Έχω ήδη αναφέρει πόσο πολύ αγαπώ το Σεπτέμβρη - και κυρίως ότι μάλλον το κάνω για τους λάθος λόγους, με την έννοια ότι αυτά που αγαπώ (η ψύχρα, η συννεφιά, η μουντάδα, η διάθεση ενδοσκόπησης) είναι φαινόμενα του Οκτωβρίου. Εν πάση περιπτώσει, μου αρέσει το φθινόπωρο. Για να το θέσω αλλιώς: η προσδοκία του φθινοπώρου είναι το μοναδικό πράγμα που με βοηθά να αντιμετωπίσω τον Αύγουστο.Η μετάβαση από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο δεν είναι απλή υπόθεση - ειδικά για έναν ψυχαναγκαστικό άνθρωπο. Έχω δημιουργήσει διάφορα μικρά τελετουργικά γι' αυτό το σκοπό: το περασμένο σαββατοκύριακο, ας πούμε, εγκαινίασα τη σεζόν φτιάχνοντας τον "πρώτο ζεστό καπουτσίνο 2007-2008". Μέρος αυτού του τελετουργικού είναι η (ιδιωτική) προβολή ταινιών που είναι φτιαγμένες γι' αυτό το σκοπό.
Εδώ και εβδομάδες είχα σκοπό να γράψω γι' αυτές τις ταινίες, αλλά με πρόλαβαν οι εξελίξεις. Τίποτα δεν έχει χαθεί, ευτυχώς - είναι ακόμα μέσα Σεπτέμβρη. Θα δω αυτές τις ταινίες, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα: σαν να μην έχει ακόμα 30 βαθμούς κελσίου, σαν να μην κάηκε η Πελοπόννησος, σαν να μην πέρασε από πάνω μας μια προεκλογική περίοδος, σαν να μην ψήφισα Σύριζα, σαν να είμαι πάλι αθώος.
Η πρώτη "ταινία φθινοπώρου" που μου έρχεται πάντα στο μυαλό είναι ο Πρωτάρης του Μάικ Νίκολς. Είναι περίεργο, γιατί είναι μια ταινία που εξελίσσεται καλοκαίρι - αυτό το απίθανο ατελείωτο καλοκαίρι της δεκαετίας του '60, με εκείνη την υπέροχη αχνή φωτογραφία, με ένα απίστευτο φως που διαχέεται σε κάθε πλάνο. Ένα φως φτιαγμένο για να περιβάλλει το πρόσωπο της Κάθριν Ρος - ψάξε τις ταινίες που έπαιξε και θα καταλάβεις τι εννοώ.
Ίσως τη θεωρώ φθινοπωρινή ταινία επηρεασμένος από το concept 'the autumn of years', τη μέση ηλικία που εκφράζει η Αν Μπάνκροφτ, στο ρόλο της σαραντάρας με την επιθετική σεξουαλικότητα. Ήταν πολύ νεότερη η Μπάνκροφτ όταν έπαιζε το ρόλο της κυρίας Ρόμπινσον (για την ακρίβεια ήταν μόλις έξι χρόνια μεγαλύτερη του Ντάστιν Χόφμαν), είναι όμως τόσο καλή σ' αυτό το ρόλο που νιώθω τα σαγόνια μου να τρέμουν όταν τη βλέπω. Νομίζω ότι αυτό που κυρίως κάνει τον Πρωτάρη φθινοπωρινή ταινία είναι ένα αίσθημα κορεσμού. Ο χαρακτήρας του Ντάστιν Χόφμαν έχει μπουχτίσει από τα πάντα, με τον τρόπο που το Σεπτέμβρη έχεις πια μπουχτίσει από το καλοκαίρι. Είναι επίσης μια ταινία βυθισμένη στη θολούρα. Ο ήρωας δεν έχει σαφή εικόνα του ποιος είναι και τι θέλει, πώς θέλει να είναι η ζωή του μετά τις σπουδές του, ποιο είναι το αντικείμενο του πόθου του και πώς θα το αποκτήσει - στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας επικρατεί ένα συναισθηματικό μούδιασμα που μεταδίδεται και στο θεατή. Σε συνδυασμό με τη φωτεινή ομίχλη της φωτογραφίας, όλο αυτό είναι υπνωτιστικό. 
Και φυσικά, είναι η μουσική - ίσως το καλύτερο soundtrack στην ιστορία της ποπ κουλτούρας. Έχω υπ' όψιν μου μια απίθανη εκτέλεση του mrs. Robinson. Απολύτως καβλωτική, όπως πρέπει να είναι ένας φόρος τιμής. Από μια παρέα mods από την Πιατσέντζα της Ιταλίας, που λέγονται the Link Quartet. Άκου το hammond του Apollo Negri, πώς φαίνεται να χαϊδεύει τα μαλλιά της κυρίας Ρόμπινσον και πρόσεξε το μπάσο, πώς στέλνει ρίγη στη ραχοκοκαλιά σου, κάθε φορά που κοιτάς κάτω από την αψίδα που σχηματίζει το γόνατό της. 
