Το έξω ξανακαταθέσει: kατά την ταπεινή μου γνώμη, η φετινή σοδειά δεν θα δώσει κάποιο grand cru. Η βροχή ήταν λίγη, το χώμα έμεινε άνυδρο, η καλλιέργεια προβληματική. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες προτίμησαν το συμβολικό και «στρογγυλό» 2010 για να τα δώσουν όλα. Κάποιοι δεν πρόλαβαν, αλλά γέμισαν έτσι και το πρώτο μισό του 2011 με σπουδαίους δίσκους. Από το περσινό φθινόπωρο, όμως, δεν έχει βγει ακόμη το άλμπουμ – σημείο αναφοράς, ούτε το σύνολο της παραγωγής είναι τέτοιο που να μού δίνει την εντύπωση πως θα θυμόμαστε το 2012 για κάτι ιδιαίτερο όταν θα έχουν περάσει μερικά χρόνια.
Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν η δεκάδα πολυαναμενόμενων άλμπουμ που ακολουθεί (και που θα κυκλοφορήσουν μέσα στον Οκτώβριο τα περισσότερα) φέρει τα πάνω κάτω:
Green Day – “¡Uno!”
Green Day – “¡Dos!”
Green Day – “¡Tré!”
Δεν θα κλέψω. Θα μετρήσω τα "Uno", "Dos" και "Tré" (μέσα σε ισπανικά θαυμαστικά, που δεν μπορώ να τρώω μισή ώρα κάθε φορά για να βάζω) ως ένα άλμπουμ και όχι ως τρία, για να μου βγει ευκολότερα η δεκάδα. Το 1994, αυτοί οι post-grunge punkers συνέδεσαν μια καλή το όνομά τους με την εφηβεία μας, χάρη στο εκρηκτικό “Dookie”. Το 1995 κράτησαν την νεανική μας μανία και οργή ζωντανή με το πανέξυπνο “Insomniac” και μετά εξαφανίστηκαν σε μέτριες δουλειές για μια δεκαετία. Το 2004, με το “American Idiot” μας απέδειξαν ότι δέχτηκαν τελικά να μεγαλώσουν κι αυτοί μαζί μας, σ’ ένα πολιτικοποιημένο, επικό new punk μανιφέστο. Και τώρα θέλουν να το πάνε ένα, ή μάλλον τρία βήματα ακόμη πιο πέρα αν και οι φήμες λένε ότι η πολιτική φεύγει και η εφηβική αλητεία επανέρχεται.
Daphni – “Jiaolong”
Ίσως το νέο όνομα του Dan Snaith, που τον έχουμε λατρέψει κυρίως ως Caribou, να παραπέμπει στο Δαφνί. Αυτό με το τρελλάδικο. Γιατί εκεί θα καταλήξουμε όσοι μπούμε στο ακόμη πιο cluby τριπάκι του. Ως Caribou μας έστειλε στις πίστες με ενθουσιασμό, αλλά ως Daphni φαίνεται ότι έχει σκοπό να μας γυρίσει σε πιο core καταστάσεις, τύπου πάρτυ στα Οινόφυτα και το Αλεποχώρι. Αντέχεις;
Bat For Lashes – “The Haunted Man”
Από δύο ενδεικτικά κομμάτια που έχουμε ήδη ακούσει, το “Laura” και το “Marilyn”, είναι σαφές ότι δεν έχουν αλλάξει και πολλά. Και δεν μιλάω μόνο για την αγαπημένη της τιτλοφόρηση με μικρά ονόματα, συνήθως γυναικών. Αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτό το στοιχειωτικό, μυστικιστικό της τραγούδισμα – σήμα κατατεθέν, που όμως αποδίδει μια ευχάριστη, εξυψωτική ποπ. Και πολύ μου αρέσει που δεν αλλάζει τίποτε. Γιατί τα “Fur and Gold” και “Two Suns” ήταν από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας. Και πολλών από εσάς, απ’ ό,τι μαθαίνω.
Neil Young – “Psychedelic Pill”
Πολλοί υποστηρίζουν ότι τον δίσκο της χρονιάς ως τώρα τον έχει βγάλει ο Bob Dylan. Αυτό από μόνο του κάνει το νέο άλμπουμ του Neil Young «πολυαναμενόμενο». Μια μονομαχία δεινοσαύρων σε μια φαινομενικά αδιάφορη χρονιά, ίσως μας ταρακουνήσει λίγο.
Soundgarden – “King Animal”
Από τότε που διαλύθηκε αυτή η συγκλονιστική μπάντα που πριν από κάτι χιλιετίες έβγαλε ένα αριστούργημα σαν το “Badmotorfinger”, η προσωπική καριέρα του Chris Cornell έχει πάει από το κακό στο χειρότερο. Με αποκορύφωμα την διασκευή ενός κομματιού του από τον Χρήστο Δάντη –ή μάλλον, την ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ στην διασκευή ενός κομματιού του από τον Χρήστο Δάντη. Για την ακρίβεια, δεν ήταν διασκευή, ήταν αντιγραφή της ιδέας του Chris να διασκευάσει σε slow version το “Billie Jean” του Michael Jackson. Αλλά επαναλαμβάνω: ο Cornell ασχολήθηκε με τον Δάντη. Εκεί έχει ξεπέσει. Τέλος πάντων, 16 χρόνια μετά την τελευταία της δουλειά, η μπάντα θα επιστρέψει ενωμένη και με υποσχέσεις να ξαναφέρει μια ‘90s αύρα για να προσθέσει μποφόρ στο πρώτο ανάλογο αεράκι που φύσηξαν φέτος οι Smashing Pumpkins. Είθε.
Mumford & Sons – “Babel”
Το προσωπικό μου πολυαναμενόμενο άλμπουμ της χρονιάς. Με πολύ άγχος μήπως τα παλληκάρια δεν με βγάλουν ασπροπρόσωπο για εκείνη την υποστήριξη στην Blogovision του 2010 (και την ιστορική 12η θέση που κατέλαβαν!). Το τι θα παίζουν είναι πάνω κάτω γνωστό, αφού έχουμε ακούσει ουκ ολίγα νέα τους κομμάτια. Και γι’ αυτό κυρίως προβληματίζομαι, γιατί όλα τους είναι αργόσυρτα και γλυκερά και λείπει εκείνο το “Lion Man” στοιχείο που εκτόξευε το ντεμπούτο τους. Για το οποίο δεν γίνεται να μην υπενθυμίσω τη βαθμολογία του Pitchfork: 2.2. Xε.
MGMT – “MGMT” (tbc)
Δεν είναι σαφές αν θα προλάβουν να το έχουν έτοιμο μέσα στο 2012, ούτε αν θα είναι όντως άτιτλο ή, τέλος πάντων, self-titled. Αυτό, όμως που ξέρουμε είναι ότι έχουν τελειώσει οι ψυχεδελικές τους εκδρομές (πιθανότατα έπειτα από μεγάλη γκρίνια της δισκογραφικής τους) και το νέο άλμπουμ δεν θα μοιάζει με το “Congratulations” (που αγαπήσαμε κάποιοι), αλλά με το “Oracular Spectacular” (που αγαπήσαμε όλοι).
Crystal Castles – “Crystal Castles”
Κάθε φορά και καλύτεροι –ή τουλάχιστον έτσι θα θέλουμε να πούμε όταν βγει και το τρίτο self-titled ηλεκτρονικό σφυροκόπημά τους. Ελάχιστες έως μηδενικές πληροφορίες έχουμε για το πού θα κινηθούν φέτος, αλλά είναι μάλλον απίθανο να πάνε κάπου όπου θα περάσουν απαρατήρητοι.
Flying Lotus – “Until The Quiet Comes”
Κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένα άλμπουμ που θα απαξιωθεί από την hipster ομήγυρη που τον αποθέωνε μέχρι σήμερα, αφού ο Flying Lotus φαίνεται ότι εγκαταλείπει το σκοτεινό μονοπάτι του dubstep για πιο R'n’B λεωφόρους. Από την άλλη, με τον Frank Ocean να έχει κάνει τέτοιο σουξέ φέτος, δεν είναι απίθανο οι δυο τους να ξεκινήσουν μια νέα τάση για τον indie κόσμο και το νέο dubstep να είναι αυτό που θα ακούσουμε στο “Until The Quiet Comes”.
Ty Segall – “Twins”
Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος γιατί τον έχωσα στην δεκάδα μου. Ίσως γιατί δεν μπορούσα να βρω κάτι στο μέγεθος των εννιά προηγούμενων (εκτός αν κατέφευγα σε ευκολάκια τύπου Motorhead, Cher ή Guns 'n' Roses, διακινδυνεύοντας την σοβαρότητα όχι μόνο του παρόντος post, αλλά όλου του site). Ο άλλος λόγος είναι ότι ήδη το τελευταίο δωδεκάμηνο έχει βγάλει άλλα δύο άλμπουμ. Lo-fi, garage rock και όσο πιο εναλλακτικός (το λέμε ακόμη αυτό;) πάει, λογικά θα είναι από τα πουλέν της φετινής Blogovision, όταν ολοκληρώσει την τριλογία του, αλλά δεν πρόκειται να πάει πολύ ψηλά γιατί οι ψήφοι του θα διασπαστούν δια τρία.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου