Τι είναι μακρύ, πομπώδες, γεμάτο παραμόρφωση, σε κάνει να ιδρώνεις και να εκστασιάζεσαι -κι αν τολμήσεις να ασχοληθείς μαζί του πάνω από τρεις συνεχόμενες φορές κινδυνεύεις σοβαρά να πάθεις τενοντίτιδα στο αριστερό χέρι;
UPDATE: Την παραπάνω ερώτηση έκανα χθες το βράδυ με σιγουριά πως ο μέσος αναγνώστης του "ΠΠC" δεν θα χρειαζόταν πάνω από 3-4 ώρες για να λύσει τον γρίφο. Την ίδια πεποίθηση έχω ακόμη, παρ' ότι κανείς δεν έδωσε καμμία απάντηση. Ήταν απλώς Κυριακή, μετά από ένα Σάββατο που τύχαινε να είναι του Αγίου Βαλεντίνου και ήταν όλοι τους τόσο εξουθενωμένοι από το πολύ σεξ που δεν ασχολήθηκαν καν με το ανόητο κουίζ μου. Οπότε τώρα πρέπει να δώσω την απάντηση μόνος μου...
Μακρύ (έχει διάρκεια 7 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα), πομπώδες (δύο ηλεκτρικές κιθάρες σολάρουν σχεδόν ασταμάτητα καθόλη την διάρκειά του), γεμάτο παραμόρφωση (και εννοείται ότι το κάνουν με τίγκα τους κομπρέσορες και τα distortions) είναι το "Through the Fire and Flames" των Dragonforce. Aν ασχοληθείς μαζί του στο Guitar Hero III (το ξεκλειδώνεις όταν έχεις τελειώσει με όλα τα υπόλοιπα τραγούδια) ιδρώνεις για να τα βγάλεις πέρα, εκστασιάζεσαι με την προσπάθεια, θες να πετύχεις καλλίτερο σκορ κάθε φορά και το ξαναπαίζεις, με αποτέλεσμα να καταλήγεις με τενοντίτιδα.
Ξέρω, that is soooooo old news. Απλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχα αμελήσει εντελώς να ποστάρω κάτι για το hit song που αποτελεί την καλλίτερη ένδειξη του πώς ορίζεται η ποπ κουλτούρα σήμερα. Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως πέρσι τέτοια εποχή το "Through the Fire and Flames" δεν θα είχε καμμία απολύτως θέση στα charts αν δεν αποτελούσε το καταληκτικό τραγούδι αυτού του συναρπαστικού παιχνιδιού που έσπασε κάθε εμπορικό ρεκόρ κι έκανε εκατομμύρια πιτσιρικάδες (και όχι μόνο) να ξημεροβραδιάζονται μπροστά από τις τηλεοράσεις και τις παιχνιδομηχανές τους πρώτη φορά για κάτι που δεν περιείχε σκοτωμούς ή γκολ. Πώς είναι δυνατόν να σκαρφαλώνει στα charts κάτι που διαρκεί επτάμισι λεπτά, περιέχει εισαγωγές, γέφυρες, πολλαπλά σόλο και λοιπές επιδεικτικές χεβιμεταλλικές εμμονές που θα έκαναν ακόμη και τους Manowar προ εικοσαετίας να ψελλίσουν την λέξη "υπερβολή";
Προφανώς το Guitar Hero κάνει τόσο καλό στη μουσική που είναι ακόμη πολύ νωρίς να το μετρήσουμε. Μετά από χρόνια θα μιλάμε για το videogame όπως μιλάμε σήμερα για το βινύλιο... Ακούγοντας το "Through the Fire and Flames" κάνεις εντατικά μαθήματα στο power metal. Βασικά δεν χρειάζεται να ακούσεις ποτέ ο,τιδήποτε άλλο (ειδικά αν το τελικό αποτέλεσμα δεν σου άρεσε). Όλα τα συστατικά που θεμελίωσαν το γρήγορο και πομπώδες subculture της σκληρής ροκ είναι εδώ: στίχοι που λες και περιγράφουν RPG με δράκους και μάγισσες, κατάχρηση των λέξεων "fight" και "death", φωνητικά που ξεκινούν σαν η κραυγή ενός στουμπωμένου από το πολύ ρύζι κακομοίρη που πασχίζει να εκφραστεί στην τουαλέτα του και καταλήγουν στο battlecry ενός warlord των πρώτων χρόνων του Μεσαίωνα κάπου στα λιβάδια της Ρηνανίας. Μαύρα μπλουζάκια με περίτεχνα logos παντελώς αγνώστων συγκροτημάτων, φορεμένα στα στήθη βρωμερών και ιδρωμένων μαλλιάδων που πασχίζουν να αποδείξουν ότι είναι ικανοί να παίξουν 13 νότες το δευτερόλεπτο στις ταλαιπωρημένες Ibanez και τις Gibson Flying V τους. Ναι, αυτό δεν είναι ένα τραγούδι για το Billboard. Ας όψεται το Guitar Hero. Αλλά ποιος μπορεί να παραμείνει ασυγκίνητος μπροστά στο παρακάτω θέαμα;
Ένας αστικός μύθος λέει ότι όταν ο Χέρμαν Λι, ο ένας εκ των δύο βασικών εκφραστών της υπερβολής του τραγουδιού (ένας εκ των δύο κιθαριστών, δηλαδή), πήγε να δοκιμάσει το κομμάτι στο δύσκολο επίπεδο του Guitar Hero, αποσύρθηκε ταπεινωμένος πριν προλάβει καν να ολοκληρώσει το 2% του... Το Βιβλίο Γκίνες έχει καταχωρίσει το "Through the Fire and Flames" ως το δυσκολότερο κομμάτι όλων, πάντως, και το περιοδικό Paste περιείχε την εξής ατάκα, ανάμεσα σε πολλές υπέροχες ενδείξεις ότι "ήσουν μέσα στα μουσικά πράγματα το 2008": "Έπαθες τενοντίτιδα, προσποιούμενος ότι είσαι μέλος των Dragonforce"... Οι οποίοι, για την ιστορία, είναι Αγγλάρες, από το Λονδίνο, έχουν βγάλει τέσσερα άλμπουμ, όλα τους τα τραγούδια μου φαίνονται ίδια και στα πρόσφατα Grammys ήταν υποψήφιοι για το βραβείο του καλλίτερου metal τραγουδιού για το "Heroes of Our Time". To βραβείο το πήραν οι Metallica (πάλι), για το "My Apocalypse".
Μόλις είδα άλλο ένα επεισόδιο των "Mad Men". Παραμένει βαρετή σειρά. Άσε που σε αυτό δεν έπαιζε καθόλου η θεά. Είναι του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν έχω ταίρι. Πάω για ύπνο. Είναι εννιά. Θα ξυπνήσω κατά τις έντεκα και θα βγω, θα πάω να κυνηγήσω αταίριαστες βαλεντίνες μπας και γαμήσω απόψε. Αυτοί οι μαλάκες οι "Mad Men" δε, μου έχουν δημιουργήσει μια έντονη επιθυμία να αρχίσω το κάπνισμα. Τι είπα μόλις; Του Βαλεντίνου. Κάπνισμα. Μα δεν έχουν οι My Bloody Valentine ένα τραγουδάκι γι' αυτό; Κι όλο και κάποιος αρρωστημένος του YouTube θα έχει στήσει ένα ωραίο βιντεάκι...
Μπορεί να το έχω ξαναγράψει εδώ πέρα ή αλλού (η μνήμη μου πια δεν με βοηθάει όσο άλλοτε), αλλά, αν έχω καταφέρει να νικήσω τον (εγγενή ή επίκτητο; δεν ξέρω) κυνισμό μου και να μαλακώσω σε σχέση με τον Άγιο Βαλεντίνο, το χρωστάω στον Τσάρλι Μπράουν. Σ' αυτό που έχει πλέον αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο σταθερά λάιτ μοτίφ στην ιστορία της τέχνης των κόμικ, ο ήρωας που εισήγαγε την υπαρξιακή αγωνία στην λαϊκή αυτή τέχνη, περνά κάθε χρόνο μια μικρή προσωπική κόλαση, παραμονεύοντας μπροστά στο γραμματοκιβώτιό του, περιμένοντας μια ερωτική κάρτα που δεν έρχεται ποτέ. Ταυτόχρονα ξεκαρδιστικός και σπαρακτικός, ο Τσάρλι Μπράουν βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο έρωτες χωρίς ανταπόκριση: εκείνον της Πέπερμιντ Πάτι για το πρόσωπό του κι εκείνον που τρέφει ο ίδιος για το (ανώνυμο) κοκκινομάλλικο κοριτσάκι. Αν υπάρχει soundtrack γι' αυτήν την κατάσταση, στο μυαλό μου δεν είναι άλλο από το Three Little Words, όπως το ερμήνευσε το 1930 η ορχήστρα του Ντιουκ Ελινγτον, με τη συνοδεία των Rhythm Boys, ένας εκ των οποίων ήταν ο άσημος ακόμη Μπινγκ Κρόσμπι. Όχι πως η cool εκτέλεση του Τζάνγκο Ράινχαρντ πάει πίσω, βέβαια...
Ναι, δεν πιστεύεις στον Άγιο Βαλεντίνο. Αλλά, όπως κάθε αρσενικό που σέβεται τον εαυτό του, ξέρεις ότι δεν έχεις τίποτε να κερδίσεις, απαξιώνοντας μια μέρα κατά την οποία όλα τα ζευγάρια του κόσμου συνευρίσκονται και χουχουλιάζουν, γουργουρίζοντας χαρούμενα. Άφησες τον κυνισμό σου στην άκρη και έκανες ό,τι σου υπαγόρευσε το καθήκον. Αγόρασες κόσμημα/κάρτα/σοκολατάκια/ εσώρουχα/ αρκουδάκι (το δώρο ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία, το γούστο, την οικονομική κατάσταση και το ποιόν της σχέσης) και λουλούδια (απαραιτήτως), πλύθηκες, ξυρίστηκες και είσαι έτοιμος. Ανεξαρτήτως του αν έχεις κλείσει τραπέζι σε εστιατόριο ή αν θα μαγειρέψεις στο σπίτι (κάτι για το οποίο θα βαθμολογηθείς επιπλέον, ακόμη κι αν βράσεις απλώς μακαρόνια), ξέρεις ότι η συνέχεια θα λάβει χώρα στο χώρο σου. Σκούπισες, καθάρισες, ξεσκόνισες, έβαλες λουλούδια, ανανέωσες την κάβα, υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια που θα κρίνει τα πάντα: η μουσική. Μην άγχεσαι. Ακόμη κι αν αμέλησες αυτό το βασικό στοιχείο της ατμόσφαιρας, η λύση βρίσκεται στο κοντινότερο περίπτερο. Εκεί, βρίσκεται αναρτημένο (ή κρυμμένο, ανάλογα με το πόσο μαλάκας είναι ο περιπτεράς) το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Jazz&Τζαζ, που συνοδεύεται από ένα CD με τον ενδεικτικό τίτλο "Love Ballads". Εκεί θα βρεις δεκατρείς από τις πιο ρομαντικές και λεπταίσθητες στιγμές της τζαζ, λυρικές αλλά όχι ξενέρωτες, γλυκές, αλλά όχι ζαχαρωμένες, επιλεγμένες με χειρουργική σχολαστικότητα. Ξεπερνώντας τον εαυτό του, ο Γιώργος Χαρωνίτης κατάφερε να αποφύγει τον ελέφαντα στο δωμάτιο, παρά το ότι έχει τη φιγούρα του Τσετ Μπέικερ στο πανέμορφο εξώφυλλο, να πάει πίσω από τα προφανή και να διαλέξει ένα μπουκέτο τραγούδια που θα δράσουν υποσυνείδητα στον ψυχισμό του αντικειμένου του πόθου σου, που θα λυγίσει μοιραία όταν βρεθεί εκτεθειμένη(/ος) απέναντι στη φωνή του Νατ Κινγκ Κόουλ, της Χέλεν Μέριλ, της Πάτι Πέιτζ και της Πέγκι Λι, στο πιάνο του Όσκαρ Πίτερσον, στην τρομπέτα του Νατ Αντερλεϊ, στο φλάουτο του Μπάντι Κολέτ, στο σαξόφωνο του Σόνι Ρόλινς. Ναι, βάλε απόψε το CD να παίζει και είναι βέβαιο ότι μέχρι να τελειώσει, θα κάνεις σεξ.
Mr. Arkadin κρατάω δυνάμεις για την κυριακή 22/2 σκοπεύω να κάνω liveblogging τα όσκαρ
Homo Ludens χαχαχαχα μα είναι αδιάφορα πια τα οσκαρ
Mr. Arkadin εγώ θα τα δω θα κάνω κερκίδα για μαρίσα τομέι, κέιτ γουίνσλετ, σον πεν
Homo Ludens σε μισω ΟΧΙ ΚΕΙΤ ΓΟΥΙΝΣΛΕΤ οταν ειναι υποψηφια η αν χαθαγουεϊ ΟΧΙ σων πεν -που εχει ξαναπαρει- οταν ειναι υποψηφιος ο Μικυ Ρουρκ
Mr. Arkadin δεν έχω δει το Rachel Getting Married
Homo Ludens δεν παιζει κανενα ρολο επισης, εχω μια θεωρια συνομωσιας ο λογος που η μεγιστη Κέιτ Μπλανσετ δεν εχει παρει ακομη τα 35 οσκαρ που θα επρεπε να εχει παρει ειναι οτι την μπερδευουν με την ανεραστη, ανευρη και βαρετη κειτ γουίνσλετ την υπηρεττρια του μαρκησιου ντε σαντ την πορσελάνινη κουκλα του Τζουντ μπλιαξ καλη ηθοποιος, αλλα έλεος
Mr. Arkadin μου αρέσουν και οι δύο και σεξουαλικά δεν υπάρχει δίλημμα για μένα
Homo Ludens Εννοειται οτι θα ανεβασω τωρα αυτον τον διαλογο στο μπλογκ ΕΙΣΑΙ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΣ! ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΟΥ
Μr. Arkadin δεν φοβάμαι τίποτε
(Η φωτογραφία της Κέιτ Γουίνσλετ μεταμορφωμένης είναι από το Vanity Fair του Δεκεμβρίου. Aυτή της Κέιτ Μπλάνσετ από το Vanity Fair του Φεβρουαρίου)
«Το "Fuck You" είναι το τραγούδι του καλοκαιριού». Τάδε έφη mr. Arkadin σε μεταξύ μας MSNική συνομιλία. Εγώ ποντάρω στο "Not Fair", αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτε, φυσικά, είναι στην πολλάκις εκπεφρασμένη σε τούτο εδώ τo blog εμμονή του εταίρου μου στα «τραγούδια του καλοκαιριού» (σκέπτομαι μάλιστα να καθιερώσω και να επιλέξω το «τραγούδι της άνοιξης», «του Ιουνίου» και «του Σαββατοκύριακου 12-13/9/09» για σπάσιμο). Το θέμα μας είναι αν το νέο άλμπουμ της Λίλυ Άλεν είναι αντάξιο του ντεμπούτου της, αν θα γίνει εξίσου κόλλημα, αν θα καταφέρει να ξαναγλυκάνει την εικόνα της παραπληγικής, ελεεινής, τρισάθλιας Αγγλίας που όλοι οι σώφρονες ετούτου του κόσμου έχουμε μέσα στο κεφάλι μας...
Μουσικά είναι χειρότερο. Σχετικά ανέμπνευστο (μονοδιάστατο μάλλον, electro-pop και τίποτε άλλο, με την εξαίρεση του «καουμπόικου» "Not Fair"), ευχάριστο μεν αλλά όχι ξεσηκωτικό, ουδέν καινόν φέρον... Αλλά δεν πειράζει. Η Λίλυ Άλεν παραμένει κόλλημα. Γιατί απλά στιχουργικά δεν παίζεται. Και επειδή ήταν αυτή που έφερε νέους κανόνες στο παιχνίδι με το "Allright, Still", είναι άδικο να την κρίνεις με τους παλιούς κανόνες τώρα στο "It's not Me, It's You". Άμα το κυττάξεις ως το sequel μιας μεγάλης δισκογραφικής επιτυχίας, είσαι απλά μαλάκας. Δες το ως το νέο post στο blog μιας 24χρονης (ντυμένο με λίγη μουσικούλα). Γιατί αυτό είναι. Η Λίλυ Άλεν μας γνώρισε έναν ολόκληρο κόσμο -που τον λατρέψαμε και τον ζηλέψαμε- ψαγμένων πιτσιρικάδων που ζουν τις ζωές τους μέσα στο Internet (αλλά δεν το πολυθέλουν) και δημιουργούν ανεξάρτητα από αυτό που θέλει ο μπαμπάς και η μαμά τους, ο δάσκαλος, η κενωνία γύρω τους, η δισκογραφική τους -στο κάτω κάτω.
Και τώρα, η blogger next door, μεγαλωμένη και επιτυχημένη πια, αρχίζει την εσωστρέφεια, αλλά δεν χάνει σε τίποτε από το χιούμορ και τον κυνισμό της. Μιλά στη γλώσσα της γενιάς που τόσο μου αρέσει, γράφει στο μουνί της τα «πρέπει», περιγράφει την λατρεία της για το χρήμα (είναι αλήθεια αυτά που λέει στο "Everyone's At It", δεν είναι ειρωνίες. Η Λίλυ είναι ένα άπληστο, υπερκαταναλωτικό πλασματάκι, το παραδέχτηκε στους "New York Times" πρόσφατα, περιγράφοντας πώς ξόδεψε πάνω από 100 χιλιάρικα σε ρούχα και κοσμήματα τη χρονιά που πέρασε), κράζει τον γκόμενό της που χύνει σε χρόνο dt, ακόμη κι όταν γίνεται ρομαντική, το πλαισιώνει με τις αιτίες που είναι τόσο φακλάνα: "Θα παραγγείλουμε κινέζικο και θα δούμε τηλεόραση». Ορίστε τα αποτελέσματα:
Και μόνο για την παραπάνω φωτογραφία, η μικρή Λίλυ πρέπει να γίνει αντικείμενο λατρείας. Να κτίσουμε ναούς, δηλαδή, και τέτοια. Και να πηγαίνουμε να προσευχόμαστε κάτω από το τροφαντό της άγαλμα να μείνουν αυτοί οι Θεοί οι Αγγλάρες πάντα ίδιοι. Δηλαδή να συνεχίζουν να κατουράνε ο ένας τον άλλον στα Φαληράκια και στις Ίμπιζες, να σοκάρονται που η Εθνική τους ΔΕΝ κερδίζει το Μουντιάλ (ούτε καν προκρίνεται στο Euro πια), να διαβάζουν αυτές τις απίθανες tabloid και τα ελεεινά free press κάθε πρωί στο θλιβερό μετρό τους στον δρόμο για τη δουλειά. Και να γεννούν μια στο τόσο ένα τεράστιο ταλεντάκι, ακόμη πιο φλεγματικό και κυνικό από την υπόλοιπη ελίτ τους, που θα τα έχει ζήσει όλα αυτά και θα τα κάνει ποίηση και τραγούδια, θα τα φορά στολίδια πάνω από τις χρωματιστές της φούστες, θα τα κολλά αυτοκόλλητα στο ξεχαρβαλωμένο της ποδήλατο...
Y.Γ.: Εννοείται ότι δεν περιμένω το άστρο της να αντέξει πολλά χρόνια ακόμη. Θα σβήσει, όπως οφείλει, μαζί με τα αυθάδικα νιάτα της. Μαζί με την εποχή που εκφράζει. Και -ελπίζω- δεν θα ξαναεμφανιστεί στα σαραντατόσα της με νέο άλμπουμ σε παραγωγή του Μπράιαν Ίνο και πιο ώριμο ήχο, όπως κάνει τώρα ο Τζέισον Ντόνοβαν (όχι, δεν κάνω πλάκα!)
Lily Allen It's Not Me, It's You (Φεβρουάριος 2009)
Υπάρχει μια μεγαλειώδης σκηνή στον "Παλαιστή" του Αρονόφσκι, μια σκηνή δύο-τριών το πολύ λεπτών, ελάχιστα σημαντική για την ταινία -με την έννοια ότι εκεί συμβαίνει μεν κάτι που ήλπιζες να συμβεί, αλλά τίποτε δεν αλλάζει τελικά στην ροή αυτού του ωμού υπαρξιακού δράματος που από προχθές λατρεύεται στις αθηναϊκές αίθουσες-, μια σκηνή που στην ουσία δεν αποτελεί τίποτε περισσότερο από απόδειξη της μαεστρίας ενός κορυφαίου σκηνοθέτη. Ένα κλείσιμο ματιού στο κοινό του (το γεννημένο τη δεκαετία του '70, όχι αργότερα!) -και πάμε πάλι πίσω στη δουλειά μας...
Ο Μίκυ Ρουρκ λικνίζεται εντελώς γελοία, υποδυόμενος την Μαρίζα Τομέι (τον χαρακτήρα που παίζει η Μαρίζα Τομέι στο έργο, τέλος πάντων, μια γριά στριπτιζού δηλαδή) μέσα σε ένα ελεεινό μπαρ, υπό τον ήχο του "Round and Round" των Rat Attack. Το θέαμα είναι εντελώς θλιβερό, αλλά εκείνη εκστασιάζεται. Ταυτίζεται με όλο αυτό το εντελώς decadent '80s τοπίο, τη φθηνή και εξωφρενικά παγωμένη μπίρα (Coors ή κάτι εξίσου άνοστο...), τη φθηνή hard rock κόπια του ούτως ή άλλως όχι ιδιαιτέρως ποιοτικού hard rock πρότυπου που έθεταν εκεί γύρω στο '85 οι Motley Crue, οι Poison και οι Cinderella αυτού του κόσμου, τη φθηνή ατμόσφαιρα ρομαντίλας που θα οδηγήσει σ' ένα πεταχτό φιλί κι ένα σφίξιμο εκεί που το τζιν στενεύει απότομα... Ω ναι! Αυτή η σκηνή είναι όλη η ταινία. Δύο θλιβεροί απόκληροι, δύο τελειωμένοι ζητιάνοι του "είναι", δύο υποσημειώσεις στο περιθώριο της ζωής, βιώνουν επιτέλους κάτι: Είναι η αποφορά από τη σαπίλα τους, αλλά είναι κάτι. Είναι ό,τι έχει απομείνει από τότε που ήταν νέοι και ωραίοι, από τότε που όλα ήταν νέα και ωραία, κι ας μην ήταν ποιότητας ΑΑΑ, κι ας μην ήταν Louis Vuitton και Moncler, κι ας μην ήταν Arcade Fire και Flying Lotus.
Και ακριβώς τη στιγμή που νιώθεις ότι σε ρουφάει ο Αρονόφσκι μέσα σ' ένα θαύμα, ο Ρουρκ ξερνάει μία ακόμη ατάκα. Που κάνει το θαύμα πραγματικό θαύμα. Στον απ' έξω ίσως ακουστεί αστεία, αλλά -μαλάκα μου- πόση αλήθεια φτύνει ο μάγκας! Πόσες φορές κι αν έχουμε πει την ίδια ατάκα με το Μιχαλάκη, πόσο γελάσαμε -σφιγμένοι στην ψυχή- όταν την ακούσαμε από το ηχοσύστημα του Cinemax. "Τι γαμάτα που ήταν τα '80s. Guns n' Roses, (Motley) Crue, Cinderella... Μέχρι που ήλθε αυτό το μουνί ο Κομπέιν και τα γάμησε όλα!".
Με ρώτησε πριν λίγο μια από τις γυναίκες της ζωής μου: "Και τι γράφεις τώρα;". Της απάντησα: "Ίσως δεν το καταλάβεις. Γράφω για κάτι που γινόταν όταν εσύ γεννιόσουν ακόμη...". Γεννήθηκε το 1983. Ήταν, δηλαδή, μόλις πέντε ετών όταν οι Cinderella τραγουδούσαν αυτό το μπαλαντοειδές ροκάκι που μας έκανε να δακρύζουμε μια στο τόσο -ΟΚ, πιο πολύ τα κορίτσια, μην το κάνουμε και εντελώς γκέι το post τώρα-, ήταν τόσο μικρή, τόσο πιτσιρίκα όταν κάναμε headbanging στα μωσαϊκά των σχολικών πάρτυ με Twisted Sister και Quiet Riot, όταν ανάβαμε φωτιές στις παραλίες και παίζαμε Scorpions στις ξεκούρδιστες κιθάρες, όταν στήναμε πειρατικούς σταθμούς και πατούσαμε play για τους Firehouse στα κασετόφωνα (εννοείται ότι παίζαμε κασέτες -ΕνΝοείται!), που δεν ξέρω πώς να της το εξηγήσω.
Ο Ρουρκ και η Τομέι, ο "Κριός" και η "Παμ" του Αρονόφσκι, ακούν Rat Attack και ζουν. Εγώ ακούω Rat Attack και -γαμώ το- δεν ξέρω τι κάνω. Δεν ξέρω αν θλίβομαι πιο πολύ απ' όσο πετάω στον αέρα και ρίχνω ένα χαστούκι στο ταβάνι. Ναι, και μετά ήλθε αυτό το μουνί ο Κομπέιν και τα άλλαξε όλα. Τα έκανε πιο δύσκολα. Πιο απαιτητικά. Κάποτε ήταν ένα-δύο ακόρντα, ένα σκισμένο τζιν, λίγο πιο μακρύ μαλλί, "Every Rose Has It's Thorn" και "Living on a Prayer", κάποτε ήταν τα αγόρια στη μια γωνιά, τα κορίτσια στην άλλη, κάποτε ήταν απλά ένα κι ένα κάνουν δύο, τώρα δεν είναι έτσι. Τώρα θολώνω όταν η Lily Allen τραγουδά για τον οργασμό που δεν έρχεται, πνίγομαι στον κυνισμό της, αγχώνομαι -κι ας μην είμαι εγώ ο ανίκανος εραστής της-, πικραίνομαι που η Ίβαν Ρέιτσελ Γουντ δεν με καταλαβαίνει (αυτή κι αν είναι η αποκάλυψη της ταινίας, στο ρόλο της κόρης του Ρουρκ). Ρε πούστη μου, πώς τα δυσκολέψαμε τα πράγματα έτσι; Ξανακούω τους Cinderella να γκρινιάζουν πάνω σ' αυτή τη μπαλάντα που τόσο μας έγδερνε την καρδιά τότε και σχεδόν βάζω τα γέλια. Πότε έγινα τόσο σκληρός; Ο Ρουρκ και η Τομέι, ο "Κριός" και η "Παμ", ακούν Cinderella και υπάρχουν. Κουβαλάνε μαζί τους όλο το τίποτε των '80s, κουβαλάνε μαζί τους όλη την απλότητα μιας εποχής που το να μη φοράς Timberland δεν πείραζε και τόσο, κουβαλάνε μαζί τους όλη την αθωότητα του τότε που "το αγόρι αγαπούσε το κορίτσι και μετά παντρευόντουσαν κι έκαναν οικογένεια κι εκείνος -εννοείται- πουλούσε το ΧΤ και έκοβε τις σούζες".
Tρέμω στο ενδεχόμενο δεκαπέντε χρόνια από τώρα να ακούω Black Kids και να με πιάνει ρίγος. Φοβάμαι, αγχώνομαι, τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μετά από δυο δεκαετίες θα με θυμάμαι στα καλά μου και θα πνίγω την παρακμή μου σε νότες και αποκόμματα μιας τελειωμένης εποχής. Δεν θέλω "τα καλά μου" να είναι αυτά που ζω τώρα. Ο γαμημένος ο "Παλαιστής" μου γέμισε το μυαλό με ακόμη περισσότερες σκοτούρες. Άντε γαμήσου Αρονόφσκι. Άντε γαμήσου κι επειδή έχεις στο κρεββάτι σου την πιο τέλεια γυναίκα που κυκλοφορεί στον πλανήτη Γη. Και μάθε να διαλέγεις κοστούμι μαλάκα!
Άντε γαμήσου κι εσύ Ρέιτσελ Βάις -με κάποιον άλλον. Να φάει κέρατο ο μαλάκας, να συνέλθει, να σταματήσει να μας γεμίζει το κεφάλι με Accept και Σπρίνγκστιν, με περασμένα μεγαλεία, πηδηχτερές φιγούρες πάνω απ' το καναβάτσο, θλίψη, κατάθλιψη και κατάντια. Άει στο διάολο.
Ο Homo Ludens απερίσκεπτα με προκάλεσε, να σχολιάσω το Sukiyaki Western Django, που προβάλλεται από προχθές στις αθηναϊκές αίθουσες και δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσω την πρόκληση να περάσει έτσι.Η αλήθεια είναι ότι, μόλις είδα ότι στις νέες ταινίες της εβδομάδας περιλαμβάνεται κι αυτή, δεν σκέφτηκα να ανεβάσω post. Σκέφτηκα: "μπα; πού την θυμήθηκαν;" Γιατί αυτή η ταινία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Βενετίας το Σεπτέμβρη του 2007. Έτυχε να βρίσκομαι εκείνες τις μέρες στο φεστιβάλ και έδωσα ευχή και κατάρα στους φίλους κριτικούς κινηματογράφους που συνάντησα να προσέξουν αυτήν την ταινία και να μου μεταφέρουν τις εντυπώσεις - τους είδα χλιαρούς. Εκείνο το φεστιβάλ είχε ένα τεράστιο, πληρέστατο αφιέρωμα στο Western Spaghetti, ένα είδος που έμαθα να αγαπώ χάρη στην φιλία μου με το δάσκαλό μου, τον Γιώργο Χαρωνίτη, ο οποίος, εκτός από εκδότης του μοναδικού Τζαζ εντύπου της Ελλάδας και αυθεντία σε ό,τι έχει να κάνει με τον μαέστρο Ενιο Μορικόνε (δεν πρέπει να υπάρχει παγκοσμίως άλλος με πληρέστερη συλλογή έργων του), εδώ και χρόνια εντρυφεί στην ιστορία αυτού του γοητευτικού, βίαιου και απολύτως καλτ κινηματογραφικού είδους. Κάτι τέτοιο κάνουν ο Κουέντιν Ταραντίνο και ο Τακάσι Μίικε, που έφτιαξαν αυτήν την ταινία, έναν φόρο τιμής στον αρχετυπικό ήρωα του σπαγκέτι ουέστερν, τον Τζάνγκο. Η ταινία τους, υποτίθεται ότι αφηγείται από την αρχή τον μύθο και εξετάζει την δημιουργία αυτού του ήρωα. Όσο για το σημείο αναφοράς τους, αυτό δεν είναι άλλο από την ταινία Τζάνγκο, μια ιταλο-ισπανική παραγωγή (άρα μιλάμε για κάτι που είναι μισό γουέστερν-σπαγκέτι και μισό γουέστερν-παέγια) που σκηνοθέτησε ο Σέρτζιο Κορμπούτσι, πρώην βοηθός του Σέρτζιο Λεόνε. Αν ο Λεόνε έθεσε τις βάσεις, τη γραμματική, την αισθητική του ιταλογουέστερν, κάνοντας ταινίες απίστευτου λυρισμού, ο Κορμπούτσι με το Τζάνγκο επενδύει σε ένα μόνο χαρακτηριστικό: το fun. Αν δηλαδή η τέχνη του γουέστερν σπαγκέτι ξεκινά με το "Για μια χούφτα δολάρια" του Λεόνε, το καλτ του είδους ξεκινά με το Τζάνγκο. Και ο Τζάνγκο ξεκινά με τη μορφή του Φράνκο Νέρο, με αυτά τα γυάλινα γαλάζια μάτια που λάμπουν αλλόκοτα μέσα στη μπίχλα, την αξυρισιά και τη βαρβατίλα του, όπως εμφανίζεται στο χωριό, σέρνοντας ένα φέρετρο (!) που μέσα έχει ένα μυδραλλιοβόλο (αν έχεις Θεό, δηλαδή) το οποίο είναι το όπλο με το οποίο ξεπαστρεύει μερικούς από τους αντιπάλους του - για την ακρίβεια στην ταινία καταγράφονται 138 φονικά, ενάμισης σκοτωμός το λεπτό, με άλλα λόγια, σε έναν ακραίο φετιχισμό της βίας, που επηρέασε δεκάδες σκηνοθέτες (μάντεψε από πού πήρε ο Ταραντίνο την ιδέα με το κομμένο αυτί στο Reservoir Dogs). Ο Τζάνγκο είναι ένας ήρωας που κυριολεκτικά γαμεί και δέρνει - σπορ στο οποίο θα επιδίδοντο εφ' εξής όλοι οι ήρωες του σπαγκέτι γουέστερν. Η επιτυχία της ταινίας, όπου υπήρχε πανί, μηχάνημα προβολής και πάγκος που να πουλά μπύρες, γκαζόζες, γρανίτες και πασατέμπο, ήταν τεράστια, με αποτέλεσμα να γυριστούν καμιά εκατοστή ανεπίσημα sequel - δεν τολμώ καν να αγγίξω το μοναδικό επίσημο, ένα ραμποειδές της δεκαετίας του '80. Ακόμη και ο θρυλικός παραγωγός της ρέγκε Λι "Scratch" Πέρι είχε κόλλημα με τον ήρωα, γράφοντας καμιά δεκαριά κομμάτια εμπνευσμένα από αυτόν, με πιο γνωστό το "Return of Django". Καλά, όλα αυτά, αλλά τι σχέση έχει αυτό με έναν τσιγγάνο τζαζ κιθαρίστα της δεκαετίας του '30; Μα, αυτό που δεν ξέρουν οι θιασώτες του σπαγκέτι γουέστερν είναι πως, επί της ουσίας, συμμετέχουν σε έναν περίτεχνο φόρο τιμής στον μουσικό. Δεν διάλεξε τυχαία ο Κορμπούτσι το όνομα Τζάνγκο (που σημαίνει "ξυπνάω") για τον ήρωά του - κάτι που τεκμηριώνεται από την επική τελική σκηνή της μάχης, στην οποία ο Τζάνγκο, παρά το ότι τα χέρια του είναι σπασμένα, διαλυμένα και μέσα στα αίματα, καταφέρνει να χρησιμοποιήσει το πιστόλι του και να σκοτώσει τους αντιπάλους του, περίπου όπως ο Τζάνγκο Ράινχαρντ έπαιζε με δαιμονική ταχύτητα κιθάρα, παρά το ότι τα δυο δάχτυλα του αριστερού του χεριού ήταν αγκυλωμένα και παραμορφωμένα, μετά από την περίφημη πυρκαγιά του τροχόσπιτού του. Κατόπιν τούτου, ο καλύτερος τρόπος να κλείσω αυτό το post είναι με ένα τραγούδι γουέστερν της εποχής του Τζάνγκο, αλλά και με το υπέροχα μελοδραματικό θέμα της ταινίας, που τραγουδούσε με πάθος ο Ρομπέρτο Φία.
Όχι, το να σε προδώσει η καρδιά σου στα εξήντα δύο σου δεν είναι ο σωστός τρόπος να πεθάνεις, αν είσαι ο Lux Interior. To να βρεθείς αποκεφαλισμένος στο κρεβάτι ενός μοτέλ, έχοντας περάσει μια νύχτα πάθους με μια έφηβη νοσοκόμα που αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν ζόμπι από το έξω διάστημα που τρέφεται με μυαλά ανθρώπων, αυτός ναι, είναι ο ταιριαστός θάνατος για έναν άντρα που πέρασε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ισορροπώντας σε ψηλοτάκουνα παπούτσια, τραγουδώντας με τη μπάσα φωνή του αυτό το είδος που πάντρεψε το πιο ωμό ακατέργαστο ροκ εν ρολ του '50 με τον μηδενισμό του πανκ, για να δημιουργήσει το psychobilly, κι έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα της ζωής του, ένα θηλυκό bigger than life, μια μαινάδα που οργώνει τη σκηνή κραδαίνοντας αγέρωχα το πιο εμβληματικό φαλλικό σύμβολο (μια κιθάρα Gibson Les Paul), σαν να την έχει μόλις ξερριζώσει, εν στύσει - σε έναν διάλογο ταυτόχρονα μακάβριο και καβλωτικό. Ναι, η κακομοίρα η Poison Ivy θα πρέπει να νιώθει τρομακτική μοναξιά αυτές τις μέρες...
Το καλοκαίρι έκανα τις καλλίτερες διακοπές της ζωής μου. Δεν έγραψα ποτέ κάτι γι' αυτό. Τι να γράψεις; Στη δουλειά μας, τέτοιες τέλειες φάσεις είναι απλά η ένεση που χρειάζεσαι για να συνεχίζεις να τα περιγράφεις όλα όμορφα και υπέροχα (πολύ πιο όμορφα και υπέροχα απ' ότι στην πραγματικότητα είναι) τον υπόλοιπο χρόνο. Δεν χρειάζεται να γράψεις κάτι ακριβώς για τις τρεις βδομάδες σερφ στον Κουρεμένο, γιατί αυτό είναι δικό σου. Ακόμη κι αυτοί που θα το καταλάβουν, δεν θα μπορέσουν ποτέ να το ζήσουν ίδιο. Οπότε τους γράφεις για τα 10 καλλίτερα spa στον κόσμο, το πώς κερδίζει ο Ρούπερτ Μέρντοχ απ' την κρίση και το γιατί ο Παναθηναϊκός περνάει τη μεγαλύτερη κρίση του, τώρα που έκλεισε τα 100, μπας και ταυτιστούν με κάτι.
Η συνταγή για το Chamonix δανείστηκε πολλά στοιχεία από τον καλοκαιρινό Κουρεμένο. Στην παρέα μόνο δύο κολλητοί, το σπορ περιείχε μεγάλη σανίδα, το επίπεδο ήταν αρκετά challenging. Συν το ότι τις χειμερινές διακοπές στις Άλπεις τις έχουμε καθιερώσει εδώ και πολλά χρόνια, οπότε δεν υπήρχαν και πολλά απρόοπτα που θα μπορούσαν να συμβούν. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το προβληματικό σύστημα καθαρισμού του χιονιού από τα φτερά των αεροπλάνων στο αεροδρόμιο της Γενεύης, μια ίωση που αμφισβήτησε το περίφημο «άτρωτον» του οργανισμού μου (και συνεχίζει, σχεδόν δέκα μέρες μετά, να το αμφισβητεί), ένα ξύλινο τελάρο γύρω από την TFT που έκλεινε την δίοδο των καλωδίων του Xbox... Η εβδομάδα απόδρασης μετατράπηκε σε εφιάλτη που μετριόταν με βαθμούς κελσίου πάνω από τα 38, ο ταπεινός σας blogger επέστρεψε πίσω (ακόμη πιο) ισχνός και χλωμός και ακόμη κι ελάχιστες όμορφες στιγμές σαν την παραπάνω (σιγά την όμορφη στιγμή, εδώ που τα λέμε) πάνε να ξεχαστούν μέσα στο γενικότερο κλίμα μιζέριας.
Από καιρό κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Τελικά κατάλαβα τι σήμερα που ξεφύλλιζα το τελευταίο Big Fish, που έχει ένα θέμα της Ζωής για την Άγκινες Ντέιν και μια συνέντευξη του Θοδωρή από τον Μπραντ Πιτ. Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο...
Ξέρω, that is soooooo old news. Απλά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχα αμελήσει εντελώς να ποστάρω κάτι για το hit song που αποτελεί την καλλίτερη ένδειξη του πώς ορίζεται η ποπ κουλτούρα σήμερα. Είμαι απολύτως πεπεισμένος πως πέρσι τέτοια εποχή το "Through the Fire and Flames" δεν θα είχε καμμία απολύτως θέση στα charts αν δεν αποτελούσε το καταληκτικό τραγούδι αυτού του συναρπαστικού παιχνιδιού που έσπασε κάθε εμπορικό ρεκόρ κι έκανε εκατομμύρια πιτσιρικάδες (και όχι μόνο) να ξημεροβραδιάζονται μπροστά από τις τηλεοράσεις και τις παιχνιδομηχανές τους πρώτη φορά για κάτι που δεν περιείχε σκοτωμούς ή γκολ. Πώς είναι δυνατόν να σκαρφαλώνει στα charts κάτι που διαρκεί επτάμισι λεπτά, περιέχει εισαγωγές, γέφυρες, πολλαπλά σόλο και λοιπές επιδεικτικές χεβιμεταλλικές εμμονές που θα έκαναν ακόμη και τους Manowar προ εικοσαετίας να ψελλίσουν την λέξη "υπερβολή";
Μπορεί να το έχω ξαναγράψει εδώ πέρα ή αλλού (η μνήμη μου πια δεν με βοηθάει όσο άλλοτε), αλλά, αν έχω καταφέρει να νικήσω τον (εγγενή ή επίκτητο; δεν ξέρω) κυνισμό μου και να μαλακώσω σε σχέση με τον Άγιο Βαλεντίνο, το χρωστάω στον Τσάρλι Μπράουν. Σ' αυτό που έχει πλέον αναγνωριστεί ως ένα από τα πιο σταθερά λάιτ μοτίφ στην ιστορία της τέχνης των κόμικ, ο ήρωας που εισήγαγε την υπαρξιακή αγωνία στην λαϊκή αυτή τέχνη, περνά κάθε χρόνο μια μικρή προσωπική κόλαση, παραμονεύοντας μπροστά στο γραμματοκιβώτιό του, περιμένοντας μια ερωτική κάρτα που δεν έρχεται ποτέ. Ταυτόχρονα ξεκαρδιστικός και σπαρακτικός, ο Τσάρλι Μπράουν βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο έρωτες χωρίς ανταπόκριση: εκείνον της Πέπερμιντ Πάτι για το πρόσωπό του κι εκείνον που τρέφει ο ίδιος για το (ανώνυμο) κοκκινομάλλικο κοριτσάκι. Αν υπάρχει soundtrack γι' αυτήν την κατάσταση, στο μυαλό μου δεν είναι άλλο από το Three Little Words, όπως το ερμήνευσε το 1930 η ορχήστρα του Ντιουκ Ελινγτον, με τη συνοδεία των Rhythm Boys, ένας εκ των οποίων ήταν ο άσημος ακόμη Μπινγκ Κρόσμπι. Όχι πως η cool εκτέλεση του Τζάνγκο Ράινχαρντ πάει πίσω, βέβαια...
«Το "Fuck You" είναι το τραγούδι του καλοκαιριού». Τάδε έφη mr. Arkadin σε μεταξύ μας MSNική συνομιλία. Εγώ ποντάρω στο "Not Fair", αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ούτε, φυσικά, είναι στην πολλάκις εκπεφρασμένη σε τούτο εδώ τo blog εμμονή του εταίρου μου στα «τραγούδια του καλοκαιριού» (σκέπτομαι μάλιστα να καθιερώσω και να επιλέξω το «τραγούδι της άνοιξης», «του Ιουνίου» και «του Σαββατοκύριακου 12-13/9/09» για σπάσιμο). Το θέμα μας είναι αν το νέο άλμπουμ της Λίλυ Άλεν είναι αντάξιο του ντεμπούτου της, αν θα γίνει εξίσου κόλλημα, αν θα καταφέρει να ξαναγλυκάνει την εικόνα της παραπληγικής, ελεεινής, τρισάθλιας Αγγλίας που όλοι οι σώφρονες ετούτου του κόσμου έχουμε μέσα στο κεφάλι μας...
Και μόνο για την παραπάνω φωτογραφία, η μικρή Λίλυ πρέπει να γίνει αντικείμενο λατρείας. Να κτίσουμε ναούς, δηλαδή, και τέτοια. Και να πηγαίνουμε να προσευχόμαστε κάτω από το τροφαντό της άγαλμα να μείνουν αυτοί οι Θεοί οι Αγγλάρες πάντα ίδιοι. Δηλαδή να συνεχίζουν να κατουράνε ο ένας τον άλλον στα Φαληράκια και στις Ίμπιζες, να σοκάρονται που η Εθνική τους ΔΕΝ κερδίζει το Μουντιάλ (ούτε καν προκρίνεται στο Euro πια), να διαβάζουν αυτές τις απίθανες tabloid και τα ελεεινά free press κάθε πρωί στο θλιβερό μετρό τους στον δρόμο για τη δουλειά. Και να γεννούν μια στο τόσο ένα τεράστιο ταλεντάκι, ακόμη πιο φλεγματικό και κυνικό από την υπόλοιπη ελίτ τους, που θα τα έχει ζήσει όλα αυτά και θα τα κάνει ποίηση και τραγούδια, θα τα φορά στολίδια πάνω από τις χρωματιστές της φούστες, θα τα κολλά αυτοκόλλητα στο ξεχαρβαλωμένο της ποδήλατο...
Lily Allen
Tρέμω στο ενδεχόμενο δεκαπέντε χρόνια από τώρα να ακούω Black Kids και να με πιάνει ρίγος. Φοβάμαι, αγχώνομαι, τρελαίνομαι στην ιδέα ότι μετά από δυο δεκαετίες θα με θυμάμαι στα καλά μου και θα πνίγω την παρακμή μου σε νότες και αποκόμματα μιας τελειωμένης εποχής. Δεν θέλω "τα καλά μου" να είναι αυτά που ζω τώρα. Ο γαμημένος ο "Παλαιστής" μου γέμισε το μυαλό με ακόμη περισσότερες σκοτούρες. Άντε γαμήσου Αρονόφσκι. Άντε γαμήσου κι επειδή έχεις στο κρεββάτι σου την πιο τέλεια γυναίκα που κυκλοφορεί στον πλανήτη Γη. Και μάθε να διαλέγεις κοστούμι μαλάκα!
Άντε γαμήσου κι εσύ Ρέιτσελ Βάις -με κάποιον άλλον. Να φάει κέρατο ο μαλάκας, να συνέλθει, να σταματήσει να μας γεμίζει το κεφάλι με Accept και Σπρίνγκστιν, με περασμένα μεγαλεία, πηδηχτερές φιγούρες πάνω απ' το καναβάτσο, θλίψη, κατάθλιψη και κατάντια. Άει στο διάολο.
Η αλήθεια είναι ότι, μόλις είδα ότι στις νέες ταινίες της εβδομάδας περιλαμβάνεται κι αυτή, δεν σκέφτηκα να ανεβάσω post. Σκέφτηκα: "μπα; πού την θυμήθηκαν;" Γιατί αυτή η ταινία έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ της Βενετίας το Σεπτέμβρη του 2007. Έτυχε να βρίσκομαι εκείνες τις μέρες στο φεστιβάλ και έδωσα ευχή και κατάρα στους φίλους κριτικούς κινηματογράφους που συνάντησα να προσέξουν αυτήν την ταινία και να μου μεταφέρουν τις εντυπώσεις - τους είδα χλιαρούς. Εκείνο το φεστιβάλ είχε ένα τεράστιο, πληρέστατο αφιέρωμα στο Western Spaghetti, ένα είδος που έμαθα να αγαπώ χάρη στην φιλία μου με το δάσκαλό μου, τον Γιώργο Χαρωνίτη, ο οποίος, εκτός από εκδότης του μοναδικού Τζαζ εντύπου της Ελλάδας και αυθεντία σε ό,τι έχει να κάνει με τον μαέστρο Ενιο Μορικόνε (δεν πρέπει να υπάρχει παγκοσμίως άλλος με πληρέστερη συλλογή έργων του), εδώ και χρόνια εντρυφεί στην ιστορία αυτού του γοητευτικού, βίαιου και απολύτως καλτ κινηματογραφικού είδους.
Όχι, το να σε προδώσει η καρδιά σου στα εξήντα δύο σου δεν είναι ο σωστός τρόπος να πεθάνεις, αν είσαι ο Lux Interior. To να βρεθείς αποκεφαλισμένος στο κρεβάτι ενός μοτέλ, έχοντας περάσει μια νύχτα πάθους με μια έφηβη νοσοκόμα που αποδείχθηκε ότι στην πραγματικότητα ήταν ζόμπι από το έξω διάστημα που τρέφεται με μυαλά ανθρώπων, αυτός ναι, είναι ο ταιριαστός θάνατος για έναν άντρα που πέρασε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ισορροπώντας σε ψηλοτάκουνα παπούτσια, τραγουδώντας με τη μπάσα φωνή του αυτό το είδος που πάντρεψε το πιο ωμό ακατέργαστο ροκ εν ρολ του '50 με τον μηδενισμό του πανκ, για να δημιουργήσει το psychobilly, κι έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα της ζωής του, ένα θηλυκό bigger than life, μια μαινάδα που οργώνει τη σκηνή κραδαίνοντας αγέρωχα το πιο εμβληματικό φαλλικό σύμβολο (μια κιθάρα Gibson Les Paul), σαν να την έχει μόλις ξερριζώσει, εν στύσει - σε έναν διάλογο ταυτόχρονα μακάβριο και καβλωτικό. Ναι, η κακομοίρα η Poison Ivy θα πρέπει να νιώθει τρομακτική μοναξιά αυτές τις μέρες...
Εκτός αν δεν κοιμάται όρθιος, αλλά περιμένει να μπει το ΣΚ για να γράψει ένα "Sukiyaki Western Django" Weekend...
