Constantinople

"Τι έγινε, το έδειξε η τηλεόραση;" Αυτή ήταν η αντίδραση της υπαλλήλου του βίντεο-κλαμπ, όταν της ζήτησα το "Topkapi" του Ντασέν. Ναι, ήταν νοικιασμένο. Γύρισα σπίτι άπραγος. Στο τραπέζι με τα πράγματα που θα κουβαλάω στο αεροπλάνο, δίπλα στο διαβατήριο ήταν και το αγαπημένο αντίτυπο της "Μάσκας του Δημήτριου". Ο προσεκτικός παρατηρητής θα έχει ήδη καταλάβει ότι εδώ υπάρχει ένα pattern. Ναι, μου αρέσει πολύ ο Έρικ Άμπλερ. Και ναι, πεθαίνω για δαιδαλώδη πολιτικά θρίλερ που εξελίσσονται στο μεσοπόλεμο. Και ναι, κατά βάθος, η Κωνσταντινούπολη που ονειρεύομαι να βρεθώ είναι αυτή που περιγράφει ο Άμπλερ, ένα σκοτεινό σταυροδρόμι των παρανόμων, όπου πτώματα Βαλκάνιων τυχοδιωκτών ξεβράζονται μέσα στη νύχτα. Όχι ότι θα μπορούσα ποτέ να επιβιώσω σε αυτό το περιβάλλον. Ενώ στην Κωνσταντινούπολη των σύγχρονων ξενοδοχείων και των γκαλερί, στη Νέα Υόρκη της Ανατολής, όπως μου την περιέγραφε ο Δημήτρης Αρβανίτης, εκστατικός μετά από τη συμμετοχή του σε ένα συνέδριο design, ναι, όσο να 'ναι, θα κινούμαι πιο άνετα.

Κατά βάθος βέβαια, στο μυαλό μου ήδη παίζω τη σκηνή: είμαι ο Σον Κόνερι στο "Απ' τη Ρωσία με αγάπη", μόλις έχω εξουδετερώσει έναν αντίπαλο που με περίμενε στο δωμάτιό μου και σηκώνω το τηλέφωνο για να παραγγείλω από το room service για πρωινό "γιαούρτι, σύκα και καφέ". Βέβαια, δεν πίνω τούρκικο καφέ - η μοναδική εκδοχή του τούρκικου καφέ που μου αρέσει είναι ένα κομμάτι του Duke Ellington μ' αυτόν τον τίτλο, που το έχω σε βινύλιο, και δεν μπορούσα να το περάσω σε mp3. Βρήκα ένα άλλο Turkish Coffee, από την τσέχικη μπάντα που είχε έρθει στο Euro-Jazz, αλλά δεν είναι τόσο καλό. Αυτό που είναι ένα κομψοτέχνημα, είναι αυτό το μπλουζ που παίζουν με αμοιβαίο σεβασμό ο Count Basie και ο Dizzy Gillespie, στο πιάνο και την τρομπέτα αντίστοιχα. Ωραίο, πονηρό κομμάτι, ραχατλίδικο με ρυθμό που υπαγορεύεται από τον ίδιο τον τίτλο του: Constantinople - τι ωραία, κοσμοπολίτικη λέξη!