Έβγαλε ο Patrick Watson το άλμπουμ της χρονιάς;

Patrick Watson
Adventures in Your Own Backyard
(Μάιος 2012) 




Ακόμη προσπαθώ να προσδιορίσω τη σχέση μου με τον μουσάτο κ. Watson. Ενώ κάθε, μα κάθε φορά που κυκλοφορεί κάποια νέα δουλειά, με ενθουσιάζει, καταφέρνω να είμαι πάντα ο τελευταίος που θα την ακούσει. Ενώ την ώρα που τα τραγούδια του βολτάρουν στα ηχεία και τα ακουστικά μου, του χτίζω μια εκτίμηση από εδώ ως την πατρίδα του, το Χάντσον του Κεμπέκ, και πίσω, μετά τον ξεχνάω και δεν τον αναζητώ. Αγνοώ την εξωμουσική του ζωή, δεν ασχολούμαι ούτε με τα «κλαδικά» του νέα (δεν ξέρω π.χ. αν συνεργάζεται και με ποιους άλλους της καναδικής indie σκηνής), δεν έχω καν ιδέα πόσων ετών μπορεί να είναι και ποια είναι τα είδωλά του (υποπτεύομαι: Jeff Buckley, Nick Drake, Claude Debussy, Frédéric Chopin…), αλλά την ώρα που βρίσκομαι δίπλα του παύω να ασχολούμαι με ο,τιδήποτε άλλο και του αφοσιώνομαι πλήρως.

Είναι κάπως σαν μια ερωτική ημιξεπέτα –από τις «καλές». Ξέρεις, από αυτές τις φάσεις που το σεξ είναι απίθανο, αλλά που εκείνη μένει σε άλλη χώρα κι έρχεται μια φορά στο τόσο διακοπές στο νησί που πας από παιδί. Δεν ενημερώνει από πριν, αλλά αν πέσεις πάνω της στο αγαπημένο σου μπαρ, είναι πάντα πρόθυμη. Μπορεί μεν να σε καθυστερήσει μια-δυο μέρες, γιατί την έχει διπλαρώσει κάποιος νέος μνηστήρας, αλλά στο τέλος θα περάσει κι απ’ το κρεβάτι σου –και το σεξ θα είναι όπως πάντα: μαγικό.

Ας ξεχάσουμε γρήγορα αυτήν την παρένθεση όπου φέρομαι να κάνω κολασμένο σεξ με έναν τριχωτό μαντραχαλά και ας πάμε στις μουσικές αρετές του Patrick Watson και, κυρίως, του νέου του άλμπουμ, του “Adventures in Your Own Backyard”. Ναι, με έχει ενθουσιάσει ως συνήθως, ίσως και περισσότερο απ’ ότι τα προηγούμενα τρία του. Ναι, σκέφτομαι σοβαρά να του δώσω το θρόνο του μουσικού μου 2012. Aν δεν τον ξεχάσω για μία ακόμη φορά, όπως συνηθίζω. To πρόβλημα με τις ερωτικές ημιξεπέτες βλέπεις, ακόμη και τις καλές, είναι ότι μετά εμφανίζεται κάποιος κανονικός έρωτας και στέλνει τη μνήμη σου στο λούνα παρκ, τριπαρισμένη με αυτοκόλλητα LSD. Και για φέτος καραδοκεί μια Bat For Lashes.

Τι συστατικά έχει αυτό το άλμπουμ και με γοητεύει τόσο; Κατ’ αρχάς και πάνω απ’ όλα, αυτό το croonάρισμα που βγαίνει βαθιά μέσα από την ψυχή (κάτι έλεγα για Jeff Buckley πιο πάνω). Μετά είναι η δομή του: Η αλυσίδα των 13 κομματιών είναι τεντωμένη στο όριο και φοβάσαι ότι οποιοσδήποτε χορός επάνω της, θα την κάνει να σπάσει. Αλλά ο Patrick Watson χορεύει ντελικάτα, ελαφροπατά μόνο εκεί που πρέπει (βλέπε Debussy), καταφέρνει και φτιάχνει κάτι μελό και αμελίστικο (εκ του «Αμελί»), αλλά χωρίς να ξεπερνάει το όριο που δίνει στις λέξεις μελό και αμελίστικο αρνητική χροιά.

Δεν είναι εύκολο να το χαρακτηρίσεις με έναν ορισμό. Το λες folk pop, ας πούμε, αλλά από την άλλην, αν σου γράψω ότι έτσι θα ακούγονταν οι Radiohead αν έβαζαν λίγο πιάνο και λίγο ακορντεόν στις συνθέσεις τους, μάλλον θα συμφωνούσες μαζί μου. Θεατρικό και γκράντε, το λες και chamber pop, αλλά την ίδια ώρα μοιάζει και με το soundtrack που θα κολλούσε σ’ ένα σαλούν που δεν μπαίνουν πολλοί κακοί, ζωσμένοι με κολτ, και αφήνουν τον πιανίστα να κάνει την δουλειά του ανενόχλητος. Ή με μουσική που παίζει σ’ ένα γραμμόφωνο, στη γωνιά της σάλας υποδοχής σ’ ένα παριζιάνικο μπορντέλο της εποχής του Toulouse Lautrec.

Μετά απ’ όλ’ αυτά, σίγουρα θα παραξενεύεσαι γιατί έγραφα όσα έγραφα στην αρχή αυτού του κειμένου. Γιατί δεν του είμαι πιστός, γιατί δεν παθιάζομαι με τον Watson και εκτός κρεβατιού (συγγνώμη, ηχείων μου εννοούσα). Είπαμε: δυσκολεύομαι να το ερμηνεύσω. Αδυνατώ να ορίσω τι ακριβώς σχέση θέλω να έχω μαζί του. Και, μεταξύ μας, γουστάρω και λίγο που έχω την αλλοδαπή μου νησιώτικη ημιξεπέτα, που είναι μεν πιστή στο ερωτικό μας ραντεβού, αλλά δεν μού ζητάει και πολλά κι ούτε μου ζαλίζει το κεφάλι ιδιαίτερα. Αν αύριο – μεθαύριο ο κ. Watson βγάλει ένα άλμπουμ που δεν μου αρέσει, απλά δεν θα ασχοληθώ μαζί του. Κι αυτό, για ένα ψυχαναγκαστικό άτομο σαν κι εμένα, είναι πολυτέλεια.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Η "πατεντοποίηση" του design και πώς ο δικαστικός θρίαμβος της Apple επί της Samsung θα επηρεάσει κι εμάς

Την είδηση την γνωρίζετε. Είναι περίπου σοκαριστική. Στην διαβόητο δικαστικό πόλεμο της Apple εναντίον της Samsung, η πρώτη κέρδισε την πιο αιματηρή μάχη μέχρι σήμερα. Μιλάμε για το Βατερλό της δεύτερης. 1 δισεκατομμύριο δολάρια θα πρέπει να πληρώσουν οι Κορεάτες στους Αμερικανούς. Κατά καιρούς, και οι δύο πλευρές είχαν καταφέρει να σημειώσουν καίρια πλήγματα η μία στην άλλη, η Samsung κατορθώνοντας να κλείσει τον δρόμο για κάποιο προϊόντα στης Apple στην Ασία –και το αντίστροφο- ή με διάφορες μικροποινές που επέβαλαν δικαστήρια σε κάθε πιθανή γωνιά του κόσμου. Αλλά το 1 δις. δολάρια (που, λογικά, θα γίνουν πολύ λιγότερα μετά την εκδίκαση της έφεσης, αλλά το εφέ παραμένει…) είναι απλά τεράστιο ποσό. Τεράστιο.

Κι ακόμη πιο τεράστια είναι η απορία: Γιατί; Γιατί η Samsung αντέγραψε κάποια στοιχεία από το design της Apple. Σύμφωνοι, τα smartphones της κορεατικής εταιρείας δεν ήταν το ίδιο όμορφα πριν βγει το iPhone. Και, επίσης σύμφωνοι, στην περίπτωση του iPhone, το design είναι κάτι παραπάνω από ομορφιά. Το ένα και μοναδικό πλήκτρο και η οθόνη αφής με τις συρτές κινήσεις των δακτύλων είναι εγγενή στοιχεία του λόγου της πρωτοκαθεδρίας της δημιουργίας του Steve Jobs στην αγορά. Θα ήταν πολύ ισοπεδωτικό για κάποιον να γράψει ότι η Samsung απλά έκανε πιο πρακτικό το iPhone και τιμωρήθηκε γι’ αυτό (γιατί ωραίο μεν το μαραφέτι, αλλά χωρίς θήκη γλιστράει –κι άμα βάλεις θήκη, χάνει την ομορφιά του! Χε χε). Αλλά και πάλι. Πατεντοποιείται το design; Φαίνεται πως ναι. Δυστυχώς για μας.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι το χάσμα μεταξύ των Apple users και των υπολοίπων θα ανοίξει και πάλι. Διότι, για να φτιάξεις ένα smartphone την σήμερον ημέρα θα πρέπει είτε:

α. να στήσεις κάτι με παρόμοιο design με του στάνταρ της αγοράς. Δηλαδή του iPhone. Αρα να ζητάς άδεια (και να πληρώνεις δικαιώματα) στην Apple. Και άρα να το κοστολογείς πολύ ακριβότερα απ’ ό,τι μέχρι σήμερα. Αν πάει στα καταστήματα μια κόπια του iPhone με την ίδια τιμή με ένα iPhone τότε γιατί να αγοράσει κάποιος την κόπια;

β. να φτιάξεις κάτι φτηνό αλλά που να μη μοιάζει καθόλου με iPhone. Τώρα, που η αγορά έχει καλομάθει στο σύρσιμο δακτύλων και στο μοναδικό κουμπί... Κοινώς, να επινοήσεις από την αρχή μια ακόμη καλύτερη μέθοδο για να χρησιμοποιεί κανείς το μικρό κουτάκι που ονομάζεις smartphone. Δηλαδή μια τεράστια επένδυση σε έρευνα και ανάπτυξη (και αυτή με αμφίβολα αποτελέσματα, γιατί μπορεί τελικά η αγορά να μην θέλει να «ξεκολλήσει» με τίποτε από το iPhone style). Και εδώ μιλάμε για ακριβές τιμές, τουλάχιστον στην αρχή. Ή για ρίσκο μιας εταιρείας να πουλάει με χασούρα, μόνο και μόνο για να προσπαθήσει να επιβάλει το δικό της στυλ στην αγορά και να κερδίσει από την στροφή αυτή.

Σε κάθε περίπτωση, η πιο μεγάλη χαμένη δεν είναι η Samsung ούτε οι υπόλοιπες εταιρείες που κατασκευάζουν smartphones (που θα τρέμουν τώρα μη φάνε μηνύσεις για τον ίδιο λόγο). Η πιο μεγάλη χαμένη είναι η Google. Που έχει κατασκευάσει ένα λογισμικό, το Android, που εκμεταλλεύεται ακριβώς αυτά τα στοιχεία του design που τώρα οι πελάτες της θα πρέπει να εγκαταλείψουν.

Ναι, όλα τα παραπάνω δείχνουν πόσο δίκιο έχει η Apple και πόσο μπροστά βρίσκεται. Αυτή σχεδίασε το τέλειο smartphone και όλοι οι άλλοι κέρδιζαν από εκείνην γιατί έφτιαχναν απομιμήσεις, τώρα λοιπόν ήλθε η ώρα να πληρώσουν! Ή μήπως δεν είναι έτσι; Γιατί στο design, με την προσπάθεια, δηλαδή, να κάνεις κάτι ποθητό δια της αισθητικής, δεν θα έπρεπε κανονικά να λειτουργούν τα πράγματα με την λογική της πατέντας. Κι αυτό το γνωρίζουν καλά οι βιομηχανίες όπου το design παίζει τον πιο βασικό ρόλο. Κανένας YSL και καμία Prada δεν έκανε ποτέ μήνυση στο Zara. Γιατί ξέρουν πως η επαφή του κόσμου με τη μόδα μέσω φτηνών και προσιτών ρούχων, κάνει τα δικά τους –τα πρότυπα– ακόμη πιο ποθητά και αυξάνει τις πωλήσεις τους. Καμία BMW δεν έκανε ποτέ μήνυση στην Opel. Και κανένας Karim Rashid δεν πήρε παραμάζωμα τις βιομηχανίες που φτιάχνουν πλαστικά, φανταχτερά έπιπλα, διεκδικώντας το μερίδιό του.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Μαραβέγιας κάτω απ' το Κάστρο

Έψαχνα κι εγώ να βρω τα δροσερά κορίτσια της Αστυπάλαιας. Μάταια. Δεν κυκλοφορούσαν στις παραλίες που (προσπαθούσα να) κάνω windsurf, δεν έβγαιναν στο ίδιο μπαρ (ή την ίδια ώρα) με μένα. Μέχρι που ήλθε στο νησί ο Μαραβέγιας. Ήταν την Παρασκευή, 24 Αυγούστου. Και ήταν η τελευταία του συναυλία της θερινής, «νησιώτικης» περιοδείας του. Το γυμνάσιο του νησιού έχει για φόντο την χώρα με το Κάστρο της, εκείνο το βράδυ είχε μπουνάτσα και γενικά ήταν «μια ωραία ατμόσφαιρα».

Εκτός από δροσερά (και όχι και τόσο δροσερά) κορίτσια, βέβαια, είχε και πολλά παιδάκια που με έκαναν περήφανο, σκαρώνοντας τις δικές τους breakdance φιγούρες μπροστά στην σκηνή από το πρώτο κιόλας τραγούδι. Είχε και πολλούς βλαχοδήμαρχους, με κοντομάνικα πουκάμισα και ενθουσιασμένα iPhones (που έβγαζαν καλύτερες φωτογραφίες των Maraveyas Ilegal από την δική μου, ταλαιπωρημένη μηχανή τσέπης). Είχε κι ένα ψυγείο παγωτών που το είχαν γεμίσει με πάγο και μπίρες. Μόνο που πρέπει να είχαν ξεχάσει να το καθαρίσουν πρώτα. Κάθε φορά που έδινα το 2ευρω μου κι έπαιρνα μια μπίρα, ερχόμουν αντιμέτωπος με την απίστευτη γλίτσα του (μάλλον) λιωμένου παγωτού που γινόταν ένα με το νερό από τον πάγο και σάλιωνε το κουτάκι.

Όλο αυτό έδινε έναν πανηγυριώτικο (ή πανηγυρτζίδικο) τόνο στη βραδιά, κάτι που πολύ μου άρεσε. Όπως και οι καρέκλες από τις σχολικές αίθουσες που είχαν παραταχθεί στο προαύλιο για τους θεατές. Το παράδοξον της καρέκλας σε σόου του Μαραβέγια κράτησε περίπου 6-7 τραγούδια. Έληξε μαζί με το «επαναστατικό» μέρος της συναυλίας, όταν οι Maraveyas Ilegal πέρασαν –με τον ανάλαφρο, βέβαια, τρόπο τους- τα μηνύματά τους για την οικονομικοπολιτική μας κατάντια. Μετά άρχισαν τα χιτ και τα πιο χοροπηδηχτά τους τραγούδια, τα κορίτσια βγήκαν μπροστά και ξεκίνησαν χοροί κυκλωτικοί.

Για τη μπάντα τι να πω; Όποιος τους έχει δει ζωντανά ξέρει καλά. Η αστείρευτη ενέργειά τους, η φωτεινή περσόνα του ίδιου του Κωστή, η εμφανής αγάπη και πίστη σε αυτό που κάνουν, δίνει ένα από τα πιο χαρούμενα μουσικά σόου που έχουν κάνει ποτέ τον γύρο της Ελλάδας. Ποτέ άλλοτε ένας μουσικός με τόσο περιορισμένη γκάμα ήχων δεν κατάφερε να ξεσηκώσει ένα τόσο ευρύ κοινό. Στην Αστυπάλαια έπαιξαν για 2 περίπου ώρες, που δεν είναι και λίγο, αν έχεις φάει οκτάωρο κάτω από την ήλιο στα Καμινάκια, σύν μία ώρα στο πήγαιν’ –έλα, ταλαιπωρία στον κατσικόδρομο. Κοινώς «επεράσαμ’ όμορφα».

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Η ιστορία ενός τραγουδιού: Can't Help Falling in Love

O Chadwick Gates έχει μόλις απολυθεί από τον στρατό. Επιστρέφει με τεράστια ευτυχία στην πατρίδα του, τη Χαβάη, στο κορίτσι του και στους κολλητούς του, με τους οποίους καβαλάνε όλη μέρα σανίδες και σερφάρουν στα κύματα. Η μητέρα του, όμως, του λέει να πάει να πιάσει καμμιά δουλειά ο ακαμάτης. Του έχει βρει μια θέση στην Great Southern Hawaiian Fruit Company. Ο Chadwick δεν μπορεί χωρίς τη θάλασσα. Τελικά τα κανονίζει έτσι ώστε να γίνει ξεναγός στο ίδιο τουριστικό γραφείο που δουλεύει η φιλενάδα του. Οι τουρίστες –και οι τουρίστριες, βέβαια- τον λατρεύουν, έτσι ωραία που τραγουδάει με του γιουκαλίλι του. Αλλά αρχίζουν και οι ζήλειες.

Κάπως έτσι πάει η υπόθεση κάθε ταινίας του Elvis Presley στη Χαβάη. Ανάλαφρα, κυματιστά, τραγουδιστά. Το “Blue Hawaii” ήταν το πρώτο από τα τρία φιλμ που γύρισε στα νησιά του Ειρηνικού. Και το soundtrack που το συνόδευε ήταν, βέβαια, μια τεράστια επιτυχία. Ανάμεσα στα τραγούδια του, και το “Can’t Help Falling In Love”. Το πιο ερωτικό απ’ όσα έχει ποτέ ερμηνεύσει ο Elvis. Κάπως έπρεπε να το πείσει το κορίτσι…


Δες και το βίντεο με την ζωντανή εκτέλεση του κομματιού. Ο «βασιλιάς» είναι τόσο ερωτεύσιμος που το 1961, όταν κυκλοφόρησε το 14ο άλμπουμ του, αυτό με τα τραγούδια της ταινίας, δεν υπήρχε έστω και μια κοπέλα στον κόσμο που να μην φαντασιώνεται ότι το σπαρακτικό και βασανιστικά αργό «faaaaaalling in love with yououououou» πήγαινε σ’ εκείνην. Δεν είναι δύσκολο να συμπεράνεις ότι το τραγούδι σάρωσε τα charts. Σκαρφάλωσε στο Νο.1 των singles της Μεγάλης Βρετανίας και στο Νο. 2 στις ΗΠΑ.

Στα credits του δίσκου αναφέρονται ως δημιουργοί του οι Hugo Peretti, Luigi Creatore και George David Weiss. Όποιος, όμως, έχει ακούσει τη Νανά Μούσχουρη (ή κάποιον άλλον ερμηνευτή) να λέει το “Plaisir d’ Amour”, ένα παλιό, γαλλικό τραγουδάκι, ξέρει πως η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική.

Η μελωδία πάνω στην οποία βασίζεται η προ 51 ετών επιτυχία του Elvis είναι μια σύνθεση του Jean Paul Égide Martini από το 1784. Της οποίας, μάλιστα, την οργάνωση για ορχήστρα έγραψε ο μεγάλος Μπερλιόζ το 1859. Στην γαλλική εκδοχή, οι στίχοι είναι ένα ποίημα του Jean de Florian. Το νόημά τους είναι εξίσου ερωτικό, αλλά ίσως λίγο πιο βαθύ από αυτό που μετέδιδε ο Elvis στα αγγλικά (αν και, ομολογουμένως, και χριστοπαναγίες να έλεγε ο Elvis με τον τρόπο που είδαμε στο βίντεο, πάλι οργασμούς θα προκαλούσε στο κοινό του). Εκτός από τη Νανά Μούσχουρη το έχουν ερμηνεύσει κατά καιρούς και η Brigitte Bardot, η Joan Baez και δεκάδες άλλοι καλλιτέχνες.

Πίσω στο αμερικανικό κομμάτι, όμως. Ήταν μεν τεράστια επιτυχία, αλλά όχι άμεση. Ο κόσμος το χώνεψε με τα χρόνια. Και ο Presley του έδωσε τη θέση της κατακλείδας σε όλες του τις συναυλίες την επόμενη δεκαετία. Το πιο φοβερό είναι ότι ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία γνώρισε με την εκδοχή των UB40 το 1993 που έπαιζε στο soundtrack του «Sliver» με την τότε απίστευτα hot Sharon Stone. Όχι μόνο ανέβηκε στο Νο.1 και στις ΗΠΑ και στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά στην πατρίδα του Elvis έμεινε εκεί για τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες. Ολόκληρη η Αμερική ξαναριγούσε στη μνήμη του «βασιλιά» να της κάνει ερωτική εξομολόγηση (κι ας ήταν πια ο ρυθμός ρέγκε…).

Επειδή όμως το κάναμε πολύ ρομαντικό ξαφνικά, ας κλείσουμε με την τρίτη πολύ επιτυχημένη έκδοση του κομματιού στα αγγλικά. Τον Οκτώβριο του 2002 οι A-Teens το συμπεριέλαβαν στο επικό τους άλμπουμ με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Pop ‘til You Drop!”, αλλά και το δάνεισαν στο soundtrack του “Lilo & Stitch”. Κι έτσι εκατομμύρια εννιάχρονα σε όλον τον κόσμο έμαθαν τι πάει να πει πραγματική αγάπη.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

7 πράγματα που έμαθα για την Αβάνα, βλέποντας την ταινία "7 days in Havana"

7 ημέρες, 7 ιστορίες, 7 σκηνοθέτες, 7 ταινίες, 7 πράγματα που έμαθα κι εγώ από αυτές, βλέποντας το “7 Dias en La Habana”, το φιλμ για την καθημερινή ζωή στην πρωτεύουσα της Κούβας.

Δευτέρα
Στην Αβάνα υπάρχει ένα ομοίωμα του Καπιτωλίου. Οι ντόπιοι το λένε Λευκό Οίκο. Πράγμα που δεν είναι και περίεργο, αν σκεφτείς ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί μπερδεύουν το Καπιτώλιο με το Λευκό Οίκο. Πιο μεγάλη σημασία έχει ότι το κουβανέζικο Καπιτώλιο είναι 4 ολόκληρα εκατοστά πιο ψηλό από το αμερικανικό.

Τρίτη
Το αλκοόλ ρέει άφθονο. Από το πρωί. Και τα περισσότερα κινητά είναι με κάρτα. Αν έχεις μεθύσει και πιάσεις την κουβέντα στο τηλέφωνο, το πιθανότερο είναι να μείνεις από μονάδες.

Τετάρτη
Οι Κουβανέζοι παίζουν φοβερό μπέιζμπολ. Και ταξιδεύουν πολύ, για τους αγώνες. Λίγοι είναι αυτοί, όμως, που αυτομολούν.

Πέμπτη
Ο Φιντέλ Κάστρο έχει χιούμορ. Kαι στο μπαρ El Floridita φτιάχνουν ακόμη τα καλύτερα κοκτέιλ. Με ρούμι Havana Club εννοείται.

Παρασκευή
Τα κορίτσια δεν επιτρέπεται ν’ αγαπάνε άλλα κορίτσια. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι έχει μπει μέσα τους ο δαίμονας και θα κάνουν το παν για να τον διώξουν.

Σάββατο
Μια γνωστή παρουσιάστρια της τηλεόρασης βγάζει λιγότερα χρήματα από μια ερασιτέχνη ζαχαροπλάστη.

Κυριακή
Η Παναγία κάνει ακόμη θαύματα στην Αβάνα.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

"Κάποτε ήμουν δημοσιογράφος".

"Κάποτε ήμουν δημοσιογράφος. Έγραφα για τηλεόραση και ταινίες και βιβλία. Τότε που οι άνθρωποι διάβαζαν ακόμη έντυπα, τότε που όλοι νοιάζονταν για τη γνώμη μου. Είχα έρθει στη Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του '90, στην ύστατη πνοη των ένδοξων ημερών, μόνο που τότε κανείς δεν είχε ιδέα. Η Νέα Υόρκη ήταν τίγκα στους γραφιάδες, κανονικούς γραφιάδες, γιατί τοτε υπήρχαν περιοδικά, κανονικά περιοδικά, πολλά περιοδικά. Ήταν η εποχή που το ίντερνετ το φύλαγαν ακόμη στην άκρη του εκδοτικού κόσμου σαν κάποιο εξωτικό ζώο - του πετούσαν λίγες κροκέτες, το κρατουσαν από το λουρί και το κοίταζαν όπως χόρευε, αχ, τι χαριτωμένο, σίγουρα δεν θα μας σκοτώσει το βράδυ που θα κοιμόμαστε. Σκεφτείτε το: Μια εποχή που πιτσιρικάδες οι οποίοι μόλις είχαν τελειώσει το πανεπιστήμιο έρχονταν στη Νέα Υόρκη και πληρώνονταν για να γράφουν. Δεν είχαμε ιδέα ότι ξεκινούσαμε καριέρες που μέσα σε μια δεκαετία θα εξαφανίζονταν.
Δούλευα επί έντεκα χρόνια, και μετά ξαφνικά δεν δούλευα - τόσο απότομα και γρήγορα έγιναν όλα. Σ' όλη τη χώρα τα περιοδικά άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, υποκύπτοντας σε μια ξαφνική αρρώσται που έφερε η χρεοκοπημένη οικονομία. Οι γραφιάδες (όλων των ειδών: φερέλπιδες μυθιστοριογράφοι, αναλυτικοί στοχαστές, άνθρωποι που το μυαλό τους δεν δουλεύει αρκετά γρήγορα για να μπλογκάρουν, να λινκάρουν, να τουιτάρουν, κυρίως πεισματάρηδες φαφλατάδες γέροι) είχαν ξοφλήσει. Ήμασταν κάτι σαν τους καπελάδες ή τους κατασκευαστές καμτσικιών: η εποχή μας είχε τελειώσει."
Θα μπορούσα να το έχω γράψει εγώ, αλλά το έχει γράψει η Τζίλιαν Φλιν, σε μια από τις πρώτες σελίδες του τελευταίου της best-seller, "Το κορίτσι που εξαφανίστηκε" (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Βάσια Τζανακάρη - respect).

10 αναμνήσεις από διακοπές μέσα από 10 τραγούδια για τις διακοπές

Μια προσωπική λίστα εφηβικής ζαλάδας και ιδανικής μουσικής για τον καυτό Αύγουστο. Ακόμη και να βαριέσαι να διαβάσεις τις αναμνήσεις μου, αξίζει να πάρεις μαζί σου στις διακοπές τα τραγούδια.
(Και με αυτό το post αποχαιρετώ για λίγο τον αναγνώστη του ΠΠC, να κάνω κι εγώ χρήση της θερινής μου άδειας).

Sex Pistols - "Holidays in the Sun"
Σαντορίνη 1993, πόδια πληγιασμένα από μια πτώση με νοικιασμένο παπάκι. Μπαρ «Τιθόρα». Τεκίλες μπόμπα και συζητήσεις για το ΝΒΑ υπό τον ήχο των Sex Pistols. Δεν ψάχναμε για γκόμενες τότε.

Madonna – "Holiday"
Μαρούσι 1986, τέλη Ιουνίου, στα γενέθλια του Νίκου. Πορτοκαλάδες σε μπλε ποτηράκια, κοκακόλες σε κίτρινα, κεφτεδάκια, πακοτίνια και γαριδάκια, τελευταία γενέθλια πριν φύγουμε όλοι διακοπές. Μουσική από κασέτα από ένα μεγαλύτερο ξάδελφο. Το πρώτο ερωτικό άγγιγμα σε κορίτσι. Δεν είναι και τόσο ερωτικό. Κάποιος μας είπε ότι πρέπει να της πιάσουμε τον κ**ο. Όλοι, ο ένας μετά τον άλλον...

The Bee Gees - "Holiday"
Θολή ανάμνηση από άγνωστο νησί κι από κάποιο ξεχασμένο έρωτα. Μελαγχολία στα πρόθυρα της κατάθλιψης «που δεν με καταλαβαίνει» και ταιριαστές μουσικές από κάποιο πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Πόσο μεγαλώσαμε από τότε.

Robbie Nevil - "Back On Holiday"
Φιλοθέη 1989, τελευταία μέρα στο σχολείο, βρεγμένοι από το μπουγέλο περπατάμε προς το σπίτι. Είμαστε τρεις. Μόνο εγώ είμαι ενθουσιασμένος. «Γιατί;» με ρωτούν. «Back on Holiday» τραγουδώ. Και πάλι δεν καταλαβαίνουν τον ενθουσιασμό.

Scorpions - "Holiday"
Χίος 1989, λίγες μέρες μετά. Μαζεμένοι στην προβλήτα στον ΑηΓιάννη. Πανσέληνος. Τους κοιτάζω από το παράθυρο. Ακούν μουσική από ένα τρανζίστορ. Βάζω το Holiday των Scorpions από μια κασέτα. Ανεβάζουν την ένταση και τραγουδάνε όλοι μαζί. «Κι αυτό ήταν το τελευταίο κομμάτι της εκπομπής μας για σήμερα» ανακοινώνω με την πιο σοβαρή μου φωνή και τρέχω στα σκαλιά για να κατεβώ κι εγώ μαζί τους. Ο Νίκος παίζει τις πρώτες νότες του Holiday στην κιθάρα. Τραγουδάμε όλοι μαζί.

The Kinks - "Holiday"
Τσουχτερό κρύο έξω. Ζητάω μια ακόμη μπίρα απ’ τον μπάρμαν. «Βρέχει;» με ρωτάει ένας Γερμανός συνάδελφος. «Νομίζω», του απαντώ. Είμαστε κάπως ζαλισμένοι. Σίγουρα βαρείς. «Πάω να χορέψω», λέει και φεύγει χωρίς ισορροπία. Δίνω προσοχή στη μουσική. «Τι να χορέψει ακριβώς;» αναρωτιέμαι. Πάω στην γκαρνταρόμπα, παίρνω το παλτό μου και βγαίνω έξω στις αφιλόξενες Βρυξέλλες χωρίς να πω γεια σε κανέναν. «Πόσο θά ‘θελα να είμαι τώρα διακοπές», σκέπτομαι περπατώντας προς το ξενοδοχείο μου, κάτω από το ψιλόβροχο.

Green Day – "Holiday"
Ίος 2005. Το CD των διακοπών φέτος περιέχει και μερικά κομμάτια από Green Day. Το American Idiot ήταν δισκάρα, δεν θα μπορούσα να τ’ αφήσω απ’ έξω. Αλλά στο αυτοκίνητο δεν είμαι μόνος. Στις διακοπές δεν είμαι μόνος. Και αυτό το Holiday δεν ταιριάζει με το ηλιοβασίλεμα. Γενικά τίποτε δεν ταιριάζει με τίποτε. Οι ώρες που κάνω windsurf στο Μυλοπότα. Τα βιβλία που της έχω διαλέξει. Οι μέρες που κανόνισα να πάμε στη Φολέγανδρο –«πολύ λίγες». Όλα λάθος. Μήπως χρειαζόμαστε διακοπές;

Earth, Wind & Fire - "Love’s Holiday"
Άνδρος 2000. Δεν έχω ρούχα. Είπα να σταματήσω γυρίζοντας μετά από μια εβδομάδα στη Μύκονο (είχα πάει για τριήμερο) να δω τους συγγενείς μου. Ένας φίλος επιμένει: «Μείνε, θα παίξω μουσική σε ένα γάμο αύριο βράδυ, έλα να ανοίξεις εσύ το πρόγραμμα, θα σου δώσω ένα δικό μου πουκάμισο». Είναι σχεδον διπλάσιος από μένα. Το πιο στενό του πουκάμισο μού είναι σαν κελεμπία. Παντρεύεται η κόρη κάποιου εφοπλιστή. Τα τραπέζια γύρω από την πισίνα έχουν γεμίσει. Η ζέστη είναι αφόρητη. Μέχρι που ξαφνικά αποφασίζει να φυσήξει το μελτεμάκι και ν’ αρχίσει να ρίχνει κάτω κορδέλες και ηχεία, να παίρνει τα τραπεζομάντηλα και τα ποτήρια. Το τεράστιο πουκάμισό μου φουσκώνει. Γίνομαι αερόστατο.

Nazareth - "Holiday"
Κινέτα, τέλη δεκαετίας ’80. Μπλιμπλίκια στο ξενοδοχείο, βουτιές από τη μικρή προκυμαία, μπάλα στην αυλή και λίγο φλερτ με τα πιο μεγάλα κορίτσια. Και μετά περπάτημα μέχρι το θερινό. Παίζει τον «Ατσαλένιο Αετό». Πήρα και λεφτά για παγωτό, για να φάμε στο γυρισμό!

Joan as Police Woman – "Holiday"
Σητεία 2008, εννιά μποφόρ και waterstart όλη μέρα στον Κουρεμένο. Φουσκωμένα πόδια και πληγές στα καλάμια, κοκκινισμένα μάτια και μια συνεχής ζαλάδα τη νύχτα. «Δυο μπίρες το πολύ, πιο πολλές και δεν ξέρω αν θα μπορώ να οδηγήσω προς τα πίσω». Bγάζω τις Havaianas, πατάω τα πεντάλ ξιπόλητος. «Ωραίο CD αυτό, τί είναι;», με ρωτάνε. «Joan As Police Woman, μόλις βγήκε», απαντώ.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Το αγαπημένο μου μέρος στην Ελλάδα: Αντίπαρος

Την Αντίπαρο μπορείς να τη μετρήσεις με χίλιους δυο τρόπους. Με τη meta-μυκονιάτική λογική του “to see and to be seen” που επικρατεί τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο (ευτυχώς, μείον το ποζεριλίκι του «νησιού των ανέμων»). Με την alternative και λίγο ανάρχα κουλτούρα που κουβαλάει το κάμπινγκ και που κάποτε απλωνόταν σε όλο το νησί. Με την μοναδική ισορροπία που επιτυγχάνεται ανάμεσα στους εκπροσώπους των δύο παραπάνω φυλών.

Ακόμη: με την οικογενειακή ευκολία του «ωραίες κι εύκολα προσβάσιμες παραλίες, χαμηλές τιμές, ηρεμία και πεζόδρομος για να παίζει ο μπόμπιρας». Ό,τι μέτρο κι αν χρησιμοποιήσεις, το πιο πιθανό είναι ότι θα ξεπεράσει κατά πολύ τον πήχη στις προσδοκίες σου. Το δικό μου μέτρο είναι λίγο ιδιαίτερο, αλλά νομίζω ότι αυτή είναι και η πιο μεγάλη «μαγκιά» του νησιού. Ότι, τελικά, αν και τόσο δα μικροσκοπικό, καταφέρνει και ικανοποιεί όλα τα γούστα.

Ορίστε οι 10 λόγοι για τους οποίους έχω λυπηθεί πάρα πολύ που φέτος δεν θα καταφέρω να περάσω το καλοκαίρι στην αγκαλιά της (αν και δεν πρόκειται να μου τη γλιτώσει τον Σεπτέμβριο). Τα γράφω ως tips, μπας και αποκτήσει το δικό μου μέτρο έστω και λίγη αξία και για κάποιον άλλον.

Η Πούντα
Η Πούντα βασικά βρίσκεται στην Πάρο, αλλά με τον όρο εννοώ το στενό ανάμεσα στα δύο λιμάνια (Πούντας – Αντιπάρου) και λίγο πιο νότια. Έχει μήκος περίπου δύο ναυτικών μιλιών και είναι ο βασικότερος λόγος που θέλω κάθε καλοκαίρι να βρίσκομαι εκεί. Όταν πιάνει το μελτέμι, είναι η μεγαλύτερη ασφαλής πίστα για windsurf που υπάρχει στην Ελλάδα, αρκετά flat και άρα ιδανική για όσους ακόμη μαθαίνουν ή γουστάρουν να πιάνουν μεγάλες ταχύτητες με ride σκάφη, αλλά και με ένα ευχάριστο ελαφρό κυματάκι πού και πού, το οποίο ευνοεί τις φιγούρες για όσους κατέχουν το σπορ.

Μπαίνω από τα βραχάκια αριστερά στην πρώτη Ψαραλυκή (όνομα παραλίας είναι αυτό), όπου το απάγκιο δεν είναι πάνω από 50 μέτρα και όπου μπορείς εύκολα να αφήσεις το αυτοκίνητο για να μεταφέρεις σκάφος και πανιά. Στα πιο καλά μου, με 7άρι μποφόρ και άδειο στίβο, δεν μού παίρνει πάνω από δύο λεπτά να βρεθώ από την Αντίπαρο στην Πάρο.

Highlight καριέρας: Μέσα στο νερό, με βουλωμένα και τα δύο αυτιά, να πασχίζω να ρυθμίσω κάτι στη μάτσα μου και ξαφνικά να ακούω το φέρι μποτ που εκτελεί τη γραμμή Πούντα – Αντίπαρο να μου «κορνάρει» να σηκωθώ και να φύγω από την πορεία του.

Ο όρμος της Φανερωμένης
Η social παραλία του νησιού, ο Σορός, δεν είναι καθόλου του γούστου μου. Προτιμώ να συνεχίζω με το αυτοκίνητο 3-4 χιλιόμετρα προς το νότο, από τον χωματόδρομο που πάει προς το ακρωτήρι της Φανερωμένης. Στα δύσκολα σημεία κατεβάζω τα γυναικόπαιδα (ακόμη και ένα τζιπ δυσκολεύεται, για να καταλάβεις), αλλά η ανταμοιβή αξίζει.

Κατ’ αρχάς πάνω στον δρόμο συναντάς κάποια στιγμή τις δύο πιο τέλειες παραλίες του νησιού, δύο μικρούς κολπίσκους με χρυσή άμμο και τέλεια νερά (κατάμεστες, βέβαια, τον Αύγουστο –γι’ αυτό και συνεχίζεις το ράλι 4x4 πιο νότια…) ενώ μια ανηφόρα και μια κατηφόρα πιο πέρα βρίσκεται ο όρμος της Φανερωμένης, το αγαπημένο αγκυροβόλι των ιστιοπλοϊκών και των γιότ, το πιο ήρεμο σημείο όλου του νησιού. Ένας σχεδόν στρογγυλός κόλπος –σαν υπερμεγέθης πισίνα. Δεν έχει άμμο, μόνο βράχους – πλάκες. Ακόμη και στην πιο υψηλή περίοδο, θα έχεις τον δικό σου, αποκλειστικό βράχο.


Το Σπήλαιο
Ένα αξιοθέατο που οι επισκέπτες του νησιού τείνουν να σνομπάρουν, θεωρώντας ταλαιπωρία τη μετακίνηση ως εκεί και το κατέβασμα στα έγκατά του με τα πόδια. Μόνο που όποιος τελικά πηγαίνει, κρατάει μέσα του την εμπειρία για πάντα. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να το περιγράψω με λόγια και καμμία φωτογραφία δεν θα μπορέσει ποτέ να αποτυπώσει το μεγαλείο του. Αν βρίσκεσαι στην Αντίπαρο και δεν πας, είσαι άξιος της μοίρας σου. Ειδικά αν η μέρα είναι ανυπόφορη από πλευράς ζέστης, το κάνεις και για την υγεία σου. Είναι το μεγαλύτερο «φυσικό» air condition που υπάρχει και το κατέβασμα στα 25 μέτρα του βάθους του από την ανεμόσκαλα είναι η πιο αναζωογονητική γυμναστική που θα μπορούσες ποτέ να απολαύσεις.


Ο Αλέξανδρος
Άλλο ένα αντικείμενο χλεύης ή σνομπισμού από την αντιπαριώτικη ελίτ που διαλέγει το νησί μόνο για τα κοκτέιλ της πλατείας και τα μεθύσια της La Luna. Ο Αλέξανδρος είναι ένα καραβάκι που κάνει το γύρο του νησιού και που πρέπει να ξυπνήσεις στις 8 το πρωί για να το προλάβεις. Μαζεύει πάνω του όλη την γραφικότητα του σύμπαντος: Κατ’ αρχάς το κατακλύζουν οι ξανθοί, καμμένοι από τον ήλιο τουρίστες. Κατά δεύτερον το κουμαντάρει ο καπετάν-Αντώνης, με τη μουστάκα του και τα τυχαία αγγλικά του. Κατά τρίτον παίζει μουσική από κασετόφωνο καθ’ όλη την διάρκεια της διαδρομής που σε μυεί στο συρτάκι, τον Ζαμπέτα και τον Θεοδωράκη.

Αλλά, επίσης, σε πηγαίνει στα πιο απίστευτα σημεία του νησιού που δεν φτάνει το αυτοκίνητο (και είναι περισσότερα και ομορφότερα από αυτά στα οποία μπορείς να πας οδικώς), σού κάνει μεσημεριανό πικ-νικ στο Δεσποτικό με αχινοσαλάτα και ψητό χταποδάκι που ετοιμάζει επιτόπου ο ίδιος ο (μικρός θεός) καπετάν-Αντώνης και γενικά αποτελεί το απόλυτο Live Your Myth In Greece, που δεν είναι κακό να το ζούμε και οι ίδιοι οι Έλληνες μια στο τόσο.

Η La Luna
Μιας και την ανέφερα πιο πάνω, είναι η υπαίθρια καλτ ντίσκο με τις παράλογα ακριβές τιμές και τα εξωφρενικά «μπομπέ» ποτά, που ανοίγει όταν τα μπαρ μπλέκουν με το ωράριο (μετά τις 3 δηλαδή) και που συνήθως κλείνει μισή ώρα μετά, γιατί φτάνει η αστυνομία με καταγγελία για ηχορρύπανση. Έχει μια ψευδοροφή που φιλοξενεί ντισκομπάλες και ο DJ μιξάρει κολεγιάλα και όλη την υπόλοιπη παρακμή. Αλλά όλα αυτά τα τελειωμένα της χαρακτηριστικά, συν το γεγονός ότι όλο το νησί μεταφέρεται (και ξημερώνει, αν δεν την κλείσουν) εκεί, με λερωμένες πατούσες από τον χωματόδρομο που την ενώνει με τη χώρα, και μαζί κουβαλάει και όλη την επήρεια από τα ποτά που έχει ήδη πιει στην πλατεία, την καθιστούν το σκηνικό για τις πιο υπέροχες εμπειρίες που θα ζήσεις στο νησί (και που δεν θα θυμάσαι στην επόμενη μέρα).

Η πλατεία
Το ένα μπαρ δίπλα στο άλλο, ένα για κάθε γούστο (βλέπε παραπάνω για τις διαφορετικές φυλές του νησιού), και όλος ο κόσμος έξω, στην πλατεία, να συνθέτει την πιο ετερόκλητη και φιλική -αλλά κάθε χρόνο θα πέσει και κάποιο γερό μπουνίδι, είναι η αλήθεια- παρέα. Το ποιο μπαρ φτιάχνει τα καλύτερα ποτά ποικίλλει σεζόν με τη σεζόν (ο «Τζίτζικας», που όμως δεν βρίσκεται πάνω στην πλατεία, είναι η πιο σταθερή αξία). Επίσης ποικίλλει από νύχτα σε νύχτα το ποιο θα μείνει ανοιχτό ως το ξημέρωμα. Όταν φτάνουμε στο κλείσιμο που επιβάλει το ωράριο, οι ιδιοκτήτες εκ περιτροπής παίρνουν ο καθένας το ρίσκο του, ένας για κάθε βράδυ. Όποιος δεν αρχίσει τον ποδαρόδρομο για τη La Luna, μεταφέρεται απλά στο μπαρ που μένει ανοικτό.

Το Still Waters
Εστιατόριο – παραλία. Πρέπει να οπλιστείς με υπομονή απέναντι στο σέρβις του Άγγλου (ινδικής καταγωγής) ιδιοκτήτη και της παρέας του (οικογένειάς του, μάλλον) και μερικές φορές και με συγκατάβαση γιατί μπορεί να θελήσει να σου πει όλον του τον καημό. Αλλά το φαγητό (ταϋλανδέζικα πιάτα κυρίως) είναι εξαιρετικό και, κυρίως, ο κολπίσκος που βρίσκεται μπροστά, με τα πάντα ήρεμα νερά, είναι μια μαγεία, ειδικά εκεί κοντά στη δύση του ηλίου.

Τα κρυμμένα ταβερνάκια στα ισόγεια ξενοδοχείων
Το φαγητό στην Αντίπαρο είναι, γενικά, καλό. Αλλά πιο καλό είναι στο Pavlo’s Place και σε όλα εκείνα τα μικρά ταβερνάκια που λειτουργούν κάτω από ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα και φτιάχνουν σπιτικά πιάτα.

Η «Χαρούλα» στη Μάρπησσα της Πάρου
Το πιο θεϊκό στοιχείο, βέβαια, της Αντιπάρου είναι ότι βρίσκεται τόσο κοντά στην Πάρο. Άρα έχεις τα πάντα. Κι αν μια μέρα ποθήσεις τους καλύτερους κεφτέδες του κόσμου, περνάς απέναντι με το αυτοκίνητο και πας ως τη Μάρπησσα, στο ταβερνάκι της Χαρούλας…

H κοτόπιτα
Αλλά πολλές φορές το καλοκαίρι, με την πολλή ζέστη, δεν αντέχω να τρώω κάτι παραπάνω από ένα σνακ. Κανένα πρόβλημα. Το τυροπιτάδικο ακριβώς στην είσοδο του πεζοδρόμου, στο αριστερό σου χέρι, έχει μαγευτικές σφολιάτες. Κορυφαία του δημιουργία η περίφημη κοτόπιτα ολικής που γίνεται ανάρπαστη με το που βγει από το φούρνο. Λατρεμένο meeting point όσων δεν έχουν λιποθυμήσει από το αλκοόλ μετά τη La Luna.

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Mod (about) Bradley Wiggins

Η πρώτη υποψία έρχεται από τη φαβορίτα του. Ο Bradley Wiggins έχει μια παράξενη φάτσα για αθλητή. Αλλά όχι και για μπάρμαν στο Λίβερπουλ. Στην ποδηλασία δρόμου, βέβαια, έτσι κι αλλιώς οι καλύτεροι δεν είναι οι πιο μυώδεις ή πιο μεγαλόσωμοι. Πρέπει να είσαι λεπτός, με μακριούς μυς και όσο πιο ελαφρύς γίνεται, για να καταφέρνεις τα βγάζεις πέρα στα απόκρημνα βουνά και στις κοπιαστικές ατομικές χρονομετρήσεις. Αλλά και πάλι, ο άνθρωπος που έγινε ο πρώτος Βρετανός στην ιστορία που κέρδισε το Γύρο της Γαλλίας και που, μία εβδομάδα αργότερα, πήγε και κατέκτησε και χρυσό μετάλλιο στο Λονδίνο, δίνοντας μία ακόμη αφορμή στους συμπατριώτες του για να τον αποθεώσουν, έχει ένα στυλ που δύσκολα θυμίζει ποδηλάτη.

Ένα μπάσο περασμένο στον ώμο του θα τού ταίραζε περισσότερο απ’ ότι το αεροδυναμικό κράνος που φοράει στις ατομικές χρονομετρήσεις. Ένα μπλουζάκι Sex Pistols και μια μπίρα στο χέρι μοιάζουν να έχουν περισσότερη λογική επάνω του απ’ ότι η κίτρινη φανέλα του πρωταθλητή ποδηλασίας και το παγουράκι με το ισοτονικό ποτό. Ακόμη κι αν ξέρεις ότι ο Wiggins δεν πίνει ούτε σταγόνα αλκοόλ και ότι περνάει την περισσότερη ώρα της μέρας του πάνω σε ένα ποδήλατο και πάλι αισθάνεσαι ότι κάπου πρέπει να μπλέκεται η ροκ στη ζωή του. Έτσι είναι. Ο 32χρονος Bradley Wiggins όχι μόνο είναι ροκάς (παλιοροκάς –modάς μάλιστα), αλλά και θεωρεί αναπόσπαστο κομμάτι της προπόνησής του –και το όχι και τόσο κρυφό μυστικό του- την μουσική που ακούει.

Ακολουθεί η playlist που έφτιαξε πρόσφατα για χάρη του ΝΜΕ και το σχόλιό του για κάθε τραγούδι:

Paul Weller - "Whirlpool’s End"
«Το αγαπώ, αλλά δεν ξέρω γιατί. Μου αρέσουν οι διαφορετικές κινήσεις μέσα του, αλλά δεν ξέρω τι άλλο. Δεν είναι οι στίχοι αναγκαστικά. Δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο νόημα για μένα».

The Who - "Heatwave"
«Προς το τέλος της δεκαετίας του ’60, όταν έπαιζαν στο Marquee, έκαναν διασκευή του Heatwave των Martha and the Vandellas, και αυτό είναι από τα αγαπημένα μου κομμάτια των Who. Και οι Jam το διασκεύαζαν, αλλά προτιμώ την εκδοχή των Who».

Nolan Porter - "Keep On Keeping On"
«Ένα φοβερό northern soul κομμάτι. Οι Joy Division στην αρχή της καριέρας τους το διασκεύαζαν συχνά. Είναι σκοτεινό και, πλάκα-πλάκα, αρκετά τρομακτικό».

The Smiths - "Headmaster’s Ritual"
«Κάθε κομμάτι της λίστας μού θυμίζει ένα συγκεκριμένο χρονικό σημείο στη ζωή μου. Αυτό το τραγούδι μου θυμίζει όταν πήγαινα στο δημοτικό και άκουγα Smiths και Weller».

The Jam - "In The City"
«Το ακούω πάρα πολύ συχνά!»

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Jessica & Mary Chain

Οι Jesus and Mary Chain έχουν, φαίνεται, μια αγάπη για τις γοητευτικές celebrities. Όχι για όλες, βέβαια. Μόνο για εκείνες που ταιριάζουν στο δικό τους alternative και λίγο μυστηριώδες προφίλ. Στο Coachella του 2007 είχαν ανεβάσει στην σκηνή την Scarlett Johansson –ήταν η εποχή που η χυμώδης ξανθιά (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) προσπαθούσε να κάνει την δική της καριέρα στο τραγούδι. Είπαν μαζί το “Just Like Honey” και η εικόνα της Scarlett με το μικρόφωνο κάτω από τον καυτό καλιφορνέζικο ήλιο (όχι και τόσο καυτό –εκείνη την ώρα έδυε…) είχε υπάρξει, όπως θα θυμάστε, η καλύτερη διαφήμιση για το φεστιβάλ εκείνη τη χρονιά.

Την περασμένη εβδομάδα, στη Νέα Υόρκη, επανέλαβαν το τόλμημα με την Jessica Pare, την γοητευτικότατη κυρία Draper από το "Mad Men". Μας είχε ενθουσιάσει όλους με το “Zou Bisou Bizou” που τραγούδησε στο πρώτο επεισόδιο του 5ου κύκλου, οπότε η επιλογή μοιάζει σοφή. Είπαν μαζί το “Just Like Honey”, αλλά πρόσθεσαν στην celebritoλίστα τους και τo “Sometimes Always”, όπου η πανέμορφη Καναδή κλήθηκε –με το σύνηθες look της μίνι φούστας που λατρεύει να φορά και στη δημοφιλή σειρά– να παίξει τον ρόλο της Hope Sandoval των Mazzy Star που τραγουδάει στην original εκδοχή του κομματιού.

Δεν έχω κριτική για το αν η Jessica Pare τα πήγε καλά. Ποτέ δεν κατάλαβα τους Jesus and Mary Chain και καμία απόλαυση δεν άντλησα τη μία και μοναδική φορά που τους έχω δει live (τότε στο Ρόδον). Αυτός ο αργόσυρτος θόρυβος δεν είναι του γούστου μου και η αγάπη μου για την Jessica και την Scarlett σβήνει κάτω από τις μεθυσμένες κιθάρες και τα παραμορφωμένα μπάσα τους. Οπότε θα πρέπει να δεις ο ίδιος τα δύο βίντεο για να αποκτήσεις γνώμη.



Jesus & Mary Chain (feat. Jessica Pare - Just Like Honey

Jesus & Mary Chain (feat. Jessica Pare - Sometimes Always
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

Οι 5 Βρετανοί αθλητές που ξεσήκωσαν τους διοργανωτές στο Λονδίνο

Σε κάθε Ολυμπιάδα υπάρχουν κάποιοι αθλητές που γίνονται θρύλοι. Ειδικά αν προέρχονται από την διοργανώτρια χώρα, το όνομά τους συνδέεται για πάντα με την διοργάνωση. Στο Λονδίνο 2012, μέχρι στιγμής, 5 είναι οι Βρετανοί που λατρεύονται σαν μικροί θεοί από τους συμπατριώτες τους.

Andy Murray - Χρυσό Μετάλλιο στο Τένις

Όποιος παρακολούθησε πριν από ένα μήνα τον τελικό των ανδρών στο Wimbledon μέχρι το τέλος, θα είδε τον Άντι Μάρεϊ να μην μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του κατά την απονομή των επάθλων. Είχε χάσει με 3-1 σετ από τον κορυφαίο τενίστα όλων των εποχών, τον Ελβετό Ρότζερ Φέντερερ, αλλά και μόνο η συμμετοχή του στον τελικό ενός τουρνουά Γκραν Σλαμ, και μάλιστα του λονδρέζικου, ήταν μια τεράστια επιτυχία γι’ αυτόν. Όταν ο Φέντερερ πήρε το μικρόφωνο, είπε στον «μικρό» να μην ανησυχεί και ότι πολύ σύντομα θα έλθουν και γι’ αυτόν οι τίτλοι.

Ούτε ο ίδιος ο Φέντερερ δεν θα περίμενε, όμως, ότι ο τίτλος θα ερχόταν τόσο συντόμα και θα ήταν τόσο μεγάλος. Και ότι το χρυσό μετάλλιο που θα κέρδιζει ο Μάρεϊ, μέσα στην πατρίδα του, θα ήταν στο ίδιο γήπεδο και με τον ίδιο αντίπαλο. Στον τελικό της Κυριακής, ήταν ο Ρότζερ Φέντερερ που έφευγε ηττημένος και μάλιστα με 3-0 σετ, από τον Βρετανό που έμοιαζε ξαφνικά να έχει ωριμάσει δέκα χρόνια μέσα στον ένα μόλις μήνα που μεσολάβησε από την τελευταία τους αναμέτρηση. Ήταν το πρώτο χρυσό μετάλλιο που κέρδισε η Μεγάλη Βρετανία στο τένις, χαρίζοντας τεράστια χαρά σε όλη την διοργανώτρια χώρα. Η αξία του ηττημένου –του Νο. 1 σήμερα στην παγκόσμια κατάταξη, Φέντερερ- δίνει στην νίκη του Μάρεϊ ακόμη μεγαλύτερη σημασία.

Bradley Wiggins – Χρυσό Μετάλλιο στην Ατομική Χρονομέτρηση στην Ποδηλασία Δρόμου

Η αλήθεια είναι ότι η Ποδηλασία Δρόμου στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν έχει την λάμψη της Ποδηλασίας Πίστας. Κι αυτό γιατί οι κορυφαίοι αθλητές της φτάνουν εκεί (αν αποφασίσουν να συμμετάσχουν) συνήθως κουρασμένοι από το πολύ «γεμάτο» ετήσιο πρόγραμμά τους από αγώνες. Το γεγονός ότι στην ποδηλασία δρόμου υπάρχουν διαφορετικές ειδικότητες (π.χ. ορειβάτες, σπρίντερ, ικανοί στους λόφους κ.λπ) και ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες σπάνια η διαδρομή είναι δύσκολη, άρα ευνοεί μόνο τους σπρίντερ, στερεί και σε πολλά από τα μεγάλα ονόματα την δυνατότητα να κερδίσουν το χρυσό –έτσι οι περισσότεροι απλά αδιαφορούν.

Για τον Μπράντλεϊ Γουίγκινς, όμως, φέτος αυτό δεν θα μπορούσε να ισχύσει. Κατ’ αρχάς γιατί οι αγώνες γίνονται στην πατρίδα του. Κατά δεύτερον γιατί στην Ατομική Χρονομέτρηση στον δρόμο είναι απλά ο κορυφαίος στον κόσμο. Επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό αυτό, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο, αλλά ο λόγος για τον οποίον οι Βρετανοί έχουν πάθει την πλάκα τους μαζί του είναι ότι μόλις ένα δεκαήμερο πιο πριν τερμάτιζε νικητής στο Γύρο Γαλλίας, τον πιο σημαντικό αγώνα ποδηλασίας στον κόσμο. Και ήταν, μάλιστα, ο πρώτος συμπατριώτης τους που το κατάφερνε. Στο Λονδίνο ήλθε απλά η επιβεβαίωση του μεγαλείου του…

Mo Farah – Χρυσό Μετάλλιο στα 10.000 μ. στο Στίβο

Ποιος είπε ότι στο δεκάρι κερδίζουν μόνο οι Αιθίοπες; Η συγκλονιστική κούρσα που έκανε ο Βρετανός (γεννημένος στη Σομαλία) Μο Φάρα το βράδυ του Σαββάτου στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου θα μείνει στην ιστορία. Υπομονετικός, έμεινε μακριά από τις συνεχείς εναλλαγές ρυθμού που επέβαλαν στον αγώνα τα μεγάλα φαβορί από τις αφρικανικές χώρες (Αιθιοπία, Κένυα και Ερυθραία, κυρίως) και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να εξαπολύσει το φοβερό του σπριντ, για το οποίο είναι γνωστός παγκοσμίως.

Βέβαια, ούτε ένας Βρετανός δεν θα περίμενε ότι ο Φάρα, πρωταθλητής Ευρώπης, θα είχε αυτήν την ευκαιρία, κόντρα στους απίστευτους Αφρικανούς. Όμως αυτοί, στην προσπάθειά τους να εξουδετερώσουν ο ένας τον άλλον, τελικά οδήγησαν την κούρσα σε ένα σχετικά αργό ρυθμό, κάτι που ήταν βούτυρο στο ψωμί του 29χρονου από το Μογκαντίσου, που μετανάστευσε στα 8 του στο Λονδίνο. Ο Φάρα, μικρότερος, ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο στη Άρσεναλ, αλλά οι γυμναστές του στο σχολείο τον έπεισαν ότι έπρεπε να ασχοληθεί με τον στίβο.

Ο Μο Φάρα είναι παντρεμένος με Βρετανίδα, έχει μια κόρη και η γυναίκα του περιμένει αυτόν τον καιρό δίδυμα. Η πιο συγκινητική στιγμή του Σαββάτου ήταν όταν η μικρή του κόρη ξέφυγε από την ασφάλεια του σταδίου που πανηγύριζε σύσσωμο, για να μπει στον στίβο και να τρέξει στην αγκαλιά του μπαμπά της. Στη συνέχεια, η ασφάλεια επέτρεψε την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο και στη σύζυγό του, κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Jessica Ennis – Χρυσό Μετάλλιο στο Έπταθλο

Η 26χρονη από το Σέφιλντ έκανε ατομικό ρεκόρ τα τρία από τα επτά αγωνίσματα του Επτάθλου στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, δίνοντάς τα όλα για το Χρυσό Μετάλλιο. Η επίδοσή της, μάλιστα, στα 100 μ. εμπόδια είναι η καλύτερη που έχει σημειώσει ποτέ επταθλήτρια! Ήταν το μεγάλο φαβορί για το Χρυσό Μετάλλιο στο πιο δύσκολο από τα αγωνίσματα των Γυναικών στο Στίβο και το επιβεβαίωσε, κάνοντας στο στάδιο να ξετρελαθεί με τις επιδόσεις της. Η Ένις διατηρεί μια στήλη στην εφημερίδα Times ενώ μετέχει και σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Είναι, αυτήν τη στιγμή, η κορυφαία Βρετανίδα αθλήτρια.

Chris Hoy – Χρυσό Μετάλλιο στο Ομαδικό Σπριντ στην Ποδηλασία Πίστας

Ο Κρις Χόι ήταν ο σημαιοφόρος της Μεγάλης Βρετανίας στην Τελετή Έναρξης. Η τιμή που έκανε στον 36χρονο ποδηλάτη η βρετανική ολυμπιακή επιτροπή δεν ήταν τυχαία. Τα 4 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια που είχε κατακτήσει σε Αθήνα και Πεκίνο τον έκαναν τον πιο επιτυχημένο αθλητή της ομάδας. Ήδη ο Χόι είχε τιμηθεί και με τον τίτλο του «Σερ». Δεν επαναπαύθηκε, όμως, στις δάφνες του. Και στο πρώτο κιόλας αγώνισμα που κατέβηκε στο Λονδίνο, κέρδισε ένα ακόμη χρυσό μετάλλιο μπροστά στα μάτια των ενθουσιασμένων συμπατριωτών του και ισοφάρισε το ρεκόρ του πιο επιτυχημένου Βρετανού αθλητή όλων των εποχών, του κωπηλάτη Στιβ Ρεντγκρέιβ με τα πέντε χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. Στη νίκη της Μεγάλης Βρετανίας, μάλιστα, στο Ομαδικό Σπριντ, ο Χόι συνέβαλε στο να σπάει η ομάδα του και το Παγκόσμιο Ρεκόρ.

(Γράφτηκε για το News Bomb)

Ορθοδοξία, Πούτιν, Pussy Riot...

Τρία από τα μέλη των Pussy Riot οδηγήθηκαν με χειροπέδες πριν μια εβδομάδα στην ίδια αίθουσα δικαστηρίου που πριν δύο χρόνια είχε δικαστεί ο ολιγάρχης Χοντορκόφσκι. To έγκλημά τους ήταν ότι «μαγάρισαν» τον καθεδρικό ναό του Σωτήρος στη Μόσχα τον περασμένο Φεβρουάριο. Ανέβηκαν στην Αγία Τράπεζα, με τις πολύχρωμες μάσκες που φορούν όπου εμφανίζονται, και τραγούδησαν το επιεικώς αστείο κομμάτι τους – επίκληση την Θεοτόκο «να διώξει μακριά τον Πούτιν».

Όποιος έχει ακούσει το κομμάτι και έχει δει κάποιο βίντεο από τις περφορμάνς που δίνουν οι Pussy Riot (το συγκρότημα αποτελείται από νεαρές φεμινίστριες), οι οποίες δεν παίζουν σχεδόν ποτέ σε κάποια σκηνή, αλλά στα πιο αναπάντεχα σημεία, σε guerilla shows, ίσως και να είχαν για πρώτη αντίδραση αυτήν: «Καλά κάνανε και τις πιάσανε». 

Όμως εδώ το ζήτημα που διχάζει ολόκληρη τη Ρωσία από τον Φεβρουάριο δεν είναι μόνο αισθητικής. Ή μάλλον, δεν είναι καθόλου αισθητικής. Εξάλλου, η εμφάνιση και η μουσική των Pussy Riot ίσως και να αρέσει σε κάποιους. Ακόμη, όμως, και σε αυτούς που δεν αρέσει, αν έχουν τη παραμικρή σχέση με την τέχνη, δεν τους ξενίζει. Το συγκρότημα είναι προβοκατόρικο, και αυτό είναι ένα εγγενές χαρακτηριστικό της πανκ. Το πρόβλημα των Ρώσων βρίσκεται αλλού.

Είναι ανεκτικοί; Και σε ποια ζητήματα; Η επίμαχη εμφάνιση των Pussy Riot προκαλεί σε δύο επίπεδα. Από τη μία έγινε μέσα σε μια εκκλησία και μάλιστα πάνω στην Αγία Τράπεζα. Σ’ ένα σημείο ταμπού για τις γυναίκες της Ορθοδοξίας (στην απορία μου, βέβαια, όταν ήμουν μικρός «και ποιος καθαρίζει την εκκλησία;», η μαμά που πάντα μου απαντούσε ότι «οι καθαρίστριες της εκκλησίας είναι άγιες γυναίκες και δεν πειράζει»). Από την άλλη, χρησιμοποίησε μια προσευχή, μια επίκληση στη Θεοτόκο, για σκοπούς άλλους από αυτούς που αγιάζει η εκκλησία. Και το πολιτικό πρόσωπο κατά του οποίου έστρεψε την προσευχή ήταν ο ίδιος ο Πρόεδρος Πούτιν. Αυτός που ήδη κοντράρει τους σοβιετικούς ηγέτες του Ψυχρού Πολέμου σε μακροημέρευση στην κεφαλή του κράτους.

Οι Pussy Riot –επαναλαμβάνω: ασχέτως της άθλιας αισθητικής τους– έκαναν τέχνη μια απορία και μια πίκρα που έχουν οι μισοί Ρώσοι: Ο Κύριλλος, ο Πατριάρχης Μόσχας στηρίζει την ολιγαρχία (ή όπως αλλιώς θέλετε να την πείτε) Πούτιν. Ένα μήνυμα κατά του Προέδρου μέσα από το τσιφλίκι του Πατριάρχη θα ήταν πολύ δυνατό. Και ήταν όντως. Όμως η υπόλοιπη μισή Ρωσία λατρεύει και τον Κύριλλο και τον Πούτιν και την Θεοτόκο. Και οι τρεις από τις έξι Pussy Riot κινδυνεύουν τώρα να ζήσουν μια επταετία από τα νιάτα τους στη φυλακή. Είτε χάσουν, είτε κερδίσουν στο δικαστήριο, το μόνο σίγουρο είναι πως με την πράξη τους ξαναέδωσαν στο ροκ λίγο από τον επαναστατικό χαρακτήρα που είχαμε όλοι ξεχάσει ότι είχε κάποτε. Και μια ανάσα ζωής. Το ροκ δεν πέθανε ακόμη!

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)

10 εντυπωσιακά κτήρια και εγκαταστάσεις τέχνης που φτιάχτηκαν στο Λονδίνο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες

Jurassic Stones
Επί τέσσερα χρόνια, καλλιτέχνες από όλη την Μεγάλη Βρετανία έκαναν… απόβαση στο Λονδίνο, παραδίδοντας εντυπωσιακά έργα που στολίζουν τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις αλλά και κομβικά σημεία της πόλης. Στο Ολυμπιακό Πάρκο μόνο στήθηκαν 26 έργα! Τα Jurassic Stones βρίσκονται στο Γουέιμάουθ, στον δρόμο από το Λονδίνο προς την περιοχή όπου γίνονται οι αγώνες της ιστιοπλοΐας. Είναι ένα σύμπλεγμα 16 βράχων που σηκώνονται στον αέρα από ισάριθμους ατσάλινους πυλώνες, πάνω από μια λιμνούλα. Το βασικό χαρακτηριστικό των βράχων αυτών είναι ότι σχηματίστηκαν πριν 160 εκατ. χρόνια. Ο καθένας τους έχει βάρος από 2 ως 9 τόνους και ανακαλύφθηκαν όταν άνοιξε ο δρόμος προς τις εγκαταστάσεις της ιστιοπλοΐας.

Χρωματιστές στήλες
Βρίσκονται στο Ανατολικό Λονδίνο και μοιάζουν με κραγιόνια που ξεπηδούν από τον ποταμό. Εμείς έχουμε τους Στύλους του Ολυμπίου Διός, οι Λονδρέζοι έχουν τις πολύχρωμες στήλες τους!

Tα δέντρα της ιστορίας
Πρόκειται απλά για δέντρα, στα οποία όμως έχουν εγκατασταθεί μεταλλικές στεφάνες διαμέτρου 6 μέτρων. Βρίσκονται στις 3 εισόδους του Ολυμπιακού Πάρκου. Όταν ολοκληρωθούν οι αγώνες, θα εγκατασταθούν άλλα 7, στις νέες εισόδους που θα ανοίξουν.

Run
Έξω από το κλειστό γήπεδο του χάντμπολ, υπάρχουν αυτοί οι 3 μεταλλικοί καθρέπτες στο σχήμα των γραμμάτων που σχηματίζουν την λέξη “run”. Πιο πολύ στον στίβο δεν ταιριάζει αυτό;

Υποστρόβιλος
Είναι η ζωγραφιά του Μάρτιν Ρίτσμαν σε μία από τις υπόγειες διαβάσεις για τους πεζούς που οδηγούν στο Ολυμπιακό Πάρκο.

Η τροχιά της ArcelorMittal
O πύργος που σχεδίασε ο Άνις Καπούρ και ο Σέσιλ Μπάλμοντ είναι το ψηλότερο γλυπτό της Μεγάλης Βρετανίας. Σκοπός του είναι να συναγωνισθεί τον Πύργο του Άιφελ. Όποιοι έχουν εισιτήριο για κάποιο άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων, επιτρέπεται να ανεβούν ως την κορυφή και να θαυμάσουν τη θέα που στις καλές μέρες φτάνει και τα 30 χιλιόμετρα μακριά.

Κολυμβητήριο
Το σχεδίασε η κορυφαία αρχιτέκτονας της εποχής μας, Ζάχα Χαντίντ.

Ποδηλατοδρόμιο
Κατασκευασμένο από ξύλο, είναι το πιο  «πράσινο» κτήριο των αγώνων, που έχουν βάλει για σκοπό να μείνουν στην ιστορία ως οι πιο οικολογικοί που διοργανώθηκαν ποτέ.

Γήπεδο Μπάσκετ
Σαν ένα υπερμέγεθες γλυπτό, από 1000 τόνους ατσαλιού και 20.000 τετραγωνικά μέτρα ανακυκλώσιμου PVC, πρόκειται για το πιο εντυπωσιακό από τα ολυμπιακά στάδια.

Κέντρο Σκοποβολής
Βρίσκεται στο Γούλριτς, στις εγκαταστάσεις του Βασιλικού Πυροβολικού, γιατί μετά τους Αγώνες θα παραχωρηθεί στον στρατό. Και, βέβαια, κάνει πλήρη αντίθεση με τα υπόλοιπα κτήρια γύρω του, που είναι βικτωριανής αρχιτεκτονικής.

(Γράφτηκε για το News Bomb)

Πο Πο. Πάφ το Ποπ!

Φωτογραφία: Μαριλένα Σαλαμάνου

Διαστάσεις μονοπωλίου πήρε κάποια στιγμή σήμερα στην hip γωνιά του  Twitter το κλείσιμο του Pop Bar της Κλειτίου. Το Πο Πο Culture! λόγω της συγγενικής του σχέσης -το όνομα εννοούμε- με το εν λόγω μπαρ δεν θα μπορούσε να μη συμμετάσχει στο πένθος. Θα το πράξει με ένα ποίημα:

Hip, πάμε στο Pop;
Μα δεν ακούω Hip Hop!
Hip άκουσες Hop, μα εγώ σου είπα Pop
Αν και το μπαρ είναι, ξέρεις, hip
Είναι και pop, βεβαίως, και μια σταλιά επίσης.


Hip ήμουν στο Pop
Hype και indie και μεθυσμένος ενίοτε.
Εσύ ήσουν broke. Και είχες άσθμα.
Ποτό έπαιρνες από δίπλα. Μισοτιμής. Και το έπινες έξω.
Μέσα ο pop καπνός, παφ πουφ. Μέσα παφ και 12ευρω το hip ποτό.


Hip, πήγες στο Pop;
Έκλεισε!
Δεν πειράζει, τρύπες υπάρχουν.