Ωχ! Τι κάνει τώρα αυτός εκεί;

Ο Μπεν Στίλερ περνάει από το βαν της Astana, στο Γύρο Γαλλίας, για να χαιρετίσει τον φιλαράκο του, τον Λανς Άρμστρονγκ. Φήμες ότι σκέφτεται να γυρίσει και παρωδία με ηλιοτρόπια, χρωματιστά κολλάν και 200 ανορεξικούς τυπάκους με μάυρισμα από το μέσο του μπράτσου και κάτω που κάνουν πετάλι 5 ώρες τη μέρα διαψεύδονται ως αβάσιμες.

Οι τζαζ νύχτες μου

Έχω ακόμα την επίγευση της προχθεσινής βραδιάς, μιας από τις ομορφότερες τζαζ συναυλίες που έχω παρακολουθήσει ποτέ: οι Mingus Dynasty, μια από τις μπάντες που έχει στήσει η δαιμόνια Σου Μίνγκους, προκειμένου να διαδόσει/εκταμιεύσει το έργο του ιδιοφυούς Τσαρλς Μίνγκους, του σημαντικότερου - κατά τη γνώμη μου - συνθέτη της τζαζ, μετά τον Έλινγκτον.
Η Mingus Dynasty είναι μια από τις πιο δεμένες μπάντες που έχω δει ποτέ live, με τον σταρ τρομπονίστα Φρανκ Λέισι να κλέβει εύκολα την παράσταση με την πληθωρική του παρουσία - αν και προσωπικά χάρηκα που στην τρομπέτα είδα τον Άλεξ "Σάσα" Σιπιάγκιν, τον άντρα μιας παλιάς μου αγαπημένης. Κι όλο αυτό στο Bimhuis, το πιο εντυπωσιακό τζαζ κλαμπ της Ευρώπης, σε ένα ογκώδες, αλλά πανάλαφρο κτίριο από γυαλί, μέταλλο και ξύλο πάνω στο νερό, σε μια μικρή αίθουσα με άψογη ακουστική, άνετα καθίσματα αμφιθεατρικά και απίστευτη θέα: σε κανένα άλλο κλαμπ του κόσμου δεν μπορείς την ώρα που νυχτώνει (κι αυτήν την εποχή στο Άμστερνταμ νυχτώνει κατά τις 10.30, σε καίει αυτό) να βλέπεις πίσω από την μπάντα τα φώτα της πόλης να ανάβουν, το τραμ να περνά και το υπέροχο NEMO του Ρέντζο Πιάνο να φωτίζεται έτοιμο να σαλπάρει. (Κι όλα αυτά με 22€). Πολιτισμός. Φάε εσύ τώρα, Half Note, κόκκινα τουβλάκια και δήθεν ατμόσφαιρα.Με αυτήν την σκέψη ετοιμάζομαι για τον αποψινό μου προορισμό, το μικρό, κομψό και οικείο θεατράκι του Παπάγου, οικείο από τότε που ανέβηκα κι εγώ συμμετέχοντας σε σχολική παράσταση (δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες), όπου απόψε θα εμφανιστεί ένα τζαζ τρίο που δεν ήξερα καν ότι δραστηριοποιείται. Ο Λάρι Κόριελ δεν είναι σε καμία περίπτωση ο αγαπημένος μου τζαζ κιθαρίστας, αλλά έχει παίξει σε δύο δισκάκια που αγαπώ πάρα πολύ, το Dealer του Τσίκο Χάμιλτον και το Memphis Underground του Χέρμπι Μαν. Ο Αλφόνς Μουζόν έγινε γνωστός με την smooth jazz σούπα "Alone in Paris" που έπαιζαν σε βαθμό ξελιγωμάρας τα ραδιόφωνα στα τέλη του '80, είναι όμως ένας από τους πιο δυναμικούς ντράμερ - και συνθέτες - του τζαζ-φανκ ιδιώματος. Και ο Τζόι Ντε Φραντσέσκο πήρε από τον ίδιο τον Τζίμι Σμιθ το χρίσμα της διαδοχής στο hammond. Αν όλα πάνε καλά, θα πάρει φωτιά το άλσος του Παπάγου. Θα το ακούσετε στις ειδήσεις.

• update: Φυσικά και είχε ματαιωθεί η συναυλία - κάτι που βέβαια το site των διοργανωτών δεν ανέφερε πουθενά. Όχι ότι με νοιάζει. Το έχω πάρει πια απόφαση.
  

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 04. Manic Street Preachers

Για χρόνια πολλά οι Manics έμοιαζαν να ξορκίζουν το φάντασμα του Ρίτσι Έντουαρντς. Από πέρσι το Νοέμβριο ο παλιός τους στιχουργός και κιθαρίστας θεωρείται κι επισήμως νεκρός -αν κι ακόμη δεν έχουμε μάθει αν του Αγίου Βαλεντίνου του '95 τελικά πήδηξε από εκείνη τη γέφυρα ή απλά κίνησε για Γκόα και περιφέρεται μέχρι και σήμερα εντελώς καμμένος σε κάποιο κοινόβιο. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι το φάντασμα εξορκίσθη επιτέλους. Στο "Journal For Plague Lovers" που κυκλοφόρησαν το Μάιο οι στίχοι ανήκουν στον μακαρίτη. Είναι το περιεχόμενο ενός φακέλου που είχε αφήσει στο Νίκι Γουάιρ λίγες ημέρες πριν χαθεί για πάντα. Τόσα χρόνια οι Manic Steet Preachers δεν έμοιαζαν διατεθειμένοι να το διαχειριστούν -αυτή την αγριωπή ποίηση που δεν ταίριαζε πια στο γλυκά συναισθηματικό νέο στυλ τους, στυλ - μοιρολόγι για τον παλιόφιλο.

Ομολογώ ότι και τα δικά μου αγαπημένα άλμπουμ του γκρουπ ήταν εκείνα τα δύο εσωστρεφή αριστουργήματα, τα γεμάτα με θλίψη από το χαμό του καλού φίλου, τα "Everything Must Go" και "This Is My Truth, Tell Me Yours" από τα τέλη της δεκαετίας του '90. Εκεί που έπαιζαν μουσική που σίγουρα δεν θα έπαιζαν ποτέ αν ο Ρίτσι ήταν ακόμη μέλος της μπάντας. Τώρα, προτάσσουν τα ποιήματά του για όπλο για να επιστρέψουν σε έναν αψύ, επιθετικό ήχο, όχι εκείνο το πανκίσιο των πρώτων τους ημερών, που έφερνε αρκετά σε Clash, αλλά αναμφισβήτητα σκληρό και κιθαριστικό. Εμένα μου κάνει σαν να συνάντησαν οι Judas Priest τους Midnight Oil για ένα gig σε μια παμπ στο Κάρντιφ, με μπάρμαν τον Ίγκι Ποπ!

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Ερωτικόν

Μην ξύνεις άλλα ποδαράκια νυχτερίδας πάνω απ' το τσουκάλι. Και σταμάτα να κυττάζεις όλα τ' άλογα στα δόντια. Κι όταν είναι λευκά (τ' άλογα), σταμάτα να ψάχνεις τον ιππότη που θεωρητικά κουβαλούν. Και πάψε επιτέλους να φιλάς στο στόμα όλα τα βατράχια που πετυχαίνεις στον δρόμο. Αυτό που ψάχνεις είναι ήδη εδώ. Εγώ.

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 03. La Roux

Κατ' αρχάς δεν είναι η La Roux, αλλά οι La Roux. Η κοκκινομάλλα που έχει δώσει το όνομα στο νέο sensation της Kitsuné είναι η Έλι Τζάκσον, αλλά παρέα της είναι και ο κιμπορντίστας / παραγωγός Μπεν Λάνγκμεϊντ. Άμα δεν ξέρεις τι εστί La Roux, ρίξε μια ματιά στα βρετανικά τσαρτ. Γίνεται χαμός με την πάρτη τους. Από το περσινό (φθινοπωρινό) "Quicksand", το πρώτο τους single, στο συγκλονιστικό "In For The Kill", πριν λίγους μήνες και τώρα με το άλμπουμ τους ("In For The Kill" λέγεται κι αυτό) που μόλις κυκλοφόρησε και έφερε για introductory single το "Bulletproof", όλα πάνε ψηλά και ακούγονται τρελλά σε ραδιόφωνα και clubs.

Και πώς να μη γίνεται χαμός; Με όλη αυτή τη μουσική επιστροφή στα '80s και τους La Roux να την επιχειρούν πιο καλά από όλους, τα δυο σικάτα παιδιά έχουν ό,τι χρειάζεται για να διαπράξουν χαμό. Η Έλι μάλιστα χρησιμοποιεί τη φωνή της σαν ηλεκτρονική λούπα (με τρόπο που πολλούς τους εκνευρίζει κιόλας) πάνω από τα σύνθι του Μπεν, θυμίζοντας τις μεγάλες στιγμές (ΟΚ, όχι τις πιο ποιοτικές) της χορευτικής ποπ, τότε που μεσουρανούσαν οι Ευρωπαίοι με τις βάτες. Βάλε να παίξουν και τα βιντεάκια, γιατί εκτός από τη μουσική, παίζει μέγα ρόλο και η πόζα λέμε. Και μετά βάλε Eurythmics και Μισέλ Κρετού με τη Σάντρα...

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 02. Doves

Doves - Kingdom Of Rust

Τα τελευταία δύο - τρία πρωινά ξυπνάω τραγουδώντας κάτι. Δεν ξέρω τα λόγια του, απλά μουρμουράω. Εντελώς γελοίο. Αλλά ξέρω ότι το ξέρω και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τι είναι. Κάτι πολύ κλασσικό, λέω. Coldplay; Δεν είναι. Ψάχνω μάταια. Σήμερα ξαναέβαλα το "Kingdom of Rust", το άλμπουμ που έβγαλαν τον Απρίλιο οι Doves και στο τέταρτο τραγούδι σταμάτησα. Νά 'το! Το "Winter Hill", βέβαια, μόνο καλοκαιρινό δεν το λες. Από τον τίτλο του ακόμη βρωμάει χειμερινή μουντίλα, λασπουριά και γκριζαδούρα.

Όλο το άλμπουμ είναι έτσι. Αλλά με αυτόν τον επικό, τον "υμνικό" τρόπο που το κάνουν οι Doves, μ' αυτό το metabritpop τους, το βαθιά κιθαριστικό αλλά και πολύ γεμάτο στην παραγωγή, αυτό που πέρσι οι Coldplay το έφτασαν στο φουλ του με το σπουδαίο Viva la Vida. Και γιατί το χρειαζόμαστε καλοκαιριάτικα; Μα είναι σαν την καλοκαιρινή βροχή. Ένα από τα όμορφα αναπάντεχα πράγματα που μπορούν να έλθουν μέσα στο λιοπύρι. Κι ένα από αυτά που ψάχνεις soundtrack για να τα θυμάσαι, και δεν έχεις -γιατί πού να κολλήσει η θερινή ρέγκε, η λάτιν, το lounge;

Οι Doves γράφουν πολύ προφανή τραγούδια, τόσο που όταν τα ακούς, λες "μα καλά, αυτή τη μελωδία πώς δεν την είχε βγάλει άλλος τόσο καιρό;". Και γεμάτα επιρροές. Αλλά μιλάμε για μπλέντερ κορυφαίων βρετανικών επιρροών. Από U2 και Smiths, μέχρι New Order, Depeche Mode και Joy Division και, φυσικά, με πολύ Madchester μέσα (οι ίδιοι οι Doves λέγονταν κάποτε Sub Sub κι έπαιζαν τέτοια μουσική...), γράφουν πάντα καλά. Όχι τίποτε απίστευτο, απρόβλεπτο, συγκλονιστικό, αλλά πάντα τόσο καλό που δεν πρόκειται να σε ξενερώσουν ποτέ, όσο κι αν μελαγχολούν. Σαν την καλοκαιρινή βροχή ένα πράγμα. Έχει ξενερώσει ποτέ κανείς με μια καλοκαιρινή βροχή;

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Μικρές αναπηρίες μεταξύ φίλων (ψιλομεθυσμένο, ψιλοξενερωμένο, ψιλοκουρασμένο μεταμεσονύκτιο post)

Ο Πολ Γουέλερ τα έπινε στο Use. Οι James τα έπιναν στη Scala Vinoteca. Ο Γιάννης Νάστας γύριζε το βίντεοκλιπ του "Πονάν Τα Χείλη Μου" (και τα έπινε) στο Bios. Απόψε. Και τώρα, δηλαδή, που τα γράφω αυτά απ' το σπίτι, ακόμη τα πίνουν. Δεν πήγα να βρω κανέναν τους. Προσπάθησα -αποτυχημένως- να διαχειριστώ τις μικρές μου αναπηρίες. Κι αυτές των φίλων μου. Τους αγαπώ, βέβαια. Και τον Πολ και τον Τιμ και τον Γιάννη. Και τη Μ. και την Κ. και τον Φ. Δεν γαμιέται. Αύριο θα ξημερώσει μια νέα μέρα και θα έχουμε γίνει όλοι πιο σοφοί. Happy bday baby ;)

10 (και σήμερα*) CDs για να πάρεις μαζί σου στις διακοπές: 01. Xaxakes

Στην ταμπελοποιητική μου συνείδηση, σ' αυτή την ψυχαναγκαστική θεώρηση που έχω για τον κόσμο, δηλαδή, και που μου υπαγορεύει να κολλάω tags στα πάντα, ο Γιάννης Νάστας είναι ο Έλληνας Νιλ Χάνον. Ένας gentleman ιδιαίτερης κοπής που ελάχιστα ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει με το παραληρηματικό μας σύμπαν -παρά μόνον ως παρατηρητής των πιο "κινηματογραφικών" στιγμών του. Μουσικά οι Xaxakes δεν μοιάζουν στους Divine Comedy (αν και όσοι παρατηρήσουν προσεκτικά θα βρουν μια σύμπνοια στις κιθαριστικές "γέφυρές" τους). Η πλάκα είναι ότι δεν μοιάζουν ούτε στιχουργικά, άρα ο ανυποψίαστος αναγνώστης του "ΠΠC" θα έχει ήδη μπει στην διαδικασία να θεωρήσει την σύγκριση που επιχειρώ έωλη. Μη βιαστείς αμείλικτε αναγνώστη. Γιατί η μουσική, τα τραγούδια, τα άλμπουμ δεν είναι αλληλουχίες μελωδιών, ντυμένες με λόγια. Είναι πάνω απ' όλα τα συναισθήματα που σου αφήνει μετά ή τα ταξίδια που σε στέλνει κατά τη διάρκεια...

Υπό αυτή την έννοια ο Νάστας και ο Χάνον αλληλοσυμπληρώνονται. Όταν ο Χάνον συνομιλεί με την γηραιά κυρία στο "A Lady Of A Certain Age" κι εκείνη θυμάται τα καλοκαίρια της στην Κοτ ντ' Αζούρ, το βλέμμα της θολώνει απ' την ανάμνηση της φιδωτής κατηφόρας προς το πριγκιπάτο, καβάλα σ' ένα ανοικτό Triumph με το μαντίλι της (Hermès, bien sûr) ν' ανεμίζει -αυτό δηλαδή που που τραγουδούσε ο Νάστας στο "Μόντε Κάρλο". Οι Divine Comedy περιγράφουν αυτό που ζουν οι Xaxakes. Γι' αυτό και στα λόγια οι Xaxakes είναι πιο άμεσοι. Δεν προλαβαίνουν -και δεν έχουν ανάγκη- να αναλύσουν. Ξέρουν επίσης ότι θα αναλάβει το έργο αυτό ο Χάνον αργότερα.

Το "πιο άμεσοι", το "πιο λιτοί" δεν είναι μεμπτόν. Ή μάλλον, είναι μαγικό: Αποδεικνύει ότι η ελληνική γλώσσα παραμένει ένα τεράστιο εργαλείο έκφρασης και ότι, εν έτει 2009, ακόμη κι απλουστευμένη μπορεί να κάνει θαύματα. Την ίδια ώρα, δηλαδή, που οι έντεχνοι κλείνουν όλοι τα μάτια και ψιθυρίζουν επιτηδευμένες λέξεις όπως "παλιάτσος", "στίλβη", "μελαγχολία" σε ακατάληπτους συνδυασμούς με σκοτεινά κίνητρα, ο Νάστας λέει: "Μη μαζί, γιατί..." και καθαρίζει. Λατρεύει τα μονοσύλλαβα και τα δισύλλαβα, σπάει τα πολυσύλλαβα σε μακρές νότες, αποδομεί τα Ελληνικά, με τρόπο που αξίζει να τον κάνει μάθημα ο Μπαμπινιώτης στην κατεύθυνση Γλωσσολογίας. Παρατηρεί και κρατάει αυτά που χρειάζονται, αυτά που "γράφουν", την ουσία. Και τελικά συνομιλεί με τον ακροατή του μόνο με τα απολύτως απαραίτητα.

Όταν ξεσπούσε ο τυφώνας Xaxakes εγώ άκουγα γκραντζ. Το χαρούμενο, ανάλαφρο αναπήδημα του Νάστα μου φαινόταν κουλό. Τους άφησα για αργότερα. Όταν πια τους έπιασα, στα mid zeros, ήταν πάντα σε βόλτες, σε μεγάλα τριπαρίσματα, από αυτά που είσαι ενθουσιασμένος που ζεις ακόμη και μπορείς και τα κάνεις, συνήθως με ηλιοβασιλέματα στην άκρη ενός ολόϊσιου δρόμου -ή με την αίσθηση ηλιοβασιλεμάτων στην άκρη ενός ολόϊσιου δρόμου. Καθόλου τυχαίο. Οι Xaxakes είναι χαλί. Γιατί είναι η ζωή που ζεις τώρα. Που ζεις πίσω από το ποτήρι dry martini που σου έχει θολώσει το μυαλό. Που το μόνο που σε νοιάζει είναι να της χαμογελάσεις, να την αρπάξεις απ' το χέρι και να ζήσεις μαζί της και το επόμενο δευτερόλεπτο που έχει να σου δώσει.

Μια φίλη με ρωτάει απ' το πρωί ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το "Βαλς των Ελαφιών". Δεν της απαντώ. Περιμένει να το διαβάσει σ' αυτό το post. Μα δεν θα το διαβάσει. Οι Xaxakes είναι χαλί. Είναι το lounge της ζωής. Όχι επειδή η μουσική τους είναι lounge. Αλλά επειδή, με το Νάστα στα ηχεία και με το dry martini που λέγαμε στα χείλη ανοίγεται αυτόματα η πόρτα για το σαλόνι που γίνονται τα καλλίτερα όργια -θες να είναι α λα Τέρι Ρότζερς, θες να είναι απλά βραδιές με υγρασία στο πεζοδρόμιο του Tribeca, μικρό ρόλο παίζει. Κάθεσαι λίγο ακόμη στο lounge, χαζεύεις το σαλόνι στην άκρη του, παίρνεις ένα τηλέφωνο τον Χάνον να έλθει κι αυτός για να στο περιγράψει μετά (φοβάσαι ότι δεν θα το θυμάσαι από το πολύ ποτό) κι έτσι -"Ασταμάτητα Νέοι"- ορμάτε μέσα παρέα. Oι Xaxakes, χαλί στο repeat. Είμαι χαρούμενος που ο Νάστας επέστρεψε, δέκα χρόνια μετά, στη δισκογραφία με το "Βαλς των Ελαφιών", ακριβώς την εποχή που είχα περισσότερο ανάγκη να τον ακούσω. Ανάγκη; "Κάτι σαν κι αυτό", τέλος πάντων.

---

*Ο Homo Ludens ετοιμάζει μπαγκάζια και τριμάρει πανιά ακούγοντας ολόφρεσκες μουσικές. Κάθε μέρα διαλέγει κι ένα καινούργιο άλμπουμ για να πάρει μαζί του στο νησί. Την ενδέκατη ξεσκαρτάρει κι όσα έμειναν απ' έξω, για το iPod shuffle που θα έχει στο καράβι!

Είσαι βρυκόλακας;

Το "Άσε το Κακό να Μπει" πρέπει να ήταν η πιο άκυρη επιλογή ταινίας που έχω κάνει ποτέ στα θερινά veranda sessions μου. Αλλά μου είχε κολλήσει καιρό τώρα να τη δω -κι όσο κι αν αισθανόμουν κάπως άβολα με όλο αυτό το χιόνι και το αίμα που χυνόταν πάνω του κι "έγραφε" τόσο όμορφα, μού ήταν αδύνατον να τη σταματήσω και να βάλω κάποιαν άλλη. Είναι κι αυτό το παιδί - θαύμα, η δεκατετράχρονη Λίνα Λεάντερσον... Ποτέ κάτι τόσο απόσκοσμο δεν ήταν τόσο αξιολάτρευτο!

(Τι; Δεν το έχεις δει; Δεν έχεις καν πάρει είδηση γιατί μιλάμε; Κατέβασέ το τώρα, ο αγγλικός του τίτλος είναι "Let The Right One In" -αλλά περίμενε να πιάσουν τα πρώτα κρύα για να το δεις. Αν "Οι Άλλοι" επαναπροσδιόρισαν την έννοια της "ατμοσφαιρικής ταινίας τρόμου", τότε ετούτο εδώ το πάει τρία επίπεδα πάνω. Eίναι ένα βαμπιρικό υπαρξιακό δράμα, έτσι φτιαγμένο που μόνο Σουηδοί θα μπορούσαν να το είχαν σκεφτεί. Σαν να γυρνούσε ο Μπέργκμαν σε ταινία τα βιβλία της Αν Ράις. Αλλού τελείως. Δες το οπωσδήποτε!)

Η Φαίδρα ήταν cougar (post με κρυμμένα βυζιά)

Αυτή δεν είναι παράσταση, είναι η ιστορία του δυτικού πολιτισμού συμπυκνωμένη: ένας αρχαίος ελληνικός μύθος, όπως τον αφηγήθηκε ένας Γάλλος θεατρικός συγγραφέας του 17ου αιώνα, όπως τον απέδωσε στα αγγλικά ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές του 20ού αιώνα, σε μια παραγωγή ενός από τους σημαντικότερους θεατρικούς θεσμούς της Ευρώπης, που ανέβηκε πριν από λίγες εβδομάδες στη σκηνή, και μεταδόθηκε ζωντανά, χάρη στις νέες τεχνολογίες σε δεκάδες μέρη του κόσμου με γιγαντοοθόνες και επιστρέφει αυτό το weekend (10-11 Ιουλίου) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.

Αυτό όμως που κάνει σημαντική την «Φαίδρα» του Ρακίνα, στο ανέβασμα του Βρετανικού Εθνικού Θεάτρου είναι η πρωταγωνίστριά του: η Ελεν Μίρεν είναι σήμερα μια από τις σημαντικότερες εν ενεργεία ηθοποιούς στον πλανήτη – και το όσκαρ που κέρδισε παίζοντας την βασίλισσα της Αγγλίας είναι μόνο ένα τεκμήριο της αξίας της. Στα 63 της, η Μίρεν βρίσκεται αυτή τη στιγμή στο απόγειο μιας καριέρας που έχει χτιστεί πάνω σε σαιξπηρικούς ρόλους, παραγωγές του BBC (από μεταφορές θεατρικών έργων μέχρι την σκληρή αλκοολική αστυνομικό της συναρπαστικής σειράς Prime Suspect), ταινίες-ορόσημα του βρετανικού σινεμά όπως το «Long Good Friday» και το «Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του και ο εραστής της» και, φυσικά, «η Βασίλισσα». - ή μάλλον οι Βασίλισσες Κυρίως όμως, είναι μια γυναίκα που κουβαλά στο κορμί της τα σημάδια μιας χορτάτης ζωής: τα ανέμελα, μετα-χίπικα αγγλικά ‘70s, τα παραδόπιστα ‘80s της κοκαΐνης, τα ‘90s της ωριμότητας, το σήμερα. Κάπως έτσι, η Μίρεν έχει καταφέρει κάτι που μόνο γυναίκες σαν την Σούζαν Σαράντον έχουν πετύχει: να θεωρούνται sex symbols σε μια ηλικία που η μαζική κουλτούρα φοβάται – και γι’ αυτό ονομάζει cougars, για να ξορκίσει την ιδέα μιας μεσήλικης με έντονη σεξουαλικότητα. Θελκτική, ερωτική, τολμηρή και γεμάτη αυτοπεποίθηση, βάζει κάτω με την πηγαία της γοητεία κάθε επιτηδευμένα «δήθεν σέξι» σταρ – και γι’ αποτελεί ιδανική περίπτωση για το ρόλο της Φαίδρας, της γυναίκας του Θησέα που ερωτεύεται τον γιο του άντρα της, τον Ιππόλυτο. Αν πιστέψουμε τις αγγλικές κριτικές (δεν κατακτά μόνο τον νεαρό – αλλά και κάθε θεατή που η μοίρα ρίχνει μπροστά της, καθώς περιφέρεται στη σκηνή εξαφανίζοντας με την παρουσία της τους συμπρωταγωνιστές της, και το συγκλονιστικό σκηνικό της παράστασης.

(δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή, 5/7 στο περιοδικό Big Fish)

Νέοι Μπερλουσκόνι μας βρήκαν

Στοπ! Σκέψου μια στιγμή!

Bang - Stop

Ξύπνησα σήμερα το πρωί (ΟΚ, το μεσημέρι) τραγουδώντας "Στοπ, Μη, Σκέψου μια στιγμή!". Και μετά συνειδητοποιήσα ότι, εκτός από τον παμμέγιστο Ρακιντζή, η Ελλάδα είχε στείλει κάποτε στην Eurovision κι άλλο σουπερμαντολινιασμένο τραγουδάκι. Ε ρε τι έχει να γίνει στο γραφείο σήμερα!

Η σημασία κρύβεται στις λεπτομέρειες (στον υπότιτλο εν προκειμένω*)

* Delicious Journeys Through America for the Purpose of Making Heterosexual Males Visibly Uncomfortable in the Presence of a Gay Foreigner in a Mesh T-Shirt

Το πρόβλημα του Τύπου

Το κοφίνι που έχω τοποθετήσει στ' αριστερά του γραφείου μου πρέπει να έφτασε τα Χριστούγεννα. Δεν θυμάμαι ακριβώς πότε. Ήταν πάντως το ευφάνταστο δώρο κάποιας ζυθοποιίας. Οι μπίρες έφυγαν με συνοπτικές διαδικασίες στο επόμενο "κλείσιμο" του περιοδικού, το κοφίνι το κράτησα ως ρουστίκ στοιχείο σε ένα μίνιμαλ γραφείο, ως μια νότα homoludensισμού, παρέα με το περίφημο παγουρίνι μου (ελβετικό Sigg βέβαια!) κι ένα boombox που έχω κουβαλήσει από τα τιμημένα '80s. Το boombox δεν το έχουμε λειτουργήσει ποτέ -κι ας έχει και CDέρα πέρα από το κασετόφωνο (αν και τώρα που μαζέψαμε τα CDs του Πλούταρχου από το "Θέμα", κάτι μπορεί να γίνει), το παγουρίνι το γεμίζω με δροσερό νερό κάθε τόσο (δεν υπάρχει κανένας λόγος στην Αθήνα να πίνει κανείς εμφιαλωμένο) και το κοφίνι το έχω για να στοιβάζω τον κυριακάτικο Τύπο, μέχρι να τον μελετήσω.

Αυτήν την εβδομάδα, προφανώς επηρεασμένος από εκείνη την ιστορία με τα χαμόγελα και την ψυχρότητα μεταξύ Καραμανλή και Ερντογάν, η εφημερίδα που άφησα για το τέλος ήταν το "Βήμα". Την ανέσυρα από το κοφίνι σήμερα και διέκοψα την ανάγνωσή της αμέσως μόλις κατάπια το κύριο άρθρο του Σταύρου Ψυχάρη (τίτλος: "Περί Τύπου"). Το ξαναδιάβασα. Και τρίτη φορά... Ω Θεέ μου. Ο σημαντικότερος Έλληνας εκδότης αποπειράται να εξηγήσει τι πάει στραβά στον Τύπο και με όλα όσα (άτεχνα κιόλας) γράφει, το μόνο που καταφέρνει είναι να αποδείξει ότι το πρόβλημα είναι ο ίδιος και όσοι συνάδελφοί του ζουν ακόμη στην εποχή της Ελένης Βλάχου και του Αδώνιδος Κύρου.

Σε μόλις 330 λέξεις ο Σταύρος Ψυχάρης προλαβαίνει να χαρακτηρίσει το Internet "ανταγωνιστή" του Τύπου, να προτείνει ως λύση τις "συνοπτικότερες αναλύσεις", να προβλέψει το μέλλον των εφημερίδων στο Internet -ως μια έκδοση της έντυπης, προσαρμοσμένη για την οθόνη του υπολογιστή... Και βέβαια να προδικάσει τις απολύσεις στο χώρο των ΜΜΕ.

Πριν 14 χρόνια ο μπαμπάς μου, ένας 55άρης τότε ιδιωτικός υπάλληλος που περνούσε οκτώ ώρες της ημέρας του αναμετρώμενος με αριθμούς σε μια από τις πιο βαρετές δουλειές που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, έμαθε για το Internet και επέδειξε μια αναπάντεχη διορατικότητα, επιβάλοντάς μου στην ουσία να ασχοληθώ μαζί του. Υποθέτω ότι εκδότες σαν τον Σταύρο Ψυχάρη θα ενημερώθηκαν για το Internet αρκετά αργότερα απ' τον μπαμπά μου. Πιθανότατα κάπου γύρω στο 2000, μέσα στη μόδα των dotcoms, όταν κόσμος πολύς άρχισε να ενημερώνεται από τα portals και οι εφημερίδες άρχισαν να βλέπουν "ανταγωνισμούς" και "νέα μέσα"...

Στα 69 του σήμερα, ο μπαμπάς, δεν έχει ιδέα πού να ψάξει τι στο Διαδίκτυο. Δεν έχει ιδέα τι είναι το Διαδίκτυο, κι ας δούλευε με e-mail τα τελευταία χρόνια πριν πάρει σύνταξη, το βλέπει κι αυτός σαν "άλλο ένα ΜΜΕ" ή "μια μεγάλη εγκυκλοπαίδεια". Περίπου όπως το μεγαλοστέλεχος του ΔΟΛ. Περίπου σαν διαφόρους υπευθύνους στα περιοδικά που έχω δουλέψει κατά καιρούς, που γράφουν ακόμη χειρόγραφα, δεν έχουν ιδέα πώς δουλεύουν τα προγράμματα σελιδοποίησης, δεν μπορούν να προφέρουν σωστά το Leibovitz (οι περισσότεροι αγνοούν και ποια είναι η Άνι Λίμποβιτζ...), δεν ξέρουν τι σημαίνει "blog" και χρησιμοποιούν εύκολες προτροπές του τύπου "ψάξε εκεί στα δίκτυα που μπαίνεις και θα βρεις πληροφορίες" προς τους συντάκτες τους.

Το καλό με τον μπαμπά μου είναι ότι, τουλάχιστον, πριν 14 χρόνια φρόντισε να μου αγοράσει ένα PC, να ψάξει να μου βρει modem και σύνδεση και να αφήσει το παιδί του να μεγαλώσει από μόνο του με τους ρυθμούς που ο ίδιος αδυνατούσε να το μεγαλώσει. Ακόμη και το ίδιο το Internet την τελευταία μιάμιση δεκαετία έχει υποστεί περισσότερες αλλαγές από όσες έχει υποστεί ο Τύπος τον τελευταίο μισό αιώνα. Σκέψου μόνο πόσο έχει αλλάξει η καθημερινότητά σου μετά τα blogs. Και μετά με το Facebook. Και μετά με το Twitter. Κι έπειτα σκέψου μέσα σε πόσο μικρό χρονικό διάστημα σου σερβιρίστηκαν όλα αυτά... Οι ρυθμοί είναι καταιγιστικοί. Οι δεινόσαυροι των ΜΜΕ είναι αδύνατον να τους ακολουθήσουν ή να τους καταλάβουν. Ακόμη, βέβαια, έχουν πιο έντονη απ' ότι η νέα γενιά την προσήλωση στις αρχές της δεοντολογίας (χα, χα, χα -αυτό ήταν ειρωνία) αλλά έχουν χάσει πλήρως την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, όσον αφορά στο πώς εξελίσσονται τα ΜΜΕ. Το Internet δεν είναι άλλο ένα ΜΜΕ, δεν τα ανταγωνίζεται, απλά τα προσπερνάει. Είναι κάτι άλλο, ένα πολύτιμο εργαλείο, κάτι που μια εφημερίδα του μεγέθους του "Βήματος" θα έπρεπε να το έχει ήδη προσδιορίσει και να το εκμεταλλεύεται. Με καλλίτερο τρόπο από αυτόν της φοβερής συνδρομητικής της υπηρεσίας, όπου τελικά πληρώνεις μόνο και μόνο για να μπορείς να κράζεις τον Πρετεντέρη ;)

Δυστυχώς τον Τύπο στην Ελλάδα τον χειρίζονται αυτοί. Και δυστυχώς πολύ σύντομα, επειδή αυτοί θα κάνουν το πάν για να σώσουν τα τομάρια τους, η κρίση που ήδη πιέζει πάρα πολύ όλες τις εκδοτικές επιχειρήσεις θα τους οδηγήσει σε απολύσεις και λάθος επενδύσεις -και πολλοί από εμάς που εργαζόμαστε στα ΜΜΕ θα χάσουμε για λίγο τη Γη κάτω από τα πόδια μας. Δεν είμαι κατά των απολύσεων στα ΜΜΕ, ούτε κατά του κλεισίματος κάποιων τίτλων. Στην Ελλάδα έχουμε υπερβολικά μεγάλη προσφορά για μια ζήτηση που θα ήταν μικρή ακόμη κι αν δεν υπήρχαν τα φαντάσματα της TV και του Internet που βλέπει ο κ. Ψυχάρης. Είμαι όμως κατά της επιλογής του ποιοι θα καρατομηθούν από τους πλέον ανίκανους να το κάνουν. Γιατί, όπως ξέρεις, στα ελληνικά ΜΜΕ δεν υπάρχουν τμήματα διαχείρισης προσωπικού. Το ποιος είναι ικανός και για ποιο πράγμα ακριβώς, το ορίζει η εκάστοτε ψυχολογική κατάσταση του εκάστοτε μπακάλη που κατάφερε να ανελιχθεί στο συνήθως βυζαντινό σύστημα που κρύβεται πίσω από ένα μεγαλόσχημο "Δημοσιογραφικός Οργανισμός Κουκουρούκου".

Το καλό, βέβαια, είναι ότι η θεωρία της εξέλιξης έχει ορίσει ως τώρα το πώς κινούνται τα όντα μέσα στη διαχρονία του σύμπαντος. Και την τύχη των δεινοσαύρων την ξέρεις ήδη...

Vintage blockbusters

Η "Μις Νοέμβριος", να υποθέσω...

Αυτό είναι το centerfold της έκδοσης σε σύστημα Braille του... Playboy. Πάμε πάλι: Σύστημα Μπράιγ. Playboy. Ναι, αυτό με τις γυμνές και τα βυζιά!

Μεταφράζω μόνο μία ατάκα από το επικό post που ανακάλυψε ο Mr. Arkadin και που οφείλεις να επισκεφθείς τώρα σε αυτό εδώ το link: "Η Έλκα στέκεται κόντρα στον τοίχο, φορώντας μονάχα μια ποδιά ξυλουργού. Είναι καυτή. Πίστεψέ με." Αυτό που υποθέτουμε ότι θα διαβάσει κάποιος αν χαϊδέψει τις τρυπούλες στις σελίδες.

Εν τω μεταξύ στο Μονπελιέ...

...η Astana έκανε το παν για να ξαναφορέσει ο υπαρχηγός της, Λανς Άρμστρονγκ, την κίτρινη φανέλα του Tour de France (επέστρεψε φέτος μετά από 3 χρόνια αποχής), αλλά τελικά τον έφερε να έχει ακριβώς τον ίδιο χρόνο με τον Φαμπιάν Κανσελάρα, μετά το 4ο ετάπ (ήταν ομαδική χρονομέτρηση), με τον Ελβετό όμως να προηγείται λόγω βαθμών. Από εδώ και στο εξής, μάλλον θα υπερισχύσει η λογική σε σχέση με το μάρκετινγκ και δεν θα γίνουν άλλες απόπειρες να κιτρινίσουν τον Λανς. Γιατί έχουν κι έναν τίτλο να υπερασπισθούν (του αρχηγού, Αλμπέρτο Κονταδόρ). Και από την Παρασκευή αρχίζουν τα Πυρηναία...

(Μάλλον κανείς αναγνώστης του "ΠΠC" δεν κατάλαβε τι έγραψα τώρα, πέραν του ονόματος "Λανς Άρμστρονγκ", αλλά δεν πειράζει. Ο Γύρος Γαλλίας έχει ακόμη δύο εβδομάδες. Θα σας εξηγήσω τα πάντα, αν θέλετε!)

Κορίτσι για σπίτι

Να σου φτιάξει χάμπουργκερ η (κατά τ' άλλα ανεπάγγελτη) Κιμ Καρντάσιαν, να γλείφεις τα δάχτυλά σου...

Ωχ! Τι είν' τούτο τώρα;;;;

http://ludenslabs.blogspot.com/

Αν είναι μεγάλο το δρομολόγιο, κλείσε καμπίνα

Μου αρέσει να ταξιδεύω μόνος. Με το πλοίο. Μερικές από τις πιο όμορφες εικόνες διακοπών τις έχω μαζέψει σε τέτοια ταξίδια. Και μερικά από τα πιο όμορφα κορίτσια. Δύο άνθρωποι που ταξιδεύουν μόνοι έχουν πολλές πιθανότητες να σμίξουν εν πλω. Ειδικά αν το δρομολόγιο είναι νυχτερινό. Μεγάλο. Αν εκείνος έχει κεράσει 2-3 κουτάκια Heineken (αηδία, αλλά αυτήν έχουν τα καράβια). Αν ο ένας έχει καμπίνα. Ή sleeping bag. Μια εβδομάδα πριν βυθιστεί το Σάμινα είχα κοιμηθεί μόνος, σ' ένα sleeping bag σε κάποιο από τα κάτω καταστρώματα. Από τότε δεν ξανακοιμήθηκα ποτέ μόνος. Τουλάχιστον, αν είναι να πάω από πνιγμό, να πάω χορτάτος...

Προτάσσει τα στήθη της

H Λυδία Γκεβάρα είναι εγγονή του Τσε. Και χορτοφάγος. Συνδύασε τις δύο ιδιότητές της, φωτογραφιζόμενη επαναστατικά ημίγυμνη (και με μπόλικα καρότα) για την Peta...

Σ' έπαιζα ένα mastermind τώρα...

...αλλά νομίζω ότι έχω φάει μερικά πούλια

Ξαφνικά με έπιασε μια λαχτάρα για ρόφημα σοκολάτας...

...από την Ισπανία του '60

Μια και αρχίσαμε να παίζουμε αφρικανικές διαφημίσεις

Tώρα που βγαίνουν τα κουνούπια...

Django Weekend: θα περιμένω

d
Homo Ludens: πότε θα κανεις την επισημη κηδεία του τζάνγκο;
Mr. Arkadin: ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ!

Το πιο τολμηρό πολιτικό άρθρο...

...που έχει δημοσιεύσει τα τελευταία χρόνια η "Καθημερινή". Καλό είναι να γίνεται κάποια στιγμή και λίγος διάλογος για το τι είναι δεξιό και τι αριστερό στην Ελλάδα σήμερα.

Βρείτε τις διαφορές

O Mπγιορν Μποργκ, όπως τον είδαμε στις θέσεις των θεατών στον χθεσινό (συναρπαστικό) τελικό του Γουίμπλεντον.Ο Μπγιορν Μποργκ, όπως θέλουμε να τον θυμόμαστε και να ζει για πάντα στις καρδιές μας.

ΕΜΠΡΟΣ!

Ήθελα πάντοτε να μαζέψω τα καρεδάκια με τα τηλέφωνα που χτυπάνε, από την υπέροχη σειρά κόμικ του Edgar P. Jacobs "Οι περιπέτειες των Μπλέικ & Μόρτιμερ". Με πρόλαβε ο Martin Klasch, το τελευταίο μου κόλλημα - ο οποίος όμως πρόσθεσε και ένα καρέ (το τελευταίο), άγνωστης προέλευσης.

Destino

(Το θρυλικό πλέον καρτούν που σχεδίασαν ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και ο Σαλβαντόρ Νταλί. Το κομμάτι από το σημείο 5:18 μέχρι το σημείο 5:35 είναι το μοναδικό που είχαν προλάβει να ετοιμάσουν το 1946)

Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου ήρωας από το Fame;

Με αφορμή το remake του κινηματογραφικού Fame που θα βγει στα σινεμά αυτό το φθινόπωρο (στη φωτογραφία, το νέο cast ποζάρει για το Vanity Fair) θυμήθηκα το κόλλημα που έτρωγα με τη σειρά. Και κυρίως με την τσελίστρια Τζούλι Μίλερ, τη μοναχική, μελαγχολική καστανόξανθη που είχε έλθει απ' το χωριό και την οποία υποδυόταν η Λόρι Σίνγκερ. Η απουσία της από την ταινία ήταν ο μοναδικός λόγος που δεν αγάπησα ποτέ το αρχικό "Fame". Ελπίζω να την έχουν υπολογίσει στο remake!

Αν και, ό,τι και να έχουν κάνει, τρέμω στην ιδέα της αναβίωσης της σχολής που είχε για καθηγητή τον παμμέγιστο Μπέντζαμιν Σορόφσκι, στην εποχή του "Pop Idol" και του "Ελλάδα/Βρετανία/Μογγολία έχεις ταλέντο"...

The Hottest Voyeur Spot On Earth

Εκτός από τα αρχαία που έχεις ήδη δει στην σχολική εκδρομή στην Ακρόπολη και το Παλιό Μουσείο επάνω στο βράχο, στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης θα θαυμάσεις κάτι πιο φρέσκο και πιο όμορφο. Χάρη στα γυάλινα δάπεδα που κυριαρχούν και επιτρέπουν να βλέπεις τα πάντα από παντού, βλέπεις πραγματικά... τα πάντα. Μαθαίνω ότι οι Γιαπωνεζούλες έχουν ήδη κλέψει τις εντυπώσεις. Όποιος έχει βγάλει φωτογραφίες, ας τις στείλει παρακαλώ. Αλλιώς θα περάσω μια βόλτα το σαββατοκύριακο, με την SLR μου :)

Ο "Πρωτάρης" στα θερινά!

(...αλλά τα έχουμε ήδη πει γι' αυτήν την ταινία)

Σκαλίζοντας τη φιλμογραφία του Μάθιου Μακόναχι

Από τότε που ο Homo Ludens τοποθέτησε στο βάθρο τον Μάθιου Μακόναχι, τον βλέπω με άλλο μάτι. Τώρα που ανακάλυψα κι αυτήν την ταινία, δεν έχω λόγια να εκφράσω τον θαυμασμό μου.

Ζει ο Μάικλ Τζάκσον;

Ο Πιτσιρίκος, στη σημερινή Lifo αποκαλύπτει το μυστικό ημερολόγιο της Γιάννας Αγγελοπούλου:

31 Αυγούστου
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σήμερα είμαι ευτυχισμένη. Ο Θόδωρος μού αποκάλυψε πως το λουκέτο στον «Ελεύθερο Τύπο» ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο! Η εφημερίδα θα κυκλοφορήσει ξανά την Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου με αποκλειστική συνέντευξη του Μάικλ Τζάκσον! Ναι, ο Μάικλ ζει! Ο θάνατός του ήταν ένα διαφημιστικό κόλπο! Ήταν μια ιδέα του Θόδωρου για να γίνει ο «Ελεύθερος Τύπος» η πρώτη εφημερίδα του κόσμου! Είμαι και πάλι η Γιάννα!

Όνειρο σε σπιράλ

Ντάουτζεν, δεν σε ξύνει το γρασίδι;

Ενα σύννεφο κουνούπια, υπέρηχοι, ομαδικές κινήσεις σαν παραισθησιογονοκινούμενο σπιράλ, πτήση μιας ώρας, επτάμισι με οκτώμισι κάθε βράδυ, κάθεσαι και τα χαζεύεις, αλλά καλύψου, οι βαμπιρικές τους διαθέσεις δεν θα χαριστούν στη μαυρισμένη σου σάρκα. /Παράξενος ο τρόπος που έρχεσαι σε επαφή με τη φύση: καιρός για αναθεωρήσεις.
Κλέβεις χείλη στο Caprice. Φιλί με γεύση μοχίτο, φιλί με γεύση Cosmopolitan, φιλί με ντάκιρι φράουλα, με dry martini, πικρό φιλί με Heineken. Είναι όλες τόσο πρόθυμες. Κι εκείνη; Τι να πίνει εκείνη δυο βήματα πιο πέρα, στο Galleraki; Κοντεύεις να ξεχάσεις τη γεύση της. Ο ήλιος δύει στη Μικρή Βενετία, το κύμα στροβιλίζεται σ’ ένα αφρώδες σπιράλ, αλατίζει το λευκό σου Lacoste, σπιράλ κι εσύ από φιλί σε φιλί, ίσως αλατίζει και το λεπτό της χέρι, ίσως κοκκινίζει το σμαράγδι των ματιών της. Δεν θα κάνεις τα δυο βήματα. Δεν θα πας πιο πέρα. Θα συνεχίσεις να κλέβεις φιλιά στο Caprice. Σπιράλ από κορίτσι σε κορίτσι. /Παράξενος ο τρόπος που φλερτάρεις: καιρός για νοικοκύρεμα.
Αναπνέεις τα μποφόρ. Πολλά, πολλά μποφόρ. Χαϊδεύεις το NeilPryde. Πολλά μποφόρ, μικρό πανί. Καβαλάς τη σανίδα σου. 120 λίτρα, απογειώνεσαι. Αλλη μια μπότζα και βγαίνεις, πρέπει ν’ ανανεώσεις το αντηλιακό. Vanity Fair με δακτυλιές Coppertone στην ακτή, το άλλο χέρι έχει βουτήξει στην άμμο. Αλλη μια σελίδα και μπαίνεις, πρέπει να βελτιώσεις την μπότζα σου. Βγάζεις τα κατακόκκινα Wayfarers και το βλέμμα σου καρφώνεται στην άμμο. Τόση ώρα σχεδίαζες ένα σπιράλ. /Παράξενος ο τρόπος που χαλαρώνεις στις διακοπές σου: καιρός για νέες παρέες.

Ντάουτζεν, δεν κρυώνεις έτσι, γυμνή;
Αγόρια και κορίτσια, ένα σπιράλ γύρω απ’ τη φωτιά. Μηχανές κρος και κράνη αφημένα πιο πέρα, Ραλφ Μάτσιο και οι «κακοί», μία παρέα, μουσική από κασετόφωνο. Καράτε Κιντ στο θερινό. Σχοινιάς. Με πράσινες εσπαντρίγιες και παγωτό γρανίτα λεμόνι. Εχεις κλειδώσει το ποδήλατο στο απέναντι συρματόπλεγμα; /Παράξενος ο τρόπος που θυμάσαι: καιρός για να ζήσεις το μέλλον.
Ψιθυρίζουν οι ευκάλυπτοι στην «Αθηναία», βουίζουν τα παιδιά στη Χάρητος, σπιράλ οι σκάλες που ανεβαίνει τρέχοντας η Κιμ Νόβακ, σπιράλ το βέρτιγκο του Τζέιμς Στιούαρτ. Σπιράλ μπέρδεμα τα ζωγραφισμένα φύλλα στον τοίχο της πολυκατοικίας που κρύβει το θερινό απ’ τους πολλούς. Σπιράλ χαϊδολόγημα κάτω απ’ τη φούστα της. Τελευταία αθηναϊκή φούστα. Αύριο τέτοια ώρα θα βρίσκεσαι στο φέρι μποτ. /Παράξενος ο τρόπος που αποχαιρετάς: καιρός να πάρεις τηλέφωνο τους γονείς σου.

Ντάουτζεν, δεν φοράς παπούτσια;
Βραχνιάζεις ουρλιάζοντας ακατάληπτους ήχους. Καις χιλιάδες θερμίδες παίζοντας air guitar. Βρωμίζεις το t-shirt σου με νερωμένη μπίρα και τον ιδρώτα του διπλανού. Σπιράλ σημάδι στο στήθος. Κλείνεις τα μάτια σαν να βρίσκεσαι εσύ πάνω στη σκηνή. Μετά τους Klaxons έχει και Jarvis, έχει και Royksopp. Κράτα δυνάμεις. /Παράξενος ο τρόπος που ονειρεύεσαι: καιρός για ταξίδι.
Αντιστέκεσαι στο «σκέτο πουκαμισάκι». Σφίγγεις το παπιγιόν με τα σπιράλ σχέδια, τακτοποιείς την ποσέτ στην τσέπη του σακακιού, ξεμυτίζεις στη ζέστη. /Παράξενος ο τρόπος που ντύνεσαι στο γάμο του κολλητού σου: καιρός να γελάσεις με τους άσχετους.
Παίρνεις στα χέρια το σπιράλ για τα κουνούπια. Σπάει. /Καθόλου παράξενο. Καιρός για διακοπές.

Ντάουτζεν, δεν θα έλθεις φέτος στην Πάρο;
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Exitorial, GK Ιουλίου 2009 - Κυκλοφορεί την Κυριακή 5/7)

Μια φρικτή υποψία με βασανίζει...

...από χθες το βράδυ, που την είδα στο ΟΛΑ. Κάτι δεν μου πήγαινε καλά, μέχρι που το πάνελ των ειδικών που παρακολουθούσαν την ίδια ώρα την εκπομπή κατέληξε στην πιο λογικοφανή εκτίμηση: η "Απόλυτη" μάλλον φορά μασέλα. Αυτό το "σ" και αυτό το "τ" δεν εξηγούνται αλλιώς.

...κάπως έτσι μιλούσε η Βλαχοπούλου όταν έκανε το τηλεοπτικό της comeback στα 80.