Django Weekend: Body & Soul (με αφορμή το Jazz&Τζαζ) update: έφτιαξα τα links

"Τι cd έχετε στο επόμενο τεύχος;" ρώτησα τη Γιούλη, την ώρα που τη βοηθούσα να πουλήσει παλιά τεύχη του Jazz&Τζαζ στο περίπτερο που στήνουν κάθε χρόνο στην Τεχνόπολιν (χε), στο πλαίσιο του Euro-Jazz. "Κιθαρίστες", είπε και πριν προλάβω να πω "α, ωραία", μου το ξεκοψε: "αλλά όχι Τζάνγκο". Ωραίος τρόπος. Ο δε Χαρωνίτης το γράφει και στο editorial: "Βάζοντας στην άκρη Django Reinhardt και Charlie Christian - για τους οποίους ή έχουν γίνει ή μπορούν να γίνουν πορτέτα - μάζεψα τους πιο σημαντικούς post-bop ή cool τζαζ κιθαρίστες (fifties κυρίως) σε μια συλλογή/ άλμπουμ όπου το mood μας δίνει ένα easy lounge και, ταυτόχρονα, μπορεί να ακούγεται απόλυτα μοντέρνο και σημερινό". Έχει δίκιο - η συλλογή είναι ένα κομψοτέχνημα, που ταιριάζει ιδανικά με τις ζεστές καλοκαιρινές μέρες (κι όποιος δεν το πάρει είναι άξιος της τύχης του). Αλλά γι' αυτό σε προδιαθέτει και το εξώφυλλο. "Μέχρι τελευταία στιγμή δεν είχαμε τι να βάλουμε", μου εξομολογήθηκε η Γιούλη. "Και μετά ήρθε ένα πακέτο με πράγματα (βιβλία, δίσκους, collectibles) που είχε παραγγείλει ο Φώντας και με το που το άνοιξα έπεσα πάνω στη φωτογραφία κι αμέσως κατάλαβα ότι βρήκαμε εξώφυλλο".

Ναι, αλλά κιθαριστικό cd χωρίς Django; Αυτό είναι αμαρτία. Για να διορθώσω την αδικία, αναζήτησα ένα κοινό σημείο ανάμεσα στο cd του J&T και τον ήρωά μου (πέρα από το ότι, αν δεν υπήρχε εκείνος, όλοι οι θεοί που περιλαμβάνει το cd δεν θα είχαν αντικείμενο). Το βρήκα στο εμβληματικό "Body and Soul". Στο CD ακούγεται η εκτέλεση του Jimmy Raney. Εγώ το έχω σε μια εκτέλεση από το Quintette Du Hot Club De France. Και οι δύο έχουν ηχογραφηθεί στο Παρίσι (με 17 χρόνια διαφορά). Και τα δύο ακούγονται βράδυ. Μην κάνεις κανένα λάθος.

υγ. Βέβαια, όταν μιλάμε για το Body & Soul, δεν είναι δυνατόν να μην πάει ο νους στην καθοριστική εκτέλεση αυτού του ύμνου, από το σαξόφωνο του Coleman Hawkins το 1939 - το σόλο του είναι περίπου η ληξιαρχική πράξη γέννησης της μοντέρνας τζαζ.