Γιατί αγαπώ τον Sidney Pollack (R.I.P.)

Οι "Τρεις μέρες του Κόνδορα" είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ταινίες, από αυτές που μπορώ να δω ανά πάσα στιγμή και που θα βάλω στο DVD όταν θα έρθουν οι φίλοι. Λιγότερο επιτακτική από την "Υπόθεση Πάραλλαξ" και το "Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου", η ταινία είναι ένα τυπικό πολιτικό θρίλερ, από αυτά που λάτρευε (και είχε ανάγκη) η Αμερική μετά το Γουότεργκεϊτ. Λατρεύω την ατμόσφαιρά της, τις εικόνες από τη βροχερή Νέα Υόρκη, τη χημεία της Φέι Ντάναγουεϊ με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ - η αμήχανη "ερωτική" σκηνή της ταινίας είναι ένα από τα πιο ειλικρινή ξεγυμνώματα της αρχετυπικής σχέσης των δύο φύλων, του πώς το αρσενικό αναζητά πάντα καταφύγιο στο θηλυκό, όταν σφίγγει ο κλοιός. Κυρίως λατρεύω το τέλος, το γεγονός ότι η κάθαρση και η λύση του δράματος έρχεται τη στιγμή που ο Ρέντφορντ (ναι, ξέρω, ο άντρας που δεν θα καταφέρω να γίνω ποτέ) πηγαίνει στους New York Times - δεν χρειάζεται καν να δούμε τη συνέχεια, ήταν τόση η πίστη στον Τύπο μετά το Γουότεργκεϊτ, που κανείς δεν αμφισβητούσε ότι "η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δημοκρατίας"(που λέει και αυτός ο τυπάκος στην είσοδο της ΕΣΗΕΑ) . Μοιάζει τόσο ρομαντικό πια αυτό... Η υπόλοιπη φιλμογραφία του Σίντνεϊ Πόλακ είναι αυτό που κατ' ευφημισμόν αποκαλούμε "άνιση". Το "Τούτσι" το αγαπώ, γιατί το είδα όταν ήμουν μικρός και με έκανε να νιώθω έξυπνος, με έναν τρόπο που σπάνια το κάνουν πια οι κωμωδίες. Το "Πέρα απ' την Αφρική" ήταν η κατεξοχήν ταινία για μαμάδες των "80s. Τα "Καλύτερά μας χρόνια" έχω προσπαθήσει να τα δω, αλλά κοιμάμαι κάθε φορά. Η "Αβάνα", το "Firm", το ριμέικ της "Σαμπρίνα", η "Διερμηνέας", μια σειρά από "ναι μεν, αλλά". Παρ' όλα αυτά, τον έχω μέσα στην καρδιά μου.

Όχι τόσο για τις ταινίες του, όσο για τη φάτσα του. Κάθε φορά που εμφανιζόταν σε ταινίες, χαιρόμουν, είτε έπαιζε τον φίλο του Γούντι Άλεν στα (εκπληκτικά) "Παντρεμένα Ζευγάρια", είτε τον σκοτεινό μέντορα του Τομ Κρουζ στο "Eyes Wide Shut", είτε έναν σκηνοθέτη στην τρισχαριτωμένη γαλλούρα "Πρώτη σειρά πλατεία". Μάλλον είχε να κάνει κάτι με το πρόσωπό του, αυτά τα στρογγυλά χαρακτηριστικά, το ζεστό, έξυπνο βλέμμα, την κάπως βραχνή φωνή. Ήταν ένα πρόσωπο που έδειχνε έναν άνθρωπο περπατημένο, αλλά όχι πολυταξιδεμένο, έμπειρο, αλλά όχι σοφό, που είχε ζήσει τη ζωή, αλλά δεν το έκανε θέμα. Ήταν η εικόνα του φίλου που θέλω να έχω (ή να γίνω), όταν πατήσω τη μέση ηλικία. Και γι' αυτό στενοχωρήθηκα που πέθανε.