Fleet Foxes
Helplessness Blues
H ματαιόδοξη υπερβολή του με ξένισε στην αρχή. Με τρόμαξε αυτό το παγανιστικό, ψυχεδελικό μανιφέστο που οι Fleet Foxes αποφάσισαν ότι έπρεπε να καταθέσουν, για να κατοχυρώσουν τον ήχο τους. Η κέλτικη, χίπικη ψυχή τους τούς είχε φορέσει φωτοστέφανα στο ομώνυμο ντεμπούτο τους, αλλά επεξεργασμένη πια, έμοιαζε επιθετική στο δεύτερο άλμπουμ τους. Οι Fleet Foxes ήθελαν με το ζόρι να γίνουν μεγάλοι -κι αυτό με ενοχλούσε. Αλλά θα ήμουν άδικος αν δεν έδινα στο "Helplessness Blues" μια δεύτερη ευκαιρία. Δεν έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη κακοί μουσικοί οι Fleet Foxes. Και μπορεί να είχαν πια για μπροστάρη το διάβολο, αλλά η αύρα τους παρέμενε αγγελική -και σ' αυτές τις σαμανικές τελετές ξέρεις πόσο εύκολο είναι να περάσεις από τη μια πλευρά στην άλλη. Η τιμητική, εικοστή θέση είθισται να δίνεται κάθε χρόνο στην Blogovision σε άλμπουμ που δεν γίνεται να αγνοήσεις, αλλά που δεν σού πάει η καρδιά να αποθεώσεις -γιατί ήταν ακριβώς η καρδιά σου που αγνοήθηκε τόσο επιδεικτικά από τους δημιουργούς τους. Το "Helplessness Blues" είναι ο ορισμός του άλμπουμ "Νο.20 στην Blogovision". Θα ήταν αριστούργημα αν μιλούσε σ' εμάς και όχι στον καθρέπτη μπροστά στον οποίο στήθηκαν γυμνοί ο Ρόμπιν Πέκνολντ και η μουσάτη παρέα του για μια τελετή αυτοαποθέωσης του μουσικού τους μεγαλείου.
2 σχόλια:
πολύ καλά τα λες! Εγώ πάντως απογοητεύτηκα πολύ.
Ναι ρε γαμώτο, κρίμα! Είχα μεγαλύτερες προσδοκίες, δεδομένου του πρώτου album. Δεν πειράζει, θα περιμένουμε το τρίτο...
Δημοσίευση σχολίου