Django Weekend: I found a new baby!

Συνεχίζω την απόπειρα συμφιλίωσης του κοινού του "Πο Πο Culture" με την ιδιοφυΐα του Τζάνγκο Ράινχαρντ με το μοναδικό δόλωμα που καταλαβαίνει ένας ανυπόμονος πρώην χεβιμεταλάς: μια θελκτική γυναίκα. Στο ρόλο για το σημερινό επεισόδιο η Κέιτ Μπέκινσεϊλ, που της έχω τεράστια αδυναμία. Μου αρέσει ο τρόπος που αλλάζει ρόλους, που τη μια παίζει μια τυπική ρομαντική γλυκιά καστανή και την άλλη φοράει τα δερμάτινα και ξεπαστρεύει βαμπίρ, στοιχειώνοντας για πάντα τις ερωτικές φαντασιώσεις ανδρών με πρόβλημα ακμής.

Τρελαίνομαι για την ανασηκωμένη μυτούλα της και τον ελαφρύ της προγναθισμό, για το γεγονός ότι φορά γυαλιά, ή για το ότι μπορεί πότε να βγάζει κομψότητα και αριστοκρατικότητα και την άλλη μια vulgarite που μόνο μια γνήσια λαϊκή βρετανίδα μπορεί να διαθέτει. Το egotastic, από όπου έκλεψα τη φωτογραφία, έχει συγκεντρώσει μερικές από τις αδιανόητες ατάκες που έχει πει σε συνεντεύξεις (π.χ. "το αγαπημένο σημείο στο σώμα μου είναι το αιδοίο μου") και που έχουν κάνει τους προαναφερθέντες άντρες να παθαίνουν κρίσεις επιληψίας. Ανυπομονώ να τη δω στο Whiteout, στο ρόλο μιας από τις πιο ενδιαφέρουσες ηρωίδες που έχει γεννήσει το σύγχρονο κόμικ (αν και δεν μπορώ να τη φανταστώ να χάνει τα δάχτυλά της από κρυοπαγήματα στην Ανταρκτική). Πρόκειται, με άλλα λόγια, για μια γυναίκα που ξέρει να παίζει με την εικόνα της και να το διασκεδάζει, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα αντικείμενο πόθου και "one of the guys" - όταν την είδα σ 'αυτή την (εντελώς σικέ) φωτογράφιση του περιοδικού "Mean" , το iPod του μυαλού μου άρχισε να κουδουνίζει από τον ήχο του φλεγόμενου βιολιού του Stephane Grappelly και την αεικίνητη κιθάρα του Django Reinhardt στο I've found a new baby. Μετά, ανακάλεσα την εκτέλεση του Charlie Christian, του ανθρώπου που ανακάλυψε την ηλεκτρική κιθάρα - πιο cool αυτός, με το κλαρινέτο του Benny Goodman σε πρώτο πλάνο. Στη συνέχεια πέρασα στο παιχνιδιάρικο πιάνο του Nat "King" Cole, το σαξόφωνο του Lester Young και τα ντραμς του Buddy Rich. Αλλά, επειδή το θέμα είναι η συμφιλίωση με την "κάφρικη" πλευρά του εαυτού μας, μπροστά στην Κέιτ Μπέκινσεϊλ απλώς τραγουδάμε με τις αγριοφωνάρες μας, όπως έκανε στα μέσα των '90s ο Jimbo Mathews, με την νεο-σουίνγκ μπάντα των Squirrel Nut Zippers (στους οποίους χρωστάω ένα ξεχωριστό, διεξοδικό post).