Κάπως έτσι θέλω να είμαι κι εγώ όταν φτάσω στα 66! Το ίδιο ζωντανός, παρόμοια γυμνασμένος, μ’ αυτό το μόνιμο χαμόγελο. Και το μουστάκι; Ναι μωρέ, γιατί όχι; Και το μαλλί λίγο παραπάνω βαμμένο. Από τα 70 μου και μετά υπόσχομαι ότι θα αφήσω τα σημάδια του χρόνου να γίνουν πιο προφανή. Αλλά στα 66, εκεί στο μέσο της έβδομης δεκαετίας σου, είσαι ακόμη –ή πρέπει να είσαι ακόμη– ζωηρός και ποθητός και να αντέχεις και χωρίς Viagra. Υπόσχομαι να μην χάσω ούτε μια μέρα από το γυμναστήριο από εδώ και πέρα.
Εντάξει, ίσως δεν θα είμαι τόσο δημοφιλής (άρα μπορώ να αφήσω και το μαλλί άβαφο). Αλλά θα συγκρίνω τώρα τον εαυτό μου με τον Freddie; Είναι ο σπουδαιότερος frontman όλων των εποχών. Είναι αυτός που έπιασε ένα σαχλό πιανιστικό ποπάκι σαν το “Don’t Stop Me Now” και τό ‘κανε ένα από τα πιο ανεβαστικά κομμάτια όλων των εποχών (τριπλασιάζεις αυτό που έγραψα στις live εμφάνισεις). Είναι αυτός ο ένας, αλλά με τα χίλια πρόσωπα, που τα εναλλάσσει μέσα στο ίδιο κομμάτι, που σε μια συναυλία παίζει όλους τους ρόλους της ζωής σου: Συγκαταβατική νοικοκυρά στο “I Want To Break Free”, κουρασμένος Προμηθέας στο “Save Me”, σοφός μέντορας στο “Innuendo”. Και ηγέτης στο “We Will Rock You”, ανίκητη ψυχή της παρέας στο “Bicycle Race”, μέγας εραστής στο “Crazy Little Thing Called Love”. Ναι, κάπως έτσι θά ‘θελα να ‘μαι στα 66. Αλλά κάτσε πρώτα να φτάσω στα 45...
Στη χτεσινή συναυλία ήταν όπως ακριβώς τον περίμενα. Δεν ξέρω αν φταίνε τα χρόνια της αναμονής (τόσο καιρό περιμέναμε να δούμε τους Queen στην Ελλάδα) ή επειδή ήταν όντως τόσο καλός. Αλλά νιώθω πως αυτό που ζήσαμε στο ΟΑΚΑ μπορεί να συγκριθεί μόνο μ’ εκείνο το εικοσάλεπτο στο Live Aid του ’85. Το δικό μας, το χτεσινό, ήταν όμως έξι εικοσάλεπτα άμα βάλεις και το διάλειμμα του encore. Έξι φορές πιο έντονα ένιωσα από τότε που τον είχα δει -δεκάχρονο παιδί εγώ, κόντευε να σαρανταρίσει εκείνος- στην τηλεόραση να σκάει στα λευκά, με το φανελάκι «του παππού» που η μαμά μου επέμενε να φοράω «μην πουντιάσω» κι εγώ μισούσα, χωρίς soundcheck, να πανηγυρίζει με το κατάμεστο Wembley σαν να σκόραρε γκολ στον τελικό του Μουντιάλ για την Εθνική Αγγλίας και μετά να κάθεται στο πιάνο, μπροστά σ’ ένα πλαστικό κυπελλάκι με Pepsi και να ξεκινάει να μου διηγείται “Mama, just killed a man”…
Δεν τον εγκατέλειψα ποτέ έκτοτε. Το ομολογώ ότι το Νοέμβριο του 1991 δάκρυσα. Ήταν η πρώτη –και μοναδική φορά– που κύλησαν δάκρια στο μάγουλό μου για τον θάνατο κάποιου ανθρώπου που δεν ήταν κοντινό μου πρόσωπο, που δεν τον γνώριζα καν προσωπικά. Κάποιος είχε διαδώσει κάτι ηλίθιες φήμες ότι ο Freddie πέθανε από AIDS –και θυμάσαι πόσο τρομακτικό ήταν το AIDS τότε. Ευτυχώς ήταν όλα ψέματα και όταν αποκαταστάθηκε η πραγματικότητα, χαμογελούσα σαν χρυσοθήρας που βρήκε το πρώτο του λαμπερό πετραδάκι για βδομάδες ολόκληρες. Τον είχα σχεδόν προδώσει που πίστεψα τέτοιες διαδόσεις. Ευτυχώς δεν το έμαθε ποτέ και δεν με τιμώρησε στο χθεσινό live. Πλάκα-πλάκα, τη στιγμή που τραγούδησε το “Who Wants To Live Forever?” νομίζω ότι γύρισε προς το μέρος μου και έκανε ένα νεύμα, μια κίνηση σαν «ακολούθησέ με, ξέρω πώς μπορείς να μείνεις αθάνατος». Εντάξει, εγώ δεν είμαι frontman καμιάς μπάντας, ούτε και θέλω να γίνω χαϊλάντερ. Μου αρκεί να κρατιέμαι τόσο καλά όταν φτάσω τα 66 μου. Και να πάνε όλα καλά στα 45...
(Γράφτηκε για το Jumping Fish)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου