Πεφταστέρια (Η συνέχεια)

Συνεχίζω να γεμίζω το μουσικό γαλαξία με αστεράκια, αν και με καθυστέρηση δύο ημερών σε σχέση με αυτό που υποσχέθηκα :-)

---

Madonna
Hard Candy

Το "Confessions on a Dance Floor" μου είχε αρέσει πάρα πολύ -περίμενα το νέο άλμπουμ της Μαντόνα με υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις. Και είναι μια μαλακία. Και μισή. Ένα βαρετό και βασανιστικά επαναλαμβανόμενο ρυθμικό λουπάρισμα, όπου ακόμη και οι καλές του εμπνεύσεις μοιάζουν να βουλιάζουν σ' ένα βάλτο γηρατειών και να μην γίνονται ποτέ τραγούδια. Δεν λέω, υπάρχουν 2-3 στιγμές μέσα στο "Hard Candy" που θα κάνουν μεγάλο χιτ το καλοκαίρι, αλλά για Μαντόνα είναι μάλλον μέτρια κομμάτια. Ασε που τα φωνητικά της πια είναι εντελώς ξεπεσμένα. Σαν να βαριέται. Σαν να έπρεπε απλά να δώσει το άλμπουμ που χρωστούσε στην Warner για να λήξει το συμβόλαιό της. Λες;

---

The Teenagers
Reality Check

Το γαλλικό MySpace τα σπάει! Μετά τη Soko και την (παλιότερη) Camille, το νέο φαινόμενο λέγεται Teenagers, ξεκίνησε για πλάκα ("έλα να κάνουμε ότι έχουμε μια μπάντα στο MySpace μπας και γαμήσουμε καμμιά γκόμενα") και έχει γίνει το πιο εθιστικό soundtrack στα ψαγμένα μπαράκια και κλαμπάκια που ξέρουν πώς να κοροϊδεύουν όσους παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους. Το τρίο των Γάλλων έρχεται με εφηβική ορμή να βρίσει, να κράξει, να χλευάσει, να γελάσει, να αηδιάσει με όλες τις χαρές της ζωής, είναι σαν ο Μπίβις και ο Μπάτχεντ να έφτιαξαν μπάντα και να προσέλαβαν Γάλλο τραγουδιστή που δεν μπορεί να προφέρει καλά τα αγγλικά, είναι σαν η Σόκο να έγινε άντρας και να πολλαπλασιάστηκε επί τρία, είναι το καλλίτερο δώρο που μπορούν να σου κάνουν αν μια μέρα ξυπνήσεις με φοβερή διάθεση να τα κάνεις όλα κώλο στη ζωή σου και να την ξαναρχίσεις απ' το μηδέν με σκοπό να κατακτήσεις τον κόσμο. Έχουν βέβαια ένα βασικό πρόβλημα: όλα τους τα τραγούδια είναι ίδια (όπως του Χατζηγιάννη ένα πράμα)! Ενα indie new wave μοτίβο ξεκινά από το "Homecoming", κορυφώνεται στον ύμνο τους "Starlett Joahnsson" και εκπνέει στο "Εnd of the Road". Αλλά είπαμε: για πλάκα ξεκίνησε το γκρουπ. Για να ρίξουν τα παιδιά κανα πούτσο. Ε, γράψανε κι ένα τραγουδάκι. Κι όταν κάνανε συμβόλαιο με την XL, έστησαν και δώδεκα παραλλαγές του...

---

Nada Surf
Lucky

Για κάποιο περίεργο λόγο, όσο μεγαλώνω τόσο περισσότερο εκτιμώ την χαρούμενη μουσική. Και μπορεί να αποθέωσα στα προηγούμενα "Πεφταστέρια" τους Portishead, αλλά οι Portishead είναι one of a kind και το ότι τους λατρεύω δεν σημαίνει ότι είμαι και καταθλιπτικός. Οι Nada Surf, μια φορά κι ένα καιρό, είχαν γίνει πάρα πολύ popular χάρη στο "Popular", ένα σαρκαστικό ποπ-ροκ κομματάκι που άμα το ξανακούσεις τώρα και πάλι θα σου κολλήσει στο μυαλό και θα θες να το τραγουδάς όλη μέρα. Ο πολύς κόσμος δεν τους ξανάκουσε από τότε, αλλά η ψαγμένη indie κοινότητα είχε πάντα να λέει πώς από ένα one hit wonder συγκροτηματάκι, εξελίχθηκαν σταδιακά σε αξιόλογους εκπρόσωπους της αμερικανικής new rock.

Και να που φέτος, το "Lucky" είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς. Γεμάτο αισιοδοξία, τόσο που θες να το βάζεις στη διαπασών τις Κυριακές το πρωί, να τις περνάς φίνα και να σε φτιάχνει για όλη την εβδομάδα που ακολουθεί. Γεμάτο πιασάρικα ρεφρέν, γραμμένο για να κάνει ραδιοφωνική καριέρα. Γεμάτο δύναμη και όρεξη για ζωή, χωρίς να παραληρεί στην απόλυτη χαζομάρα των Teenagers για παράδειγμα. Ένα άλμπουμ για τις απλές χαρές της ζωής, ένα γκρουπ που θες να τους κάνεις παρέα, μαζί με τους Fountains of Wayne και κανα-δυο άλλους, για να σου φτιάχνουν το κέφι κάθε μέρα. Ακούγεται δυνατά, ιδανικά σε κάμπριο αυτοκίνητο το ηλιοβασίλεμα μετά από πολύωρο σερφ...

Nada Surf - I Like What You Say

Kαι το "Popular" (για να θυμηθούμε τα παλιά!)

---

UPDATE (ή μάλλον: Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ):

Scout Niblett
This Fool Can Die Now

H "PJ Harvey του φτωχού" που σε κάποια φάση της καριέρας της πήγε να μοιάσει και στην Cat Power πολύ, βγάζει ένα ξωτικό δισκάκι που ξεφτιλίζει την παπαριά που κατέβασε στην αρένα την ίδια περίοδο η τελευταία. Αν, μάλιστα, δεν είχε βγάλει και η πρώτη της επιρροή (η PJ) ένα τόσο παράξενο άλμπουμ σαν τον "White Chalk" την ίδια χρονιά, θά 'λεγες πως τούτο εδώ είναι απόκοσμα πρωτότυπο και πανέμορφο.

Scout Niblett - Kiss

---

Ultra Orange & Emanuelle
Ultra Orange & Emanuelle

Όπου η Εμανουέλ της ιστορίας είναι η Εμανουέλ Σενιέ, η σύζυγος του Πολάνσκι, η "Μίμι" στα "Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα", που -στα 42 της πια- ψάχνει νέες οδούς να διοχετεύσει τον ερωτισμό που ξεχειλίζει από μέσα της. (Εμένα, να πω την αμαρτία μου, δεν με καύλωνε ποτέ. Μου φαινόταν λίγο αστείο όλο αυτό το προσποιητό ντεμί-πουτανέ, ντεμί-νυμφομανέ). Δεν τραγουδά καλά, αλλά η μουσική των Ultra Orange είναι συμπαθέστατη και στο πλαίσιο της νέας μανίας με την γαλλική indie (μην τα ξαναγράφω: Soko, Teenagers, Camille...) ακούγεται μια χαρά. Μελαγχολικό και ερωτικό, ό,τι πρέπει για να ψαρώσεις καμμιά γκόμενα με κρασί δίπλα στο τζάκι -του χρόνου πάλι...

Το τρέιλερ των "Μαύρων Φεγγαριών του Έρωτα" (για να θυμηθείς την Εμανουέλ στα 30 της)

---

Camille
Music Hole

Εμένα πάλι, Μάρκο, η Καμίλ δεν με τρελαίνει. Χίλιες φορές με τους Nouvelle Vague, παρά αυτό το παραλήρημα. Μια μουσική ζούγκλα χωρίς νόημα βρίσκω το "Music Hole" και με μια εμμονή στην επανάληψη, λες και δεν θα το πάρω το μάθημά μου με το καλημέρα. Συμφωνώ, το "Gospel With No Lord" είναι ψαρωτικότατο, αλλά το υπόλοιπο άλμπουμ τι το ήθελε; (Ναι, αυτή ήταν η τελευταία -και η μόνη απογοητευτική- συνεισφορά της γαλλικής indie rock στα σημερινά "Πεφταστέρια"...)

---

Morcheeba
Dive Deep

Δεν έχω καταλάβει πώς αυτή η μπούρδα άρεσε σε κάποιους κριτικούς. Εγώ θα συμφωνήσω μόνο με το Mojo (και πιο χαμηλά ακόμη θα το βαθμολογήσω): δεν έχει καμμία ευχαρίστηση αυτό το άλμπουμ. Κατ' αρχάς οι Morcheeba χωρίς την Σκάι στα φωνητικά, θα έπρεπε να σεβαστούν το μύθο τους και να πάνε να διαλυθούν. Όχι να βγάζουν αυτή την άνευρη μουσική για διαφημιστικά ή για τις συλλογές του Παντίλα και του Αλέξανδρου Χριστόπουλου. Μπλιάχ και πάλι μπλιάχ!

---

Hercules and Love Affair
Hercules and Love Affair

Να πώς και η disco μπορεί να γίνει βαρετή. Πίσω από το εφήμερο χιτ του "Blind" κρύβεται ένα ανέμπνευστο άλμπουμ, μια εξαιρετική αρπαχτή που βάζει μπροστάρη τον σπουδαίο καστράτο Άντονι Χέγκαρτι (ο οποίος τείνει προς το μαϊντανίζειν) και πλασάρει μπόλικη gay pride για να προσελκύσει ονειροπαρμένους κριτικούς και χαπακωμένο κοινό... Θλίψη.

---

Vampire Weekend
Vampire Weekend

Τι ωραίο συνοθύλευμα ανεξάρτητης ροκ και αφρικάνικων ρυθμών! Τι γοητευτικό σερφάδικο αγκάλιασμα της έθνικ μουσικής κουλτούρας! Πόσο εμπνευσμένα έχουν περάσει το δυτικό τους λούστρο αυτοί οι Νεοϋορκέζοι με το παραπλανητικό όνομα πάνω στο θερμό άκουσμα της worldbeat, πάνω στο φτερούγισμα των πνευστών και στο χαστούκισμα των τυμπάνων! Τα άξια τέκνα του Πίτερ Γκάμπριελ αφήνουν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον και παίρνουν μια θέση δίπλα στους Yeasayer και τους MGMT στα new entries με τις καλλίτερες εμπνεύσεις.

---

Cat Power
Jukebox

Στο τζιουκμποξ της Τσαν Μάρσαλ μπαίνουν μία μία οι επιρροές της, από τη Τζόνι Μίτσελ και τον Ντίλαν, στον Σινάτρα και τη Μπίλι Χολιντέι, αλλά ρε γαμώτο είναι κομμάτι βαρετό το άκουσμα. Ίσως επειδή είναι εσωτερική η διεργασία, δικό της το παιχνίδι και δύσκολο στον απ' έξω να το πάρει είδηση. Οφείλω πάντως να παραδεχτώ ότι ό,τι διασκευάζει το κάνει αγνώριστο. Το μετατρέπει σε ολόδικό της τραγούδι...

---

Nick Cave & The Bad Seeds
Dig!!! Lazarus Dig!!!

Και τώρα που το Πάσχα πέρασε και δεν έχουμε πια τον φόβο έκρυθμων χριστιανικών αντιδράσεων μπροστά σ' αυτό το βλάσφημο αφήγημα που αποφάσισε να μας ξεράσει η "γεμάτη" περσόνα του Νικ Κέιβ, ας περάσουμε και στο παρασύνθημα: Αξίζει όντως τόσο όσο μας έχει κάνει να καταλάβουμε η πρόωρη εκσπερμάτιση των μουσικοκτρικών; Μαζική, μάλιστα, εκσπερμάτιση. Τι να πω; Δεν είμαι και τόσο εξοικειωμένος με τον μύθο του. Μου αρέσει, αλλά δεν "τον παίζω" κάθε φορά που βγάζει δίσκο. Έχω λιώσει το "Abbatoir Blues / The Lyre of Orpheus", αλλά το αγαπημένο μου παραμένει το "Boatman's Call", εκείνο το σκοταδιστικό εσωστρεφές νανούρισμα που έψελνε πριν μια δεκαετία και κάτι. Θέλω να πω ότι ναι, μουσικά μπορεί να είναι πολύ ψαγμένο αυτό το νέο άλμπουμ με τα πολλά θαυμαστικά -κι ακόμη πιο ψαγμένο στιχουργικά και μυθιστορηματικά, ο Κέιβ άλλωστε είναι μέγας παραμυθάς- αλλά την ψυχή μου δεν την σάρωσε έτσι όπως κατάφερε να κάνει με το soundtrack της "Δολοφονίας του Τζέσι Τζέημς" για παράδειγμα. Άσε που τα πιο καλά τραγούδια του δίσκου (το "Hold On To Yourself" είναι το αγαπημένο μου) ακούγονται σαν διασκευές παλιών δικών του κομματιών. Μήπως είναι καλλίτερο να ασχολείται με τα side projects του; Τους Grinderman και τις ταινίες;

---

The Gutter Twins
Saturnalia

Δόξα τω Θεώ (ή οποιονδήποτε ευθύνεται) για τη μέρα που ο Λάνεγκαν έπεσε πάνω στο Ντούλι. Τι κι αν άργησαν μια ολόκληρη δεκαετία να αποφασίσουν να συνεργαστούν; Τι κι αν πέρασε μια δεκαετία ακόμη μέχρι να κυκλοφορήσουν παρέα ένα άλμπουμ; Τι κι αν πάντα θα τους συνοδεύει ένα "ο frontman των Screaming Trees" για τον έναν και "ο frontman των Afghan Whigs" για τον άλλον -ενώ θα έπρεπε να έχουν ήδη μπει αυτόνομα και οι δύο στο πάνθεον των ροκ ηρώων; Το "Saturnalia" έρχεται σαν απόσταγμα της μουσικής σοφίας τους να σβήσει (σχεδόν, γιατί ένα αριστούργημα σαν τον "Gentlemen" των Afghan Whigs απλά θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ιστορία) με μιας το παρελθόν τους, να στρογγυλοκαθήσει στην κορυφή του συνθετικού τους μεγαλείου και να επισκιάσει ό,τι υπάρχει από κάτω.

Όλα τα τεχνάσματα που γνωρίζουν οι δυο γερόλυκοι της ροκ (πόσο έχει παχύνει πια ο Ντούλι και πόσο έχει σκευρώσει ο Λάνεγκαν...) υπάρχουν εδώ. Σύμφωνοι. Το "Saturnalia" δεν φέρνει κενά δαιμόνια. Ίσα ίσα που κάποιες φορές νοιώθεις ότι κλέβει και λίγη έμπνευση κι από άλλα ζώδια (από καλούς Radiohead, ας πούμε). Αλλά αυτά τα παλιά κόλπα τώρα πια εκτελούνται χωρίς το παραμικρό ψεγάδι, χωρίς ιδέα απάτης. Το πώς βουτάει η ανατριχιαστική φωνή του Μαρκ Λάνεγκαν στο ξεκίνημα του "All Misery/Flowers", για παράδειγμα, σε ρίχνει στο καναβάτσο με ένα απαράμιλλο ντιρέκτ, κι ας το περίμενες. Τόσα χρόνια τον ξέρεις, κι όμως μπορεί ακόμη να σε τραντάζει έτσι αυτός ο απίθανος τυπάς με τις μυτερές μπότες και τα μαύρα παντελόνια. Το πώς γρατζουνάει την κιθάρα του ο Ντούλι στο "Idle Hands", αποδεικνύοντας ότι επιρροές δεν είχε μόνο στα μπλουζ και την τζαζ, αλλά ακόμη και στη χέβι μέταλ, και υπενθυμίζοντας το γκραντζ παρελθόν και των δύο, σε ρουφάει σε ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο που συγκεντρώνει σε τεσσεράμισι λεπτά όλη την ιστορία αυτού του ντουέτου που είναι το πεπρωμένο του να μεγαλουργήσει ως τέτοιο. Δεν θέλω να ξαναδω τον Ντούλι ξεχωριστά από τον Λάνεγκαν. Δεν θέλω άλλο "Powder Burns" (το ξενέρωτο φινάλε των Twilight Singers), ούτε άλλο "Black Love" (τον βαρετό διάδοχο του "Gentlemen"). Θέλω μόνο ξεσηκωτικά μυστηριώδη τραγούδια σαν το "Bete Noir", ηδονιστικές ελεγείες σαν το "Seven Stories Underground", θρησκευτικούς ύμνους σαν το "God's Children". Οι Gutter Twins είναι το επόμενο supergroup κι ας είναι βγαλμένοι από τον σκοτεινό και βρωμερό υπόνομο...

The Gutter Twins - All Misery/Flowers