Στο iPod Shuffle μου, το τελευταίο τρίμηνο (μέρος Β'):

H Jenny Lewis πάει βόλτα στα βοσκοτόπια

Την ώρα που το "ΠΠC" εξαργυρώνει τα αποτελέσματα του πιο δημιουργικού του εξαναγκασμού ever (του χθεσινού livebloggin' που έκανε ο mr. Arkadin, παρακολουθώντας τα Όσκαρ στην τηλεόραση), το έτερον ήμισι του blog υποχρεώνεται να συνεχίσει τη βαρετή του λίστα με τις μουσικές που έχουν κάνει τα τύμπανά του να πονούν τις τελευταίες 100 μέρες, όχι επειδή "ουκ εά τον καθεύδειν το του Αρκαδίου τρόπαιον", αλλά επειδή πολύ απλά αυτό το blog είναι μια συνεχής ιστορία ψυχαναγκασμών και προβληματικών συμφωνιών με τους εαυτούς μας. Όταν έγραφα ότι θα παραθέσω εδώ μια άποψη για ό,τι χώρεσε στο μπορντό παπαράκι με το μεγάλο κουμπί για play (και στο μπλέ Sony Walkman μου επίσης) το τελευταίο τρίμηνο, δεν εννοούσα ότι θα σταματούσα όταν πια θα είχα θάψει ή αποθεώσει τους Ρέιτσελ Γιαμαγκάτα, AC/DC, Animal Collective, Antony & The Johnsons, Black Mountain, Bon Iver. Κοντεύει να περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από εκείνο το post. Επιτέλους απόψε (και μόνο αν καταφέρω να γράψω για όλους) θα μπορέσω να κοιμηθώ ήσυχος!

---

Jenny Lewis
Acid Tongue
(Σεπτέμβριος 2008)

Το "Acid Tongue" ξεκινά με το "Black Sand" που είναι τυπικό Rilo Kiley. Οι κακεντρεχείς μπορούν να αρχίζουν να κράζουν επιτόπου. "Τι να το κάνεις το σόλο άλμπουμ, άμα γράφεις τραγούδια όπως αυτά του γκρουπ σου;" Εγώ που με το φαινόμενο Τζένι Λιούις είμαι ακόμη πιο κακεντρεχής, λέω το εξής: "Μακάρι να ήταν κι όλα τα υπόλοιπα τραγούδια σαν κι αυτό!". Γιατί μετά η μπάλα χάνεται σε κάτι country-soul-blues κακογραμμένες μπαλάντες, ενιότε και σε ντουέτα με το γκόμενό της, τον Τζόναθαν Ράις, που όμως ουδόλως θυμίζουν She & Him. Ένα βαρετό κακέκτυπό τους μόνο. Η φωνή δε της Λιούις όχι μόνο δεν ταιριάζει σ' αυτό το αργόσυρτο, ακορντάτο υβρίδιο, αλλά κτυπάει εκνευριστικά, σαν τη θεία μου την Ελένη που τσιρίζει στο τηλέφωνο. Στο Metacritic είδα μέσο όρο ψηλά κάπου στο 75 και τρόμαξα. Αλλά οι στατιστικές πάντα λένε ψέμματα. Τα σοβαρά μουσικά έντυπα και sites αυτού του πλανήτη της δίνουν τα αστεράκια που της αξίζουν. Δηλαδή περίπου τόσα:

---

Morrissey
Years of Refusal
(Φεβρουάριος 2009)

'Οσο κι αν λάτρευα τους Smiths, τον σόλο Μόρισεϊ τον εγκατέλειψα ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και το πολύ καλό "Your Arsenal". Άρχισα να βαριέμαι τον λεβεντομαλάκα και τις εμμονές του. Τον ξανάπιασα πρόπερσι με το "Ringleader of the Tormentors" για να δω μήπως ήμουν εγώ ο λεβεντομαλάκας και έχανα τίποτε φοβερό. Τζίφος. Όταν είδα το εξώφυλλο, μάλιστα, του φετινού, άρχισα να γελάω. Η λεβεντομαλακία σε όλο της το μεγαλείο, βγήκε κι απ' τη ντουλάπα επιτέλους και το σόου έχει αρχίσει να μυρίζει Ανίτα Πάνια.

Έλα όμως που όλοι μου έλεγαν ότι αυτό το "Years of Refusal" θα με ενθουσιάσει; "Τελευταία του ευκαιρία" υποσχέθηκα στον εαυτό μου και πάτησα το play. Επόμενη αντίδραση: "Ουπς, λάθος CD. Δεν έβαλα Moz. Έβαλα Ozzy." Και μετά ακούω τη φωνή του στο "Something is Squeezing My Soul". Καλέ αυτός είναι! Τι χεβιμεταλιά από τις λίγες είναι τούτη; Συνεχίζω να ακούω προσεκτικά. Και οι 12 είναι τραγουδάρες. Κοφτερά riffs που συναγωνίζονται το comeback των Metallica (τέλος πάντων, πιάνεις τι θέλω να πω), κοφτερά λόγια που σηματοδοτούν μια πιο ειλικρινή κι ακομπλεξάριστη φάση της ζωής του, κοφτερές εναλλαγές συναισθημάτων με μουσικές ανηφοροκατηφόρες σε κάθε στροφή! Ένα συναρπαστικό rollercoaster που θα περίμενες να το έχει γράψει οποιοσδήποτε άλλος παρά ένας 50άρης από το Μάντσεστερ με τρεις δεκαετίες συμπλεγμάτων μέσα στο κεφάλι του...

---

Cold War Kids
Loyalty to Loyalty
(Σεπτέμβριος 2008)

Το "Loyalty to Loyalty" έφαγε μπόλικο θάψιμο στα ψαγμένα blogs και μουσικά sites ως κατώτερο των προσδοκιών τους. Το θέμα με τους ψαγμένους του Ιντερνέ (sic) είναι ότι οι προσδοκίες τους είναι έτσι κι αλλιώς σουρεάλ και εξωγήινες, οπότε δεν είναι και να τους παίρνεις πολύ τοις μετρητοίς. Εγώ τους Cold War Kids τους είχα από σπόντα ακουστά, οπότε δεν είχα καμμία προσδοσκία, μου άρεσε το όνομά τους (περίμενα κάτι σε πιο industrial και heavy -πες το αυτό προσδοκία!), άκουσα το αλμπουμάκι τους και το βρήκα πολύ καλό. Ιντιροκάδες που αγαπάνε τον Τομ Γουέιτς και τον Τζεφ Μπάκλι και που θα μπορούσαν να κάνουν πολύ καλή παρέα με τον Τζακ Γουάιτ και να βγαίνουν παρέα με τους Raconteurs στα live χωρίς κανείς να ξέρει ποιος είναι ποιος. Επίσης, ο Νέιθαν Γουίλετ είναι τεράστιος μάγκας, φοβερά εκφραστικός και τραγουδάει ακομπλεξάριστα και πανέμορφα το "Every Man I Fall For", έτσι όπως δεν θα το έλεγε ποτέ καμμία γκόμενα. Καμμία Τζένι Λιούις εν προκειμένω, γιατί με αυτήν τα έχω σήμερα :)

---

Dr. Dog
Fate
(Ιούλιος 2008)

Ταξίδι πίσω στην εποχή των Beatles και των Beach Boys, με κάποιες πρόσθετες εμπνεύσεις που θυμίζουν Fleet Foxes και μια γενικότερη αίσθηση στο φινάλε που τελικά τους κατατάσσει στο ίδιο σακούλι με τους ακριβώς από πάνω (Cold War Kids): ιντιροκάδες που θα ήθελαν να έχουν ζήσει τότε που οι σκέτοι ροκάδες είχαν πιο πυκνά μαλλιά και κάπνιζαν πιο πολλά τσιγάρα.

---

Empire of the Sun
Walking on a Dream
(Οκτώβριος 2008)

Οι MGMT της Αυστραλίας απλά ατύχησαν να έλθουν χρονικά δεύτεροι, γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε για το απόλυτο φαινόμενο! Duran Duran και μπόλικη italodisco, μπολιασμένη με το πνεύμα της σημερινής εποχής, κυλισμένη σε αποκριάτικα πάρτυ με πριαπιστές καρνάβαλους και απολύτως καμμία διάθεση για σοβαρότητα. Εγγύηση καλοπέρασης. Από τα άλμπουμ της χρονιάς (προκρίνεται για του 2009, γιατί ποιος μετράει το πότε πρωτοβγήκε στους Αντίποδες;)




Empire of the Sun - We Are The People

---

Franz Ferdinand
Tonight: Franz Ferdinand
(Ιανουάριος 2009)

Το hype με τους FF ουδέποτε το κατάλαβα. Τα τραγούδια τους τα έβρισκα πάντοτε κομματάκι ενοχλητικά. Σχεδόν ενοχλητικά μου φαίνονται και όσα χώρεσαν στο "Tonight", αλλά αυτό το "σχεδόν" κάνει στη συνείδησή μου τούτο το άλμπουμ τους να προκρίνεται ως το καλλίτερό τους. Τι άλλαξε; Είναι πιο καυλιάρικο. Σαν να τον έχει παίξει κάποιος από πάνω και να το έχει πασπαλίσει με ποπ σπέρμα και ψυχομπιλάδικα ΣΜΝ. Κατά τ' άλλα, μαλακιούλα είναι, αλλά δεν το πολυλέμε γιατί ο Καπράνος είναι Ελληνάρας. Πιο πολύ λέμε ότι το "Ulysses" και το "Twilight Omens" είναι τραγουδάρες.

---

Elbow
The Seldom Seen Kid
(Μάρτιος 2008)

Άλλο ένα άλμπουμ που πήρα είδηση πολύ καιρό μετά την κυκλοφορία του (εννοείται χάρη στην περσινή blogovision) και που του άξιζε μιας καλλίτερης μοίρας στα mp3 players μου. Είναι Πίτερ Γκάμπριελ (κυρίως αυτό), είναι Sigur Ros, είναι όμως και λίγο Pulp στα πιο μελιστάλακτά τους. Είναι μουσική που τη βάζεις πανεύκολα στο τέρμα, δεν σε ενοχλεί, δεν σε θορυβεί, δεν σε αναστατώνει, και σου βάφει υπέροχα με ηχόχρωμα όλο τον αέρα που ρουφάς μέσα σου. Ορχηστρικό χωρίς να είναι ιδιαίτερα πομπώδες, γήινο χωρίς να είναι επιδεικτικά world-y, πολύπλοκο χωρίς να είναι μπερδευτικό. Μπράβο.

---

The Airborne Toxic Event
The Airborne Toxic Event
(Αύγουστος 2008)

Με πιάνει στο MSN ο (ενίοτε guest συνblogger μας) Φώτης Βαλλάτος ένα θλιβερό απόγευμα του Φλεβάρη και μου λέει: "βρήκα το απόλυτο γκρουπ για σένα!". Πόσο λίγο με έχει καταλάβει (ίσως και όχι τόσο λίγο, αν διαβάσεις παρακάτω, θα δεις πώς διόρθωσε την αστοχία του, λίγες ημέρες μετά...). Οι λεγάμενοι γράφουν τραγούδια που θα έπαιζαν οι Arcade Fire, ο Μπρους Σπρίνγκστιν και οι Simple Minds αν είχαν μεγάλο writer's block και ολοκληρωτική αγαμία. Εκτός ενός. Το "Sometime Around Midnight" το κατεβάζεις επιτόπου, το απολαμβάνεις χωρίς να έχεις κανένα λόγο να θυμάσαι το όνομα της μπάντας που το έγραψε και δεν ασχολείσαι ποτέ να ψάξεις να βρεις από ποιο άλμπουμ ξεπήδησε, γιατί πολύ απλά κανένα άλλο τραγούδι εκεί μέσα δεν είναι αντάξιό του. Κάτι σαν το "Sex on Fire" και τους Kings of Leon δηλαδή...

---

Polly Scattergood
Polly Scattergood
(Μάρτιος 2009)

Κι αφού έφαγε το κράξιμό του που με εισήγαγε στην πλήξη των παραπάνω (βλ. The Airborne Toxic Event), ο Φου-Βου επανήλθε τρεις μέρες μετά με μια νέα πρόταση. Δεν ασχολήθηκα καν μαζί του στην αρχή. Τον χλεύασα. Επέμενε. Με ένα πολύ λάθος παράδειγμα. Μου συνέκρινε την Πόλυ Σκάτεργκουντ με τον Τζοάνα Νιούσομ. Κάνω εμετό κάθε φορά που ακούω Τζοάνα Νιούσομ. Θεωρώ ότι τα είκοσι ευρώ που χάλασα για το "Ys" είναι τα είκοσι πιο κακοτοποθετημένα ευρώ της ζωής μου. Άρχισα να τον βρίζω. "Όχι, όχι" φώναζε, "έκανα λάθος! Περίμενε." Και μετά είπε τη μαγική λέξη. "Cocorosie. Ήθελα να πω ότι μοιάζει με Cocorosie, δεν ξέρω γιατί είπα Τζοάνα Νιούσομ". Αποφάσισα να τον εμπιστευτώ. Στο πρώτο άκουσμα ανακαλύπτω και την Τόρι Έιμος πίσω από αυτή την κακάσχημη κοπελιά από το Έσσεξ. Και μετά Bjork. Θεέ μου! Όλες μου οι εμμονές σε ένα; Τόρι Έιμος, Bjork και Cocorosie; Κι αν σου πω ότι ώρες ώρες μου βγάζει και λίγο Monika; Όχι μουσικά. Αλλά εκφραστικά. Είναι τέτοια η δυναμική της, το συναίσθημα, αυτό που σου λέει όχι στ' αυτιά, αλλά στην ψυχή.

Δεν ξέρω τίποτε για την Πόλυ Σκάτεργκουντ. Απολύτως τίποτε, πέραν του ότι είναι σκατόφατσα και Αγγλάρας. Και πέραν του ότι γράφει απίστευτη μουσική, χρυσαφένια τραγούδια και βραχώδεις στίχους. Είναι πολύ πολύ νωρίς, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτό είναι το άλμπουμ της χρονιάς. Και δεν έχει καν κυκλοφορήσει ακόμη. Μόλις μάθω κι άλλα θα επιστρέψω με dedicated post. Προς το παρόν, απλά έχε το νου σου μόλις βγει στα δισκάδικα. Και άκου κι ένα δείγμα (και μπες οπωσδήποτε στο myspace της, οπωσδήποτε λέμε):




Polly Scattergood - Other Too Endless

Βρέθηκαν επίσης κάποια στιγμή στο iPod μου, χωρίς να τους αφοσιωθώ και πάρα πολύ, και τα εξής:
Ακούγονται: Keane - Perfect Symmetry, Late of the Pier - Fantasy Black Channel, We Are Scientists - Brain Thrust Mastery, Murder by Death - Red Of Tooth And Claw, Ladyhawke - Ladyhawke, Lady GaGa - The Fame, Peter Broderick - Home, Travis - Ode to J. Smith
Βαριέμαι: Amadou & Mariam - Welcome to Mali (τόσο, να τόοοοσο hype γιατί;), Dido - Safe Trip Home (ακριβώς το ίδιο άχρωμη όπως την αφήσαμε τότε που ακόμη βλέπαμε βίντεοκλιπ στο MTV), Marianne Faithfull - Easy Come, Easy Go (ίσως αν ήταν πιο μαζεμένο...), Santogold, These New Puritans - Beat Pyramid, Girl Talk - Feed the Animals, Grace Jones - Hurricane.