Κάπως ταιριαστά πήγε να δροσίσει απότομα ο καιρός. Ας μην συμβεί η μετάβαση στο φθινόπωρο ακόμη (θέλω κι εγώ να απολαύσω το παρατεταμένο ελληνικό καλοκαίρι), αλλά ας συμβαίνει για λίγο κάθε Κυριακή (ή μάλλον κάθε Δευτέρα βράδυ). Κυριακή προβάλλεται το "Downton Abbey" στο ITV, Δευτέρα προβάλλεται ενώπιον των ελληνικών καναπέδων και των ιδιοκτητών και φίλων αυτών που έσπευσαν να το προμηθευτούν από τις παράνομες και επικίνδυνες λεωφόρους του Internet. Γιατί πρέπει να το βλέπουμε με δροσιά; Μάλλον δεν έχει τύχει να παρακολουθήσεις ούτε ένα επεισόδιο, έτσι;
Σκέψου, ας πούμε, ότι η πιο ηλιόλουστη σκηνή στην ιστορίας της σειράς είχε το πιο ζοφερό φινάλε: Την ανακοίνωση της κήρυξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Βρισκόμασταν, βέβαια, ακόμη στον πρώτο της κύκλο. Γιατί στον δεύτερο δεν θυμάμαι να υπήρχε έστω και μία που να μπορείς να την ονομάσεις ευτυχισμένη στιγμή και να το χρωματίσεις με ηλιαχτίδες.
Η τρίτη σεζόν ξεκίνησε την Κυριακή και μπήκε κάπως πιο χαμογελαστή (τέλειωσε και ο πόλεμος βλέπεις) και μας μεταφέρει στο 1920. Είναι όντως λίγο πιο λαμπερή –πρόκειται για ένα δάνειο από το Χόλιγουντ που φέρνει η guest star Shirley MacLaine που έπαιξε στο πρώτο και θα παίξει και στο δεύτερο επεισόδιο του νέου κύκλου–, αλλά ακόμη απέχει από το να θεωρείται «καλοκαιρινή». Ας δροσίζει, λοιπόν, μια φορά την εβδομάδα, ας ρίχνει και μια καταιγιδούλα. Αρκεί να έχουμε προλάβει να γυρίσουμε από το γραφείο και να χωθούμε βαθιά μέσα στην οθόνη μας παρέα με τους ήρωες της πιο ποιοτικής (όχι, βρες μου πιο ταιριαστό επιθετικό προσδιορισμό αν μπορείς) τηλεοπτικής σειράς των τελευταίων ετών.
Περίληψη προηγουμένων
Για όποιον δεν καταλαβαίνει τώρα λέξη απ’ όσα γράφω, αλλά έχει φτάσει ως εδώ κάτω πιστεύοντας ότι σε κάτι σημαντικό αναφέρομαι, ας κάνω μια σύντομη περιγραφή του τι εστί Downton Abbey. Πρόκειται για μια βρετανική τηλεοπτική σειρά εποχής (
Η ιστορία ξεκινάει μετά τη βύθιση του Τιτανικού, την άνοιξη του 2012, και με μεγάλα άλματα (μόνο 8 επεισόδια έχει η κάθε σεζόν, τι περιμένεις;) παρακολουθεί την κοινωνική μετάλλαξη της Μεγάλης Βρετανίας, με κινητήριο μοχλό από τη μία το Μεγάλο Πόλεμο και από την άλλη τις πολιτικές ζυμώσεις με την άνοδο των Εργατικών, προς την εποχή του Δούκα του Ουίνσδορ.
Διαδραματίζεται κυρίως στο Downton Abbey, μια μυθιστορηματική έπαυλη στο Yorkshire (στην πραγματικότητα πρόκειται για το Highclere Castle στο Hampshire, που μπορείς να καταλάβεις τι τουριστικός πόλος έλξης έχει γίνει στο μεταξύ), όπου κατοικεί η οικογένεια του Κόμη του Grantham. Οι ηθοποιοί, με κορυφαίο του χορού τον υπέροχο Hugh Bonneville στον ρόλο του κόμη και σημείο αναφοράς τη συγκλονιστική Maggie Smith στο ρόλο της μητέρας του, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας με την ικανότητά τους να ερμηνεύουν με εξαιρετικό τρόπο αντιδράσεις σε ιδέες και καταστάσεις που σήμερα θεωρούμε δεδομένες, αλλά που στην δεκαετία του 1910 έφερναν τα πάνω κάτω.
Την παράσταση, βέβαια, κλέβουν οι τρεις κόρες του Λόρδου Grantham και οι ερωτικές τους ιστορίες –γιατί σειρά εποχής με τουαλέτες και σμόκιν και μεγαλοπρεπή σαλόνια χωρίς ρομαντικά ενσταντανέ τι σόι σειρά εποχής θα ήταν;– αλλά και οι υπηρέτριες με τις παράλληλες δικές τους, στους μικρούς κοιτώνες τους. Ή μάλλον, την παράσταση κλέβει το ίδιο το Downton Abbey. Είναι η πρώτη τηλεοπτική υπερπαραγωγή που ο κεντρικός πρωταγωνιστής είναι ένα κτήριο. Κυρίαρχο σε κάθε σκηνή, ευέλικτο για να υποδεχτεί δείπνο αριστοκρατών τη μία και να γίνει νοσοκομείο για τραυματίες πολέμου την επόμενη, είναι το σύμβολο της μετάβασης από την εποχή της αριστοκρατίας σ’ εκείνη της αστικής δημοκρατίας. Ο μπάτλερ και η μαγείρισσά του, ο λόρδος και η λαίδη του, οι καθημερινοί επισκέπτες και ο κακός καιρός (βέβαια!) είναι απλά οι φλέβες και οι αρτηρίες που κινούν το ζωτικό υγρό για να γίνει όλη αυτή η προσπάθεια αλλαγής μια πραγματικότητα. Κάθε Δευτέρα –ή Κυριακή– έχεις μάθημα ιστορίας. Δυστυχώς μόνο για δύο μήνες ακόμη.
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου