Το φαινόμενο Killers και η αδιαμφισβήτητη ψυχαγωγική του αξία

Ας το παραδεχτούμε: είναι εύκολο, είναι απολαυστικό, είναι εκτονωτικό να κράζεις τους Killers. Είναι hip. Εύκολο γιατί σού έχουν δώσει ουκ ολίγες φορές το δικαίωμα. Απολαυστικό γιατί σου χαρίζει την έξτρα εμπειρία να τα βάζεις με ανυπεράσπιστα κοριτσάκια που ακόμη παθαίνουν οργασμούς με το που ο Brandon Flowers ψελλίζει “Somebody Told Me”. Εκτονωτικό γιατί μούφα δουλειές βγάζουν κι άλλοι «μεγάλοι», αλλά αυτοί είναι ιερά τέρατα και δεν σου πάει η καρδιά να τους κοροϊδέψεις. Ενώ τους Killers… Από το Λας Βέγκας; Με αυτές τις φάτσες, την ποζεριά, τα ντυσίματα; Έλα τώρα, μην το πολυψάχνουμε, οι Killers είναι ο ορισμός της «μπάντας για κράξιμο».

Εγώ, πάλι, επιμένω να τους συμπαθώ και να τους υπερασπίζομαι. Όχι γιατί είμαι κάποιου είδους αντισυμβατικός παπάρας, ούτε γιατί θεωρώ το φετινό “Battle Born” ή το “Day & Age” του 2008 τίποτε αριστουργήματα. Αλλά γιατί πιστεύω στην κοινή λογική και στην σημασία των μαθηματικών στην ζωή. Αν κάτσεις και βάλεις κάτω όλα τα + και όλα τα – των Killers, το ισοζύγιο παραμένει θετικό. Πολύ θετικό. Και είναι κομματάκι κομπλεξικό να το παραβλέπεις αυτό.

Επίσης, οι Killers όχι τόσο ως μουσικοί, αλλά κυρίως ως ποπ φαινόμενο, έχουν και μια αδιαμφισβήτητη ψυχαγωγική αξία. Γνήσια τέκνα του Λας Βέγκας, βρίσκονται εξαιρετικά κοντά στο κιτς, αλλά καταφέρνουν να το αποφεύγουν με θεαματικό τρόπο, διατηρώντας επάνω τους όση υπερπαραγωγή και όσο λούστρο χρειάζεται για να αποτελούν «αξιοθέατο». Και από όλα τα υπόλοιπα «αξιοθέατα» της μουσικής βιομηχανίας, είναι το πιο κοντινό στην ακουστική μου –και φαντάζομαι και στων περισσοτέρων από τους αναγνώστες του Jumping Fish.

Tην ίδια στιγμή που η Rihanna μου προκαλεί τάσεις προς εμετό με την υπερβολική της αυταρέσκεια και το άθλιο soundtrack που τη συνοδεύει, την ίδια στιγμή που η Madonna με αφήνει με αμηχανία για την ανάγκη της να είναι ακόμη «βασίλισσα» και «ποπ» και «τσαχπίνα», την ίδια στιγμή που η Lady Gaga με ενοχλεί με το πόσο ζυγισμένα προκλητική (άρα καθόλου) εμφανίζεται, οι Killers δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να ακολουθούν την παλιά, καλή συνταγή του rock n’ roll (άντε, στο λίγο πιο καλοντυμένο του). Τα σουφρωμένα χείλια, το ύφος εραστή και το «είμαστε η καλύτερη μπάντα στο σύμπαν» attitude, σόρι αλλά δεν είναι επινόηση των Killers. Το έχουν εφαρμόσει μεγαθήρια όπως οι Rolling Stones, οι U2 και το σύνολο των hair metal μπαντών των 80s.

Θα μου πεις «και τι σχέση έχουν οι Killers με τους Stones, μωρέ, παλάβωσες;». Δεν θα συγκρίνω τα κατορθώματα ενός παιδιού 8 ετών με τα επιτεύγματα μιας μπάντας που έχει ήδη βγάλει μισό αιώνα. Αλλά θα επιμείνω στο πιο ισχυρό μου επιχείρημα περί στήριξης των Killers: ποιος αμφισβητεί ότι το “Hot Fuss” και το “Sam’s Town” δεν είναι δύο από τα σπουδαιότερα pop/rock άλμπουμ του αιώνα ως τώρα; Ποιος δεν έχει χύσει τόνους ιδρώτα χορεύοντας το “Mr. Brightside” και ποιος δεν έχει βραχνιάσει τραγουδώντας το “Read Μy Mind”; Και πόσοι από εσάς δεν αγοράσατε το Guitar Hero μόνο και μόνο για να παίξετε το “When You Were Young”; Επίσης, δεν βρήκα κακό ούτε το “Day & Age”. Εκτός από τους ντίσκο πειραματισμούς στην αρχή, ο δίσκος περιείχε ουκ ολίγα πολύ σπουδαία τραγούδια στη συνέχεια. Αλλά ποιος κάθισε να τον ακούσει ολόκληρο; Είπαμε: υπήρχε ανάγκη για κράξιμο και όταν βρέθηκε το θύμα, άρχισαν τα βιολιά.

Όσον αφορά στο ολοκαίνουργιο “Battle Born”, πρέπει να αποφασίσουμε ως τι θέλουμε να το κράξουμε: Ως παραστράτημα από το τίμιο pop/rock που έπαιζαν το 2004; Γιατί δεν είναι. Αντιθέτως, είναι σαφείς οι προθέσεις τους να ξαναπάνε εκεί. Ως αποτυχία επιστροφής στον παλιό τους εαυτό; Δεν πρέπει να βιαστούμε. Ναι μεν λείπουν οι ύμνοι που θα δονήσουν μια αρένα, αλλά αυτό το πιο σοφιστικέ (όσο σοφιστικέ μπορεί να γίνουν οι Killers) και ήρεμο στυλ, προδίδει απλά μια ωριμότητα. Είναι και 8 χρόνια μεγαλύτεροι από το “Mr. Brightside”. Ως συνέχεια μιας αποτυχημένης απόπειρας για σόλο καριέρες; Συγγνώμη, αλλά αν ο Brandon Flowers θεωρούσε συνέχεια των Killers αυτές τις μπούρδες που έγραψε στο 18μηνο που η μπάντα «έκανε διάλειμμα», δεν θα τα υπέγραφε με το όνομά του, αλλά ως Killers –είναι κάτι παραπάνω από frontman, σχεδόν του ανήκουν. Οπότε ούτε και οι τωρινοί Killers είναι συνέχεια της σόλο καριέρας του Flowers. Τα δύο projects είναι εντελώς διαφορετικά, με άλλες προθέσεις και άλλο κοινό.

Όσον αφορά στο μέλλον, κρατάω το τωρινό θετικό ισοζύγιο, 2 κορυφαία και 2 συμπαθέστατα άλμπουμ, μια σειρά από συναυλιακά σόου που αποδεικνύουν πως το ποπ χωράει στη ροκ και ένα style icon που προσωπικά με εμπνέει (χίλιες φορές τα παπιγιόν του Flowers από την άπλυτη γενειάδα του Devendra, ας πούμε) και περιμένω τουλάχιστον μια εντυπωσιακή επιστροφή στην πρώιμη σπιρτάδα τους. Το έκαναν, άλλωστε και οι Coldplay, ακριβώς στο σημείο που είχαμε αρχίσει να τους χρησιμοποιούμε ως σάκο του μποξ…

(Γράφτηκε για το Jumping Fish)