Το ντουέτο της ημέρας: Debbie Harry & Kermit the Frog

Το Muppet Show θα μπορούσε να τροφοδοτεί αυτήν την ενότητα του "Πο Πο Culture" εσαεί, αφού δομικό στοιχείο της εκπομπής ήταν η σύμπραξη των πιο δημοφιλών καλλιτεχνών που υπήρχαν στην Αμερική στα late '70s με τις ζωόμορφες (κυρίως) κούκλες του σόου - που μεταξύ μας, παραμένει το καλύτερο θέαμα που έχει δημιουργήσει η ψυχαγωγική τηλεόραση (πλην μυθοπλασίας). Σε ανύποπτο χρόνο, έχω ήδη αναρτήσει τη σύμπραξη δυο μεγάλων ντράμερ, του Μπάντι Ριτς με τον Ανιμαλ. Η πλάκα είναι ότι όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν διατηρούσαν την ίδια έκφραση στο πρόσωπο, ένα συνδυασμό θυμηδίας (για την συνολική κατάσταση), συγκατάβασης (απέναντι στα muppets, της ίδιας συγκατάβασης που έχουν συνήθως οι μεγάλοι όταν παίζουν με παιδάκια) και αγωνίας (μήπως τώρα αυτογελοιοποιούμαι;) - εξαίρεση ο Ρότζερ Μουρ, που φλέρταρε κανονικά και ανοιχτά με τη Miss Piggy. Η Ντέμπι Χάρι δεν αποτέλεσε εξαίρεση - για την ακρίβεια είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτού που λέω. Εντελώς έξω από τα νερά της σε ένα περιβάλλον που το να παριστάνεις τη Μέριλιν Μονρόε μετά από κατάχρηση speed δεν περνά ακριβώς, κάνει σαν κάποιος να την έριξε σε ένα νηπιαγωγείο: υποδύεται την Πολυάννα, κάνει μούτες, μιλάει σαν να απευθύνεται σε ένα μωρό, με ένα βλέμμα "πλάκα μου κάνεις τώρα". Η χημεία της με τον Κέρμιτ είναι μέτρια - είναι προφανές ότι έχασε ενδιαφέρον γι' αυτόν από τη στιγμή που κατάλαβε ότι δεν υπάρχει (από πλευράς φυσιολογίας) τρόπος να τον πηδήξει (αν και ποτέ δεν εγκαταλείπει αυτήν την ιδέα εντελώς η Ντέμπι).

Το σύνολο έχει πλάκα, αλλά αυτό που την πληρώνει είναι το τραγούδι, που είναι ένα από τα πιο γλυκά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ, με συγκινεί κάθε φορά - έχει μια γνήσια αισιοδοξία που μόνο στα '70s θα μπορούσε να γεννηθεί (και που νομίζω ότι τονίζεται κυρίως από το συνδυασμό του μπάσου με τα έγχορδα). Εδώ η κανονική του εκτέλεση.

Κι εδώ η πρόσφατη εκτέλεση από την Σάρα Μακ Λάχλαν, η οποία ήταν και η αφορμή γι' αυτό το ποστ.