Countdown to 007: (021) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007. Τα διαμάντια είναι παντοτινά

Ο Τζορτζ Λέιζενμπι δεν έπιασε και η Eon Productions έψαξε για τον επόμενο Μποντ. Το συμβόλαιο πήγε στον Τζον Γκάβιν, έναν άσημο ηθοποιό που έμοιαζε με τον Ροκ Χάτσον. Αλλά το αφεντικό της United Artists στράβωσε και εκεί. Και ζήτησε πίσω τον Σον Κόνερι. Κι εκείνος ζήτησε το απίστευτο τότε ποσό των 2 εκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι είναι οι ντίβες, αγάπη μου. Του τα έσκασαν και έκλεισαν έναν γερασμένο (αν και μόλις 41 ετών) Κόνερι, σε μια μετριότατη ερμηνεία - ξεπέτα. Όχι ότι ήταν αποκλειστική η ευθύνη του Σκωτσέζου, αφού το σενάριο ήταν επιεικώς γελοίο και η παραγωγή κατάφερε να μας χαρίσει σκηνές ξεκαρδιστικού γέλιου.

Ένα παράδειγμα; Η προσομοίωση βαρύτητας στη βάση των κακών μέσα στην έρημο, όπου οι αστροναύτες κινούνται με ένα χιλιόμετρο την ώρα και ο Μποντ τρέχει κανονικά, και στο καπάκι η καταδίωξη με τη σεληνάκατο. Ο Κόνερι την παίρνει και φεύγει, τον ακολουθούν μοτοσακό και αυτοκίνητα, το ένα μετά το άλλο διαλύονται, διαλύεται και η σεληνάκατος (αυτό δεν το βλέπουμε όμως, αλλά το καταλαβαίνουμε όταν η μία της ρόδα περνά μπροστά από την κάμερα και μπροστά από ένα φλεγόμενο αυτοκίνητο... Προφανώς δεν είχαν άλλο για να καταστρέψουν και αποφάσισαν να κρατήσουν αυτή τη σκηνή στο μοντάζ -κι ας φαινόταν ότι η γελοία ρόδα που βόλταρε ανεξέλεγκτη ήταν από τη σεληνάκατο και όχι το αυτοκίνητο!). Αστειότατοι είναι και οι δύο κακοί, το γκέι ζευγάρι των κυρίων Κιντ και Γουίντ, μπράβων του Μπλόφελντ, που εδώ σκάει μύτη παρέα με τους κλώνους του (!) και τον υποδύεται ο Τσαρλς Γκρέι που έπαιζε τον Χέντερσον στην προηγούμενη ταινία του Κόνερι, το "Ζεις μονάχα δυο φορές".


Τα ντυσίματα του Κόνερι είναι άθλια και αποδεικνύουν πόσο ήρωας ήταν ο Ρότζερ Μουρ που ανέλαβε στη συνέχεια, σε μια δεκαετία εμετικού ενδυματικού στιλ -και πόσο κωλόφαρδος ο Σκωτσέζος που αποδεσμεύτηκε από τον Μποντ την κατάλληλη στιγμή! Η παχιά ροζ γραβάτα πολύ πάνω από τον αφαλό και το καρό κεραμιδί μπλέιζερ με ζιβάγκο είναι δύο καλά παραδείγματα...

Δεν είναι όλα άθλια, πάντως, σ' αυτήν την ταινία. Κατ' αρχάς οι ηθοποιοί που υποδύονται τους δύο βασικούς βοηθούς του Μποντ, η Τζιλ Σεν Τζον ως Τίφανι Κέιζ και ο Νόρμαν Μπέρτον ως Φίλιξ Λέιτερ κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους. Η πρώτη παρ' ολίγον να μας χαρίσει την πρώτη σκηνή ρώγας, μόνο που το pause και το zoom του DVD αποκαλύπτει ότι φορούσε κι αυτή αυτοκόλλητο. Σχεδόν ρώγα -μέσα από βρεγμένο πουκάμισο, τέλος πάντων- αποκαλύπτει τουλάχιστον η χυμώδης Λάνα Γουντ (ως Πλέντι Ο' Τουλ), μακαρίτισα μέσα σε μια πισίνα. Την θεά Πλέντι δυστυχώς δεν προλαβαίνει να τη γαμήσει κι έτσι ο σεξομετρητής μας έχει σταματήσει στο 18. Βρισκόμαστε στο 1971. 18 γκόμενες σε 9 χρόνια δεν είναι και κανα φοβερό σκόρ... Από τα στοιχεία που λατρεύει το "ΠΠC" άξιον σημειολόγησης μόνο ένα: στην αρχή της ταινίας ο Μποντ αμολάει μια ξερολιά γευσιγνωσίας για το σέρι που πίνει. Πετάει στον αέρα μια χρονιά, ο Μ τον κράζει ότι το σέρι δεν έχει σοδειές και ο Μποντ τον διορθώνει, ότι αναφερόταν στην αρχική σοδειά των σταφυλιών. Έλεος!

Φυσικά και πρόκειται για μία από τις χειρότερες ταινίες της σειράς, και πακέτο με την προηγούμενη του Κόνερι, το "Ζεις μονάχα δυο φορές", είναι τα βασικότερα επιχειρήματά μου για τη θεωρία μου ότι ο βλαχοσκωτσέζος ήταν ένας μέτριος Μποντ. Δυστυχώς, όλοι οι υπόλοιποι επιμένουν να τον θυμούνται μόνο από τον "Δρα Νο" και τον "Χρυσοδάκτυλο". Το κρίμα στο λαιμό τους.

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Σε μια τόσο κακόγουστη, ηλίθια ταινία, ήταν επόμενο να ακούγεται ένα κακόγουστο, ηλίθιο τραγούδι - τόσο που ανέδειξε την ερμηνεύτριά του ως ηγερία της κακογουστιάς. Δεν ξέρω αν η Σίρλεϊ Μπάσεϊ (εφ' εξής "η κατσίκα") ήταν τότε ήδη γκόμενα του Τζον Μπάρι, ή αν έγινε στη συνέχεια (δεν παρακολουθώ τα κουτσομπολιά), είναι όμως βέβαιο ότι έπαιξε μοιραίο ρόλο στη δημιουργικότητά του, λειτουργώντας σαν καταστρεπτική μούσα. Με αυτό το ψεύτικο κιτσάτο λούστρο στην εκνευριστικά μεταλλική φωνή της, η κατσίκα κατάφερε το πρωτοφανές: να δημιουργήσει ένα τραγούδι Μποντ φτιαγμένο για να ακούγεται στα gay bar του πλανήτη - και πουθενά αλλού.