Στην αγαπημένη μου κλίμακα του πέντε υπάρχει μια κατηγορία άλμπουμ, που φουσκώνουν τη μέση της σαν παγκάλειος κοιλιά και όπου συνυπάρχουν συμπαθή «σιγουράκια» από μεγάλα ονόματα, ευχάριστα new entries που τους λείπει η καλή μαγιά για να τα γιγαντώσει σε «έκπληξη της χρονιάς» και τίμια sequels από μπάντες που πριν δυο-τρία χρόνια μονοπωλούσαν τα posts και τις playlists μας.
Είναι τα λεγόμενα «τριάροτριαμισάρια». Αυτά που παίρνουν αρκετή βαθμολογία για να μην τα πεις αποτυχημένα, αλλά όχι τόση για να ασχολείσαι μαζί τους με τη συχνότητα που τα κουτσομπολοπεριοδικά κάνουν εξώφυλλο τη Μενεγάκη με μαγιώ να μπαίνει στη θάλασσα της Άχλας.
Σε μια μέτρια μουσικώς χρονιά σαν τη φετινή (κατά την ταπεινή μου γνώμη) κάποια από αυτά θα ξεγλιστρήσουν από το καθεστώς του «αξιοπρεπούς» και θα ανεβούν στην επόμενη ομάδα: «Αυτά που ξεχώρισαν». Σε μια άλλη χρονιά –ας πούμε στην περσινή ή την προπέρσινη- δεν θα ασχολιόμασταν καν μαζί τους. Καθώς όμως μπαίνουμε στην τελική ευθεία του 2012 με ουκ ολίγες μεγάλες προσδοκίες να βγαίνουν στα δισκάδικα και στα online stores τις επόμενες ημέρες, ας κάνουμε μια λίστα από 10 αξιοπρόσεκτα «τριαμισάρια» που κινδυνεύουν να χάσουν την προσοχή μας, αν τελικά η φθινοπωρινή συγκομιδή γράψει «τεσσάρια» και πάνω. (Bonus: Στο τέλος του κειμένου, μια ακόμη λίστα –μετά από αυτήν εδώ- με τις απογοητεύσεις...)
Angus Stone – "Broken Brights"Κατ’ αρχάς, τα μαθηματικά: Angus > Julia Stone. Τα δύο αδέλφια που αρίστευσαν στην κατηγοριά «μελό» του δύσκολου από πλευράς συναγωνισμού 2010, συνέχισαν με σόλο προσπάθειες και η φετινή σεζόν τους έφερε σε καθεστώς σύγκρισης. Το άλμπουμ της Julia βγήκε το Μάιο (και δεν ακούγεται), εκείνο του Angus τον Ιούλιο. Kαι είναι μεν μια ξεπατικωσούρα από Bob Dylan, Neil Young και Fleetwood Mac, αλλά τουλάχιστον ο Αυστραλός καταφέρνει να δέσει τις επιρροές του μεταξύ τους αρμονικά και να παρουσιάσει ένα άλμπουμ που καθόλου δεν σε κάνει να βαρεθείς στα 61 λεπτά που διαρκεί.
Dead Can Dance – "Anastasis"Εντάξει, δεν πρόκειται και για ανάσταση, αλλά –ώρα να το παραδεχτούμε όλοι- αυτήν την επιστροφή του λατρεμένου ντουέτου την φοβόμασταν κάπως. Ε λοιπόν, όλα πήγαν καλά. Δεν είναι “Aion” και δεν είναι “The Serpent’s Egg”, αλλά είναι απολύτως Dead Can Dance. Τόσο πολύ που πιθανόν δεν έχουν καμμία ελπίδα να προσεγγίσουν νέους fans. Το “Anastasis”, από τον ίδιο του τον τίτλο, μέχρι κάθε του στοιχείο (τεράστια σε έκταση τραγούδια, φωνητική αντιπαράθεση του Perry με την Gerrard, μπόλικες αναφορές σε λαϊκές μουσικές –εδώ την τιμητική του έχει το ζεϊμπέκικο), φαίνεται ότι είναι φτιαγμένο ως δώρο στους πιστούς φίλους του ντουέτου. Αυτούς που θα σπεύσουμε να τους δούμε και από κοντά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στις 21 και 23 Σεπτεμβρίου αντίστοιχα.
Liars – "WIXIW"Φαντάζομαι ότι είναι ένα από τα άλμπουμ που θα πρωταγωνιστήσουν στην φετινή Blogovision. Eίναι όσο πειραματικό χρειάζεται για να σε κάνει ψαγμένο και μόνο που θα το βάλεις στην λίστα σου, και τόσο βατό ώστε να μην σε κάνει «δήθεν» η θέση που θα του δώσεις στην εικοσάδα. Για τους φανατικούς τους φίλους είναι σχεδόν mainstream. Για εμάς τους υπόλοιπους είναι το «ε, από τους Animal Collective, χίλιες φορές οι Liars!».
Lower Dens – "Nootropics"Ίσως η αποκάλυψη της χρονιάς (αν και θα ήθελα να δώσω τον συγκεκριμένο τίτλο σε κάτι πολύ πιο «αποκαλυπτικό»). Ψυχεδελικοί και folky, γκαζιάρηδες αλλά προσγειωμένοι, είναι το αντίστοιχο των Beach House σε speed ή του Devendra Banhart το πρωί που ξυπνάει από το κρεβάτι του. Κοινώς, ακούγονται καλύτερα παρέα με ουσίες.
mewithoutYou – "Ten Stories"Για κάτι που κουβαλάει τόσο πανκ μέσα του, το άλμπουμ είναι φοβερά πλούσιο και σύνθετο. Άγριο, ωμό αλλά και με έναν παράξενο λυρισμό. Μού θυμίζει κάπως το περσινό έπος των O’Death. Αλλά κάτι του λείπει. Ίσως κάτι που θα το έκανε πιο μοντέρνο, πιο 2012.
Rufus Wainwright – "Out of the Game"Πάνω από μια δεκαετία έχει περάσει από τότε που ο Rufus έκανε την εμφάνισή του και ήταν τόσο σπουδαίος και φοβερός που μαζί του άρχισε να αλλάζει όλη η chamber pop. Τα τεχνάσματά του όμως σώθηκαν γρήγορα, τα κόλπα του είναι ευχάριστα, αλλά «παλιά», και το πρόσωπό του δείχνει ήδη γερασμένο. Θα συνεχίζει να φτιάχνει αξιοπρεπή άλμπουμ σαν κι αυτό εδώ για καιρό ακόμη. Αλλά μόνο αυτό: Αξιοπρεπή. Δεν νομίζω ότι θα ξαναβγάλει ποτέ ένα “Poses”.
Scissor Sisters – "Magic Hour"Πολλά μπορείς να τους προσάψεις, όχι όμως ότι δεν πιστεύουν και δεν αφοσιώνονται σε αυτό που κάνουν. Το ξέφερνο electrodance τους είναι ό,τι πιο κοντινό υπάρχει σήμερα στις χρυσές εποχές της disco. Και μπορεί, 8 χρόνια μετά το επικό ντεμπούτο τους, να ακούγονται κάπως ξεπερασμένοι, ωστόσο παραμένουν πάντα μια σίγουρη επιλογή για να στάξει λίγο παραπάνω ιδρώτας στο dance floor του πάρτυ σου.
The Brian Jonestown Massacre – "Aufheben"Εδώ και πολλά χρόνια είναι συνεπείς στο lo-fi, ψυχοτροπικό τους ηχοτάξιδο. Πολυγραφότατοι και χωρίς πολλές πολλές εκπλήξεις, σε στέλνουν πάντα εκεί που θα επιλέξεις να πας, αναλόγως της χημικής ουσίας με την οποία θα τους συνοδεύσεις. Κι εκεί έγκειται και το πιο μεγάλο μου παράπονο: Ότι δεν γράφουν μουσική για sober ανθρώπους.
The Mars Volta – "Noctourniquet"Δεν θέλω να πω μεγάλα λόγια, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχουν βγάλει μετά το “De-Loused in the Comatorium” (που ήταν ένα από τα κορυφαία άλμπουμ των zeros). Και, μετά από μια σύντομη έρευνα (δηλαδή μετά από μια σύγκριση όλων των σκορ τους στο Metacritic), βλέπω και ότι σύσσωμη η μουσικοκριτική αυτού του κόσμου συμφωνεί (με την εξαίρεση του “Francis the Mute” που το βάζουν στην 2η θέση, δίνοντας σε τούτο εδώ το χάλκινο μετάλλιο). Σε καμμία περίπτωση, βέβαια, οι Mars Volta δεν κάνουν τα θαύματα που είχαν κάνει στο ντεμπούτο τους, πριν 9 χρόνια. Όμως το “Noctourniquet” είναι όσο prog και όσο σύνθετο πρέπει για να σε δυσκολέψει μεν, αλλά και να σε πείσει ότι αξίζει να το κατακτήσεις σιγά σιγά. Είναι από αυτά τα άλμπουμ που γίνονται καλύτερα με την κάθε νέα ακρόαση.
The Tallest Man On Earth – "There’s No Leaving Now"Κι εδώ μπόλικος Bod Dylan, αλλά ο Kristian Matsson φαίνεται πως έχει καλύτερο πλάνο από του Angus Stone. Αιθέριο και ψυχεδελικό πού και πού, είναι το indie folk που λατρεύω και που θα έπρεπε να ακούγεται λίγο περισσότερο σε τούτον τον μουντό κόσμο. Δεν είναι πάντως κάποιο αριστούργημα, κυρίως γιατί περιέχει και δυο-τρία αδιάφορα κομμάτια, που αν τα βγάλεις εκτός, θα δεις ότι το «ωφέλιμο» κομμάτι του δίσκου δεν διαρκεί ούτε μισή ώρα.
Και οι απογοητεύσεις. Κάποια από τα παρακάτω άλμπουμ είναι η αλήθεια ότι γράφουν τριάρι στην κλίμακά μου. Αλλά όταν προέρχονται από αγαπημένες μου μπάντες, ο,τιδήποτε κάτω από το τέσσερα είναι αποτυχία. Ακούτε Gaslight Anthem και Richard Hawley;
Julia Stone – "By the Horns": Πιο γλύκα, πεθαίνεις από ζάχαρο. / Aimee Mann – "Charmer": Ό,τι πιο βαρετό και ξεχασμένο στις αρχές των 00s βγήκε φέτος. / Conor Oberst and the Mystic Valley Band: Πρέπει κάποτε αυτός ο απίστευτα ταλαντούχος μουσικός να καταλάβει ότι δεν είναι υποχρεωμένος να κυκλοφορεί σε δίσκο ακόμη και τις μελωδίες που βγάζει το πρωί όταν διαβάζει την εφημερίδα του στην τουαλέτα. / Jens Lekman – "I Know What Love Isn’t": Και τώρα θα μάθεις και ποιοι δεν σ’ αγαπούν πια Jens... / Marilyn Manson – "Born Villain": Ο πιο ανούσιος και «ίδιος» δίσκος της καριέρας του. / Richard Hawley – "Standing At The Sky’s Edge": Εμένα μου αρέσει ο άλλος Hawley. Ξέρεις. Ο γλυκερός. / The Gaslight Anthem – "Handwritten": Απ’ αυτούς κι αν περίμενα κάτι καλύτερο! Σαν να τους τέλειωσε ξαφνικά το γκάζι, σκαρώνουν μεν τίμια κομμάτια που ταιριάζουν σε συναυλίες, αλλά χωρίς το σφρίγος των δύο προηγούμενων άλμπουμ τους. / Nada Surf – "The Stars Are Indifferent To Astronomy": Κι εμείς παντελώς αδιάφοροι για τον ξεπεσμό σας. / Soulsavers – "The Light The Dead See": Ο χειρότερος δίσκος της χρονιάς. Κάτω κι από της Πάολας. Μιλάμε για τέτοια αηδία. Τι τεράστια απογοήτευση! Απλά μην ασχοληθείς. Θα κάνεις καλό στον εαυτό σου.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου