Ως απάντηση στο "Spring Break" τεύχος της Lifo, και κυρίως στη μνημειώδη φωτογράφιση του Δάφνιδος και της Χλόης (δύο δικών μας περιοδικοπαιδιών, βασικά...) μέσα στα λουλούδια, ένας άλλος περιοδικατζής, ο Homo Ludens, ανεβάζει την αγαπημένη του πρωτομαγιάτικη πόζα :)
(Υ.Γ. ...που αποδεικνύει ότι κακώς προσπάθησε να κάνει καριέρα στις ημιαντοχές, όταν το ταλέντο του είναι ξεκάθαρα το άλμα εις ύψος)
Αντιγράφω: "Μετά την αποχώρηση όλων των επιπλέον μελών που αποτελούσαν το 'ζωντανό' σχήμα των Κόρε.Ύδρο., οι Π.Ε. Δημητριάδης και Αλέξανδρος Μακρής, δημιουργοί των κριτικά επικροτημένων 'Αν Όλα Τέλειωναν Εδώ' και 'Φτηνή Ποπ για την Ελίτ', βρήκαν τα ψυχικά αποθέματα και ηχογράφησαν τα τραγούδια που έγραψαν από το 2006 ως το 2008, τρία χρόνια σκληρής πάλης με θεούς και δαίμονες". Δεν συνεχίζω. Αντιλαμβάνομαι το σαρκαστικό ύφος του κειμένου - που υποθέτω ότι έγραψαν οι ίδιοι οι Κόρε.Ύδρο. και όχι κάποιος από την ΕΜΙ, αλλά δεν μπορώ να ξεπεράσω με τίποτα την φράση "κριτικά επικροτημένων". Γιατί, ξέρω ότι θα την ξαναβρω μπροστά μου. Κάπου, σε μια αίθουσα σύνταξης ενός εντύπου, ένας αγράμματος συντάκτης δήθεν προχωρημένης ποπ, διαβάζει αυτό το δελτίο και σκέφτεται: "ναι, ρε πούστη μου! ΚΡΙΤΙΚΑ ΕΠΙΚΡΟΤΗΜΕΝΟ! Μια ζωή έψαχνα να βρω πώς θα μεταφράσω το 'critically acclaimed'". Είναι θέμα χρόνου τα σκατά να φτάσουν στον ανεμιστήρα*. *(το έκανα κι εγώ τώρα - αυτό με τη μετάφραση. το έπιασες; χε)
Αγαπημένη μου Μίλλα, όχι, δεν ξέχασα να σε καλέσω! Απλώς το πάρτι δεν έγινε ποτέ. Μην γκρινιάζεις. Και πέρσι που σου έστειλα πρόσκληση, δεν ήλθες. Θα στο έλεγα από κοντά: Ηταν το τελευταίο μας. Δέκα χρόνια ήταν αρκετά. Και έπειτα, μύριζε παντού η νέα εποχή. Θα το καταλάβαινες. Ο ένας είχε ήδη παιδί, ο άλλος το πάλευε, ο τρίτος έτρεχε σε κοινωνικές υποχρεώσεις. Δεν πρόλαβε καν να έλθει (στο δικό του πάρτι...). Η παρέα είναι στα καλύτερά της, γλυκιά μου, αλλά όχι για να μασκαρευόμαστε ακόμη σαν το προσωπικό του Studio 54 με παπιγιόν, σορτσάκια και στήθος - πορσελάνη από τη χαλάουα. Τα αποκριάτικα όργια παρέδωσαν το πνεύμα μαζί με τους τελευταίους μας κοιλιακούς. Είμαστε στα καλύτερά μας χρόνια, για άλλα πράγματα όμως.
«Για ποια άλλα πράγματα δηλαδή;» θα ρωτήσεις ευλόγως. Είναι σαφής η διάσταση ενδιαφερόντων, όπως αποτυπώνονται στις μεσοβδόμαδες συνεδριάσεις μας. Ναι, βρισκόμαστε ακόμη κάθε Πέμπτη! Πέθαναν μεν τα αποκριάτικα πάρτι, αλλά δεν αυτοκτόνησαν από τη θλίψη τους και οι υπόλοιποι θεσμοί. Στο κυρίως μενού συζητήσεων, λοιπόν, ισχύει η περίφημη «αντίστροφη αναλογία παραγγελίας - κουβέντας»: Οπως, δηλαδή, φτάσαμε στα 35 μας για να μπορούμε πια να ψελλίζουμε στον σερβιτόρο κάτι πιο σοφιστικέ από το παραδοσιακό ελληνοταβερνιακό «χωριάτικη - κεφτεδάκια - παστίτσιο», αντιστρόφως ανάλογα πορευόμαστε όσον αφορά την ποικιλία των συνοδευτικών συζητήσεων: Προς το απλούστερο - ή, μάλλον, το μονοθεματικό. Πάνω από το μιλφέιγ μανιταριών και το μαριναρισμένο σε θυμάρι και μουστάρδα φασιανό δεν υπάρχουν πια Καζαντζάκηδες και Κίρκεγκορ, Αλλαγές και Τρίτοι Δρόμοι, αναζητήσεις νοημάτων στη ζωή, στην «Οδό Μαλχόλαντ» ή στους στίχους των National. Υπάρχουν αυτά που απασχολούν τους δύο εργένηδες (επιδεικτικές ασυδοσίες παντός επιπέδου) και αυτά που απασχολούν τους τέσσερις μπαμπάδες (λήψη τροφοβλάστης, αυχενικές διαφάνειες α΄ επιπέδου, ντόπλερ, αμνιοπαρακέντηση κ.ο.κ.). Ακόμη και οι Τζιοβάνηδες, οι Ντάνι Βρέινς και οι Παραπραστανίτηδες των διαλόγων από την εποχή του απλού τζατζικίου έχουν πια κάτσει στον πάγκο και βλέπουν στη θέση τους διάφορους γυναικολόγους, μαιευτήρες και διευθυντές κλινικών.
Οι φίλοι μου παραπονιούνται ότι πια δεν καταλαβαίνουν τι γράφω. Λογικό. Αν κρύβεται κάτι πίσω από τις γραμμές, τους είναι απρόσιτο. Τα θέλουν όλα απλά, δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν με ό,τι δεν είναι προφανές, ό,τι χρειάζεται παίδεμα. Με το νόημα της ζωής, τον Ντέιβιντ Λιντς ή το τι στο καλό τελικά σημαίνει «I won’t fuck us over, I’m Mr. November». Δεν έχουν χρόνο. Εχουν παιδιά... Ούτε και εγώ καταλαβαίνω τι λένε πια τις Πέμπτες. Και βαριέμαι. Οι φίλοι μου έμειναν μισοί φίλοι. Κολλητοί, αιώνιοι συμβουλάτορες και πρόθυμοι ώμοι για κλάμα, αλλά πια δεν έχουν πλάκα. Εχουν παιδιά.
Τα έχεις ζήσει και εσύ. Οι «έγκυες» φωτογραφίες σου, των ατελείωτων ποδιών κάτω από τη φουσκωμένη κοιλίτσα σου, είναι πια κληρονομιά της ποπ κουλτούρας μας. Αλλά μ’ εσάς τις γυναίκες είναι αλλιώς. Στα 35 δεν έχετε όχι μόνο εργένισσες αλλά ούτε άτεκνες κολλητές, που να μην ξέρατε εκ των προτέρων ότι είναι «ιδιαίτερες». Βιολογικά ρολόγια, «πότε θα γίνω μάνα;» και λοιπές υστερίες ρυθμίζουν βολικά τη ζωή σας.
Εχω βρει, βέβαια, μια κάποια λύση. Τα πάντα ξεκίνησαν από την κατάσταση «Οι Ζωές των Αλλων» στην οποία έχουν περιέλθει οι κολλητοί μου. Δανειστήκαμε τον τίτλο της ταινίας για να περιγράψουμε το παράλληλο σύμπαν που ζουν οι παντρεμένοι, όταν οι εργένηδες τους περιγράφουμε με κάθε χορταστική λεπτομέρεια τον έξω κόσμο. Κυρίως τις γυναίκες. Και να θέλαμε να ξεμπλέξουμε από την εργένικη ζωή, δεν θα μας άφηναν «Οι Ζωές των Αλλων», η δίψα όσων δεν τις έχουν για περισσότερες νέες θεραπαινίδες των παθών μας. Ενεργώ σχεδόν μηχανικά πια, για να μπορέσει να απολαύσει σεξ διά της περιγραφής η από εκεί παράταξη... Το προσωπικό μου κέρδος, πέραν των βραχυπρόθεσμων ηδονών, οι νέες φιλίες. Οταν εκπληρωθεί το ερωτικό μεταξύ τους, ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν πια να περάσουν και σε άλλο επίπεδο. Και είναι πιο εύκολο να γίνεις κολλητός με μια πρώην (ή και νυν: «friends with benefits» ή πιο ωμά «fuckbuddies») από το να ψάχνεις για καινούργιους άρρενες φίλους στα 35 σου. Αυτό το τελευταίο χρήζει αναλύσεως, οπότε θα επανέλθω σε νέα επιστολή.
Τέλος πάντων, «Οι Ζωές των Αλλων», με την ψυχαναγκαστική τους πίεση για όλο και πιο φρέσκες περιπέτειες, έφεραν παρέα με το τερπνόν και αρκετό ωφέλιμον. Οι ημέρες που οι κολλητοί δεν μπορούν, γεμίζουν πια είτε με τις νυν είτε με τις μέλλουσες κολλητές (πού κατάντησα: να βαπτίζω το κυνήγι γυναικών μέσα σε ηθική κολυμπήθρα!). Κοφτερά φλερτ που καταλήγουν σε ιδρωμένο αποκοίμισμα αγκαλιά στο άστρωτο κρεβάτι του εργένη ή ζαλισμένα βράδια στον καναπέ του με Μάιλς Ντέιβις στο φόντο και ψυχικές καταδύσεις στο προσκήνιο: Και οι δύο εκδοχές μού φαίνονται πιο ενδιαφέρουσες από το άγχος να βρεις εσωτερική, που και θα φροντίζει το μωρό και θα καθαρίζει το σπίτι. Από την άλλη, τα κορίτσια της αγκαλιάς κάτι θέλουν. Και τα κορίτσια της ψυχανάλυσης ρωτούν το ίδιο και το ίδιο πράγμα: Εσύ πότε θα γίνεις πατέρας;
Θυμάμαι, είχες θέσει και εσύ κάτι ωραία τέτοια ζητήματα σε κάποιο τραγούδι σου. Θα περάσω μια μέρα να σε πάρω, να τα πούμε πάνω από ένα ποτό.
Σε φιλώ, ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
(Exitorial, GK Μαΐου 2009 - κυκλοφορεί την Κυριακή, 3/5)
Δεν ξέρω τι μου φαίνεται πιο δήθεν. Το ότι η αύξηση θα δοθεί ανήμερα Πρωτομαγιά; Το ότι θα την πάρουν μόνο όσοι αμείβονται με λιγότερα από 1500 ευρώ το μήνα; Ή το ότι αυτό εμφανίζεται ως είδηση κάτω από τον Παυλίδη και την γρίπη των χοίρων; Απ' την άλλην: Παυλίδης, γρίπη των χοίρων, άυξηση... Ίσως απλά να έχουν χιούμορ.
Υ.Γ.: Αν, δηλαδή κάποιος αμειβόταν με 1500, από σήμερα θα παίρνει 1650 ευρώ. Άρα περισσότερα από αυτόν που παίρνει 1649 και για κάποιον λόγο έπαιρνε 9,9% περισσότερα από τον προηγούμενο. Αυτό τώρα δεν είναι αδικία;
Το ότι το «ΠΠC» είναι ένα blog που επηρεάζει βαθειά τις πολιτικές εξελίξεις του τόπου ήταν γνωστό από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ έκανε το παν για να μας κάνει φίλους :) Αυτό που δεν γνωρίζαμε ήταν η τεράστια επιρροή μας και στη διεθνή πολιτική σκηνή. Μετά το χθεσινό μου post, στο οποίο στηλίτευα τις επιλογές του Σίλβιο Μπερλουσκόνι για το ευρωψηφοδέλτιο, γράφοντας ότι πέραν τις Μπάρμπαρα Ματέρα (φωτό αριστερά), όλες οι υπόλοιπες υποψήφιές του ήταν για τα μπάζα, ο καραφλός βαψομαλλιάς πρωθυπουργός της Ιταλίας -προφανώς έπειτα από ένα τσουνάμι επιστολών που βρήκαν επιτέλους στο post μας τα λόγια για να εκφράσουν και την δική τους δυσαρέσκεια- απέσυρε τις υπόλοιπες τρεις και άφησε μόνο την εκλεκτή του "ΠΠC".
Δριμεία επίθεση κατά του πρωθυπουργού της Ιταλίας Σίλβιο Μπερλουσκόνι εξαπέλυσε μέσω του Τύπου η σύζυγός του Βερόνικα Λάριο, κατηγορώντας τον για την υποστήριξή του στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου προς ορισμένες υποψήφιες, των οποίων το μοναδικό προσόν φαίνεται να είναι η ομορφιά τους.
"Η παρουσία όμορφων γυναικών στην πολιτική δεν είναι ούτε ελάττωμα, ούτε προσόν. Αλλά αυτό που κυριαρχεί σήμερα (...) είναι η έλλειψη αιδούς και αυτοσυγκράτησης της εξουσίας, η οποία πλήττει την αξιοπιστία όλων των γυναικών και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους", γράφει η κ. Λάριο σε ηλεκτρονικό μήνυμα που απέστειλε στο πρακτορείο Ansa και δημοσιεύει την Τετάρτη το σύνολο του ιταλικού Τύπου."Θέλω να καταστήσω σαφές ότι εγώ και τα παιδιά μου είμαστε τα θύματα και όχι οι συνένοχοι της κατάστασης αυτής. Πρέπει να την υπομείνουμε και αυτό μάς κάνει να υποφέρουμε", προσθέτει η Βερόνικα Λάριο, η οποία έχει αποκτήσει τρία παιδιά με τον πρωθυπουργό της Ιταλίας.
Η Βερόνικα Λάριο, η οποία δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ στο πλευρό του συζύγου της, τού είχε ήδη επιτεθεί με ανοικτή επιστολή της στον Τύπο, πριν από δύο περίπου χρόνια, για τις φιλοφρονήσεις που είχε απευθύνει δημοσίως σε μία όμορφη γυναίκα.Η Λάριο καταδίκασε επίσης την παρουσία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα γενέθλια μίας 18χρονης κοπέλας, την Κυριακή το βράδυ στη Νάπολη, γράφει η εφημερίδα La Repubblica."Ξαφνιάστηκα όταν το έμαθα, γιατί, αν και καλεσμένος, δεν ήταν παρών στα 18α γενέθλια κανενός από τα παιδιά του", ξέσπασε η σύζυγος του ιταλού πρωθυπουργού.
Μαλακίες. Από τις τέσσερις του ευρωψηφοδελτίου Μπερλουσκόνι, μόνο αυτή η Μπάρμπαρα Ματέρα κάτι λέει (1η φωτό). Οι υπόλοιπες (Ελεονόρα Γκατισιόλι -2η φωτό, Άντζελα Σόζιο -3η, Καμίλλα Φεράντι -4η) είναι μπαζάκια. Μάλλον τις έβαλε υποψήφιες γιατί έχουν ψαχτεί με τα ευρωπαϊκά θέματα. Κι ο Γιωργάκης, ο δικός μας, κάτι τέτοια κάνει...
Αντικειμενικό στοιχείο: Η "Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης" (ο ελληνικός τίτλος είναι κάπως άστοχος, αλλά τέλος πάντων) είναι ίσως η πιο φιλόδοξη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Υποκειμενικό στοιχείο: Η "Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης" είναι ίσως η πληρέστερη και πιο περιεκτική ταινία που έχει γυριστεί ποτέ με θέμα την υπαρξιακή αγωνία που βασανίζει τον άνθρωπο.
...ήλθε η ώρα να ομολογήσω πως παρ' όσα έχω πει κι έχω γράψει για την Κριστίνα Χέντρικς και την Τζένιουαρι Τζόουνς, ο κρυφός μου πόθος ανάμεσα σε όλα τα κορίτσια του "Mad Men", είναι η Χίλντι (η ξινή γραμματέας του Πίτερ Κάμπελ), κατά κόσμον Τζούλι ΜακΝίβεν. Ορίστε, τό 'γραψα!
...για να ανεβάσω αυτήν την ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ. Εδώ σε μια έξοχη unplugged εκδοχή -στο άλμπουμ του Kleerup είναι εντελώς electronica. Αλλά μου αρέσει πιο πολύ έτσι:
Τη βραδιά που έκλεισε το Bar Guru Bar, περιέφερα το σαρκίον μου σε τρία από τα μπαράκια της Κολοκοτρώνη & πέριξ. Μετά τα αναπάντεχα νέα ευχήθηκα να είχα πάει στην Πλατεία Θεάτρου, να προσκυνήσω τον επιτάφιο. Αλλά αυτό ήταν κατόπιν εορτής. Γιατί την βραδιά που έκλεισε το Bar Guru Bar, κατέληξα στο 7 Jokers, στη Βουλής, και φυσικά πέρασα τέλεια. Το 7 Jokers, ως γνωστόν, είναι το καλλίτερο μπαρ στο σύμπαν. Και ίσως, κατά ένα πολύ διεστραμμένο τρόπο, να έχει παίξει κι αυτό το ρόλο του στο κλείσιμο του Bar Guru Bar. Όταν πρωτοπήγαινα στο Guru, ήταν το καλλίτερο μπαρ της Αθήνας. Τώρα τελευταία περνούσα από εκεί όλο και πιο σπάνια. Γιατί πολύ απλά, προτιμούσα να βγαίνω στο καλλίτερο μπαρ του σύμπαντος παρά στο καλλίτερο μπαρ της Αθήνας. Υποθέτω ότι η μετακόμιση από την Πλατεία Θεάτρου στην Πλατεία Συντάγματος συνέβη στη νυχτερινή ρουτίνα πολλών άλλων ακόμη. Έτσι είναι αυτά. Οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς, κ.λπ. Anyway, λυπάμαι αφάνταστα που στέρεψε αυτή η δεξαμενή εμπειριών (όπως έγραφα χθες) και συγκινήθηκα πάρα πολύ με το κείμενο του Μιχάλη Μένεγου, που αναδημοσίευσα από το facebook του ως πρώτο σχόλιο κάτω από το post μου.
Κάποιος ανώνυμος στην αρχή και ο Αθήναιος στη συνέχεια δεν συγκινήθηκαν καθόλου. Το θέμα μεγάλωσε λίγο σήμερα το πρωί όταν η Βίβαν - Αθήναιος σχολίασε ένα post του Gone4Sure για το άλμπουμ του Kleerup στο status της στο Facebook. Είπε, πολύ απλά, ότι εξυμνούμε ή θρηνούμε κάποιοι από εμάς δυσανάλογα κάποια πράγματα όσον αφορά στην επηρρεαστικότητά τους...
Δεν μπορώ να υπερασπισθώ πολύ το κουφάρι του Guru γιατί δεν ήμουν και ο τακτικότερος των θαμώνων του. Και βέβαια δεν μπορώ να συναγωνισθώ το γραπτό του Μένεγου, που τα είπε όλα. Αλλά ήθελα έτσι κι αλλιώς να γράψω κάτι για τον σουρρεαλισμό του 7 Jokers, για το τι είδους κοινωνικοπολιτισμική όαση είναι αυτή η τρυπούλα της οδού Βουλής στο άνυδρο τοπίο που έχει στηθεί από τους σελεμπριτοtvθιασώτες που ορίζουν την καθημερινότητά μας σ' αυτή τη χώρα. Για τις σπουδαίες μουσικές που παίζει, για το ότι σερβίρει Schlösser βαρέλι (μεγάλωσα πίνοντας Schlösser βαρέλι, τα χρόνια του στίβου, στο χαλανδρέικο Beer Academy!), για τον απίστευτο κόσμο που μαζεύει. Που είναι όλοι φιλαράκια σου -κι ας μην τους έχεις ξαναδεί ποτέ. Που όλοι τους έχουν κάτι να σου πουν, κάτι να πάρουν από σένα και κάτι να σου δώσουν, τόσο ώστε όταν βγεις κατά τις πεντέμιση το πρωί μιας Τετάρτης στο στενό δρομάκι με το δισύλλαβο όνομα να ξέρεις ότι είσαι ένας καλλίτερος άνθρωπος.
Θα το κάνω μια μέρα (σύντομα) που θα έχω περισσότερο χρόνο και πιο καθαρό κεφάλι (έκλεινα τεύχος αυτήν την εβδομάδα). Μέχρι τότε, θα πω απλά στον Αθήναιο και στον ανώνυμο ότι δεν είναι όλα τα μπαρ ίδια. Το Guru και το 7 Jokers είναι (ήταν) φτιαγμένα απ' την ίδια πάστα. Και είναι (ήταν) σπάνια καλούπια. Δεν είναι μέρη που πας για να πιεις, να γίνεις φέσι, ούτε για να κουτσομπολέψεις τον απέναντι, ούτε για να χαζέψεις διάσημους, ούτε για να γαμήσεις. Δεν είναι μέρη που πας για να ξεδιψάσεις τα κόμπλεξ σου ή για να σκοτώσεις τον απέραντο χρόνο της θλιβερής ανυπαρξίας σου.
Άλλοι ένιωσαν κάτι επειδή ανακάλυψαν το νόημα της ζωής στα πατήματα ενός Ματίς σ' ένα μουσείο, άλλοι επειδή βρέθηκαν στον έβδομο ουρανό μετά την πρώτη μπουκιά του πιο μαγικού πιάτου του Ρομπυσόν, άλλοι επειδή δεν χάνουν παράσταση στης Άννας Κοκκίνου. Και υπάρχουν και κάποιοι που απλά ξεκίνησαν στην τύχη μια κουβέντα την ώρα που ο dj πέρναγε από τις "4 εποχές" του Βιβάλντι κατ΄ευθείαν σε Fleet Foxes, βουτώντας κάθε τόσο τη μουσούδα τους σ' ένα ποτήρι κόκκινη γερμανική μπίρα, σ' ένα μπαράκι κάπου στο κέντρο της Αθήνας -κι αυτή η κουβέντα τους άλλαξε όλη τη ζωή...
Mary & the Boy / Felizol Timemachine (Μάρτιος 2009)
Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα καλά λόγια για τη Μαίρη και τον Αγόρη. Ίσως να φταίει, βέβαια, ο Φελιζόλ, που με έβαλε σε αυτό το mood τροπαρίου με τις αλχημείες του. Ο Φελιζόλ που μαλακώνει τον ήχο τους με τα συνθεσάιζέρ του και τη γλυκειά του παραγωγή και σε αφήνει με το στόμα ανοικτό μέχρι το 8ο από τα 13 τραγούδια. Θυμάμαι μια βραδιά που ετοίμαζα βαλίτσες για το Παρίσι μέσα στο Μάρτιο -κι έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς το άλλο πρωί- που είχα κολλήσει με το "Timemachine" και το άφησα στο repeat ως τις 3, 4 το πρωί. Εγώ. Που έκανα εμετό μέχρι τότε και στο άκουσμα μόνο του δίπτυχου "Mary and the Boy".
Το "Timemachine" μου αρέσει. Είναι θεατρινίστικο, φυσικά, και έχει τις εκφραστικές του υπερβολές. Από το 9ο κομμάτι, το "Cock" -που όμως είναι εθιστικό- μέχρι και το 12ο, χάνεται λίγο η μπάλα. Η Μαίρη την ξαναβλέπει Νταϊμάντα Γκαλάς, ο Μπόης την αποθεώνει, εμείς ζούμε έναν εφιάλτη. Αλλά μέχρι εκεί είναι αριστούργημα. Και μετά, στο φινάλε του. Με αυτό το υπέροχο κομμάτι, το ομότιτλο, θέλουμε να τραγουδάμε όλη μέρα "travel for fun, with my timemachine", να καλούμε κορίτσια, αγόρια, ό,τι γουστάρει ο καθένας μας στη χρονομηχανή του και να τους λέμε για νεράντζια, τσούχτρες, φιλιά στην ταράτσα, ξύλο με τους Ψυχικιώτες, χίλια και δυό παραμύθια. Το καμπαρετζίδικο πρώτο μέρος του άλμπουμ δε είναι χορταστικά ψυχοανεβαστικό, μπράβο ρε Φελιζόλη που τους χαλιναγώγησες. Η ελληνική indie σκηνή βρίσκει το δρόμο της; Το νέο άλμπουμ των Mary & the Boy μού αρέσει. Και δεν περίμενα ποτέ ότι θα έγραφα κάτι τέτοιο!
St. Vincent Actor (Μάιος 2009)
Ο υποψιασμένος αναγνώστης του "ΠΠC" θα περιμένει τώρα μια αποθέωση στην St. Vincent (κατά κόσμον Άνι Κλαρκ). Εξ άλλου, πριν ένα χρόνο έγραφα ότι περιμένω εναγωνίως τη νέα της δισκογραφική δουλειά. Και έχοντας το στυλ που λατρεύω -και το ξέρεις-, ήτοι αυτό το γυναικείο singer / songwriter που το παίζει εύθραυστο κορίτσι, αλλά στην ουσία κρύβει από πίσω μια μέγαιρα, μια αυθεντική homo ludens, και που μουσικά ανήκει στην κατηγορία "διάδοχος της Κέιτ Μπους ή της Feist, κάτι τέτοιο τέλος πάντων", που τόσο μου αρέσει, είσαι σίγουρος ότι θα με έχει ενθουσιάσει και θα με κάνει να χύνω (δάκρυα συγκίνησης) με το "Actor". Αμ δε. Πάλι είναι ακατέργαστο και ανολοκλήρωτο, ρε γαμώτο, το τριπάκι της. Δεν άλλαξαν πολλά από το "Marry Me", άσε που σε κάτι φάσεις έχει και κάτι εκνευριστικές μουσικές εμπνεύσεις. Θα διαφωνήσω με τον Gone4Sure, όχι στο ότι είναι από την ίδια πάστα με την My Brightest Diamond (παρένθεση: κάποτε θα πρέπει να τελειώσει αυτό το αστείο με τα ψευδώνυμα - υπερπαραγωγές), αλλά στο ότι γράφει επτά φορές καλλίτερα από εκείνην. Μπορεί να γράψει επτά φορές καλλίτερα, είναι το σωστό. Προς το παρόν κυνηγάει δαιμόνια. Άσχετο: Όταν ακούω πολύ χαμηλά το άλμπουμ, στη δουλειά, μου θυμίζει Εντίθ Πιάφ...
Archive
Controlling Crowds (Μάρτιος 2009)
Για έναν Παρθένο σαν κι εμένα, οι Archive είναι προβληματικό γκρουπ. Γιατί δεν μπορώ να τους κατατάξω. Είναι ροκ; Είναι trip hop; Είναι electro; Τι σκατά είναι; Ε, λοιπόν, το "Controlling Crowds" περιέχει κάτι κομματάρες ίσα με απέναντι (αυτό το "Dangervisit" σε βάζει μέσα σε φακελάκι και σε ταχυδρομεί κατευθείαν στο Θεό, ρε πούστη μου), αλλά είναι τη μία Massive Attack και την άλλη Eminem, U2 (!) και Supertramp και τελικά μπερδεύεσαι τόσο. Ρε μπας και είναι Massivetramp; Αναρωτιέσαι. Και το ξανακούς. Και σου ξανααρέσει, αλλά δεν σου μένει. Δεν κολλάς. Άσε που είναι και τεράστιο. Κοντά μιάμιση ώρα, 13 τραγούδια, άλμα από το ένα στυλ στο άλλο -όχι με τον ομαλό τρόπο των U.N.K.L.E, αυτοί εδώ το κάνουν κάπως άγαρμπα. Δεν ξέρω. Μπερδεύομαι. Είναι ο λόγος που ποτέ δεν κόλλησα με τους Archive, αν και πάντοτε είχα να λέω τα καλλίτερα για κάποιες τραγουδάρες τους.
...η αγαπημένη μου μάγισσα των μελωδιών ήταν η Μίλα Γιόβοβιτς. Το "Divine Comedy" ήταν ένα μεθυστικό παραμύθι που κυκλοφόρησε το 1994 η τότε δεκαεννιάχρονη και ήδη σουπερμοντέλα και ηθοποιός Μίλα, ένα μάζεμα τραγουδιών που είχε γράψει όταν ήταν δεκαπέντε (!) ετών. Πρέπει να είναι το άλμπουμ που -απ' όλα όσα μας έχουν χαρίσει οι τόσες και τόσες ταλαντούχες singers/songwriters- έχω ακούσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου.
Είναι τόσο γεμάτο, τόσο καλοδουλεμένο, τόσο εμπνευσμένο, μια μείξη παραδοσιακής μουσικής της Ουκρανίας και αιθέριων νυχτοπερπατημάτων μιας Κέιτ Μπους ή μιας Τόρι Έιμος, που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Αν αυτό το κορίτσι έγραφε τέτοια τραγούδια όταν ήταν δεκαπέντε ετών, τι θα σκάρωνε όταν μεγάλωνε; Και αργότερα: Γιατί η Μίλα δεν ξανάβγαλε ποτέ άλμπουμ και προτίμησε να τυλίγεται σε λευκοπλάστ (έστω, σχεδιασμένα από τον Jean Paul Gaultier) και να υποδύεται εξωγήινες, να ανεβοκατεβαίνει πασαρέλες παρέα με ατάλαντα κοκάκια, να κάνει την παγκόσμια πλασιέ της L' Oreal; Εντάξει, η απάντηση είναι προφανής (δεν τη γράφω καν -βαριέμαι) και ξενερωτική, αλλά δεν μειώνει σε τίποτε το ταλέντο αυτής της Σερβοουκρανής κουκλάρας που ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός έστειλε μακριά από το Κίεβο, χαρίζοντάς την στον κόσμο ολόκληρο.
Το τελευταίο Vs. Magazine της χαρίζει τα 2 από τα 4 εξώφυλλά του (η Έμα Γουότσον και ο Τόμι Νταν στα υπόλοιπα δύο), το GK της μεθεπόμενης Κυριακής της χαρίζει ένα Exitorial και το "ΠΠC" βγαίνει επιτέλους από την ξενέρωτη πασχαλινή κολυμπήθρα με την κατάνυξη, χαρίζοντάς της ετούτο το post -και του αριστουργηματικό "The Gentleman Who Fell" στο πολυαγαπημένο του κοινό:
...τι ακριβώς εννοούμε; Του κάνουμε δεξίωση; Το βγάζουμε για φαγητό στο Διόνυσο; Του χαρίζουμε αμφορείς και βυζαντινές εικόνες; Το πλευρίζει η Υπουργός Εξωτερικών να το πρήξει για το μακεδονικό και τα υπόλοιπα εθνικά μας θέματα; Σοβαρά τώρα...
Την ώρα λοιπόν που το χριστεπώνυμο πλήθος (ανάμεσά τους και μερικοί φίλοι μου) έκαναν πορεία κρατώντας κεριά και ακολουθώντας μια ξυλοκατασκευή στολισμένη με λουλούδια, εγώ προτίμησα να μείνω σπίτι. Και να ασχοληθώ με μια άλλη ξυλοκατασκευή - να μοντάρω κάτι σιντιέρες από γνήσιο κόντρα πλακέ που αγόρασα από την αγαπημένη μου ΙΚΕΑ. Την ώρα που ίδρωνα πάνω από κάτι αλλόκοτες βίδες, θεώρησα πρέπον να συντονιστώ κι εγώ με το κατανυκτικό κλίμα των ημερών, ακούγοντας λίγη θρησκευτική μουσική - για την ακρίβεια, τα περίφημα "Ιερά κονσέρτα" του Ντιουκ Έλινγκτον, που για μένα είναι σημαντικότερα από τον Μεσία του Χέντελ και το Αι γενεαί πάσαι συνδυασμένα.Τα "Ιερά Κονσέρτα" ήταν ένα από τα πολλά "έργα ζωής" του Έλινγκτον. Για την ακρίβεια, τον απασχόλησε έντονα τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του, από το 1965 μέχρι το 1974 - έτσι είναι, συνήθως όταν νιώσεις ότι φτάνει το τέλος, στρέφεσαι στον Θεό - οπότε και διοργάνωσε τρεις συναυλίες σε διάφορες εκκλησίες της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, που μας χάρισαν ισάριθμες μάλλον μέτριες ηχογραφήσεις, που σώζονται από μερικές σπουδαίες στιγμές. Η σπουδαιότερη από αυτές είναι βέβαια το περίφημο "Come Sunday', που κατά τη γνώμη μου είναι το ομορφότερο θρησκευτικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ. Αρχικά αποτελούσε μέρος του πρώτου φιλόδοξου project του Έλινγκτον, της σουίτας "Black, brown and beige", που κατέγραφε την ιστορική πορεία του Νέγρου (sic) στην Αμερική. Η σουίτα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1943, σε μια συναυλία για την ενίσχυση της Ρωσίας στον αγώνα κατά των Ναζί, ενθουσίασε το κοινό, όχι όμως και τους κριτικούς, που αποθάρρυναν κάθε προσπάθεια της τζαζ να αποκτήσει οποιοδήποτε άλλο ρόλο πέραν της μουσικής διασκέδασης. Το Come Sunday περιγράφει πώς η αφροαμερικανική κοινότητα έβρισκε παρηγοριά στην εκκλησία. Στην αρχική ηχογράφηση, τον κεντρικό ρόλο παίζει το τρομπόνι του "Tricky Sam" Νάντον, ενώ στο πρώτο ιερό κονσέρτο ακούγεται σε δύο εκδοχές - στη μία, με σολίστα τον σαξοφωνίστα Τζόνι Χότζες, τον αδιαφιλονίκητο ήρωα της ορχήστρας του Έλινγκτον, και στην άλλη με την ψυχωμενη φωνή της Έστερ Μάροου, μιας ιέρειας του γκόσπελ. Είναι η δική της εκδοχή που καθόρισε το κομμάτι - κάτι που φαίνεται σε όλες τις επερχόμενες ηχογραφήσεις, όπως η εξόχως κατανυκτική στη συναυλία για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, με την ορχήστρα του Lincoln Center και τη φωνή της Κασάντρα Γουίλσον.Το προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι όμως δεν είναι αυτό. Περιλαμβάνεται στο (σαφώς υποδεέστερο) δεύτερο ιερό κονσέρτο και είναι μια δυναμική, αφοριστική, ζωηρή παραίνεση: μην πέσεις στα γόνατα να προσευχηθείς, αν πρώτα δεν έχεις συγχωρήσει τους πάντες. Αμήν.
...γιατί το "Τη Υπερμάχω" θεωρείται Ύμνος της Μεγάλης Εβδομάδας; Ήταν Πάσχα τότε που μαζεύτηκαν μέσα στην εκκλησία περικυκλωμένοι οι πρόγονοί μας; Και γιατί δεν το παίζουν πια στις εκκλησίες; Εδώ όπως το ερμήνευσε, παρέα με άλλους ύμνους, ο δωδεκάχρονος Νίκος Ευαγγελάτος.
Διαβάζω τώρα στο νέο "Nitro" τη συνέντευξη του Σάκη Ρουβά στον Πέτρο Κωστόπουλο και τη Σόνια Καζόνι. Όλα καλά κι όλα ωραία, απολαυστικότατο το 21σέλιδο, αλλά αυτή την κορυφαία ατάκα, το «ένα τραγούδι που μού 'λεγε η μάνα μου κι ακουγόταν τότε στο ραδιόφωνο ήταν ένα ΙΤΑΛΙΚΟ, το "λόλα, λα, λα, λα, λόλα" που μου άρεσε και το τραγούδαγα», τι τό 'θελε;
Θα τρίζουν τα κόκαλα των Kinks. Α, μαλακία είπα κι εγώ, δεν έχουν πεθάνει :)
Μέχρι να τα τινάξουν, αντιγράφω από το allmusic:
There may even nowadays be people who call up radio stations and request the song ”Lola” without any awareness that it’s the story of an encounter between a straight man and a transvestite, but in the 1970s there were lots of people who were wholly oblivious to its gender-bending theme. Dave Davies tells the story of a Texas bar singer who happily performed the song for eight years before suddenly dropping it from his set on the discovery of what “got down on my knees” may actually have meant. What makes ”Lola” such a great influential classic goes far beyond its catchy melody and witty lyrics. Its quick acceptance by the public of 1970 was an significant symbol of how the public of that era was also becoming more tolerant of differing sexual orientations. That the song has retained its popularity through the decades is a good evidence of the enduring, and often underrated, qualities of Ray Davies as a songwriter.
Χθες χάζευα άλλο ένα από τα υπέροχα φωτογραφικά "μαζέματα" που έρχονται κάθε τόσο στο μυαλό των υπευθύνων του site του Vanity Fair (The Vanity Fair Spotlights: Women). Σήμερα συνειδητοποίησα ότι πραγματοποίησαν και δημοψήφισμα για την ωραιότερη εκεί έξω. Νικήτρια η Αντζελίνα Τζολί (58%), δεύτερη η νεόνυμφη Ζιζέλ Μπύντχεν (9%), τρίτη η Χάλε Μπέρι (4%), οι αγαπημένες του Homo Ludens, Τζένιφερ Κόνελι, και του Mr. Akadin, Σκάρλετ Γιόχανσον, μπήκαν κι αυτές οριακά στο κοινοβούλιο (3%), αλλά η λατρεμένη Αν Χάθαγουεϊ δεν έπιασε ούτε 1%. Τέλος πάντων. Το κείμενο ήταν απλά ξεκάρφωμα για να ανεβάσω αυτές τις φωτογραφίες:
Το πρωί η μαμά μου με ενημέρωσε τηλεφωνικώς ότι έχει μαγειρέψει χταποδάκι με μακαρονάκι κοφτό. Το μεσημέρι πέρασα να πάρω ένα πιάτο, πριν κατεβώ (για να το καταβροχθίσω) στο γραφείο. "Νόμιζα ότι θα περνούσες το βράδυ", μου είπε σχεδόν δυσαρεστημένη -παρά την έκπληξη. "Για να πάρεις και αυγά που θα βάψω τώρα και να ερχόσουν και από την εκκλησία μας να προσκυνήσεις τον σταυρό".
Παρντόν;
"Μα τι είσαι παιδί μου εσύ, άθεος;". Χα! Ξεκίνησε η γνωστή συζήτηση που κάνουμε κάθε μεγάλη Πέμπτη. Και τώρα κατάλαβα ότι το πρωινό τηλεφώνημα ήταν παγίδα. Δεν πήρε για να μου πει για το χταποδάκι, αλλά για να μάθει αν έφαγα bacon & eggs για breakfast. Αλλά την πάτησε, γιατί είχα απλώς χλαπακιάσει κάτι φέτες ψωμί με Μερέντα (πήρα είδηση ότι πλησίαζε η ημερομηνία λήξεως και είπα να μην την αφήσω να πάει χαμένη). Δήλωσα με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια μπορούσα ότι δεν θα πήγαινα να φιλήσω τα ποδαράκια του Χριστούλη το βράδυ και αποχώρησα με το ταπεράκι που περιείχε το χταποδάκι και το κοφτό μακαρονάκι ανά χείρας.
Οδηγώντας προς το γραφείο ξανασκέφηκα τα λόγια της: "Κι αν πάθεις κάτι σοβαρό, χτύπα ξύλο, δεν θα ζητήσεις από τον Θεό να σε βοηθήσει;" Προσπάθησα ξανά να καταλάβω τι εννοεί. Δηλαδή κάθε φορά που έχει δυστυχίες η μάνα μου φέρνει στο νου της την παρακάτω εικόνα, προσεύχεται, και όλα διορθώνονται;
We have been roaming the streets of Montreal getting inspired. Already, we've begun to crack open a case of new tunes, allowing them to breath for a minute before getting serious. It's the dawn of a completely new era for The Dears. However, we're not quite done with presenting Missiles to everyone just yet. In fact, we are about to embark on a North American tour than spans 6 weeks in roughly 30-something cities. We're very much looking forward to seeing you out there.
Aυτό είναι το "ένα τσιγάρο μετά" από την γεμάτη συγκινήσεις συνάντηση της γυναίκας για την οποία ο Homo Ludens έπαιξε τις πρώτες του μαλακίες, πάνω από σαλόνια του Metal Hammer, και του άνδρα που φημολογείται ότι ακόμη προκαλεί ονειρώξεις στον Mr. Arkadin. Ανέβασα την φωτογραφία εδώ γιατί υποψιάζομαι ότι ο τελευταίος πάει να κάνει "αβαβά" για δεύτερο συνεχόμενο σαββατοκύριακο την ειδωλολατρική του στήλη στο "ΠΠC". Τουλάχιστον έτσι θα τον υποχρεώσω τουλάχιστον να ανεβάσει ένα τραγουδάκι του Τζάνγκο που να ταιριάζει στην περίσταση.
ΥΓ. Και με αυτή τη σαχλαμάρα κλείνω το τριήμερο εορτασμών για την πρόσκληση της Λίτα Φορντ στο φετινό Rockwave. Έτσι κι αλλιώς μάλλον δεν θα πάω. Κάθισα και ξανασκέφτηκα πόσο θλιβερό μπορεί να είναι αυτό το συναπάντημα. Kαι για μένα που στα 34 μου πια έχω αναθεωρήσει τι τύπου γυναίκες μου αρέσουν (και που έχω ακούσει αρκετή μουσική για να καταλάβω ότι τα τραγουδάκια που έγραφε το Λιτάκι ήταν εντελώς αστεία) αλλά και για εκείνην που στα 51 της αποφάσισε να χώσει την κυτταρίτιδά της ξανά σε βινύλ στολές και δικτυωτά καλτσόν μέσα από σκισμένα τζιν για να εξαργυρώσει την υπερβολή των '80s που χρειάζονταν μια ροκ θεά ως αντιστάθισμα στην ιδρωτίλα που έζεχναν οι υπόλοιποι μαλλιάδες.
Υποψιάζομαι, βέβαια, ότι κάτι περίεργο παίζει με το comeback της και την τουρνέ δίπλα στους W.A.S.P., αφού -αν θυμάμαι καλά- ένα φεγγάρι ήταν παντρεμένη με τον κιθαρίστα τους, τον Κρις Χολμς. Δεν πάει καλά ο γάμος της και αρχίζει τα πισογυρίσματα; Με το καλό και με τον Τόνι Αϊόμι (τον θρυλικό κιθαρίστα των Black Sabbath που την αρραβωνιάστηκε και την στήριξε στα ξεκινήματά της, χαρίζοντάς της για δώρο το περίφημο ντουέτο με τον Όζι Όσμπορν).
Πίσω στα περί θλιβερότητος (sic), ανακάλυψα στο youtube το παρακάτω βιντεάκι που δείχνει τους White Lion να συνεχίζουν να παίζουν την διασκευή του "Radar Love" στις συναυλίες τους, οι οποίες πια γίνονται ενώπιον 20-25 ατόμων σε μπιραρίες της Αλαμπάμα (και το κοινό είναι οι ίδιοι που τους άκουγαν και τότε, μόνο που τώρα είναι πια 53 ετών, χοντροί με καράφλα) και συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πια για τέτοια. Φταίει και το λουμπάγκο που με έχει καθηλώσει σπίτι μια βδομάδα τώρα...
White Lion - Radar Love
H απάντηση του Mr.Arkadin: Μπορεί τα μάτια μου να αναβλύζουν αίμα από τη στιγμή που είδα αυτήν την φρικτή φωτοσοπιά, αλλά δεν μπορώ να αφήσω μια πρόκληση να περάσει έτσι. Εστω, λοιπόν, ότι λαμβάνει χώρα αυτή η σουρεαλιστική συνάντηση ανάμεσα στο ξέκωλο και τον τσιγγάνο, ο οποίος, ως θερμόαιμος άντρας που ήταν θα έπαιρνε την κιθάρα από τα χέρια της και θα τη φλέρταρε, παίζοντάς της ένα ρομαντικό κομμάτι - ας πούμε το Embraceable you, του Γκέρσουιν - ώστε να της δείξει πώς πρέπει κανείς να μεταχειρίζεται μια κιθάρα.
Η νέα εμμονή της από εδώ πτέρυγας του "ΠΠC" κάνει και το μοντέλο στον ελεύθερο χρόνο του (για λογαριασμό των fashionάδων Ισπανών Kling) και εδώ θα βρεις το backstage βιντεάκι από τη φωτογράφισή της για το χειμερινό κατάλογο.
Η Λένκα Κρίπατς αναρωτιέται γιατί την προσπέρασε το hype.
Ναι, έχω σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορώ να ακούσω άλμπουμ και να μην κάτσω μετά να γράψω και μια κριτική. Είμαι κομπλεξικός. Και ακούω πολλή μουσική. Ο ψυχοθεραπευτής μου με συμβούλευσε να το εξωτερικεύω όσο μπορώ. Ιδού:
Bat For Lashes Two Suns (Aπρίλιος 2009)
Η απευθείας διάδοχος της Κέιτ Μπους έχει ήδη λάβει το χρίσμα του «ΠΠC» για ένα από τα υποψήφια «τραγούδια της χρονιάς» (με το «Glass»), αλλά δεν της αρκεί. Συνεχίζει, δύο μήνες τώρα, να ψιθυρίζει τις ιδιόρρυθμες ιστορίες της στο αυτί του Homo Ludens, τα βράδια, πριν τον αφήσει να πέσει για ύπνο, τα μεσημέρια, όταν εκείνος προσπαθεί να σκαρώσει κάποιο προσγειωμένο κείμενο για το περιοδικό του, τα πρωινά, σ' ένα μπέρδεμα κοιλιακών, ιδρώτα και tennis elbow.
Η κατά κόσμον Νατάσα Χαν είναι ολίγον μάγισσα ("Peace of Mind", "Two Planets"), ολίγον ξωτικό ("Daniel", "Glass"), ολίγον σειρήνα ("Siren Song", "Good Love") και πολύ Κέιτ Μπους, PJ Harvey και Cocorosie. Τίποτε το πραγματικό, δηλαδή. Όλα πάνω της παραμυθένια, όλα μοσχομυρίζουν θολούρα. Κι όμως το "Two Suns" είναι πραγματικότατο. Έπος από τα λίγα, με έντεκα τραγούδια που σε δυσκολεύουν αφάνταστα να διαλέξεις ποιο γουστάρεις περισσότερο ανάμεσά τους και ήχους που νόμιζες ότι είχαν χαθεί από προσώπου γης όταν απεβίωσαν οι Cocteau Twins. Iδανικά ακούγεται πάνω από ένα τσουκάλι όπου σιγοβράζουν μαντζούνια, πόδια κόρακα, κόκκαλα σιβηριανού βούβαλου και γύρω του είναι αναμμένα sticks που μυρίζουν black forest.
Bruce Springsteen Working on a Dream (Ιανουάριος 2009)
Δύο χρόνια μετά το "Magic", ο Σπρίνγκστιν επιστρέφει με ένα ακόμη γνήσιο ροκ άλμπουμ -πιο γνήσιο δεν γίνεται-, πωρωτικό, ανυψωτικό, παθιασμένο. Και μόνο για το οκτάλεπτο έπος (το "Outlaw Pete") στο ξεκίνημά του, το "Working on a Dream" αξίζει τα τέσσερα αστεράκια του! Είναι απίστευτη η διάθεση που έχει αυτός ο άνθρωπος, τρεισήμισι δεκαετίες μετά το ξεκίνημά του, να γράφει τόσο αυθεντική μουσική. Πραγματικά απίστευτη.
Little Boots Arecibo EP (Νοέμβριος 2008)
Single πιο πολύ, παρά EP, περιέχει το παρακάτω Α-ΡΙ-ΣΤΟΥΡ-ΓΗ-ΜΑ (πού θά 'λεγε και ο mr. Arkadin). Mακάρι όσες κόβονταν από τα Pop Idol αυτού του κόσμου να έγραφαν τέτοιες κομματάρες σαν τη Βικτόρια Χέσκεθ.
The Virgins The Virgins (Ιούνιος 2008)
Oι INXS συναντούν τους Strokes και γράφουν πέντε τραγουδάκια για το "Gossip Girl". Και το hype ρέει από παντού... Κι ύστερα ήλθε το άλμπουμ. Υπερτιμημένο ντεμπούτο ενός γκρουπ που ακούγεται ευχάριστα, αλλά δεν σου λέει και τίποτε καινούργιο. Στις αρχές ετούτης της δεκαετίας γεμίζαμε πέντε τενεκέδες με παρόμοια (και πιο εμπνευσμένα) CDs παρόμοιου χαρούμενου ροκ κάθε χρόνο. Τουλάχιστον εδώ απολαμβάνεις σε κάθε ρεφραίν μπόλικη ξιπασιά κακομαθημένων νεανίων με χρήμα, κόκα και διάθεση για επίδειξη!
Yeah Yeah Yeahs It's Blitz! (Μάρτιος 2009)
Ουάου! Εν έτει 2009 οι Yeah Yeah Yeahs έγιναν ποπ! Αναφωνώ "γιέα, γιέα, γιέα" και ανεβάζω το volume από το "Zero" κιόλας, στο ξεκίνημα. Κι αφήνω ένα κενό ανάμεσα στους MGMT, τους Klaxons και τους Empire of the Sun. Από τούδε και στο εξής, στη δισκοθήκη μου εκεί θα μπαίνουν οι κάποτε διάδοχοι των Strokes.
U2 No Line On The Horizon (Μάρτιος 2009)
Η διαφορά του εγχώριου με τους διεθνείς Νταλάρες είναι ότι οι δεύτεροι δεν έχουν ξεχάσει την τέχνη τους, όσο... νταλάρες κι αν έχουν γίνει (ΟΚ, ΟΚ, έστω μόνο ο Μπόνο). Και μπορεί τούτο 'δω να είναι το χειρότερο άλμπουμ της καριέρας τους (με την εξαίρεση, βέβαια, του ανεκδιήγητου "Pop"), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι γενικά καλό. Περιέχει ουκ ολίγους πειραματισμούς που το κάνουν να φαίνεται κομματάκι αχταρμάς. Και το πιο φοβερό είναι ότι οι U2 σε κάποια σημεία ακούγονται σαν αυτό που ακούγονται κάποιοι που ήθελαν να ακούγονται σαν τους U2! Μια ανάλαφρη μυρωδιά από Coldplay ("Unknown Caller"), James ("Magnificent"), από τα ελαφρά του Μπίλι Κόργκαν ("Stand Up Comedy"), μπερδεύεται με ίχνη από τους αρχετυπικούς εαυτούς τους (το "Fez - Being Born" θα μπορούσε να είχε γραφτεί προ εικοσαετίας, στα χρόνια του "Joshua Tree"). Ελεγχόμενος πειραματισμός, ό,τι πρέπει για τα χρονάκια τους (πενηντάρισαν πια). Και το εξώφυλλο είναι εντελώς αλλού, υπεράνω συμβολισμών, ίσως έμαθαν ότι έβγαζαν άλμπουμ και οι Royksopp τις ίδιες μέρες και ήθελαν κάτι που να θυμίζει σκανδιναβική electronica για να τους κοντράρουν. Αχταρμάς. Αλλά ωραίος αχταρμάς. Γεννημένος για να κάνει ραδιοφωνική καριέρα για κανα χρόνο.
Lenka Lenka (Σεπτέμβριος 2008)
Η Κέιτ Νας της Αυστραλίας θά 'θελε να ακούγεται λίγο περισσότερο σαν τη Bjork, αλλά δεν της βγήκε, οπότε προς το παρόν ακούγεται απλώς σαν το Κεϊτάκι (ή τη Λίλυ Άλεν) και πλησιάζει την Ισλανδή μόνο στο image, χάρη στα μαθήματα υποκριτικής που έκανε κοντά στην Κέιτ Μπλάνσετ. Το ντεμπούτο με το όνομά της είναι ένα καθ' όλα ευχάριστο άλμπουμ, το κορίτσι είναι περίεργα όμορφο (το κροατικό αίμα προφανώς), αλλά υπάρχει κάτι που δεν την έχει απογειώσει ακόμη the kate perry way: το άλμπουμ δεν περιέχει ούτε ένα γεννημένο χιτ. Ένα τραγούδι που θα στοιχειώσει τα βραχέα και τα clubs. Κι αυτό, για ένα χαρούμενο pop αλμπουμάκι, είναι μεγάλο πρόβλημα.
Royksopp Junior (Μάρτιος 2009)
Κι όπως τα φλούο πράσινα, ροζ, κίτρινα, κυανά νορβηγικά ποτάμια χύνονται μέσα από τα καραμελένια και σοκολατένια βουνά που αχνοφαίνονται στο φόντο, με τη Robyn και τη Lykke Li να τα κατεβαίνουν πάνω σ' ένα κανό από τσιχλόφουσκα, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ: Μα είναι τόσο δύσκολο για όλους αυτούς που προσπαθούν να σκαρώσουν χορευτική ηλεκτρονική μουσική να κατορθώσουν να γράψουν έστω και ένα τόσο καλό τραγουδάκι όσο τα έντεκα απογειωτικά γλειφιτζούρια που περιλαμβάνει το πακετάκι του Νορβηγικού διδύμου με τις χαριέσσες guest stars στα φωνητικά; (To "This Must Be It" με την Κάριν Ντρέιγερ των The Knife στα φωνητικά σε στέλνει πίσω στις εποχές που ονειρευόσουν να αγοράσεις street μηχανή σαν του Τομ Κρουζ στο "Top Gun", ακούγοντας στο κίτρινο Philips γουόκμαν σου τα άπαντα του Τζόρτζιο Μοροντέρ -και γαμεί!)
Royksopp - Happy Up There
Pet Shop Boys Yes (Μάρτιος 2009)
Αυτό που πάντοτε με αναστάτωνε στους Pet Shop Boys ήταν ο τρόπος που ο Νιλ Τέναντ τραγουδά για τις μικρές αλήθειες της ζωής τόσο ατάραχα, τόσο απρόσωπα, τόσο αδιάφορα -σαν ένας ψυχαναλυτής που έχει βαρεθεί να ακούει τα προβλήματά μας και που, έτσι κι αλλιώς, έχει όλες τις λύσεις, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να ανησυχούμε (αλλά κι αυτό θα μας το πει τόσο ατάραχα, απρόσωπα κι αδιάφορα, που δεν θα τον πιστέψουμε και θα βρούμε τελικά άλλον ψυχαναλυτή). Φυσικά και δεν αλλάζει τον τρόπο του ο ραψωδός στο "Yes". Κι αυτό είναι υπέροχο. Αυτό που είναι κάπως διαφορετικό στο δέκατο άλμπουμ των λατρεμένων Pet Shop Boys ότι το απόλυτα κέρινο ύφος του Τέναντ συμπαρασύρει και τον Λόου κι έτσι οι συνθέσεις τους είναι ακόμη πιο διεκπεραιωτικές απ' ότι μας είχαν συνηθίσει την τελευταία δεκαετία. Όχι ότι αυτό είναι κακό. Γιατί ακόμη και η διεκπεραίωση, όταν γίνεται δια χειρών Pet Shop Boys, διαθέτει απαράμιλλο στυλ και σε γεμίζει με άφθονη χορευτική διάθεση. Απλά μωρέ, ξέρεις. Θέλεις κι ένα έπος. Μια απογείωση. Ένα λόγο να γεμίσεις εδώ από κάτω δεξιά την κόκκινη ταμπελίτσα με πολλά πολλά αστεράκια. Αλλά είπαμε, το έχουν κάνει τόσες φορές που πια έχουν βαρεθεί... (Ακόμη και τον τίτλο του άλμπουμ στο εξώφυλλο βαρέθηκαν να γράψουν -κι όμως, κύττα πόσο σπουδαίοι είναι: τι φοβερά θετικό μήνυμα σου περνάνε στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε με αυτό το πολύχρωμο "ν"!)
The Brian Jonestown Massacre My Bloody Underground (Aπρίλιος 2008)
Ουπς. Πολύ shoe gazing και noisy για τα γούστα μου. Πολύ shoe gazing και noisy γενικώς. Σαν κάποιος να πήρε τους My Bloody Valentine, να καρατόμησε τον Βαλεντίνο και να έθαψε το ακέφαλο πτώμα στο υπόγειο. Αλλά μάλλον αυτή ακριβώς ήταν και η ιδέα τους. Αποκρουστικό...
The Dears Missiles (Οκτώβριος 2008)
Οι χαρισματικοί Καναδοί χτύπησαν σχετικά αργά μέσα στο 2008 (τέλη Οκτώβρη) και μέχρι να το πάρω είδηση, είχε ήδη στηθεί -και αρχίσει να γράφεται- το Top 20 του "ΠΠC" για την περσινή χρονιά, με αποτέλεσμα να μείνουν απ' έξω. Αλλά το τελευταίο τρίμηνο μου έχουν γίνει φοβερό κόλλημα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν στο walkman μου ελλοχεύουν αυτές οι καλοζυγισμένες ενορχηστρώσεις, οι τόσες εύστοχα απλές μελωδίες, οι έξυπνα τοποθετημένες κορυφώσεις τους -τα λιτά μέσα στην επικότητά τους τραγούδια τους που φέρνουν το indie όσο πιο κοντά στο art και διακόπτονται μια στο τόσο από ξερά άπερκατ - αριστουργήματα σαν το "Money Babies".
The Dears - Money Babies
Russian Red I Love Your Glasses (Απρίλιος 2008)
Η Monika (ή η Feist) της Ισπανίας (χι, χι, χι) έβγαλε ένα τόσο καλό άλμπουμ όσο η δικιά μας πέρσι, μόνο στο πιο χαρούμενό του, αποδεικνύοντας ότι θαύματα γίνονται και στην αλλοδαπή (χο, χο, χο). Δυστυχώς την ανακάλυψα μόλις πριν ένα τετράμηνο, οπότε ντρέπομαι να κάνω τον μετά Χριστόν προφήτη (χε, χε, χε) και να αρχίσω να σου λέω τι Θεά είναι. Προφανώς γιατί το ξέρεις ήδη. Αν δεν την έχεις καν πάρει είδηση, μάθε ότι είναι και folk, γλυκύτατη, αλλά δεν τη λες και ομορφούλα, το στυλάκι που σκοτώνει, κανονικά τη λένε Λούρντες Χερνάντεζ, η indie Μαδρίτη προσκυνάει στα πόδια της και σύντομα κι όλο το σύμπαν -γιατί οι Ισπανοί έχουν τον τρόπο τους σ' αυτά τα πράγματα, όχι σαν κι εμάς εδώ. Κι ότι στο ντεμπούτο της τραγουδάει μερικά συγκλονιστικά τραγουδάκια, ξεκινώντας με το "Cigarettes" (εδώ παρακάτω) και τελειώνοντας με μια απολαυστικότατη ακουστική διασκευή του "Girls Just Wanna Have Fun" (χα, χα, χα).
Russian Red - Cigarettes
Φαντασία, ταλέντο, μόλις 23 ετών (η Monika της Ισπανίας λέμε ρε!): Θέλω να την παντρευτώ! Τώρα!!!
Σοβαρά μιλάω. Την θέλω απεγνωσμένα. Τώρα. Τη θέλω. Μιλάμε είμαι ερωτευμένος. Ακούς;
My Brightest Diamond Α Thousand Shark's Teeth (Ιούνιος 2008)
ΟΚ, η αμέσως από πάνω δεσποινίς μοιάζει σαν το ισπανικό αντίτυπο τούτης εδώ. Έχει κι εκείνη όνομα κι επίθετο, αλλά εμφανίζεται σαν να είναι μπάντα, όπως και η My Brightest Diamond (κανονικά την λένε Σάρα Γουόρντεν) και παίζει παρόμοια μουσική. Η Λούρντες όμως είναι το αύριο, ενώ η Σάρα είναι ήδη διάσημη για τη φαντασία που γεμίζει τις νότες της. Επίσης έχει και κάτι σκοτεινό, τρομακτικό μέσα της, που με κάνει να μη θέλω να την παντρευτώ, παρότι λατρεύω το στυλ και τη μουσική της. Ειδικά τη δεύτερη. Ειδικότερα αυτό το τραγούδι:
My Brightest Diamond - Inside A Boy
Τι άλλο αξίζει; The Dresden Dolls (No, Virginia...) για τις βραδιές που θες να πίνεις Coronas και μετά να σπάς τα άδεια μπουκάλια σε μάντρες, The Kooks (Konk) για όταν οι Arctic Monkeys σου φαίνονται εντελώς ακαταλαβίστικοι, Quiet Village (Silent Movie) για εκείνες τις μέρες που νιώθεις ότι η ζωή σου είναι ταινία...
Το ότι το «ΠΠC» είναι ένα blog που επηρεάζει βαθειά τις πολιτικές εξελίξεις του τόπου ήταν γνωστό από την εποχή που το ΠΑΣΟΚ έκανε το παν για να μας κάνει φίλους :)
"Η παρουσία όμορφων γυναικών στην πολιτική δεν είναι ούτε ελάττωμα, ούτε προσόν. Αλλά αυτό που κυριαρχεί σήμερα (...) είναι η έλλειψη αιδούς και αυτοσυγκράτησης της εξουσίας, η οποία πλήττει την αξιοπιστία όλων των γυναικών και ιδιαίτερα εκείνων που βρίσκονταν πάντα στην πρώτη γραμμή για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους", γράφει η κ. Λάριο σε ηλεκτρονικό μήνυμα που απέστειλε στο πρακτορείο Ansa και δημοσιεύει την Τετάρτη το σύνολο του ιταλικού Τύπου. "Θέλω να καταστήσω σαφές ότι εγώ και τα παιδιά μου είμαστε τα θύματα και όχι οι συνένοχοι της κατάστασης αυτής. Πρέπει να την υπομείνουμε και αυτό μάς κάνει να υποφέρουμε", προσθέτει η Βερόνικα Λάριο, η οποία έχει αποκτήσει τρία παιδιά με τον πρωθυπουργό της Ιταλίας. 
Η Βερόνικα Λάριο, η οποία δεν εμφανίζεται σχεδόν ποτέ στο πλευρό του συζύγου της, τού είχε ήδη επιτεθεί με ανοικτή επιστολή της στον Τύπο, πριν από δύο περίπου χρόνια, για τις φιλοφρονήσεις που είχε απευθύνει δημοσίως σε μία όμορφη γυναίκα. Η Λάριο καταδίκασε επίσης την παρουσία του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στα γενέθλια μίας 18χρονης κοπέλας, την Κυριακή το βράδυ στη Νάπολη, γράφει η εφημερίδα La Repubblica. "Ξαφνιάστηκα όταν το έμαθα, γιατί, αν και καλεσμένος, δεν ήταν παρών στα 18α γενέθλια κανενός από τα παιδιά του", ξέσπασε η σύζυγος του ιταλού πρωθυπουργού.
Αντικειμενικό στοιχείο: Η "Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης" (ο ελληνικός τίτλος είναι κάπως άστοχος, αλλά τέλος πάντων) είναι ίσως η πιο φιλόδοξη ταινία που έχει γυριστεί ποτέ.
Τη βραδιά που έκλεισε το Bar Guru Bar, περιέφερα το σαρκίον μου σε τρία από τα μπαράκια της Κολοκοτρώνη & πέριξ. Μετά τα αναπάντεχα νέα ευχήθηκα να είχα πάει στην Πλατεία Θεάτρου, να προσκυνήσω τον επιτάφιο. Αλλά αυτό ήταν κατόπιν εορτής. Γιατί την βραδιά που έκλεισε το Bar Guru Bar, κατέληξα στο 7 Jokers, στη Βουλής, και φυσικά πέρασα τέλεια. Το 7 Jokers, ως γνωστόν, είναι το καλλίτερο μπαρ στο σύμπαν. Και ίσως, κατά ένα πολύ διεστραμμένο τρόπο, να έχει παίξει κι αυτό το ρόλο του στο κλείσιμο του Bar Guru Bar. Όταν πρωτοπήγαινα στο Guru, ήταν το καλλίτερο μπαρ της Αθήνας. Τώρα τελευταία περνούσα από εκεί όλο και πιο σπάνια. Γιατί πολύ απλά, προτιμούσα να βγαίνω στο καλλίτερο μπαρ του σύμπαντος παρά στο καλλίτερο μπαρ της Αθήνας. Υποθέτω ότι η μετακόμιση από την Πλατεία Θεάτρου στην Πλατεία Συντάγματος συνέβη στη νυχτερινή ρουτίνα πολλών άλλων ακόμη. Έτσι είναι αυτά. Οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς, κ.λπ. Anyway, λυπάμαι αφάνταστα που στέρεψε αυτή η δεξαμενή εμπειριών (όπως έγραφα χθες) και συγκινήθηκα πάρα πολύ με το κείμενο του Μιχάλη Μένεγου, που αναδημοσίευσα από το facebook του ως πρώτο σχόλιο κάτω από το post μου.
Mary & the Boy / Felizol
St. Vincent
Archive
...η αγαπημένη μου μάγισσα των μελωδιών ήταν η Μίλα Γιόβοβιτς. Το "Divine Comedy" ήταν ένα μεθυστικό παραμύθι που κυκλοφόρησε το 1994 η τότε δεκαεννιάχρονη και ήδη σουπερμοντέλα και ηθοποιός Μίλα, ένα μάζεμα τραγουδιών που είχε γράψει όταν ήταν δεκαπέντε (!) ετών. Πρέπει να είναι το άλμπουμ που -απ' όλα όσα μας έχουν χαρίσει οι τόσες και τόσες ταλαντούχες singers/songwriters- έχω ακούσει τις περισσότερες φορές στη ζωή μου.
...τι ακριβώς εννοούμε; Του κάνουμε δεξίωση; Το βγάζουμε για φαγητό στο Διόνυσο; Του χαρίζουμε αμφορείς και βυζαντινές εικόνες; Το πλευρίζει η Υπουργός Εξωτερικών να το πρήξει για το μακεδονικό και τα υπόλοιπα εθνικά μας θέματα;
Την ώρα λοιπόν που το χριστεπώνυμο πλήθος (ανάμεσά τους και μερικοί φίλοι μου) έκαναν πορεία κρατώντας κεριά και ακολουθώντας μια ξυλοκατασκευή στολισμένη με λουλούδια, εγώ προτίμησα να μείνω σπίτι. Και να ασχοληθώ με μια άλλη ξυλοκατασκευή - να μοντάρω κάτι σιντιέρες από γνήσιο κόντρα πλακέ που αγόρασα από την αγαπημένη μου ΙΚΕΑ. Την ώρα που ίδρωνα πάνω από κάτι αλλόκοτες βίδες, θεώρησα πρέπον να συντονιστώ κι εγώ με το κατανυκτικό κλίμα των ημερών, ακούγοντας λίγη θρησκευτική μουσική - για την ακρίβεια, τα περίφημα "Ιερά κονσέρτα" του Ντιουκ Έλινγκτον, που για μένα είναι σημαντικότερα από τον Μεσία του Χέντελ και το Αι γενεαί πάσαι συνδυασμένα.
Τα "Ιερά Κονσέρτα" ήταν ένα από τα πολλά "έργα ζωής" του Έλινγκτον. Για την ακρίβεια, τον απασχόλησε έντονα τα τελευταία εννέα χρόνια της ζωής του, από το 1965 μέχρι το 1974 - έτσι είναι, συνήθως όταν νιώσεις ότι φτάνει το τέλος, στρέφεσαι στον Θεό - οπότε και διοργάνωσε τρεις συναυλίες σε διάφορες εκκλησίες της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, που μας χάρισαν ισάριθμες μάλλον μέτριες ηχογραφήσεις, που σώζονται από μερικές σπουδαίες στιγμές. Η σπουδαιότερη από αυτές είναι βέβαια το περίφημο "Come Sunday', που κατά τη γνώμη μου είναι το ομορφότερο θρησκευτικό κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ. Αρχικά αποτελούσε μέρος του πρώτου φιλόδοξου project του Έλινγκτον, της σουίτας "Black, brown and beige", που κατέγραφε την ιστορική πορεία του Νέγρου (sic) στην Αμερική. Η σουίτα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1943, σε μια συναυλία για την ενίσχυση της Ρωσίας στον αγώνα κατά των Ναζί, ενθουσίασε το κοινό, όχι όμως και τους κριτικούς, που αποθάρρυναν κάθε προσπάθεια της τζαζ να αποκτήσει οποιοδήποτε άλλο ρόλο πέραν της μουσικής διασκέδασης. Το Come Sunday περιγράφει πώς η αφροαμερικανική κοινότητα έβρισκε παρηγοριά στην εκκλησία. Στην αρχική ηχογράφηση, τον κεντρικό ρόλο παίζει το τρομπόνι του "Tricky Sam" Νάντον, ενώ στο πρώτο ιερό κονσέρτο ακούγεται σε δύο εκδοχές - στη μία, με σολίστα τον σαξοφωνίστα Τζόνι Χότζες, τον αδιαφιλονίκητο ήρωα της ορχήστρας του Έλινγκτον, και στην άλλη με την ψυχωμενη φωνή της Έστερ Μάροου, μιας ιέρειας του γκόσπελ. Είναι η δική της εκδοχή που καθόρισε το κομμάτι - κάτι που φαίνεται σε όλες τις επερχόμενες ηχογραφήσεις, όπως η εξόχως κατανυκτική στη συναυλία για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, με την ορχήστρα του Lincoln Center και τη φωνή της Κασάντρα Γουίλσον.
Το προσωπικό μου αγαπημένο κομμάτι όμως δεν είναι αυτό. Περιλαμβάνεται στο (σαφώς υποδεέστερο) δεύτερο ιερό κονσέρτο και είναι μια δυναμική, αφοριστική, ζωηρή παραίνεση: μην πέσεις στα γόνατα να προσευχηθείς, αν πρώτα δεν έχεις συγχωρήσει τους πάντες. Αμήν.
Διαβάζω τώρα στο νέο "Nitro" τη συνέντευξη του Σάκη Ρουβά στον Πέτρο Κωστόπουλο και τη Σόνια Καζόνι. Όλα καλά κι όλα ωραία, απολαυστικότατο το 21σέλιδο, αλλά αυτή την κορυφαία ατάκα, το «ένα τραγούδι που μού 'λεγε η μάνα μου κι ακουγόταν τότε στο ραδιόφωνο ήταν ένα ΙΤΑΛΙΚΟ, το "λόλα, λα, λα, λα, λόλα" που μου άρεσε και το τραγούδαγα», τι τό 'θελε;
Χθες χάζευα άλλο ένα από τα υπέροχα φωτογραφικά "μαζέματα" που έρχονται κάθε τόσο στο μυαλό των υπευθύνων του site του Vanity Fair (The Vanity Fair Spotlights: Women). Σήμερα συνειδητοποίησα ότι πραγματοποίησαν και δημοψήφισμα για την ωραιότερη εκεί έξω. Νικήτρια η Αντζελίνα Τζολί (58%), δεύτερη η νεόνυμφη Ζιζέλ Μπύντχεν (9%), τρίτη η Χάλε Μπέρι (4%), οι αγαπημένες του Homo Ludens, Τζένιφερ Κόνελι, και του Mr. Akadin, Σκάρλετ Γιόχανσον, μπήκαν κι αυτές οριακά στο κοινοβούλιο (3%), αλλά η λατρεμένη Αν Χάθαγουεϊ δεν έπιασε ούτε 1%. Τέλος πάντων. Το κείμενο ήταν απλά ξεκάρφωμα για να ανεβάσω αυτές τις φωτογραφίες:
Το πρωί η μαμά μου με ενημέρωσε τηλεφωνικώς ότι έχει μαγειρέψει χταποδάκι με μακαρονάκι κοφτό. Το μεσημέρι πέρασα να πάρω ένα πιάτο, πριν κατεβώ (για να το καταβροχθίσω) στο γραφείο. "Νόμιζα ότι θα περνούσες το βράδυ", μου είπε σχεδόν δυσαρεστημένη -παρά την έκπληξη. "Για να πάρεις και αυγά που θα βάψω τώρα και να ερχόσουν και από την εκκλησία μας να προσκυνήσεις τον σταυρό".
Μπα. Μάλλον απλά πιστεύει σε άλλο δόγμα.
Ή μόνο όταν η ελληνική αποστολή έχει επί κεφαλής άρρενα εκπρόσωπο; Φέτος το Ρουβά, δηλαδή, την άλλη φορά τον Σαρμπέλ, κ.ο.κ...
Το Γενικό Επιτελείο Στρατού θεωρεί το «Πο Πο Culture!» διαβρωτή των ηθών της θητεύουσας νεολαίας. Άντε πάλι τα ίδια... 
Aυτό είναι το "ένα τσιγάρο μετά" από την γεμάτη συγκινήσεις συνάντηση της γυναίκας για την οποία ο Homo Ludens έπαιξε τις πρώτες του μαλακίες, πάνω από σαλόνια του Metal Hammer, και του άνδρα που φημολογείται ότι ακόμη προκαλεί ονειρώξεις στον Mr. Arkadin. Ανέβασα την φωτογραφία εδώ γιατί υποψιάζομαι ότι ο τελευταίος πάει να κάνει "αβαβά" για δεύτερο συνεχόμενο σαββατοκύριακο την ειδωλολατρική του στήλη στο "ΠΠC". Τουλάχιστον έτσι θα τον υποχρεώσω τουλάχιστον να ανεβάσει ένα τραγουδάκι του Τζάνγκο που να ταιριάζει στην περίσταση.
Η νέα εμμονή της από εδώ πτέρυγας του "ΠΠC" κάνει και το μοντέλο στον ελεύθερο χρόνο του (για λογαριασμό των fashionάδων Ισπανών Kling) και εδώ θα βρεις το backstage βιντεάκι από τη φωτογράφισή της για το χειμερινό κατάλογο.
Η Λένκα Κρίπατς αναρωτιέται γιατί την προσπέρασε το hype.
Bat For Lashes
Bruce Springsteen
Little Boots
The Virgins
Yeah Yeah Yeahs
U2
Lenka
Royksopp
Pet Shop Boys
The Brian Jonestown Massacre
The Dears
Russian Red
Σοβαρά μιλάω. Την θέλω απεγνωσμένα. Τώρα. Τη θέλω. Μιλάμε είμαι ερωτευμένος. Ακούς;
My Brightest Diamond
