Countdown to 007: (022) Τζέημς Μποντ, Πράκτωρ 007 Στην Υπηρεσία της Αυτού Μεγαλειότητος

Βιαστικός μέσα στον ενθουσιασμό μου, έγραφα σχολιάζοντας αυτό το post του Mr. Arkadin ότι το "On Her Majesty's Secret Service" εκτυλίσσεται στο Τσερμάατ. Λάθος. Η κορυφή είναι το Πιτζ Γκλόρια στο Σίλθορν, το οποίο βρίσκεται επίσης στην Ελβετία, αλλά πιο κεντρικά, όχι κοντά στα σύνορα με την Ιταλία. Κάτω ακριβώς από το εστιατόριο που περιστρέφεται 360 μοίρες και προσφέρει απίστευτη θέα προς τα όρη Γιούρα του Βορρά (την πατρίδα της υψηλής ωρολογοποιίας), το Λευκό Όρος στη Δύση και τις ψηλές κορυφές των ελβετοϊταλικών Άλπεων στο Νότο, ξεκινά μια μαύρη πίστα. Στην ταινία, το εστιατόριο χρησιμεύει ως το αρχηγείο του Μπλόφελντ και η πίστα αποτελεί το πλατό μιας απολαυστικής καταδίωξης με σκι. Νυκτερινό σκι, μάλιστα...

Το σκι είναι ένα από τα αγαπημένα σπορ του 007. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Επιστρέφει στην "Κατάσκοπο που μ' αγάπησε" στα πόδια του Ρότζερ Μουρ (ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι ο βλαχοτσέλιγκας Σον Κόνερι δεν θα ήξερε σκι...), στο "Για τα μάτια σου μόνο" και στο "A view to a kill" (εδώ ο Μουρ κάνει και snowboard!), στο "Living Daylights" o Ντάλτον και το κορίτσι κατεβαίνουν μια πλαγιά μέσα στη θήκη ενός τσέλου, στο "Ο κόσμος δεν είναι αρκετός", ο Πιρς Μπρόσναν και η Σοφί Μαρσό κάνουν και heliski...


Aλλά τα χειμερινά σπορ δεν είναι το θέμα μας εδώ. Το θέμα είναι η τριπλέτα Τζορτζ Λέιζενμπι, Τέλι Σαβάλας, Νταϊάνα Ριγκ. Δηλαδή ο πιο παρεξηγημένος από τους έξι ηθοποιούς που ενσάρκωσαν τον Μποντ, ο καλύτερος όλων των Έρνστ Σταύρο Μπλόφελντ και η Τρέισι Ντράκο, η μοναδική γυναίκα που αγάπησε (και παντρεύτηκε) ο 007. Ναι, εδώ δεν έχουμε μόνο περιπέτεια. Έχουμε και δράμα, πάθος, ρομάντσο! Και ο Λέιζενμπι ανταποκρίνεται στη ξαφνική εμβάθυνση του ρόλου μια χαρά: Είναι και στυγνός εκτελεστής με ενέσεις φλεγματικού χιούμορ, είναι και σπασίκλας καθηγητής της εραλδικής (έτσι πάει μεταμφισμένος για να παγιδέψει τον Μπλόφελντ), είναι και τυφλωμένος από τον έρωτα... Ο Σαβάλας παίζει τον ρόλο του κακού υποδειγματικά και ταπεινώνει τους πριν και μετά Μπλόφελντ: είναι απλώς κουλ. Ούτε παρανοϊκός, ούτε κραυγαλέος. Και η Ριγκ, η διάδοχος στους "Εκδικητές" της Όνορ Μπλάκμαν που έπαιξε την Πούσι Γκαλόρ στον "Χρυσοδάκτυλο", είναι πραγματικά κορίτσι για παντρειά. Κι εγώ αυτήν θα έπαιρνα, από όλα τα bond girls! Κοινώς, το καστ είναι υπέροχο, τα τοπία εξαιρετικά και η δράση είναι μια χαρά.

Τι έφταιξε όμως και ο Λέιζενμπι εξαφανίστηκε μετά από προσώπου γης; Το ότι ήταν Αυστραλός ήταν αρκετό για να πυροδοτήσει τις αντιδράσεις των πάντοτε υπερβολικών βρετανικών media. Και πρέπει κάτι να έτρεχε και με τον χαρακτήρα του, αφού τόσο ο σκηνοθέτης Πίτερ Χαντ (αυτή ήταν η πρώτη του ταινία -ξαναέκανε εντύπωση στην τηλεόραση με τις "Τελευταίες μέρες της Πομπηίας") όσο και η συμπρωταγωνίστριά του δεν τον πήγαιναν μία και έκαναν το παν για να τον σαμποτάρουν. Μέχρι και ντουμπλάρισμα στη φωνή τού επέβαλαν. Η ταινία δεν τα πήγε και άσχημα στο box office του 1969, αλλά το 1969 ήταν μια γενικώς κακή χρονιά για τον κινηματογράφο και σε σχέση με τον προηγούμενο Μποντ ο Λέιζενμπι έκοψε λιγότερα εισιτήρια. Φαγώθηκε με συνοπτικές διαδικασίες και για την επόμενη ταινία, οι Σάλτσμαν και Μπρόκολι έφεραν πίσω τον Κόνερι.

Το σεξόμετρο προσθέτει, πάντως, 3 κοριτσόπουλα (φτάσαμε πια τα 17 σε 6 ταινίες), αφού όταν το καθήκον τον καλεί ο Μποντ ξεχνά και τους έρωτες και όλα. Στο σαλέ του Μπλόφελντ καρφιτσώνει δύο από τις καλεσμένες-πειραματόζωα του "κακού", για να αντλήσει πληροφορίες. Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγει. Ο Μπλόφελντ έχει μαζέψει καμμιά εικοσαριά εκπάγλου καλλονής κυρίες, όλες με σπάνιες αλλεργίες, και καθώς τις θεραπεύει τους κάνει και υπνωτισμό, μετατρέποντάς τις σε εκτελέστριές του: θα σπείρουν ένα σπάνιο ιό που θα σκοτώσει μέρος της πανίδας. Εκτός κι αν οι ισχυροί του κόσμου, δώσουν ασυλία στον Μπλόφελντ και τον αναγνωρίσουν ως κόμη! Για την ιστορία, μετά την τελική σκηνή ξύλου που διαδραματίζεται στην διαδρομή ενός μπόμπσλεϊ, ο Μποντ κάνει το λάθος να παρατήσει τον Μπλόφελντ πάνω στο δέντρο που τον ξαπόστειλε, χωρίς να σιγουρευθεί ότι είναι και μακαρίτης. Στην επόμενη σκηνή παντρεύεται την Τρέισι. Στη μεθεπόμενη, ο Μπλόφελντ τους επιτίθεται και τελειώνει άδοξα τον έρωτά τους, σκοτώνοντας την Τρέισι. Η μοναδική συγκινητική στιγμή στα 46 χρόνια της καριέρας του 007 (άντε και εκείνη που ο Ντάνιελ Κρεγκ μαθαίνει ότι η Βέσπερ Λυντ δεν τον είχε προδώσει, στο "Casino Royale"). Όποιος δεν έχει δει το "On Her Majesty's Secret Service" είναι αδικαιολόγητος. Είναι, πολύ απλά, μια από τις 5 καλλίτερες της σειράς!

update (post μέσα στο post - από τον Mr. Arkadin):

Δεδομένης της απουσίας του σταρ της σειράς, όλοι έβαλαν τα δυνατά τους σ' αυτήν την ταινία - με πρώτο και καλύτερο τον Τζον Μπάρι που κερδίζει από την αρχή τις εντυπώσεις με ένα ορχηστρικό θέμα τίτλων (αντί για τραγούδι) που σκοτώνει. Όσο για το τραγούδι, σε μια ταινία που δείχνει τον 007 να ερωτεύεται, να παντρεύεται και να χηρεύει σε μιάμιση ώρα, χρειαζόταν κάτι που να συγκινήσει και τις πιο κυνικές καρδιές. Ποιος άλλος θα ήταν καλύτερος για κάτι τέτοιο από τον πατριάρχη της τζαζ που τραγουδά, με αυτό το εύθραυστο βραχνοκοκόρικο βιμπράτο, το πιο συγκινητικό από τα bond themes, το μοναδικό, κατά τη γνώμη μου, που έχει λόγο ύπαρξης και εκτός ταινίας;