες τελευταία και έχω δει πώς μιλάς στους «κατωτέρους» σου. Ενώ μ’ αυτήν την προσωπική μου ενδοσκόπηση ίσως και να ‘χω κάποια πιθανότητα να κερδίσω το ενδιαφέρον σου. Και μια συμβουλή. Γιατί βρισκόμαστε σε παρόμοια φάση. Σε παρατηρώ, σχεδόν πενήντα ετών πια, να μπεμπεκίζεις όσο ποτέ, να κορδώνεσαι και να διπλώνεσαι, στην καλύτερη ζωντανή διαφήμιση -που αποτελείς- για τις ευεργετικές επιδράσεις της power yoga, και να τραβάς όλη τη δράση μακριά από αυτό που είναι μακράν το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας σου. Μα καλά, εσύ μια βασίλισσα της ποπ και να αφήσεις να κυκλοφορήσει κάτι τόσο σαχλό και βαρετό σαν το «Hard Candy»; Απ’ την άλλη γιατί να μην το κάνεις; Βασίλισσα είσαι, ό,τι θες κάνεις.
Και, να σου πω την αλήθεια, αναρωτιέμαι κι εγώ ώρες ώρες γιατί όσο γερνάμε να πρέπει να «μεγαλώνουμε» κιόλας; Να ψάχνω εγώ για καλύτερη δουλειά κι εσύ να βγάζεις πιο ποιοτικά άλμπουμ; Να αντικαθιστώ τα λατρεμένα μου T-shirt με sur mesure πουκάμισα και να μη φωτογραφίζεσαι εσύ πια σε άσεμνες πόζες; Να ψάχνω για νύφη, να στήσουμε ένα γάμο, να καλέσουμε όλες αυτές τις επίδοξες Πάρις Χίλτον και τους συνταξιούχους γονείς μας, να χορεύουν βαλς και «Beggin’» για χάρη μας. Να γυρνάς τον Τρίτο Κόσμο και να κάνεις αγαθοεργίες, να υιοθετείς παιδιά, να εμφανίζεσαι δωρεάν σε φιλανθρωπικές συναυλίες... Κι όσο στα γράφω -και τα ξαναδιαβάζω, μη γράψω τίποτε που δεν σου αρέσει και με κράξεις κι εμένα- τόσο και δίνω μόνος μου την απάντηση: Αν όλο το σύμπαν μου ήταν μια τσιχλόφουσκα, δεν θα είχα την ίδια χαρά κάθε φορά που πιάνω την πλαστική κιθάρα στα χέρια μου. Δεν θα μύριζα με την ίδια ευτυχία την κόλλα στα Panini. Ασε που με το φετινό συμπληρώνω αισίως ένα τέταρτο του αιώνα συλλογών από Euro και Μουντιάλ. Κι αυτό είναι μια σοβαρή υπόθεση...
Σε θαυμάζω ακόμη (και μετά το «Hard Candy»),
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Ιουνίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου