Στον ωκεανό του Richard Hawley

Το "As The Dawn Breaks" είναι ένα αργόσυρτο κομμάτι που όσο πιο αδύναμα ερμηνεύεται, τόσο πιο δυνατό κάνει το μήνυμά του. Ήταν το κομμάτι με το οποίο ξεκίνησε την συναυλία του Σαββάτου στο Fuzz ο Ρίτσαρντ Χόλεϊ. Κάποιοι δεν έπιασαν το μήνυμα. Περίμεναν ως το τέλος, μιάμιση ώρα μετά να ακούσουν το "Tonight The Streets Are Ours". Που δεν ήλθε ποτέ. Κάποιοι έπιασαν το μήνυμα, αλλά δεν ήταν ακριβώς σίγουροι. Όταν όμως άκουσαν τις πρώτες νότες του "Ashes On The Fire", του δεύτερου κομματιού της setlist του παλιακού κρούνερ -επίσης τόσο αργού και γλυκού που άφηνε το σφύριγμα από τον εξαερισμό που δέσποζε πάνω από το Έβερεστ του Fuzz να κυριαρχεί στις θέσεις των ορθίων στο υψόμετρο (ο κάτω χώρος είχε διαμορφωθεί δια καθήμενους)- δεν είχαν καμμία επιλογή από το να αφεθούν στην διάθεση του Χόλεϊ, να χαλαρώσουν, να απολαύσουν το ποτάκι που είχαν στο δεξί τους χέρι και με το αριστερό να χαϊδέψουν λίγο παραπάνω τα μαλλιά της/του συντρόφου τους.

Ναι, ήταν μια συναυλία για ζεύγη. Μπροστά μου ένα πανύψηλο αντρόγυνο μοιράζεται ένα τσιγάρο, αριστερά μου μια κοπέλλα που μιλάει αγγλικά κι ένας τύπος που προσπαθεί να μιλήσει αγγλικά παρασύρονται από την όλη γλύκα που μοιράζει ο Χόλεϊ και τα φτιάχνουν -εκεί στο υψίπεδο του Fuzz- πιο πέρα δύο μαυροφορεμένα αγόρια κρατιούνται από το χέρι και συγχρονίζουν ένα ανεπαίσθητο κούνημα των γοφών με τις νότες του "Coles Corner" και του "For Your Lover, Give Some Time". Κι εγώ ψάχνω κάτι στην τσέπη του φαρδιού τζιν που φοράει η συντροφιά μου, και χώνω τη μύτη στο Pantene των μαλλιών της.

O Mr. Arkadin μετά το τέλος της συναυλίας μου λέει: «Ωραία, πάω ν΄ακούσω το "Lady's Bridge" τώρα, να ξεκαυλώσω», δεν προλαβαίνουμε να πούμε περισσότερα, δύο μέρες μετά, στο MSN, μου εξηγεί ότι η συναυλία του άρεσε πολύ. «Πρώτη φορά που με κράτησε κάποιος που δεν ήξερα ούτε ένα τραγούδι του», μου λέει. Ναι, ο Ρίτσαρντ Χόλεϊ δεν ήλθε για να ικανοποιήσει τους πρόσκαιρους φαν που τού χάρισε η επιτυχία του "Lady's Bridge" και κυρίως εκείνου του πανέμορφου, χορευτικού χιτ που του έδωσε το "Tonight The Streets Are Ours". Όχι, ήλθε με διάθεση "Truelove's Gutter", γλυκερά σκοτεινή, για ένα τσιγάρο ακόμη, για να χαϊδολογήσει τις πανέμορφες κιθάρες του. Και του παραδοθήκαμε όλοι αγόγγυστα, στον υπέροχο ωκεανό του (φρόντισε, βέβαια, να κλείσει το encore και την συναυλία με το καταπληκτικό "The Ocean"), και με το τελικό κέρδος ότι φύγαμε από το Fuzz κατά τα μεσάνυκτα αισθανόμενοι καλύτεροι άνθρωποι, πιο ελαφρείς και κάπως ερωτευμένοι...