Countdown to 007: (020) Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν

Το "Live and Let Die" είναι η καλλίτερη ταινία της σειράς για τους εξής λόγους:

α. Από την πρώτη κιόλας σκηνή ένας ολόφρεσκος αέρας γοητείας, χιούμορ και κοσμοπολιτισμού μοσχοβολάει στη μεγάλη (ή την μικρή πια) οθόνη. Τον Τζέημς Μποντ υποδύεται ο Ρότζερ Μουρ. Είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος του Σον Κόνερι, κι όμως μπροστά του ο γερασμένος 007 του "Τα Διαμάντια είναι Παντοτινά" μοιάζει με τον Σάρουμαν του "Lord of the Rings"...

β. Για πρώτη φορά το κάστινγκ έχει προσέξει όχι μόνο τον Μποντ και το κορίτσι του (εδώ η Τζέιν Σέιμουρ), αλλά έχει φροντίσει να γεμίσει με σπουδαίους ηθοποιούς και τους μικρότερους ρόλους. Ο Ντέιβιντ Χέντισον είναι ο καλλίτερος Φίλιξ Λέιτερ (δεν είναι τυχαίο που επελέγη να ξαναενσαρκώσει τον ήρωα στο "License to Kill" παρ' ότι ήταν παράδοση ο Αμερικανός πράκτορας να αλλάζει σε κάθε ταινία). Ο Γιάφετ Κόττο, αν και παντελώς άσημος (έπαιξε σε μία μόνο καλή ταινία ακόμη, το "Alien") διεκπεραιώνει χωρίς τις συνήθεις υπερβολές και κορώνες τον διπλό ρόλο του κακού (Mr. Big, ο μεγαλέμπορος ναρκωτικών / Κανάγκα, ο Πρόεδρος μικρής χώρας της Καραϊβικής που παρασκευάζει ηρωίνη), φέρνοντας τον 007 σε δύσκολη θέση ουκ ολίγες φορές. Από κοντά ο θηριώδης Τζούλιους Χάρις ως ο μπράβος Τι-Χι και, φυσικά, ο φοβερός σερίφης Πέπερ, όπως τον υποδύεται ο Κλίφτον Τζέιμς.

γ. Η υπόθεση αφήνει πίσω τον Ψυχρό Πόλεμο και τους μεγαλομανείς τρελλούς που κατασκευάζουν απίθανα όπλα για να καταστρέψουν τον κόσμο και επικεντρώνεται σε μια απτή απειλή: τα ναρκωτικά. Το 1973 το κίνημα του blaxpoitation ζούσε μεγάλες στιγμές και το "Live and Let Die" καταφέρνει να καταγραφεί -ως ένα βαθμό βέβαια- στις ταινίες που το βγάζουν ασπροπρόσωπο (μαυροπρόσωπο, καλλίτερα). Εκμεταλλεύεται τέλεια όλα τα κλισέ, από το look και τα κουρέματα, μέχρι τις ατάκες και τα ψευδώνυμα των ηρώων, και αναδεικνύει με φοβερό τρόπο τη Νέα Ορλεάνη στην πιο υπέροχη σκηνή καταδίωξης: στα κανάλια του Μισισιπή με σκυλοφτιαγμένα ταχύπλοα!

Ο Ρότζερ Μουρ ατύχησε να μην έχει επιλεγεί για τον ρόλο του 007 ήδη από τον "Δρ. Νο" (ήταν ανάμεσα στους υποψήφιους) και άρα να μην συνδέσει το όνομά του με τον αρχετυπικό Τζέημς Μποντ. Επίσης ατύχησε να συνδεθεί με τον Μποντ των 70s και των 80s και άρα να ντυθεί όπως εδώ (με τζιν μπουφάν, παντελόνι και φανελάκι, για παράδειγμα, ή με πουκάμισα και μπλέιζερ με εμετικά τεράστιους γιακάδες) και να χάσει την ευκαιρία για το "Κάρι Γκραντ look" που τόσο μα τόσο θα του πήγαινε. Ακόμη κι έτσι είναι κλάσεις ανώτερος του Σον Κόνερι. Όταν παραγγέλνει την Bollinger του (η εναλλαγή της με την άλλη αγαπημένη σαμπάνια του Μποντ, την Dom Perignon, έχει πια καταντήσει αστείο από ταινία σε ταινία) το κάνει με τον τρόπο του ανθρώπου που έχει δοκιμάσει όλες τις σοδειές της τελευταίας δεκαετίας από όλους τους παραγωγούς της Καμπανίας και ξέρει πολύ καλά τι ζητάει και γιατί. Σε αντίθεση με τον βλαχοτσέλιγκα απ' τη Σκωτία που γέμιζε με χαρά το στόμα του με το όνομα ενός εξωτικού γι' αυτού ποτού που ούτε καν ήξερε τι γεύση είχε πριν υποδυθεί τον 007.

Ο Μουρ φέρνει την αύρα του λόρδου μαζί του από την πρώτη κιόλας σκηνή. Είναι και "Άγιος" και "Αντίζηλος" μαζί (οι σειρές που τον είχαν κάνει ήδη διάσημο και που φρόντισε να μην αντιγράψει εντελώς όταν υποδύθηκε τον Μποντ -γιατί ήταν και καλός ηθοποιός, ο άτιμος!). Όταν φτιάχνει καπουτσίνο για τον εαυτό του και τον Μ στην εσπρεσιέρα που κουβάλησε (συν μια Ιταλίδα πράκτορα) από την τελευταία του αποστολή στη Ρώμη, διαβάζεις στη ματιά του την ευτυχία για την υπέροχη πρώτη στιγμή της ημέρας που η πικρή αυτή μαγεία θα μπει μέσα του και θα τον ξυπνήσει όσο θα χρειαστεί για το υπόλοιπο της αποστολής του!

Και έχει πολλά να κάνει. Να περπατήσει, για παράδειγμα, πάνω σε κροκόδειλους για να την γλιτώσει...



Ή να την κοπανήσει από τους κακούς οδηγώντας διώροφο λεωφορείο στα μονοπάτια ενός νησιού της Καραϊβικής. Και φυσικά, να πέσει στο κρεββάτι με τρία κορίτσια και να ανεβάσει τον σεξομετρητή στο 21 (σε 8 ταινίες). Όλα αυτά τα κάνει, φορώντας το κλασικό Rolex Submariner στον καρπό του. Αλλά ξέρεις ότι αισθάνεται άβολα. Μπορεί το νέο μοντέλο που του ετοίμασε ο Q (που δεν εμφανίζεται εδώ!) να λειτουργεί και ως σούπερ μαγνήτης και να γραπώνει όπλα από μακριά, αλλά ο Τζέημς Μποντ των 70s ήθελε να φορά quartz Seiko με ψηφιακό καντράν. Και το κάνει στην αρχή του "Live and Liet Die" και σε όλες σχεδόν τις ταινίες της δεκαετίας. Το '73, το Seiko του πρέπει να κόστιζε πιο ακριβά κι από το Rolex... Όταν τα quartz πρωτοεμφανίστηκαν, στα τέλη της δεκαετίας του '60, κόστιζαν πιο ακριβά κι από ένα μεσαίο αυτοκίνητο. Ήταν η τελευταία λέξη της μόδας και δυστυχώς -όπως και με τα τεράστια πέτα- ο Μποντ την ασπάζεται χωρίς παράπονο.

Τέλος πάντων, έχω πολλά παράπονα από τα 70s, όχι όμως και από το τραγούδι των τίτλων. Το "Live and Let Die" του Πολ ΜακΚάρτνεϊ είναι μια ευχάριστη αλλαγή -άλλη μία!- από τη μέχρι τότε μανιέρα και, προσωπικά, το κατατάσσω ανάμεσα στα 5-6 καλλίτερα τραγούδια των ταινιών του 007. Αλλά κάτι μου λέει ότι ο Mr. Arkadin θα έχει διαφορετική άποψη...

Κάθε άλλο! (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin)

Συμφωνώ απολύτως. Το Live and Let Die μπαίνει με άνεση στο τζεϊμσμποντικό top-5 (1. We have all the time in the world 2. From Russia with love 3. Thunderball 4. Nobody does it better 5. Live and let die) για πάρα πολλούς λόγους. Έχει ακριβώς αυτήν την ισορροπία μελοδραματισμού και βαρβατίλας που χαρακτηρίζει το σύμπαν του 007, εκφράζει ταυτόχρονα τόσο το πνεύμα των ταινιών, όσο και αυτό της εποχής του, προοικονομεί τη γιγάντωση του hard rock που θα σημειωνόταν τα επόμενα χρόνια στην Ευρώπη και την Αμερική (δεν είναι τυχαίο το ποιοι επέλεξαν να διασκευάσουν το κομμάτι), ενώ παραμένει η μοναδική ίσως πραγματικά άξια λόγου στιγμή του Πολ ΜακΚάρτνεϊ μετά τους Beatles (εντάξει, προσωπικά μου αρέσει και το Silly Love Songs, αλλά αυτό συνήθως το κρατάω για τον εαυτό μου...). Σ' αυτό το σημείο, θα έπρεπε να προσθέσω ότι στο ρόλο του Τζον Μπάρι (γιατί το να γράφεις μουσική για το Μποντ είναι συγκεκριμένο job description) εμφανίζεται ο Τζορτζ Μάρτιν, γνωστός και ως "πέμπτος Beatle" από τη συνεργασία του με το εμβληματικό γκρουπ. Δυστυχώς, έχει περάσει πολύς καιρός από την (πρώτη και) τελευταία φορά που είδα την ταινία, και δεν έχω άποψη για τη μουσική της...