...που έβαλε στο εξώφυλλο τον πραγματικό νικητή της διαδικασίας, τον Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αυτή την αντιπαθέστατη φάτσα, που μοιάζει με κακοσχεδιασμένο "κακό" σε καρτούν της Hanna-Barbera, και ο οποίος έχει πια εξασφαλίσει την επανεκλογή του στην προεδρία της Κομισιόν, δεδομένης της άνετης πλειοψηφίας που κατέκτησε στο νέο ευρωκοινοβούλιο το Λαϊκό Κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών (και ναι, κάποια στιγμή, πρέπει να προσμετρήσουμε στους "χριστιανοδημοκράτες" και τη Νέα Δημοκρατία), που ωστόσο, έχουν χάσει 25 έδρες σε σχέση με την απερχόμενη ευρωβουλή, κάτι που κανείς δεν επισημαίνει.
Σύμφωνοι, αυτή η διαφορά δεν είναι τόσο εντυπωσιακή όσο η απώλεια 46 εδρών που υπέστησαν οι Σοσιαλιστές. Αν κάνει κανείς μια σύγκριση ανάμεσα στην εκτίμηση για τη
σύνθεση της νέας βουλής, σε σχέση με την
παλιά, οι μόνοι που σημειώνουν πραγματική αύξηση είναι οι Πράσινοι, κάτι που, εν όψει και της
Κοπεγχάγης, είναι ασφαλώς παρήγορο. Σε τελική ανάλυση, αν η Ελλάδα κατορθώνει να στείλει Πράσινο βουλευτή στις Βρυξέλλες, κάτι αλλάζει - έρχεται το τέλος του κόσμου.
Παρεμπιπτόντως, να απευθύνω ευχή και κατάρα στον Μιχάλη Τρεμόπουλο, τώρα που θα γίνει ευρωβουλευτής: να κάνει ό,τι του πει ο
Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ - αν δηλαδή του πει να πάει να πέσει από τον γκρεμό, να το κάνει.
Εν τω μεταξύ στην Ελλάδα, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την ήττα της υιοθετώντας σιγά-σιγά την υπερασπιστική γραμμή "ποιος είπε ότι οι ευρωεκλογές είναι δημοψήφισμα", κάτι πολύ ενδιαφέρον, δεδομένου ότι ολόκληρη η προεκλογική καμπάνια και οι μετεκλογικές αναλύσεις έχουν βασιστεί σ' αυτήν την θεωρία. Ακόμη και το ίδιο το βράδυ των εκλογών, ούτε ένα από τα κανάλια που φιλοξενούσαν τον περιφερόμενο πολιτικό θίασο δεν διανοήθηκε να μεταδόσει την παραμικρή πληροφορία για το τι συμβαίνει στις άλλες χώρες. Στα αντίστοιχα πάνελ που έστησε η Rai, η δημόσια τηλεόραση μιας διεφθαρμένης χώρας, οι πολιτικοί μιλούσαν για ευρωπαϊκούς συσχετισμούς και ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Εμείς αναρωτιόμασταν για το ποσοστό αποχής, σε μια χώρα που κανείς δεν μίλησε για την Ευρώπη, κανείς δεν εξήγησε πως όταν ψηφίζεις ΝΔ, επί της ουσίας ψηφίζεις Λαϊκό Κόμμα, όταν ψηφίζεις ΠΑΣΟΚ τους Σοσιαλιστές, όταν ψηφίζεις ΣΥΡΙΖΑ* ή ΚΚΕ την Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά (δηλαδή το ίδιο κόμμα).
Ελπίζω τουλάχιστον όσοι απείχαν να νιώθουν χαρούμενοι που κατάφεραν να στείλουν στην Ευρωβουλή τον Θανάση Πλεύρη.
Το πόσο γελοίοι είναι οι όροι με τους οποίους γίνεται στην Ελλάδα η αποτίμηση των ευρωεκλογών, βέβαια, φαίνεται από μια πάρα πολύ απλή λεπτομέρεια: τόσο η "ηττημένη" ΝΔ, όσο και το "κερδισμένο" ΠΑΣΟΚ κατάφεραν να αποσπάσουν τον ίδιο αριθμό εδρών. Οκτώ ο ένας, οκτώ ο άλλος. Αν αυτό δεν είναι ισοπαλία, τι είναι;
Καταλήγοντας, οφείλω, ως η "από δω" πτέρυγα του ΠΠC, να χαιρετήσω τη
νίκη του κόμματος των "Πειρατών" στη Σουηδία, ανεβάζοντας (
ξανά) το
Place de
Brouckere, το κομμάτι δηλαδή που έγραψε ο ήρωάς μου, ο Τζάνγκο Ράινχαρντ, για μια από τις μεγαλύτερες πλατείες της πρωτεύουσας της Ε.Ε., των Βρυξελλών. Όχι τίποτε άλλο, αλλά πρόσφατα το κοινοβούλιο ψήφισε την επέκταση του χρόνου δικαιωμάτων από τα 50 χρόνια στα 70 - κάτι που καθιστά τις αναρτήσεις μου παράνομες. Ευχαριστώ, Ευρώπη.
*(γι' αυτούς θα ετοιμάσω ξεχωριστό post, όταν μου περάσουν τα νεύρα)
...επιστρέφουμε στην κανονική ροή του ΠΠC. Όταν έγραφα χθες στο πληθυντικό (από αμηχανία) για "χαζές ταινίες στα θερινά", δεν φανταζόμουν ότι αμφότεροι οι πόλοι του ΠΠC απολάμβαναν την ίδια στιγμή σε διαφορετικές μεγάλες οθόνες την "καλύτερη ταινία όλων των εποχών" (ο τίτλος απονέμεται κάθε φορά στην εκάστοτε εμπορική μαλακία που βλεπω το καλοκαίρι). Άλλη μια απόδειξη ότι τίποτε σ' αυτή τη ζωή δεν είναι τυχαίο. Η ταινία φυσικά είναι μια σαχλαμάρα, που σώζεται από επί μέρους σκηνές, από το κέφι του καστ - και κυρίως από τον Μάικλ Ντάγκλας που υποδύεται έναν αρχετυπικό γυναικά, παλαιάς κοπής. Για την ακρίβεια, υποδύεται τον θρυλικό παραγωγό Ρόμπερτ Έβανς. 
Τον μιμείται από τα γυαλιά, μέχρι το μαύρισμα, μέχρι την χρυσή καδένα πάνω από μαύρο ζιβάγκο. Τέλειος.
(Ευτυχώς που το ΑΜΙΚΟ έχει καλό μπαρ - δεν άντεχα να βλέπω αυτήν την ταινία χωρίς ουίσκι)
κι ενώ εμείς συζητάμε για το ποσοστό της αποχής και το τι μήνυμα στέλνει στα κόμματα - ειδικά όταν αυτοί που απέχουν είναι νέοι, οι Ιρανοί φοιτητές τρώνε ξύλο για τη δημοκρατία
Αν ο Κόνορ Όμπερστ ήταν χαρακτήρας από κόμιξ, θα ήταν κάποιος σχιζοφρενής κακός στον Λούκι Λουκ. Αστείος κακός. Καλός κακός... Από αυτούς που κάνουν σαν guest stars μια στο τόσο την εμφάνισή τους, πότε κλέβοντας στα χαρτιά μόνοι, με άσσους (όχι και τόσο καλά) κρυμμένους στις μπότες, πότε αδειάζοντας τράπεζες, απειλώντας με τα εξάσφαιρά τους βαριεστημένους υπαλλήλους και κρύβοντας με ένα κόκκινο μαντήλι τη μουσούδα τους, παρέα με άλλους κακούς -τους αδελφούς Ντάλτον ή και κάποιους λιγότερο διάσημους. Δεν παίζει ρόλο. Αυτό που μετράει είναι η κολλεγιά...
Το δεύτερο άλμπουμ που υπογράφει με το όνομά του (αλλά το συνοδεύει και με την Mystic Valley Band, λες και θα τον πουν εγωιστή αν κάνει επιτέλους κάτι εντελώς σόλο) έρχεται μόλις ένα χρόνο μετά το "Conor Oberst". Το "Outer South" συνεχίζει το ταξίδι στο ποτάμι ακριβώς ένα καταρρακτάκι πιο κάτω από το περσινό, είναι δηλαδή περισσότερο Τομ Πέτι και λιγότερο Μπομπ Ντίλαν απ' ότι παλιότερα, αλλά είναι τόσο κοντινό και έρχεται τόσο σύντομα που μοιάζει με απομεινάρι, με απόνερο της πιρόγας. Έχει και το δικό του "Lenders in the Temple", βέβαια, το "White Shoes", που το λάτρεψε κι αυτό η Κατερίνα, το νέο μου "πειραματόζωο" μουσικών εμμονών (αν αντιδράσει θετικά σε κάτι, έχουμε θέμα που αξίζει μεγάλο post), κι άλλες συγκινητικές στιγμές, έχει το χιούμορ του εκεί που πρέπει, έχει τις αναφορές του στο παρελθόν, είναι πάνω από όλα εύπεπτο ροκ ν΄ρολ, εύπεπτη φολκ, εύπεπτα μπλουζ, αλλά μοιάζει με όχι και τόσο καλά κρυμμένος άσσος. Το ξαναλέω: Αν ο Κόνορ Όμπερστ μπορούσε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του και να εκδίδει μόνο τα αριστουργήματά του, θα ήταν ένας επίγειος Θεός. Γιατί γράφει αρκετά για να γεμίζουν ένα άλμπουμ κάθε τρία χρόνια. Τώρα πάνε λίγο χαμένα. Σαν την Τόρι Έιμος ένα πράγμα...
Λογικά, μέχρι τώρα, όλος ο πλανήτης - ή έστω η κουτσομπόλα πλειοψηφία - έχει δει τις πολυσυζητημένες φωτογραφίες που τράβηξε κάποιος παπαράτσο από τη βίλα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, και οι οποίες δείχνουν τον Καβαλιέρε να διασκεδάζει με τους καλεσμένους του, στους οποίους περιλαμβάνονται και δροσερά κοριτσούδια - α, και ο πρώην πρόεδρος της Τσεχίας, ο οποίος είναι μάλλον ο εικονιζόμενος, αν και αυτό δεν φαίνεται, γιατί το πρόσωπό του είναι παραμορφωμένο.
Κάποιος κρατάει μια Les Paul σαν να είναι μπουζούκι ή είναι ιδέα μου;
Εντάξει μωρέ, το ξέρω ότι άλλο είναι η χορτοφαγία κι άλλο η οικολογική συνείδηση, αλλά εγώ ήθελα απλά να βάλω μια ωραία φωτογραφία. Άσε που άμα μολυνθεί όλο το περιβάλλον, θα χαλάσουν τα λάχανα και δεν θα έχει τι να βάλει η Πάμελα στα βυζιά της. Ή δεν είναι λαχανόφυλλα αυτά;
Προσπαθώ, εδώ και μια εβδομάδα, να σκεφτώ κάτι ωραίο να γράψω για την Ουρουγουάη. Μου είναι αδύνατον. Δεν έχω πάει ποτέ, δεν την έχω κάνει ποτέ θέμα σε περιοδικό (ούτε καν στα "Ταξίδια" της Καθημερινής που έβγαζα πριν κάποια χρόνια), δεν έχω καμμία μα καμμία παράσταση ποπ κουλτούρας από την εν λόγω χώρα της Λατινικής Αμερικής, δεν ξέρω κανένα ουρουγάνικο γκρουπ που να παίζει μουσική που να μου αρέσει, καμμία ταινία που να έχει γυριστεί στην Πούντα ντελ Έστε... Κάνω έρευνα στο google για να βρω διάσημους Ουρουγουανούς, και τα αποτελέσματα μού τηγανίζουν τα τελευταία ανέγγιχτα εγκεφαλικά κύτταρα: Ο τενόρος Νταμιάνι, ο συγγραφέας Μπενεντέτι, ο ζωγράφος Ιτουράλντε, η ηθοποιός Κονθεπθιόν Τζορίγια (πιο πολύ συνταγή για μεξικάνικο ακούγεται αυτή...). Ποιοι είναι αυτοί; Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι η Ουρουγουάη είναι η μαύρη τρύπα του σύμπαντος. Το ιδανικό μέρος για να εξαφανιστείς και να σε ξεχάσουν όλοι. Ακόμη κι αυτός που πήγε εκεί και που τώρα κυνηγάνε τα γυναικόπαιδά του, απλά δεν υπάρχει. Δεν θυμάμαι καν πώς τον λένε. Πώς τον λένε;
Σύμφωνοι, η πλοκή πια φαίνεται ξεπερασμένη και εξελίσσεται βασανιστικά αργά για τους ρυθμούς που έχουμε συνηθίσει από το σινεμά, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Γιατί δεν το σκέφτεσαι, απολαμβάνοντας αυτό το οφθαλμόλουτρο πολύχρωμης αισθητικής και άψογου στιλ - και φυσικά δεν το σκέφτεσαι, από τη στιγμή που σε έχει αιχμαλωτίσει η εκρηκτική χημεία της Φέι Ντάναγουεϊ και του Στιβ Μακουίν.
Ακόμη και αν δεν έχεις δει την ταινία, θα έχεις ακούσει να μιλάνε για την περίφημη παρτίδα σκάκι, μια σκηνή που αναβλύζει σεξουαλική ενέργεια. Την παραθέτω - μόλις τη δεις, θα θέλεις να τρέξεις στο σινεμά να την δεις και στη μεγάλη οθόνη.
Και φυσικά, αυτή η ταινία δεν θα ήταν τίποτε χωρίς την υπέροχη μουσική του τρισμέγιστου Μισέλ Λεγκράν. Το τραγούδι των τίτλων είναι ένα από τα ομορφότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ - η μελωδία στροβιλίζεται γύρω από τους ελαφρώς ψυχεδελικούς στίχους ("Round, like a circle in a spiral/ like a wheel within a wheel"), σε μια υποδειγματική επίδειξη σπάνιας συνθετικής δεινότητας. Είναι δε τέτοια η δύναμη αυτού του τραγουδιού, που δεν χάνει ίχνος της γοητείας του σε οποιαδήποτε από τις δεκάδες διασκευές που έχει γνωρίσει - από το eurotrash lounge του Πολ Μοριά και την τζαζ αλεγρία του Όσκαρ Πίτερσον μέχρι τις φωνές της Ντάστι Σπρίνγκφιλντ, της Άμπι Λίνκολν, του Χοσέ Φελισιάνο, της Πατρίσια Κας (οι Γάλλοι φυσικά μετέτρεψαν τους "ανεμόμυλους του μυαλού ΣΟΥ" σε "ανεμόμυλους της καρδιάς ΜΟΥ" - και αισθηματίες και εγωιστές) και της Άλισον Μογιέ, που θα το τραγουδήσει και ζωντανά στη Σάνη, όπου θα βρεθεί φέτος το καλοκαίρι συνοδεύοντας τον ίδιο τον Μισέλ Λεγκράν (σου αφήνω πέντε λεπτά να συνειδητοποιήσεις αυτό που μόλις διάβασες).
