Συμπεράσματα ενός 35άρη μετά τους AC/DC

Tα κακά νέα: Δεν αντέχω πια να κάνω slamdancing και να παίζω ξύλο με ημίγυμνους μαλλιάδες. Ή μάλλον αντέχω για περίπου 45 λεπτά, αλλά καμμία συναυλία δεν διαρκεί λιγότερο από μιάμιση ώρα. Θα πρέπει να εκπονήσω μια κάποια στρατηγική εν όψει των Motley Crue.

Τα καλά νέα: Μετά από αυτά που είδα απόψε, τουλάχιστον ξέρω ότι έχω το λιγότερο 20 χρόνια ακόμη μπροστά μου για να παραμένω γραφικός και να μη μου λέει κανείς τίποτε. Αλλά και πάλι: όσα ελικοπτεράκια και να κάνω, όσες φορές κι αν ντυθώ ακόμη Metallica, όσα κινητά κι αν σπάσω ξεσαλώνοντας με ξεπερασμένη μουσική, δεν θα καταφέρω ποτέ να φτάσω σε γραφικότητα τον Άνγκους Γιανγκ και τον Μπράιαν Τζόνσον. 

---

Bonus απορίες: Πόσες φορές έπαιξαν το "Highway to Hell"; Πρέπει να ήταν πάνω από πέντε. / Ο Μάλκομ Γιανγκ κυττάζει κάτι συγκεκριμένο εκεί στο υπερπέραν; / Πώς ξεφούσκωσε τόσο γρήγορα η χοντρή κυρία που είχε πάρει καβάλα το τρένο; Δηλαδή, φούσκωνε πέντε λεπτά και ξεφούσκωσε σε πέντε δευτερόλεπτα; Μα τι τεχνολογίες χρησιμοποιούν οι πουσταράδες! / Τα 30 ευρώ που πλήρωσαν λιγότερο στο Μιλάνο ήταν επειδή το στάδιο ήταν κλειστό και δεν είχε μετά βεγγαλικά; / Ισχύει ότι το επόμενο άλμπουμ των AC/DC θα τιτλοφορείται "Who the hell is shooting" και το ρεφρέν του πρώτου single θα λέει "Shoot the bell, with the guns from hell"; Ή "Guns of thunder, to the hell shots under"... Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, μπερδεύτηκα πάλι. / Μήπως έκανα μαλακία που δεν έκατσα σπίτι να δω τη Σία στο debate;