Απλά μαθήματα θεωρίας κινηματογράφου
Μάθημα 1ον: Κάθε ταινία στην οποία παίζει η Όντρεϊ Χέπμπορν κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.
Μάθημα 2ον: Κάθε ταινία στην οποία παίζει ο Γκρέγκορι Πεκ κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.
Μάθημα 3ον: Κάθε ταινία η οποία περιλαμβάνει σκηνές γυρισμένες στην Ρώμη (ειδικά στην Ρώμη της δεκαετίας του '50) κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.
Αναγκάστηκα να κωδικοποιήσω αυτές τις απλές αρχές βαθμολόγησης ταινιών, προσπαθώντας να εξηγήσω στον αγαπημένο φίλο και κριτικό κινηματογράφου Τάσο Θεοδωρόπουλο, για ποιους λόγους οι "Διακοπές στην Ρώμη" κερδίζουν τρία αστεράκια προτού καν αρχίσουμε να μιλάμε για σενάριο, πλοκή, σκηνοθεσία και τα υπόλοιπα συστατικά ενός κινηματογραφικού έργου. Εκείνος, από την μεριά του, προσπαθώντας να υποστηρίξει τα δύο μόλις αστεράκια (με άριστα το πέντε) που τσιγκούνικα έδωσε στην κλασική ταινία (η οποία, ως γνωστόν, προβλήθηκε πριν από καναδυό μήνες στα θερινά) στην στήλη του στο Big Fish, πέρασε στην αντεπίθεση, με το πιο φθηνό, τετριμμένο κόλπο - το επιχείρημα "Η Όντρεϊ Χέπμπορν είναι ένα κλισέ, μια άκαυλη φαντασίωση που αρέσει μόνο στις γυναίκες και τους γκέι άντρες".
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον χαρακτηρισμό "γκέι" προσβλητικό, αλλά όφειλα να απαντήσω: είναι προφανές ότι όποιος χαρακτηρίζει την Όντρεϊ άκαυλη
(α) δεν την έχει δει στο "Two for the road", να δημιουργεί μια εκρηκτική χημική ένωση με τον Άλμπερτ Φίνεϊ
και
(β) δεν ξέρει από σεξ. Δεν ξέρει, δηλαδή, ότι οι γυναίκες που σου πετάνε την σεξουαλικότητά τους στα μούτρα, οι καυλωμένες μαινάδες τύπου Μέγκαν Φοξ είναι κατά κανόνα εκείνες που στο κρεβάτι δεν λένε και πολλά. Σε αντίθεση με κάτι "καλά κορίτσια" που δεν τα πιάνει το μάτι σου - και ναι, κάτι "ψυχρές πριγκίπισσες" τύπου Όντρεϊ, που περιμένουν την ευκαιρία να πετάξουν το μικρό μαύρο τους φόρεμα και να γρατζουνίσουν λίγο την πάλλευκη επιδερμίδα τους, αποκαλύπτοντας σε κάποιον τυχερό μια εικόνα που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί.
(Τα θυμήθηκα όλα αυτά ξαναβλέποντας το βιντεάκι που ανάρτησε προ ημερών o πιο macho πυλώνας αυτού του blog).
Μάθημα 1ον: Κάθε ταινία στην οποία παίζει η Όντρεϊ Χέπμπορν κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.
Μάθημα 2ον: Κάθε ταινία στην οποία παίζει ο Γκρέγκορι Πεκ κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.
Μάθημα 3ον: Κάθε ταινία η οποία περιλαμβάνει σκηνές γυρισμένες στην Ρώμη (ειδικά στην Ρώμη της δεκαετίας του '50) κερδίζει αυτόματα ένα αστεράκι στην τελική βαθμολογία.
Αναγκάστηκα να κωδικοποιήσω αυτές τις απλές αρχές βαθμολόγησης ταινιών, προσπαθώντας να εξηγήσω στον αγαπημένο φίλο και κριτικό κινηματογράφου Τάσο Θεοδωρόπουλο, για ποιους λόγους οι "Διακοπές στην Ρώμη" κερδίζουν τρία αστεράκια προτού καν αρχίσουμε να μιλάμε για σενάριο, πλοκή, σκηνοθεσία και τα υπόλοιπα συστατικά ενός κινηματογραφικού έργου. Εκείνος, από την μεριά του, προσπαθώντας να υποστηρίξει τα δύο μόλις αστεράκια (με άριστα το πέντε) που τσιγκούνικα έδωσε στην κλασική ταινία (η οποία, ως γνωστόν, προβλήθηκε πριν από καναδυό μήνες στα θερινά) στην στήλη του στο Big Fish, πέρασε στην αντεπίθεση, με το πιο φθηνό, τετριμμένο κόλπο - το επιχείρημα "Η Όντρεϊ Χέπμπορν είναι ένα κλισέ, μια άκαυλη φαντασίωση που αρέσει μόνο στις γυναίκες και τους γκέι άντρες".
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρώ τον χαρακτηρισμό "γκέι" προσβλητικό, αλλά όφειλα να απαντήσω: είναι προφανές ότι όποιος χαρακτηρίζει την Όντρεϊ άκαυλη
(α) δεν την έχει δει στο "Two for the road", να δημιουργεί μια εκρηκτική χημική ένωση με τον Άλμπερτ Φίνεϊ
και
(β) δεν ξέρει από σεξ. Δεν ξέρει, δηλαδή, ότι οι γυναίκες που σου πετάνε την σεξουαλικότητά τους στα μούτρα, οι καυλωμένες μαινάδες τύπου Μέγκαν Φοξ είναι κατά κανόνα εκείνες που στο κρεβάτι δεν λένε και πολλά. Σε αντίθεση με κάτι "καλά κορίτσια" που δεν τα πιάνει το μάτι σου - και ναι, κάτι "ψυχρές πριγκίπισσες" τύπου Όντρεϊ, που περιμένουν την ευκαιρία να πετάξουν το μικρό μαύρο τους φόρεμα και να γρατζουνίσουν λίγο την πάλλευκη επιδερμίδα τους, αποκαλύπτοντας σε κάποιον τυχερό μια εικόνα που ο υπόλοιπος κόσμος αγνοεί.
(Τα θυμήθηκα όλα αυτά ξαναβλέποντας το βιντεάκι που ανάρτησε προ ημερών o πιο macho πυλώνας αυτού του blog).
3 σχόλια:
Συγκλονιστικό μανιφέστο από αυτά που δεν περίμενα ποτέ να γράψει ο Mr. Arkadin. Μόνο που θα κάνω μια μικρή επέμβαση. Η φράση: "Οι γυναίκες που σου πετάνε την σεξουαλικότητά τους στα μούτρα, οι καυλωμένες μαινάδες τύπου Μέγκαν Φοξ είναι κατά κανόνα εκείνες που στο κρεβάτι δεν λένε και πολλά." απλά δεν ισχύει. Αυτό το "κατά κανόνα" είναι τρόπος του λέγειν του συγγραφέως.
Ωστόσο ΑΥΤΟ ΣΕ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΑΙΡΕΙ τη μεγαλειότητα του ως άνω post και κυρίως δεν μειώνει τη φαντασίωση του οποιοδήποτε νοήμονος ανδρός για την Όντρεϊ Χέπμπορν. Διορθώνοντας -αν μου επιτρέπεται- το συλλογισμό του Mr. Arkadin (και έχοντας γίνει αντικείμενο λοιδορίας ο ίδιος κυρίως από "καυλωμένες μαινάδες" για το πρόσφατο post με το "Breakfast at Tiffany's")ενημερώνω τον καλό φίλο Τάσο Θεοδωρόπουλο πως η μεγαλύτερη φαντασίωση είναι ότι μπορείς αυτή την "ψυχρή πριγκίπισσα" να την κάνεις εσύ δεκαπέντε φορές πιο καυλερή από την Μέγκαν Φοξ (γιατί όλες το κρύβουν μέσα τους, στην ουσία τσουλάκια που ονειρεύονται μόνο παρτούζες είναι) αλλά ταυτόχρονα να μπορείς να την κυκλοφορείς με περηφάνεια και χωρίς ποτέ να ντρέπεσαι γι' αυτήν στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας. Και το πιο ωραίο είναι ότι αυτό συμβαίνει και δεν χρειάζεται και πολύς κόπος.
(Και με αυτό μόλις απάντησα σε διάφορες "καυλωμένες μαινάδες" γιατί δεν πρόκειται ποτέ να τις αποκαταστήσω.)
Ξεκαθαρίζοντας την θέση μου, οφείλω να πω ότι με τη σειρά μου δεν προσυπογράφω την φράση "όλες (...) στην ουσία τσουλάκια που ονειρεύονται μόνο παρτούζες είναι". Δεν είναι το στυλ μου αυτό. Καταλαβαίνεις.
Πόσο, μα πόσο αστείο φαντάζει το συγκεκριμένο τρέιλερ του Two for the road, μετά από τόσα χρόνια!
Άπειρη αναφορά των συντελεστών και μια κλισέ πιασάρικη ατάκα επαναλαμβανόμενη, μέχρι να την μάθεις απ'εξω. Θεοί. :)
Δημοσίευση σχολίου