Όλη η αλήθεια για τα παιδιά του '78 και όσα βρέθηκαν στη συναυλία των Κόρε Ύδρο

Οι φωτογραφίες είναι του Θοδωρή Μάρκου, από το mixtape.gr. To stage diving είναι του Παντελή Δημητριάδη, των Κόρε Ύδρο. Το άθλιο μαλλί στην επάνω φωτογραφία είναι του Αλέξανδρου Μίαρη των Electric Litany που άνοιξαν τη συναυλία της Παρασκευής. Η γραφικότητα είναι ημών των παρευρεθέντων στο Gagarin. Αλλά, εντάξει, περάσαμε πολύ καλά...

Για τους Electric Litany και το εξαιρετικό τους ντεμπούτο "How To Be A Child And Win The War" τα έχω ήδη γράψει εδώ από το Μάρτιο. Είναι, πιθανότατα, το ελληνικό άλμπουμ της χρονιάς και ήταν μια τεράστια αφορμή να πάω την Παρασκευή στο Gagarin. Τελικά, μέσα στο (όχι και τόσο μεγάλο όσο περίμενα) πλήθος (με πολλούς ιντερνετοφίλους ανάμεσά του - χαρακτηριστική ήταν η ατάκα ότι χωρίς twitter δεν έμπαινες μέσα), ανακάλυψα κι άλλους φαν των Electric Litany και μοιραστήκαμε την αγωνία αν θα καταφέρουν να αποδώσουν τον ατμοσφαιρικό ήχο του άλμπουμ και ζωντανά. Το έκαναν μια χαρά. Η εμφάνισή τους ήταν υπέροχη, μυστηριακή, επική ώρες ώρες κι αν έλειπε -το αναμενόμενο, δυστυχώς- αναρχοαυτόνομο διάγγελμα του Αλέξανδρου λίγο πριν το τέλος, όλα θα ήταν τέλεια. Τέλος πάντων, τουλάχιστον τα παιδιά έχουν μια πολιτική άποψη και κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι' αυτό. Το γεγονός είναι ότι αποδείχθηκε και live ότι πρόκειται για μια μπάντα με μέλλον, σαφώς ανώτερη από τις πολλές αδιάφορες ελληνικές που επιχειρούν να διακριθούν.

Από τους Κόρε Ύδρο, για παράδειγμα, τους headliners της βραδιάς. Δηλαδή τη μεγαλύτερη απάτη του ελληνικού ροκ τα τελευταία χρόνια. Βεβαίως, τους πάω τους Κόρε Ύδρο, τον πάω τον Παντελή, γιατί ακόμη δεν έχω καταλάβει αν είναι γνήσιος τρελλός ή αν το παίζει, γιατί το έχει πιάσει καλά το νόημα του παιχνιδιού. Και στο κάτω κάτω, οι Κ.Υ. επέλεξαν ένα δρόμο κι αν αυτόν τον γουστάρει τόσο κοινό στην Ελλάδα, θα ήταν και λάθος τους να τον εγκαταλείψουν. Εδώ υπάρχει κόσμος που καύλωσε με την τσόντα της Ντούβλη, γιατί να μην καυλώσει με την επίφαση ποιοτικής ποπ που προσφέρουν οι Κερκυραίοι; Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι και τα δύο είναι αξιολογότατα ως πηγή γέλιου. Είναι απλώς cult. Σαν τον Φλωρινιώτη ή το Μιχάλη Ρακιντζή, αν δεν πιάνεις τι εννοώ. Έτσι λοιπόν, τελικά, πέρασα υπέροχα στη συναυλία της Παρασκευής, φυσικά στο front row ουρλιάζοντας, προσθέτοντας κέφι στη βραδιά προσπαθώντας να σκαρφαλώσω στη σκηνή για να κάνω break dance και άλλα τέτοια, μαζί με έναν ξέφρενο (αλλά ορκισμένο οπαδό των K.Y.) Φου - Βου. Και, βέβαια, δεν το αμφισβητώ: Η δυναμική της μπάντας στα live είναι κάτι που θα ζήλευαν πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες. Κατά τ' άλλα, για τη μουσική τους, επιμένω: Τέσσερα ακόρντα όλα κι όλα, και ξεκαρδιστικοί στίχοι που λόγω των ωραίων και σπάνιων λέξεών τους σου δίνουν μια πρώτη εντύπωση ποιότητας και ψαξίματος, αλλά τελικά είναι τόσο κουκουρούκου που και ο ίδιος Παντελής τους διαβάζει από σημειώσεις στα live. -αμφιβάλλω αν τους θυμάται την επόμενη κιόλας στιγμή από το τυχαίο γράψιμό τους.

Φύγαμε πριν το τέλος, όχι γιατι δεν περνούσαμε καλά, αλλά γιατί έπρεπε να πάμε κι αλλού. Χάσαμε το stage diving, αλλά κερδίσαμε την υπέροχη γεύση του Ντόλκα. Και τους Electric Litany.

UPDATE:

Οι Κόρε Ύδρο τουλάχιστον είναι υπεράνω. Περιέλαβαν και την παρούσα περιγραφή του live τους σ' αυτές που προτείνουν από το site τους. Thanx guys!