Duffy - Rockferry

Τα καινούργια άλμπουμ που έχω λιώσει τα τελευταία δύο-τρία χρόνια δεν είναι κατ' ανάγκη αυτά που μουσικά τα θεωρώ καινοτόμα ή απλώς εξαιρετικά ή αυτά που θα τους έβαζα τη μεγαλύτερη βαθμολογία. Είναι κυρίως αυτά που με διασκεδάζουν, συνήθως αναμασήματα μουσικών που έχουμε βαρεθεί να ακούμε, αλλά με διακριτές αρετές. Πολλές φορές είναι μέτρια άλμπουμ με κανα-δυο καλά τραγουδάκια που -επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός- τα ακούω ολόκληρα και καταπίνω και τον κατιμά.

Ας κάνω όμως μια λίστα μ' αυτά που έχω ακούσει πάνω από εκατό φορές στο πρόσφατο παρελθόν για να γίνει πιο σαφές αυτό που θέλω να πω: Amy Winehouse - Back to Black (2006), Rod Stewart - Still the Same (2006), My Chemical Romance - The Black Parade (2006), Pearl Jam - Live in Athens Bootleg (2006), Placebo - Meds (2006), Lily Allen - Alright Still (2006), Leonard Cohen - Dear Heather (2004), Divine Comedy - Victory for the Comic Muse (2006), The Killers - Hot Fuss (2004) και Sam's Town (2006), Damien Rice - O (2003), Coheed & Cambria - In Keeping Secrets of Silent Earth III (2003). Όπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις, με εξαίρεση το άλμπουμ της Έιμι Γουάινχάουζ και πιθανότατα και των Coheed & Cambria, δεν έχω κολλήσει με κάποιο άλλο που θα μείνει κλασσικό στο είδος του ή που προσωπικά το θεωρώ αριστούργημα. Ακόμη και το "Volta" της Bjork το ακούω μια στο τόσο, πάντα υπό συνθήκες αφοσίωσης και όχι π.χ. στο αυτοκίνητο ή όταν μαγειρεύω. Τι θέλω να γράψω τόση ώρα; Μα το πολύ απλό: όπως υπάρχουν άλμπουμ συγκλονιστικά, που τα ακούς με χαμηλά τα φώτα, μόνος, σε ένα σούπερ ηχοσύστημα και με το καλλίτερο κρασί της κάβας σου και γεμίζεις με αισθήματα και συγκινήσεις για μια ολόκληρη βδομάδα, έτσι υπάρχουν και άλμπουμ χωρίς καινά δαιμόνια, αλλά με άψογο χειρισμό του υποσυνείδητού σου, αφού φλερτάρουν με τις εμμονές σου και σου ξαναδίνουν αυτό που έχεις λατρέψει στους μεγάλους κλασσικούς, αλλά με έναν τέτοιο τρόπο, που σου φαίνεται ολοκαίνουργιο και άκρως διασκεδαστικό... Και το "Rockferry" της Ντάφι είναι ακριβώς αυτό!

Στα πλαίσια της αναβίωσης της σόουλ των late 60s και στα πλαίσια της αναζήτησης για τη "νέα Έιμι Γουάινχάουζ" που αρχίζει πια να γίνεται εκνευριστικό φαινόμενο, οι Αγγλάρες μας έχουν συστήσει μια σειρά κοριτσόπουλων με εξαιρετικά προσόντα αλλά και μπόλικη βιασύνη να γίνουν το επόμενο it girl. Η Ουαλή Ντάφι χωράει σ' αυτήν την κατηγορία (το μικρό της, μάλιστα, είναι Έιμι! -και μουσικά μοιάζει πάααααααρα πολύ με την Ντάστι Σπρίνγκφιλντ), αλλά ξεμυτίζει γιατί κάνει αυτό που κάνει σαν να είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. Γι' αυτό και έχω κολλήσει με το "Rockferry". Γιατί είναι ανεπιτήδευτο και ταξιδιάρικο. Φυσικά, δεν θα ήταν έτσι αν δεν εμπλεκόταν στην παραγωγή και τη σύνθεση κάποιων κομματιών ο τεράστιος Μπέραρντ Μπάτλερ, κιθαρίστας και βασικός συνθέτης της πρώτης -σκοτεινής- περιόδου του κορυφαίου συγκροτήματος της brit pop: των Suede.

To "60s feeling" είναι διάχυτο στα 35 περίπου λεπτά του "Rockferry" (επίσης, τέλεια η μόδα που θέλει δισκάκια των 10 τραγουδιών και των 40 λεπτών μάξιμουμ -επιτέλους!) και είναι σχεδόν συγκρίσιμο με το μεγαλείο του "Back to Black" της άλλης Έιμι... Μόνο που -πρώτον- έρχεται δεύτερο (τρίτο, τέταρτο...) και -δεύτερον- εκείνο ήταν ένα σαρκαστικό σχόλιο πάνω στην ουσία της σόουλ (στο πώς γεννήθηκε, πώς γράφτηκε, τι έλεγαν οι στίχοι του -γι' αυτό και είναι ήδη κλασσικό), ενώ τούτο είναι γεμάτο κοριτσίστικη μαλακία του τύπου "πώς την έχεις δε ρε παπάρα, θα σε παρατήσω και θα βρω άλλο γκόμενο" -λες και είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου :-) Δεν θα έκανα παρέα με τη Ντάφι και σίγουρα δεν θα της την έπεφτα, γιατί έρχεται με εγρήγορση να μου το παίξει αυτόνομη και απελευθερωμένη και ασχολείται μόνο με τα γκομενικά. Μακάρι να ήταν τόσο 1+1=2 οι ανθρώπινες σχέσεις και η πάλη των δύο φύλων. Αλλά από τη στιγμή που δεν είναι, προτιμώ τον αλκοολισμό στον οποίο βούτηξε η Έιμι και τις λοιπές της καταχρήσεις, που δείχνουν τον ευάλωτο ψυχισμό μας, όταν οι καταστάσεις πιέζουν. Κι επειδή με έπιασε πάλι η μαλακία μου με τα συναισθηματικά και είναι κρίμα να το κράζω το κοριτσάκι, υπενθυμίζω ότι έχω κολλήσει άσχημα με το "Rockferry" και, ναι μεν δεν θα την έπιανα γκόμενα ή δεν θα την έκανα φίλη, αλλά αν ήμουν ταρίφας θα την άκουγα σε όλη τη βάρδια στο repeat και θα μου έφτιαχνε τη μέρα!




(Υ.Γ. Με το "Mercy" δεν ασχολήθηκα γιατί μας έχουν ήδη ζαλίσει τα εντόσθια στα ελληνικά ραδιόφωνα και το τραγουδάκι είναι το χειρότερο του δίσκου! Προτιμώ το "Rockferry" -πιο κάτω το βίντεο κλιπ του-, το "Stepping Stone" και το -βρωμάει Μπάτλερ παντού!- "Distant Dreamer" που κλείνει τον δίσκο)