Σύντομα Ανέκδοτα: 5. Πήγα χθες σε μια καλή ταινία

Είδα τις προάλλες το «Βαμμένο Πέπλο». Ή μάλλον, αυτή την ταινία με τον Έντουαρντ Νόρτον και τη Ναόμι Γουότς στην Κίνα, της οποίας το όνομα κανείς δεν θα θυμάται σε μερικά χρόνια και απλώς όλοι θα την προσδιορίζουν ως «αυτήν την ταινία με τον Έντουαρντ Νόρτον και τη Ναόμι Γουότς στην Κίνα». Σε μια σεζόν – ντροπή για την κινηματογραφική παραγωγή, η ταινία με το αδιάφορο όνομα που βρήκε διανομή μόλις στα τέλη Απριλίου ήταν μια μικρή όαση. Συνολικά, ολόκληρη τη σεζόν, άντε να υπήρξαν άλλες 6-7 τέτοιες οάσεις. Προσοχή! Μιλάω μόνο για οάσεις. Για ευχάριστα διαλείμματα μέσα σε μια έρημο πλήξης ή ηλιθιότητας. Δεν μιλάω για αριστουργήματα. Τέτοια δεν εδέησε ο κινηματογραφικός Θεός να μας πουλήσει από τον Σεπτέμβριο. Α, δεν έχω δει τα «Παιδιά των Ανθρώπων». Όλο κάτι τύχαινε και τελικά το έχασα. Και τώρα που βγήκε σε DVD, είναι συνεχώς νοικιασμένο.
Φυσικά, μέσα στη σεζόν είχαμε 2-3 παραληρήματα από το κοινό: Το κορυφαίο ήταν με τις «Ζωές των Άλλων», το γερμανικό επιτηδευμένο μελό με την πληκτική εξέλιξη και το συγκινητικό φινάλε (που, βέβαια, έτσι όπως είχε γυριστεί, το είχες πάρει είδηση πέντε λεπτά πριν και ούτε να κλάψεις δεν σού ‘βγαινε). Μια άτεχνη ταινία -με μόνο της ατού την ατμόσφαιρα μιας εποχής που δεν γνωρίσαμε ποτέ γιατί ποτέ δεν βγήκε προς τα έξω από το καθεστώς που την επέβαλε- κατάφερε να γίνει word of mouth επειδή ακριβώς ΔΕΝ ήλθε με τις αβάντες ενός μεγάλου στούντιο και ΔΕΝ μας μπούχτισε στην διαφήμιση και το πουσάρισμα. Το κοινό αντέδρασε υγιώς: από τις κουράδες που μας πασάρουν, προτιμότερη είναι η κουράδα που ανακαλύψαμε μόνοι μας. Μπορούμε να το παίξουμε και ψαγμένοι στους φίλους μας. Αλλά οι «Ζωές των Άλλων» ήταν απλώς μια ικανοποιητική ταινία, τίποτε το φοβερό, κανένα αριστούργημα. Όπως δεν ήταν και το «Ζωή σαν Τριαντάφυλλο» και, φυσικά, ο «Πληροφοριοδότης» που έδωσε τελικά στον Σκορσέζε το Όσκαρ που έπρεπε με το ζόρι να πάρει για να του φύγει το κόμπλεξ.
Για να δεις μια καλή ταινία τη σήμερον ημέρα πρέπει να έχει προκύψει απίστευτη συναστρία, μου φαίνεται. Αν, για παράδειγμα, μετά το “Amores Perros” και τα «21 γραμμάρια» ο Ινιαρίτου βγάζει ίσα ίσα ένα «Βαβέλ», αν τα blockbusters σήμερα είναι χαζοβιόλικοι αχταρμάδες σαν τους «Πειρατές της Καραϊβικής 2» ή μελό ερωτικά δράματα που θα ήθελαν να είναι περιπέτειες («Ο Σούπερμαν επιστρέφει») και αν η πιο τίμια ταινία της χρονιάς είναι η 21η του Τζέιμς Μποντ, ε κάτι πάει στραβά. Ευτυχώς που υπάρχουν οι αμερικανικές σειρές τύπου «Lost», τα torrent sites και τα home cinemas. Και δεν αγχωνόμαστε με το πώς σκατά θα αναπληρώσουμε το κενό του κινηματογράφου…

Ιδού μια λίστα με τις 5 καλλίτερες, κατά την άποψή μου, ταινίες της σεζόν. Στείλτε και τις δικές σας, να κάνουμε χαβαλέ παρέα:

5. The Devil Wears Prada

Δεν ήταν τόσο η ερμηνεία της Μέριλ Στριπ. Ήταν που όταν δουλεύεις τόσο χρόνια στα περιοδικά και βλέπεις όλο το σύστημα τόσο καλά ξερασμένο πάνω στη μεγάλη οθόνη, ε, σου κάνει κάπως και γουστάρεις. Είπαμε, η λίστα είναι υποκειμενική. Είναι η δική μου λίστα! Αλλά για την Αν Χάθαγουεϊ δεν θέλω πολλά. Ήταν η «θεά» της σεζόν.

4. La Science des Reves

Ο Μισέλ Γκοντρί θα ήθελε ένα λίγο πιο «πειραγμένο» σενάριο, αλλά με τον Μπερνάλ και την Γκενσμπούργκ σε τέτοια φόρμα, τη δική του φαντασία να παίζει μπακότερμα με το υποσυνείδητό μας και ένα τόσο ευρύχωρο θέμα σαν τα όνειρα να του στρώνει τόσο φιλόξενο καμβά για να απλώσει τις μπογιές του πάνω, η ταινία ήταν καταδικασμένη να είναι υπέροχη!

3. Casino Royale

Μια καλή περιπέτεια δεν θέλει μόνο εκρήξεις και κοιλιακούς. Θέλει πλοκή, θέλει χαρακτήρες, θέλει συναίσθημα, θέλει εξυπνάδα, σπιρτάδα, ανοικτό βλέμμα στο τι είναι fun σήμερα. Μοναδική παραφωνία το μαγιουδάκι του Ντάνιελ Κρεγκ που τον έκανε να μοιάζει με Πολωνό γυψοσανιδά στην παραλία του Σχοινιά.

2. Borat

Ανευλαβής σάτιρα της σύγχρονης ποπ κουλτούρας που οι ΗΠΑ θα ήθελαν να επιβάλλουν και από την οποία ο υπόλοιπος κόσμος –ευτυχώς- ακόμη μπορεί να κρατά μόνο τα συστατικά που γουστάρει. Τον χοντροκομμένο βλάκα μόνο ένας χοντροκομμένος βλάκας μπορεί να τον ξετινάξει, και ο Σάσα Μπάρον Κοέν τον υποδύεται με τον πιο πειστικό τρόπο.

1. 300

Γιατί: α. Έφεραν μια νέα «κινηματογραφική» ματιά, β. Είχαν ένα ωραίο στόρι (άσχετα με το αν ήταν ελληνοκεντρικό ή –έστω- οικείο, η θυσία του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες είναι μια σπουδαία ιστορία), γ. Δεν πλάτειασε, δεν σε έκανε να νοιώσεις βλάκας, δεν σε εκνεύρισε, σου έβγαλε μια συγκίνηση. Θα μου πείτε, «ούτε σε προβλημάτισε, εξύψωσε το πνεύμα σου, μίλησε στην ψυχή σου». Συμφωνώ. Πείτε μου τώρα ποια ταινία το πέτυχε αυτό φέτος…

Λάζαρε, δεύρο έξω

Ένα κιλό τη μέρα. Μου είχε ξανασυμβεί στους Ολυμπιακούς. Τότε, μέσα σε λιγότερο από μια βδομάδα είχα πέσει στα 69. Τώρα έμεινα 72. 72 ώρες έζησα και το μαρτύριο. Κάθε μισή στην τουαλέτα. Όλη μέρα. Όλη νύχτα. Μοναδική συντροφιά ένα πιάτο λαπάς κι ένα πακέτο φρυγανιές. Στην αρχή νόμιζα ότι ο εμετός ήταν απλά η λογική αντίδραση του οργανισμού μου σε όσα έλαβαν χώρα το βράδυ της Τρίτης στο Μάντσεστερ. Έκανα λάθος. Το στομάχι μου συνέχιζε ν' αδειάζει με δική του πρωτοβουλία και την Τετάρτη και την Πέμπτη. Από το μούδιασμα δεν μπορούσα να περπατήσω. Από το τρέμουλο δεν μπορούσα να μιλήσω. Μοναδικό φάρμακο, ο τρίτος κύκλος του "Lost". Τόσο κομφούζιο, τόση πληροφορία, στούμπωσα -επιτέλους- κάποια στιγμή. Αλίμονο. Όταν έκλεισε η οθόνη, το μαρτύριο ξανάρχισε. Ευτυχώς, υπήρχε μια παρηγοριά. Η σκέψη ότι μόλις γινόμουν καλά, θα μπορούσα να ανεβάσω το βίντεο που τρέμει η Εκκλησία ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΛΒΑΝΙΚΑ!

Po Po Malakia

Είσαι οπαδός της Μάντσεστερ και ψάχνεις να βρεις αδελφές (αυτό σίγουρα) ψυχές στο διαδίκτυο; Οι φίλοι σου σε φωνάζουν ερωτύλο και πάνω απ' όλα είσαι ρομαντικός, ευαίσθητος και αγαπουλίνος, ακόμη κι όταν το χρόνο που περνάς μακριά από το αμόρε σου τον καταναλώνεις σε πίτσες, χοτ ντογκ και chippies; Δηλώνεις χεβιμεταλάς, αλλά μόνο στα μπουζούκια (και ειδικά στα "πιατάδικα") αποκαλύπτεις τον πραγματικό σου εαυτό; Διαβάζεις Νόαμ Τσόμσκι αλλά ντύνεσαι σαν τον Κόμπε Μπράιαν; Φοβάσαι το νερό, τα χταπόδια, τις γαρίδες και τις μαρίδες; Επιτέλους, ένα blog για σένα! Μπες τώρα στο Po Po Malakia και γίνε μέλος τις πιο fun online κοινότητας!

Το "Πο Πο Culture!" χωρίς ίχνος κομπλεξισμού προσθέτει φυσικά στα links του, το blog που δημιουργήθηκε με μοναδικό σκοπό να το κράξει και ελπίζει σε ένα γόνιμο διάλογο στη συνέχεια :-)

Ποπ Είδωλα σε τιμή ευκαιρίας (Μήνας Πρώτος)

Έναν ολόκληρο μήνα, 48 συναρπαστικά posts, 3.000 αγωνιώδεις φυλλομετρήσεις μετά, το Πο Πο Culture! παίρνει την πρωτοβουλία να προτείνει την 20η Μαρτίου, την ημερομηνία που πρωτοδημοσιεύτηκε κείμενο εδώ, ως "Παγκόσμια Ημέρα Παπαρολογίας". Ταυτόχρονα, βρίσκεται από τη μία στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσει το πρώτο (μηνιαίο) Top 5 "ποπ ειδώλων" -όπως αυτά αποθεώθηκαν από τους αναγνώστες του blog (νά 'ναι καλά το google analytics και το statcounter που άντεξαν και ζύγισαν την αλλοπρόσαλη συμπεριφορά του καθενός)- και από την άλλη να τους ενημερώσει για τον περιορισμό του μέχρι σήμερα μοναδικού συντάκτη του σε ρόλο περιστασιακού σχολιαστή.
Η κίνηση αυτή θεωρείται επιβεβλημένη, έπειτα από την αντίστοιχη υποβάθμιση του μπαρμπα-Μαθιού και στο Alter, όπου η έλευση του Νίκου Χατζηνικολάου άλλαξε τις ισορροπίες όσον αφορά στο ποιος είναι ο πιο μπάρμπας απ' όλους. Οι γενικότερες άλλωστε επίδοσεις του μπαρμπα-Μαθιού, που κατόρθωσε να μείνει εκτός Top 5 ακόμη και στο ίδιο του το blog, δεν ήταν ανάλογες του επιπέδου που προσπάθησε να φτάσει το "Πο Πο Culture!" από την πρώτη ημέρα παρουσίας του στο Internet. Τη θέση του μπαρμπα-Μαθιού αναλαμβάνει ο Homo Ludens, παλιός γνώριμος της παπαρολογικής online κοινότητας (και με μυστηριώδες όνομα για τους μη γνωρίζοντες λατινικά νεόκοπους χρήστες).
Πίσω στα "Ποπ Είδωλα σε Τιμή Ευκαιρίας" για τον Απρίλιο, τα συμπεράσματα είναι σαφή από την πρώτη ματιά: Είστε όλοι ασόβαροι και το μόνο που σας ενδιαφέρει να διαβάζετε είναι ο Λιακόπουλος, ο Νταν Μπράουν και το Ταρατατά. Αναλυτικά, λοιπόν, στις πρώτες 5 θέσεις γι' αυτόν το μήνα βρίσκονται:

5. Ο Σαρμπέλ
Μπορεί στη φωτογραφία (που είναι προϊόν πρόχειρης φωτοσοπιάς του μπαρμπα-Μαθιού, αλλά παρ' όλα αυτά έφτασε να χρησιμοποιηθεί -uncredited φυσικά- μέχρι και από τη Lifo) να φιγουράρει παρέα με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ωστόσο το google analytics ήταν σαφές: Κανείς δεν γύρεψε ποτέ κανέναν Βαρθολομαίο -ούτε τον μακαρίτη, του ΙΚΑ- σ' αυτό εδώ το blog.


4. Ο άγνωστος "επαγγελματίας"
Ο αναπάντεχος πρωταγωνιστής του μήνα είναι ο νεαρός με τον αδιευκρίνιστο ακόμη ρόλο στην παραθρησκευτική οργάνωση "Το Κοινό της Ολυμπίκ Λιόν". Η συμβολική του φράση "από τους επαγγελματίες για τον επαγγελματία" έχει στείλει ήδη χιλιάδες ηλικιωμένες κυρίες στον παπά της ενορίας για εξομολόγηση και έχει αναγκάσει τον Πάπα να αναθέσει στους μυστικούς του καρδιναλοπράκτορες να ανακαλύψουν πόσο έχει διεισδύσει η διδασκαλία των Ολυμπικλιονιστών στη χριστιανική κοινότητα.

3. Ο πιτσιρίκος & 2. Ο Νίκος Δήμου
Ίσως οι δύο γνωστότεροι Έλληνες bloggers, των οποίων τα ονόματα χρησιμοποιήθηκαν σε διάφορα posts μόνο και μόνο για να τραβήξει λίγο παραπάνω traffic προς τα εδώ το "Πο Πο Culture!". Το πείραμα πέτυχε, αποδεικνύοντας πόσο αυτιστική είναι η ελληνική blogόσφαιρα...

1. Η Amy Winehouse
Η εμμονή του μπαρμπα-Μαθιού με το αλκοολικό αυτό τσουλάκι και η σπουδή του να τη διαφημίζει αριστερά και δεξιά σε καυλωμένα blogs και περιοδικά την εκτόξευσαν στην πρώτη θέση του chart γι' αυτό το μήνα. Η έλευση ωστόσο του ξενέρωτου Homo Ludens στο blog αναμένεται να ανατρέψει την τράπουλα και να επιβάλει τα δικά του ειδωλάκια (Αρλέτα, Μαρίζα Κωχ, Αντριάνο Τσελεντάνο) στις σελίδες του τοπικού Μουσικοράματος.

Ο Νίκος Καρβέλας άραγε...

...όταν γράφει τραγούδια για τον κύριο με το πριόνι και την κυρία που δεν έχει δόντια, το κάνει -έστω και λίγο- επειδή αυτός είναι ο χοντροκομμένος του τρόπος να σαρκάσει το σύστημα της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας; Ή απλώς επειδή αυτό είναι το μοναδικό "μαγαζάκι" που του έμεινε;

Ζωή σαν Τριαντάφυλλο

Δηλαδή τώρα εσείς προτείνατε στους φίλους σας να πάνε να το δούνε;

Αποκλειστικό! Το βίντεο που τρέμει η Εκκλησία

Έντονες αντιδράσεις από χριστιανικούς κύκλους έχει προκαλέσει διαφημιστικό video που αναμένεται σύντομα να προβληθεί στην ελληνική τηλεόραση και το οποίο παρουσιάζεται σήμερα από το "Πο Πο Culture!" για πρώτη φορά στο κοινό. Στο διάρκειας 22 δευτερολέπτων διαφημιστικό της εταιρείας "Inventor" (τα στοιχεία των ιδιοκτητών της βρίσκονται στην διάθεση του blog για κάθε ενδιαφερόμενο) 4 συμβολισμοί της γνωστής παραθρησκευτικής οργάνωσης "Το Κοινό της Ολυμπίκ Λιόν" περνούν καλά καμουφλαρισμένοι στον τηλεθεατή, κάτι που -σύμφωνα πάντα με τους επικριτές του βίντεο- αποτελεί όχι τόσο έναν ευφάνταστο τρόπο προσηλυτισμού, όσο ένα μήνυμα προς τους ήδη μυημένους στην εν λόγω οργάνωση ότι η ώρα της συναστρίας του ενός πλανήτη και των τριών κομητών πλησιάζει και επομένως φτάνει η στιγμή που ο Μέγας Μάγιστρος Ραμές θα εκθρονίσει τον Πάπα και κάθε άλλο εκκλησιαστικό ηγέτη και θα εγκαθιδρύσει στη Γη την Βασιλεία του Φεραγκάμο στην οποία πιστεύουν οι Ολυμπικλιονισταί.
Όλα τα σύμβολα που παρουσιάζονται στο επίμαχο βίντεο καταγράφονται αναλυτικά τόσο στο "Ουζοκατανυκτικόν" του Ιωάννου Πλωμαρίου του Μαμωνά, όσο και στο "Αποκάλυψις Τζιοβάνι" του Τακίου Τσουκαλάου του ΙΕ', στα δύο ιερά, δηλαδή, ευαγγέλια της οργάνωσης. Παρακολουθώντας προσεκτικά το βίντεο θα δείτε κι εσείς τον ντυμένο με λευκό πουκάμισο (όπως και ο τελετάρχης της πρώτης των Ολυμπικλιονιστών οικουμενικής συνόδου το 652 μ.Χ στην Μπουρνούζη της Ανω Κατουλίας) ηθοποιό να σβήνει 2 φορές ισάριθμα λαχανί κεριά (το σύμβολο της αντίπαλης χριστιανικής εκκλησίας, σύμφωνα με τον Μαμωνά). Επίσης, θα παρατηρήσετε τους τρεις κόκκινους κύκλους που λειτουργούν ως φόντο για τα δήθεν κλιματιστικά της Inventor (στην ουσία πρόκειται για τα διαστημόπλοια που θα φέρουν την στρατιά του Ραμές στη Γη) και τον ένα ασημί που φέρει τον συμβολικό αριθμό "7". Οι κύκλοι αναφέρονται φυσικά στην συναστρία του πλανήτη Άρη με τους κομήτες Κανουτέ, Τουρού Φλόρες και Γκόραν Μπρέγκοβιτς που σηματοδοτούν τη μετάβαση στην Βασιλεία του Φεραγκάμο.
Στην τελευταία, μάλιστα, σκηνή του βίντεο απεικονίζονται ξεκάθαρα οι "Τρεις Ξανθές". Πρόκειται για τις τρεις προφήτριες του Κοινού της Ολυμπίκ Λιόν που έπειτα από μάσημα κόκκων καφέ (δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η επιλογή ενός καφενείου για το γύρισμα του δήθεν διαφημιστικού) έδωσαν το χρησμό πώς, για να φθάσει ως το τέλος της το μήνυμα των γραφών, ο τελετάρχης (ο δήθεν ηθοποιός με το λευκό πουκάμισο) θα πρέπει να σκοράρει τουλάχιστον μια φορά στο 5x5 της Πέμπτης 19/4. Το "Πο Πο Culture!" βρέθηκε φυσικά και εκεί και επιβεβαιώνει ότι, έστω και με τεράστια δυσκολία, τελικά ο λευκοχιτωνίτης στράικερ σκόραρε και εκπλήρωσε τουλάχιστον αυτό το κομμάτι της προφητείας.

10 ενδείξεις ότι πρέπει σύντομα να αλλάξεις επάγγελμα

1. Η Δήμητρα Ματσούκα παίζει τη Λαίδη Μακβέθ στο Εθνικό
2. Το ζεύγος Λάλα-Δρούζα λειτουργεί όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία: Εκείνος χάνει τα κιλά, εκείνη τα παίρνει (μέχρι να έλθουν στα ίσα)
3. Οι James ξανασυνδέθηκαν κι έβγαλαν και νέο single (Who Are You)
4. H Λάρισα θα διεκδικήσει το Κύπελλο Ελλάδας
5. Βγήκαν οι πρώτες βρώμες για χωρισμό Αντζελίνας - Μπραντ
6. Αδυνατείς να ανακαλύψεις πιο όμορφο template απ' αυτό που χρησιμοποιεί ο "Κατσαρίδας"
7. Ακούστηκε ότι ο Σάββας Τσιτουρίδης θα φύγει από την κυβέρνηση (και θα πάει σύμβουλος έκδοσης στο "Vanity Fair")
8. O Νίκος Καρβέλας ξαναγράφει χιτ
9. Τα χιτ της εποχής (ναι, αυτά του Καρβέλα) τα τραγουδά ο Κατέλης και οι λοιποί σταρ της Αννίτας
10. Χάνεις πελάτες!

Παίξε τις κάλτσες σου μεγάλε!

Φίλε Πωλ, η μεγαλύτερη μαλακία με την καριόλα που έμπλεξες δεν είναι ότι σε χώρισε από τη γυναικούλα σου μετά από τριάντα χρόνια γάμου (και φρίκαρε τον κολλητό σου, τον Τζορτζ W Μπους), ούτε ότι σε έχει βάλει στο τριπάκι να της κάνεις δωράκια και αυξήσεις και να τη βολεύεις σε θέσεις που κάθεται και ξύνει το αιδοίο της όλη μέρα. Το χειρότερο είναι ότι νοιάζεται μόνο για την πάρτη της. Θα μπορούσε τουλάχιστον να σου κάνει δώρο ένα ζευγάρι κάλτσες.

Η ερωμένη του λόρδου Wolfowitz

Στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, ο Τζορτζ Μπους ακουγόταν πιο νευριασμένος κι από Κορεάτη μαφιόζο που του βίασαν την κόρη σε ασιατικό b-movie. Ο Λευκός Οίκος απέχει μόλις τρία οικοδομικά τετράγωνα από τα κεντρικά της Παγκόσμιας Τράπεζας, αλλά ο πλανητάρχης προτίμησε να κάνει τις παρατηρήσεις του τηλεφωνικά. Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα δεν ήθελε με τίποτε να δώσει αφορμή στα media να υπονοήσουν έστω ότι στηρίζει τον Γούλφοβιτζ, καλώντας τον στο γραφείο του. Ο Πωλ άκουγε υπομονετικά. Περιόρισε τις απαντήσεις του σε μερικά χαμηλόφωνα “yes”, διατήρησε αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του καθ’ όλη τη διάρκεια της συνομιλίας και μόνο όταν πια ο Πρόεδρος τού είπε “good bye”, ψέλλισε ένα «δεν μας χέζεις κι εσύ ρε λούστρο;», μέχρι να ξαναπατήσει το κουμπί της κλήσης για να μιλήσει αυτή τη φορά με το μωράκι του, την Σάχα.

Η υπόθεση είχε πάρει περίεργη τροπή. Για να ασχοληθεί ακόμη κι ο Μπους με την αύξηση-μαμούθ που ο Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας εξασφάλισε στην ερωμένη του, το «έκανα ένα λάθος, για το οποίο ζητώ συγγνώμη» του Πωλ προφανώς δεν αρκούσε. Το ίδιο πρωί του είχαν ανακοινώσει ότι το συνδικάτο των εργαζομένων στην τράπεζα ζητούσε την παραίτησή του. Όση ώρα πατούσε τα πλήκτρα του τηλεφώνου του, σκεφτόταν σχεδόν ταραγμένος, αλλά χωρίς να αφήνει ούτε ένα δείγμα της ψυχικής του κατάστασης να απλωθεί στο υπόλοιπο γραφείο –κι ας ήταν εντελώς άδειο από ανθρώπους- πώς στο διάολο τα πράγματα έφτασαν ως εκεί. Με το ελεύθερο χέρι του έπιασε ένα βελάκι και το εκτόξευσε στον στόχο με τη φάτσα του μακαρίτη του Σαντάμ, για να πείσει και τον εαυτό του ότι ήταν ψύχραιμος. Το βελάκι αυθάδικα έσκασε στο μεταλλικό τελείωμα του στόχου και γκρεμίστηκε στο πάτωμα…

“Hi baby!”. Η φωνή της κατατρακύλησε λυτρωτικά στην σπονδυλική του στήλη. Τη Σάχα Ριζά δεν μπορούσες να την πεις όμορφη. Μια Κοντολίζα Ράις στο πιο αραβικό της ήταν, μια γυναίκα που το ερωτικότερο στοιχείο πάνω της ήταν το υπονοούμενο που άφηνε το ύφος της για την εξουσία που μπορούσε να σου ασκήσει στο κρεβάτι. Στις τηλεφωνικές συνομιλίες, όμως, την εξουσία την είχε εκείνος –μιλούσε μόνος κι η Σάχα άκουγε. «Κάποτε παραδέχτηκα κυνικά ότι τα όπλα μαζικής καταστροφής ήταν μια υπέροχη δικαιολογία για να μπουκάρουμε στο Ιράκ, ένα βολικό ψέμα για να ικανοποιήσουμε το στόχο μας. Κανείς δεν αντέδρασε. Δυο-τρεις μέρες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, ως υφυπουργός Άμυνας τότε, πρότεινα ακριβώς αυτόν το στόχο, το Ιράκ, κι ας ήταν Σαουδάραβες οι αεροπειρατές κι ο Μπιν Λάντεν χαμένος στο Αφγανιστάν. Κανείς δεν είχε αντιδράσει ούτε τότε. Τώρα τι έπαθαν όλοι;». Ακουγόταν περισσότερο απορημένος απ’ ότι ο Γούλφοβιτζ είχε επιτρέψει ποτέ στον Πωλ να υπάρξει. Αλλά και πάλι, η ερώτηση ήταν σχεδόν ρητορική. Άντε να γύρευε μια απάντηση του τύπου: «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη». Μόνο που η Σάχα είχε έτοιμη μια πιο λογική –και πιο εφιαλτική- εξήγηση.

«Ξέρεις Πωλ», ψιθύρισε, «είναι και κάτι που δεν σου έχω πει. Δεν είναι μόνο τα 200 χιλιάρικα που κανόνισες να παίρνω μισθό. Δεν είναι καν ότι εκεί, στο γραφείο του “Ιδρύματος για το Μέλλον” που με έχεις βάλει σύμβουλο, δεν πάτησα ποτέ. Είναι τα 56 εκατομμύρια που διαθέτει το ίδρυμα από δωρεές…». Ο Γούλφοβιτζ πάγωσε όπως δεν είχε παγώσει ούτε όταν η πτήση 93 της United ορμούσε κατ’ ευθείαν προς το γραφείο του στο Πεντάγωνο πριν πεντέμισι χρόνια. «Μη μου πεις ότι τα φάγατε κι αυτά ρε Σάχα!». «Κάτι χειρότερο» απάντησε εκείνη, με τη βραχνάδα που προσδίδει στην ομιλία η συνειδητοποίηση της δεινής της θέσης. «Το 1,5 εκατομμύριο από τις δωρεές το είχε στείλει η Ελλάδα!» «Όχι ρε πούστη μου, όχι γαμώ την Παναγία μου», ούρλιαξε περισσότερο με απόγνωση παρά με αγανάκτηση ο Πωλ Γούλφοβιτζ, «και το ανακάλυψαν από το Extra 3; Πες μου πως δεν το ανακάλυψαν από το Extra 3!»

Feist - The Reminder

Πάρ' το απ' την αρχή, για να μη λες ότι σε κρατάω στη σελίδα μου με το ζόρι: Το "The Reminder" δεν είναι τόσο καλό όσο το "Let it Die". Αλλά επειδή, όταν η Feist έκλεινε τα 28 της το 2004 και ξεφούρνιζε το αριστούργημά της, εγώ παρίστανα τον κονφερασιέ στους Ολυμπιακούς και δεν είχα ούτε ένα τόσο δα δευτερολεπτάκι για να της πω πόσο την αγαπώ, το κάνω τώρα με αφορμή την κυκλοφορία του τρίτου της άλμπουμ. Τι κυκλοφορία, δηλαδή, την πρωτομαγιά θα βγει και πριν το καλοκαίρι δεν το κόβω να την ακούσουμε σε κανένα ελληνικό ραδιόφωνο, αλλά αφού εμένα κοντεύει να μου κάψει (δεύτερη φορά) το Sony Walkman από το πολύ repeat ένα μήνα και βάλε τώρα, θα την ξεράσω την κριτικούλα, μη μείνει μέσα μου και μουχλιάσει.

Λοιπόν, η Καναδέζα συνομήλική μου (ΟΚ, ΟΚ, julia, ένα χρόνο μικρότερη είναι, δεν κλέβω!) δεν καταφέρνει εδώ να επιβεβαιώσει τον τίτλο του indie-pop-rock-n'-soul φαινομένου (ναι, όλα αυτά μαζί) που της έδωσα πιο παλιά. Κυρίως, γιατί δεν τη νοιάζει. Η Λέσλι Φέιστ (χρησιμοποιεί μόνο το υπαινικτικά διονυσιακό επώνυμό της όταν πρόκειται για την σόλο καριέρα της) είπε για το Παρίσι: "το να προσπαθείς να είσαι πολύ cool εκεί είναι πολύ εξοντωντικό" και την έκανε πάλι για το Τορόντο. Μόνο που οι ενέσεις που έκανε το Παρίσι στο μελαγχολικά καναδέζικο προφίλ της τους μήνες (χρόνια;) που πέρασε εκεί μας έκαναν τόσο μουσικό καλό που δεν πρόκειται να της το συγχωρήσουμε ποτέ που έφυγε. Στο "The Reminder" κλείνεται ακόμη πιο βαθειά μέσα στον εαυτό της, γράφοντας ποπ μεν -και σχεδόν χαρούμενες, γιατί ο,τιδήποτε τραγουδά αυτή η απίθανη φωνή, το κάνει αυτόχρημα χαρούμενο- αλλά μπαλαντοειδείς και χαμηλόφωτες δε ωδές στη μοναξιά, το χωρισμό και το "αν είχε γίνει αυτό, τότε κι εγώ θα..."

Κοινώς, αν ήταν η γκόμενά σου, θα την είχες λατρέψει για τα Gauloises που κάπνιζε στο μπαρ του κολλητού σου, για το μαλλί που κάθε μέρα σού 'μοιαζε και πιο όμορφο, πιο έξυπνο, πιο παιχνιδιάρικο, για τις ματιές που σου έριχνε και υπόσχονταν πολλά, αλλά εννοούσαν ότι έπρεπε να δώσεις ακόμη περισσότερα για να την έχεις όλη δική σου, και βέβαια για τα παρεάκια της που πάντα ήταν υπέροχα και που ποτέ δεν σε έκαναν να νοιώσεις ζήλια -και θα την κεράτωνες για όλα τα παραπάνω ακριβώς (και τις ανασφάλειες που θα σου δημιουργούσαν). Αν ήταν 22χρονο μωρό που εσύ -συμβιβασμένος σαραντάρης- ήθελες να γαμήσεις με το ζόρι, θα την κυνήγαγες από "Πλαστελίνη" σε "Kinky" κάθε βράδυ και τελικά θα την ξεμονάχιαζες σε μια χαζή συναυλία κάποιων υπερεκτιμημένων κρετίνων στο "Gagarin". Θα το κάνατε το ίδιο βράδυ, θα πέρναγες καλά, αλλά απλώς θα σου έφευγε το απωθημένο. Και μετά "γειά σου Feistάκι μου, σε άκουσα 5-6 φορές, θα σε ξαναβάλω στο CD το Νοέμβριο με τα πρωτοβρόχια, εδώ στην Αθήνα αργούν -και σου ταιράζουν φίνα. Γυρίζω τώρα στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου".

Ενώ αν είχε μείνει στο Παρίσι, θα έκλεινες σαν το μαλάκα δυο φορές το μήνα εισιτήρια με 300 ευρώ πήγαιν' έλα για να τη βλέπεις να μελαγχολεί στη σοφίτα της με θέα το Parc de Luxembourg και μοναδική παρέα την κιθάρα της. Μισή φορά θα γαμούσες. Μέτρια. Αλλά θα ήσουν και πάλι πολύ, μα πάρα πολύ ευτυχισμένος...

Υ.Γ.1: Τι θα γίνει μ' αυτό το Καναδομάνι που έχει πλακώσει ξαφνικά; Και το Σιάτλ στα βόρεια ήταν, αλλά απ' ότι φαίνεται όχι τόσο Μόντρεαλ και Τορόντο-βόρεια.

Υ.Γ.2: Το "How My Heart Behaves", παρ' όλα τα παραπάνω, είναι ο ιδανικότερος τρόπος κλεισίματος άλμπουμ που έχει διδαχθεί μέσα στο 2007.

Υ.Γ.3: Και, γενικά (γιατί εγώ άμα αγαπώ δεν μπορώ να πληγώσω) Feistάκι μου όλα σου τα τραγουδάκια στο νέο σου αλμπουμάκι είναι υπέροχα. Μόνο το "Honey Honey" βαριέμαι, αλλά το γεγονός ότι τα τέσσερα από τα δεκατρία τα έγραψες σε μονοκάναλο live σε ένα chateau έξω από το Παρίσι με πεντ' έξι τσιμπημένους από την αλογόμυγα πολυπράγμονες σαν κι εσένα μου αρκεί για να σε αναδείξω σε ποπ είδωλο ειδικής κοπής. Πρός όλους τις (καλοί) μπλογκαδόροι εκεί έξω: Το Feistάκι είναι ακριβώς αυτό που θα ακουγόταν αν το μπλογκάκι σας ήξερε από ακόρντα και του κάνατε δώρο μια κιθαρίτσα. Τίμια pop για τους indie rockers.

Windows Svista

Ναι, το ξέρω ότι το έχεις ακούσει κι αλλού το λογοπαίγνιο. Μόνο που εγώ δεν την άκουσα ξαφνικά Γιώργος Καρατζαφέρης -κοινώς, όσα διαβάσεις παρακάτω δεν είναι εξυπνάδες και λογοπαίγνια, αλλά η πραγματικότητα. Το Windows Svista (ελληνικά: "Σβηστά Windows") είναι η κατάσταση στην οποίαν εισέρχεται το νέο λειτουργικό σύστημα της Microsoft όταν καταφέρεις μετά από τρεισήμισι ώρες προσπαθειών να εγκαταστήσεις το netmod της Intracom. Αν στο σπίτι σου, όπως και στο δικό μου, το ADSL άργησε (ακόμη) μια μέρα, oι πιθανότητες να συναντήσεις την ιδιότυπη αυτή λειτουργία των νέων Windows αυξάνονται κατακόρυφα. Τη στιγμή που το λειτουργικό θα αναγνωρίζει πια το netmod σου ως ISDN modem και όχι ως κάτι άλλο, θα αναγκαστείς να κάνεις restart στον υπολογιστή σου. Τότε σε περιμένει η μεγάλη έκπληξη (το easter egg που λέγαμε παλιότερα) που σου έχει ετοιμάσει ο Μπιλ Γκέιτς και η παρέα του: Τα Windows Vista θα εκκινήσουν κανονικά, θα ακούς τη μελωδία της εισόδου τους κανονικά στα ηχεία, αλλά η οθόνη σου θα παραμένει μαύρη. Κοινώς, τα Windows θα είναι πια σβηστά...

Ώρα για σεξ (It's sex time!)

Για όσους δεν έχουν πάρει είδηση ποιο είναι το θέμα των ημερών: βουρ στο post με τον τίτλο "Το τέλος του άντρα! (δεν κάνω πλάκα)" . Για όσους το ξέρουν και ήλθαν εδώ για περισσότερη ανάλυση (καθ' ότι ο μπαρμπα-Μαθιός σε τέτοια ζητήματα είναι γκουρού), ιδού μερικές σύντομες σκέψεις και ένα θετικό μήνυμα για το φινάλε:

Αν οι γυναίκες πια μπορούν να κάνουν παιδιά από μόνες τους και αν αυτά τα παιδιά μπορούν να βγαίνουν μόνο θηλυκά, τότε η φύση χάνει ένα από τα πιο βασικά της χαρακτηριστικά: Τη χρησιμοποίηση του σεξ μεταξύ ανδρών και γυναικών για να διαιωνίζεται το ανθρώπινο είδος. Δηλαδή, τέρμα πια στη χημική αντίδραση (έκκριση ενδορφινών στον οργανισμό) που λέμε "έρωτα" και που έχει σκοπό να βάζει τους δύο εμπλεκόμενους σε ένα ροζ σύμπαν όπου τα πάντα είναι αρκετά ζαχαρένια ώστε να δημιουργηθούν οι πιο χουχουλιάρικες συνθήκες για να πιάσει το γαμήσι και να γκαστρωθεί το θηλυκό. Τέρμα και στη βιολογική πάλη των ανδρών μεταξύ τους (ποιος θα βγάλει τα πιο πολλά, για να γαμήσει και πιο πολύ) και κυρίως των γυναικών μεταξύ τους (ποια θα είναι η πιο όμορφη, για να την διαλέξει ο πλούσιος γαμέτης), τέρμα και στις υστερίες, ανασφάλειες κ.λπ που προκαλούν οι σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων.

Και επειδή το τέλος του αναπαραγωγικού σεξ βρίσκεται πλέον πολύ κοντά, μετά τα νέα δεδομένα που η επιστήμη αποφάσισε να ρίξει στο τραπέζι, και μαζί του στον τάφο θα πάρει και το σεξ για το σεξ, ρίχτε το όλοι στο γαμήσι ως μέσο απόλαυσης όσο ακόμη έχετε όρεξη. Μην αφήνετε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Προσεγγίστε τον καλό σας / την καλή σας με τα επιχειρήματα που μόλις διαβάσατε και κάντε του / της την επίμαχη πρόταση σήμερα κιόλας. It's sex time!

(Aν η πιο πάνω προσέγγισή μου σας φαίνεται πεζή, στο "Τέλος του άντρα" έχει ήδη ξεκινήσει ένας "γόνιμος" διάλογος μεταξύ των δύο φύλων σχετικά με τα νέα δεδομένα. Θεωρείστε εκείνο το post -και όχι αυτό εδώ- ως τη συνεισφορά του "Πο Πο Culture" στην κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης!)

Το τέλος του άντρα! (δεν κάνω πλάκα)

Γερμανοί επιστήμονες βρήκαν τρόπο να παραγάγουν σπέρμα από δείγματα μυελού των οστών.
Άμα προχωρήσει λίγο περισσότερο αυτή η ιστορία, αντί να κάνουν ένεση με το παραχθέν σπέρμα στα αρχιδάκια του άντρα κι αυτός με τη σειρά του να προχωρά σε παραδοσιακού τύπου τεκνοποίηση, θα βάζουν το επιστημονικό τους επίτευγμα σε δονητές-εκτοξευτές και θα τεκνοποιούνται μόνες τους. Ένα βήμα παραπέρα, θα παίρνουν μυελό από το δικό τους πόδι και άρα θα αυτοτεκνοποιούνται με το δικό τους σπέρμα! Άντε, με σπέρμα απ' το πόδι της κολλητής τους.
Χωρίς χρωμόσωμα Υ, θα γεννάνε μόνο κοριτσάκια. Και σε εκατό χρόνια από τώρα θα ζούνε μόνες τους σ' αυτόν τον πλανήτη. Χωρίς υστερίες και ανασφάλειες (αν και γι' αυτά δεν είμαστε ακόμη σίγουροι ότι ευθυνόμαστε αποκλειστικά εμείς οι άντρες).

15 λεπτά διασημότητας

Ξεφυλλίζοντας το "Έθνος της Κυριακής" (παρεμπιπτόντως, είναι η πιο πλήρης από τις εβδομαδιαίες εκδόσεις ή οι James Bond του έριξαν κάτι στο ποτό μου και το έχω υπερεκτιμήσει;) συνάντησα ενδιαφέρουσες φατσούλες και άλλα περίεργα τινά που αξίζουν ενός 15λεπτου browsing:

Anouska Bolton Lee (1): Λατρεμένο μοντέλο του βρετανικού "Maxim" (ναι, εννοείται ότι έχει μεγάλο στήθος), 20 ετών μόλις, σπουδαγμένη στο Lee Starsberg Method School του Λονδίνου -άρα γεμάτη αυτοπεποίθηση ότι είναι πια μια καλή ηθοποιός (έπαιξε τη πόρνη σε μια ταινία με τον Γκάρι Όλντμαν, αλλά ψάξτε στο imdb.com γιατί δεν θυμάμαι ποια)- και με δική της εκπομπή στο αγγλικό MTV, η Anouska είναι η αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια του "ροζ σκανδάλου" που θέλει τη βρετανική εταιρεία εξοπλισμών ΒΑΕ να ικανοποιεί τους Σαουδάραβες πελάτες της με ο,τιδήποτε ζητούσαν, προκειμένου να προτιμήσουν τα δικά της όπλα. Κανένα, πάντως, όπλο δεν ξεπέρασε το βεληνεκές της μελαχρινής Bolton Lee, στις υπηρεσίες της οποίας επενδύθηκαν τα πιο πολλά πετροδόλαρα. Αλλά μη με ρωτάτε πόσα, γιατί ο Τόνι έδωσε εντολή να σταματήσουν οι έρευνες "για λόγους εθνικών συμφερόντων".

Η σελίδα της στο MySpace.com
Το αποκαλυπτικό δημοσίευμα των Times

Wei Wei (2): Η Κινέζα Άννα Βίσση (κάποιοι το προχωρούν πιο πέρα, χαρακτηρίζοντάς την Κινέζα Celine Dion ή Κινέζα Madonna -αλλά το Κινέζα Βίσση εμένα μου αρέσει πιο πολύ) είναι 34 ετών, εργάζεται στη μουσική βιομηχανία από το '86 και έχει πουλήσει περισσότερα από 200 εκατομμύρια άλμπουμ (στα αγγλικά και τα μανδαρίνικα). Θα τραγουδήσει, εννοείται, και το επίσημο τραγούδι των Ολυμπιακών του Πεκίνου. Και το καλύτερο: είναι Μογγολάκι το κορίτσι -από το Χεχοτ, την πρωτεύουσα της Εσω (;) Μογγολίας που ανήκει στην Κίνα...

Το επίσημο site της

Shada Hassoοn (3): Η 26χρονη Ιρακινή που νίκησε στο αραβικό Star Academy 4 και έβγαλε στους δρόμους (ενωμένους) Σουνίτες, Σιίτες και Κούρδους. Η κοπέλα, βέβαια, ζει μόνιμα στο Μαρόκο :-)

Η ιστορία του αραβικού Star Academy στην Wikipedia

Και δυό YouTubeιές: Από το "Έθνος" και το τυρί που μουχλιάζει, δηλαδή το site που μεταδίδει ζωντανά το συναρπαστικό θέαμα ενός κομματιού cheddar που "ωριμάζει", δίνοντας νέα σημασία στην ατάκα "μούχλιασα μπροστά στον υπολογιστή", ενώ πλάκα έχει και η παρέα που πετάει κουτάκια σε καλάθια αχρήστων (όχι όμως σε κάδους ανακύκλωσης!) από τα πιο απίθανα σημεία και με τον πιο κουλό τρόπο και σε προβληματίζει πραγματικά για το πόσος χρόνος για χάσιμο υπάρχει εκεί έξω!

Cheddar Vision (Το τυρί που μουχλιάζει)
Unbelievable Can Throwing Skills

Σύντομα Ανέκδοτα: 4. Γάλλος ψηφοφόρος

Αυτό το 45% των Γάλλων, που δέκα μέρες πριν τις εκλογές του ακόμη δεν έχει αποφασίσει τι σκατά θα ψηφίσει, αν είχε έστω και ελάχιστο χιούμορ, θα έριχνε δαγκωτό Λεπέν. Έτσι κι αλλιώς και οι τρεις βασικοί διεκδικητές του τίτλου παίζουν με το ίδιο σύστημα: Με λίμπερο τον "νόμο", αμυντικό χαφ την "τάξη" και ένα μόνο επιθετικό, την "ασφάλεια". Ακριβώς το σύστημα, δηλαδή, που πρωτοπαρουσίασε στο γήπεδο ο Ζαν Μαρί (Λεπέν, καλέ, όχι Παπέν, εκείνος ήταν Ζαν Πιέρ!)

Οι Megadeth στο κύπελλο UEFA

Στο μεταξύ (και στο άσχετο), αυτό που ακούγεται στο trailer, teaser, τι σκατά είναι της ΝΕΤ για το κύπελλο UEFA είναι Dave Mustaine έτσι; Δεν κάνω λάθος. Από το "Countdown to Extinction"; Δώστε γρήγορα μια κατάφαση κι ένα hint για το ποιο τραγούδι είναι, να μην ψάχνω τσάμπα στις κασέτες μου μέσα στη μαύρη νύκτα...

Στο νούμερο 19 ο μπαρμπα-Μαθιός

Όπως μας πληροφορεί το συμπαθέστατο Lips Radio, τα Ζουζούνια βρίσκονται σε ανοδική πορεία, εννοείται χάρη στον Μπαρμπα-Μαθιό (και άλλα παραδοσιακά τραγούδια), σκαρφαλώνουν στη θέση 19 του ελληνικού chart και ονειρεύονται ξανά μια εκτόξευση στο top-5 όπως έκαναν στα τέλη Φεβρουαρίου. Το "Πο Πο Culture!" διακατέχεται από έντονη συγκίνηση μετά τα τελευταία γεγονότα και εύχεται στ' ανιψάκια του κ. Γιαννίκου ό,τι καλλίτερο.

Bastian Schweinsteiger uber alles

H διαφορά ποδοσφαιρικής ποιότητας μεταξύ Μίλαν και Μπάγερν είναι τέτοια που για να είχε ελπίδες να προκριθεί η ομάδα του Μονάχου χρειαζόταν να συνωμοτήσουν όλα τα κλισέ του σύμπαντος υπέρ της. Δηλαδή, δεν έφτανε μόνο η αλλαγή θέσης του Σαλιχάμιτζιτς στο δεύτερο ημίχρονο και το ρεσιτάλ που έδωσε από τα αριστερά ως χαφ. Χρειαζόταν όλη η ομάδα να πολεμήσει σαν "πάντσερ", να αποδώσει σαν "γερμανική μηχανή" και να αντιμετωπίσει τη δύσκολη κατάσταση με "βαυαρική ψυχραιμία". Και όλα αυτά ήταν αδύνατον να συμβούν όταν από την ενδεκάδα έλειπε ο άνθρωπος που και μόνο με το όνομά του συμβολίζει όσα έχουμε μάθει τόσα χρόνια να εκθειάζουμε ως "γερμανική σχολή": ο Μπάστιαν Σβάινστάιγκερ (Bastian Schweinsteiger, για όσους αδυνατούν να δουν το "άριον" του πράγματος), ο αξιότερος των διαδόχων το Όλιβερ Καν, ο άνθρωπος που μήνυσε τον κρεοπώλη του Μονάχου που κυκλοφόρησε λουκάνικα με το υποκοριστικό του ("Σβάινι" = "μικρή γουρουνίτσα"), το πουλέν μου στο Pro Evolution Soccer 6, η βγαλμένη από τα χαρακώματα του Στάλινγκραντ σκατόφατσα που περισσότερο από κάθε Ποντόλσκι, Κλόζε και Κουράνι μπορεί να αποτελέσει έμβλημα της ποδοσφαιρικής γερμανίας και να αντικαταστήσει επιτέλους τον αετό πάνω στην λευκή φανέλα της εθνικής του...

Το "Πο Πο Culture!" σας υπενθυμίζει και τη μίνι δημοσκόπηση για τα νέα στατιστικά (όπως τα χιλιόμετρα που τρέχει ο κάθε παίκτης) που θέλει να μας παρουσιάζει η UEFA

100 χρόνια σουτιέν

Η συναρπαστική ιστορία του εσώρουχου που απελευθέρωσε τη γυναικεία μόδα και την αντρική φαντασία
Ελευθερία και στήθος: δυο λέξεις που συνήθως κάνουν παρέα μόνο σε αντρικές φαντασιώσεις ή -ακόμη καλύτερα- αφηγήσεις. Επίσης σε φράσεις του τύπου: «ο Μπότσαρης προέταξε το στήθος του στα τουρκικά βόλια μαχόμενος για την ελευθερία», αλλά, όπως θα έχετε πια καταλάβει από τη μεγάλη φωτογραφία στα δεξιά, το αντικείμενό μας δεν είναι το δασύτριχο στέρνο ενός μουστακαλή ήρωα. Εντελώς ειρωνικά, αν ερευνήσει κανείς ενδελεχώς την κοινή ύπαρξη των δύο εννοιών, η μοναδική στιγμή όπου το «ελευθερία στο στήθος» αποκτά συμβολική σημασία είναι η εξής: το 1968 αποφασισμένες φεμινίστριες μαζεύονται στο Ατλάντικ Σίτι, έξω από τον χώρο όπου θα επιλεγεί η «Μις Αμερική», και ρίχνουν τα σουτιέν τους σε μεγάλους κάδους απορριμμάτων. Διαμαρτύρονται για τον θεσμό των καλλιστείων και καλούν όλες τις περαστικές να πετάξουν μακριά όλα τα σύμβολα της χαζομάρας των bimbo-girls (στηθόδεσμους και μπικουτί, βασικά). Ενας ρεπόρτερ μεταδίδει εσφαλμένα την είδηση ως «κάψιμο των σουτιέν» αλλά -ευτυχώς για τον αντρικό πληθυσμό- η τρομακτική αυτή συνήθεια εγκαταλείπεται πριν καν προλάβει να ψοφήσει το φεμινιστικό κίνημα…
Γιατί τρομακτική; Φαντάζεστε κάθε είδος γυναικείου στήθους να κυκλοφορεί ελεύθερο εκεί έξω, είτε επρόκειτο για της Μόνικα Μπελούτσι, είτε για της πεθεράς σας; Ευτυχώς, επτά χρόνια μετά το αποφασιστικό χτύπημα των φεμινιστριών, ο βυζολάτρης σκηνοθέτης Ρας Μέγιερ παίρνει το αίμα των ανδρών πίσω με την cult ταινία «Supervixens», τα κορίτσια ανακτούν την αυτοπεποίθησή τους χάρη και σε καινούριες τεχνολογίες ανόρθωσης του στήθους, και τα πάντα επιστρέφουν στη βάση τους: στην κοινή και για τα δύο φύλα πεποίθηση ότι το γυναικείο στήθος δεν αποτελεί μόνο μέσον τροφής για βρέφη αλλά και μέσον ερωτικής πρόκλησης, αρχικά, και ικανοποίησης, στη συνέχεια, για ενήλικες. Εξ ου και η σημασία του σουτιέν σε όλο αυτό το παιχνίδι, αφού το 1907 φρόντισε να απελευθερώσει -να ’τη πάλι η ελευθερία- τις γυναίκες από την ομηρία του κορσέ, τον οποίο ήταν υποχρεωμένες να χρησιμοποιούν κάθε φορά που ήθελαν να προκαλέσουν λίγο.
Εκτός από το «καλό» που έκανε στη γυναικεία υγεία (ο κορσές συμπίεζε ασφυκτικά βασικά όργανα, τσάκιζε τα παΐδια, δυσχέραινε την αναπνοή και περιόριζε τις κινήσεις), το σουτιέν έπαιξε καταλυτικό ρόλο και στη μόδα. Μάλιστα, η πρώτη πατέντα στηθόδεσμου που κατατέθηκε (το 1914 στις ΗΠΑ, αλλά, μην τσιμπάτε, η διαφήμιση του πρώτου «soutien-gorge» του 1907 αποδεικνύει πως οι Γάλλοι κερδίζουν τους Αμερικανούς και σε αυτόν τον τομέα) ήταν το αποτέλεσμα μιας έμπνευσης της στιγμής της κυρίας Μέρι Φελπς, η οποία έψαχνε έναν τρόπο να φορέσει το καινούριο της φόρεμα χωρίς να διαγράφονται τα κορδόνια του κορσέ κάτω από το ύφασμα.
Εννοείται πως το σουτιέν βοήθησε τη μόδα, ακόμη κι όταν δεν ήταν εκεί: η απελευθέρωση της γυναίκας από τους περιορισμούς που έθετε ο στηθόδεσμος τούς επέτρεψε να πειραματιστούν με διαφορετικά είδη ρούχων και υφασμάτων και σταδιακά οδήγησε τους σχεδιαστές στην αποθέωση της θηλυκότητας, ακριβώς μέσω του πιο ισχυρού συμβόλου της: του στήθους - και του τρόπου που το αναδείκνυαν στα φορέματά τους. Και φυσικά ήταν και το μπικίνι… Με πρωθιέρειά του την Ούρσουλα Άντρες και την ιστορική της εμφάνιση στο «Τζέιμς Μποντ εναντίον Δρος Νο» το 1962, το ντεπιές μαγιό έφερε το σουτιέν σε ακόμη πιο κοινή θέα -στις παραλίες όλου του κόσμου- και απελευθέρωσε σεξουαλικά για τα καλά τις μαμάδες μας, απαλείφοντας για πάντα από την ιστορία τραγικές στιγμές, όπως η μανία της δεκαετίας του ’20 για το ανδρόγυνο λουκ που ήθελε τα σουτιέν να συμπιέζουν -αντί να ανορθώνουν- το στήθος!
Μέχρι βέβαια τα Wonderbra των 90s, που με τόση επιτυχία διαφήμισαν τα «φιλαράκια» της Εβα Χερτζίγκοβα και της Αντριάνα Σκλεναρίκοβα, το σουτιέν έζησε διάφορες φάσεις, εμπνεύσεις και εκπλήξεις: το ’31 άρχισε να μετρά το μέγεθός του με βάση τις κούπες του καφέ (μπερδεύοντας τον αντρικό -αλλά ακόμη και τον γυναικείο πληθυσμό- για το τι είναι μεγαλύτερο: ένα 34AA ή ένα 32C;), το ’43 έκανε τον «Αviator» Χάουαρντ Χιουζ από αεροναυπηγό να γίνει και στηθοναυπηγός για λίγο, σχεδιάζοντας την ειδική «υποστήριξη» που πρωταγωνιστεί -μαζί με την Τζέιν Ράσελ- στον «Παράνομο» (ναι, όπως θυμάστε από την ταινία με τον Ντι Κάπριο, είχε γίνει και παραγωγός του Χόλιγουντ), από το ’62 έμαθε να συμπεριφέρεται με στοργή και στα «σιλικονούχα» στήθη, ενώ το ’83 σέρβιρε το πρώτο του γεύμα στα «Hooters». Και όλα αυτά τα χρόνια πόζαρε παρέα με τα υπέροχα στήθη κυριών όπως η Μέριλιν Μονρό, η Σοφία Λόρεν, η Σίντι Κρόφορντ, η Ζιζέλ, σε σελίδες περιοδικών, εγκαθιστώντας στο αντρικό υποσυνείδητο μια για πάντα την πεποίθηση ότι χωρίς αυτό ο κόσμος μας δεν θα ήταν το ίδιο όμορφος.

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε την Κυριακή 15/4 στο Big Fish)

Η εβδομάδα των Παθών (του Ντόνι)

Ακόμη δεν μπορώ να αποφασίσω αν το δωδεκάωρο που έφαγα σήμερα (χθες) στο περιοδικό ήταν για καλό ή για κακό. Γιατί, αν δεν έπηζα μέχρι τις δύο παρά τη νύκτα, θα ήμουν σπίτι και θα παρακολουθούσα ένα από το εφιαλτικότερα θεάματα που έχουν προβληθεί ποτέ είτε σε CRT είτε σε LCD, από τότε που το παλιό μου PC έτρωγε BSOD κάθε δύο μέρες. Και, εντάξει, λατρεμένη η Βαλένθια, αλλά τη συγχωρείς που κάθισε κι έχασε από την Τσέλσι στο '90 γιατί βαθειά μέσα σου θες (λίγο) το παρεάκι που μάζεψε ο Αμπράμοβιτς και ο στρυφνός Μουρίνιο να πάρει ένα μεγάλο τίτλο και μετά από χρόνια να αναλύεις την 11άδα της (και την 16άδα -και την 22άδα...) στα εγγόνια σου. Αλλά το να σκοράρει 7 η Μάντσεστερ δεν αντέχεται με τίποτε. Με τόσο τίποτε που μόνο μεταφυσικού τύπου εξηγήσεις μπορεί να γεννήσει το φτωχό μου μυαλουδάκι. Η επικρατέστερη: Μήπως η επτάρα -δεν είναι τυχαίος ο "μαγικός" αριθμός 7- ήταν η θεία τιμωρία για την ομάδα-ψέμμα που επιμένει να καμουφλάρει με ιταλικά ονόματα τους Βραζιλιάνους μισθοφόρους της; Πόσους ακόμη μη Ιταλούς Ντόνι, Μαντσίνι, Ταντέι, Μπερτανιόλι και Ντεφέντι μπορεί να αντέξει η κουρασμένη από την υπερπληροφόρηση μνήμη μας;

Να υπενθυμίσω, με την ευκαιρία, και την υπέροχη δημοσκόπηση του "Πο Πο Culture" για τα νέα στατιστικά της UEFA, την οποία θα βρείτε αποκλειστικά εδώ.

Arcade Fire - Neon Bible

Ο Γιώργος ο Τσίρος, ο αρχισυντάκτης του "Κ" με πλησίασε με ενθουσιασμό, σίγουρος ότι το είχα ακούσει –κι ας ήταν μόλις 9 Μαρτίου, τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του “Neon Bible”. «Απίστευτο έτσι;» με ρωτούσε κι εγώ δεν είχα τι να του απαντήσω. Μια βδομάδα μετά ο Φώτης ο Βαλλάτος, κατάφερνε νέο συντριπτικό άπερκατ στο σακατεμένο μου σαγόνι, ανακηρύσσοντάς τους ως το «καλλίτερο γκρουπ της εποχής μας» στο «Nitro», την ίδια ώρα που εγώ ακόμη πάσχιζα να κατεβάσω το νέο άλμπουμ των Arcade Fire από το eMule (το Μάρτιο αποφάσισα να σταματήσω να αφαιμάζω το οικογενειακό budget τόσο άγρια όσο έκανα το προηγούμενο εξάμηνο ακουμπώντας ένα γενναίο πακέτο ευρώ στο Fnac κάθε μήνα για CDs).

Τελικά το άκουσα, μετά μου κάηκε το Sony Walkman (πριν καν κυκλοφορήσει στην ελληνική αγορά, εγώ πρόλαβα να το χαλάσω) και μου έμειναν μόνο κάτι ξενύκτια μπροστά στο PC για να επιβεβαιώσω το αρχικό μου συμπέρασμα για το νέο άλμπουμ των παιδιών απ’ το Μόντρεαλ: Οι Arcade Fire είναι όντως “on fire”, αλλά όχι όσο ο Αστέρας Τρίπολης που –αυτός μάλιστα!- είναι το πραγματικό καμάρι της Αρκαδίας και πάει φουλ για την Α’ Εθνική. Οι Καναδομπούμπουρες παίζουν κι αυτοί στην Α’ Εθνική του ανεξάρτητου και πειραματικού ροκ, αλλά δεν μπορείς να τους πεις και το «καλλίτερο» συγκρότημα εκεί έξω ρε Φώτη, κυρίως γιατί οι καιροί έχουν αλλάξει και δεν είναι όπως πριν μια δεκαπενταετία που έβγαιναν οι Pearl Jam και οι Nirvana και ήσουν σίγουρος γι΄αυτό που άκουγες.

Ακόμη και τώρα, που το έχω ακούσει ίσα με εικοσιπέντε φορές, δεν έχω καταλήξει αν τούτο εδώ είναι καλλίτερο, ή το “Funeral” που έβγαλαν προ τριετίας. Και δεν θα καταλήξω γιατί είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Εγώ στο “Neon Bible” –πείτε με τρελλό- βλέπω πολύ Μπιλι Τζόελ και James και Radiohead και γουστάρω που ο Γουίν Μπάτλερ και το γυναικάκι του, η Ρεζίν Κασάν (Regine Chassagne), μαζί με το υπόλοιπο παρεάκι μεγάλωσαν και σοβάρεψαν, αλλά το “Funeral” μολονότι έλεγε «Κηδεία», εμένα μου έκανε πιο φωτεινό και χαρούμενο. Εδώ τα πάντα είναι υπολογισμένα. Έχουμε 4-5 αριστουργήματα («Intervention», «The Well and the Lighthouse», «No Cars Go» και κυρίως «Windowsill» και «My Body is a Cage») κι άλλα έξι κομμάτια για να βγει το άλμπουμ, έχουμε αισιοδοξία για το μέλλον και τη σιγουριά του ώριμου πια ροκά, αλλά δεν έχουμε την σπιρτάδα του “Funeral”.
Κοινώς, αν ήταν γκόμενα, θα ήταν αυτή η κάπως παχουλή, κάπως κακοντυμένη, κάπως απόμακρη, κάπως δύστροπη, αλλά με μια αλλόκοτη σεξουαλικότητα συνάδελφος, που ένα βράδι μετά από πολλή δουλειά σε έβγαλε έξω για ένα ποτό και μετά σου έκανε κι ένα ασύλληπτο γαμήσι (sex, σεξ!), αλλά εσύ το άλλο πρωί που ξύπνησες δεν ήσουν ακόμη σίγουρος για το τι σκατά ήθελες να κάνεις μαζί της στο μέλλον...

Η αδικημένη Μαρία Αντουανέτα και άλλοι εκπεσόντες άγγελοι

Εντάξει, ο "Καλός Γερμανός" (με Τζορτζ Κλούνι, Κέιτ Μπλανσετ, Τόμπι ΜακΓκουάιρ) θα είναι από 'κείνες τις ταινίες του Σόντερμπεργκ που σε μπερδεύουν λίγο με τις στιλικές του εμμονές και τη μαύρη τρύπα στο σενάριο -σαν το "Κάφκα" ή το "Σολάρις", ας πούμε-, εντάξει και με το "Hollywoodland" (με Μπεν Αφλεκ, Άντριεν Μπρόουντι, Νταϊάν Λέιν, Μπομπ Χόσκινς) που τα πήγε περίφημα στη Βενετία, αλλά ποιός χέστηκε για τη Βενετία όταν το αντικείμενο είναι κομμάτι δύσπεπτο (η άνοδος, η πτώση και ο μυστηριώδης θάνατος του τηλεοπτικού Σούπερμαν -του ποιού;). Αλλά τη "Μαρία Αντουανέτα" (με Κίρστεν Ντανστ και Μαριάν Φέιθφουλ) την περίμενε η μισή Ελλάδα με αγωνία και η άλλη μισή με ακόμη περισσότερη. Η μισή για να θαυμάσει την πρόωρη Πάρις Χίλτον που γεννήθηκε αιώνες πριν την εποχή της και κατέληξε στην γκιλοτίνα με απορία που κανείς δεν μπορεί να την κατανοήσει και η άλλη μισή για να κράξει την Σοφία Κόπολα και τις τσιχλοφουσκικές ονειρώξεις της.

ΟΚ, υπερβάλλω τώρα, αλλά αυτή τη μανία που έχει πιάσει ξαφνικά τα μεγάλα στούντιο να στέλνουν απ' ευθείας στα videoclubs καλές ταινίες που πήγαν άπατες εμπορικά στις ΗΠΑ, δεν μπορώ να την καταλάβω. Στο κάτω κάτω, αν δεν θέλουν να ρισκάρουν τα έξοδα προώθησης, ας μην κάνουν διαφήμιση. Οι "Ζωές των Άλλων" κόψανε 100 και βάλε χιλιάδες εισιτήρια βασισμένες στο word of mouth και δεν ήταν και κανα αριστούργημα. Αν είναι να βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη μόνο ό,τι τεστάρεται από τους Ούνους του Ουαϊόμινγκ και της Μοντάνα, τότε πείτε το μας από τώρα αδελφοί Ουόρνερ και λοιποί στουντιάρχες. Έτσι κι αλλιώς η TV μας παίζει συνεχώς κουράδες, οπότε θα την αντικαταστήσουμε με έναν προτζέκτορα, θα πιάσουμε γκόμενα το σπυριάρικο κορίτσι του videoclub και θα τη βγάζουμε κάθε βράδυ με DVD. Τα απομεινάρια της παραγωγής σας είναι συνήθως καλλίτερα κι απ' τα διαμάντια της.

Terra Naomi - Say It's Possible

Για το ποιά είναι και τι κάνει η Terra Naomi, τράβα στου Ματθαίου (όπου την ανακάλυψα κι εγώ) ή κατ' ευθείαν στο site της και τη σελίδα της στο myspace. Αν βαριέσαι, κάτσε απλώς και δες αυτό το βιντεάκι, ακούγοντας το τραγούδι της. Μεγάλη Πέμπτη σήμερα, μια υπέροχη ευκαιρία να σταυρώσουμε τις δισκογραφικές και να περιμένουμε την ανάσταση της μουσικής που φθάνει σε λίγο μέσω Internet φυσικά.

Το στατιστικό που θα λατρέψουν οι "προπονητές" της ελληνικής TV

Και μόνο το γεγονός ότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν νική υπέρ της Ρόμα και αυτά τα θρασύτατα μ%&ν$ά από το Μάντσεστερ δεν γιόρτασαν ούτε 6 λεπτά το γκολ της σκατόφατσας αρκεί για να δηλώνω χαρούμενος (και) από την αποψινή συγκομιδή. Αλλά το pop στοιχείο της βραδιάς δεν ήταν ούτε η γκολάρα του Σίλβα πάνω από την επηρμένη μάσκα του Τσεχ, ούτε τα γηρατειά του Κανιθάρες (Σάντι, κάποτε ήσουν ο αγαπημένος μου γκολκίπερ!), ούτε η αξυρισιά του Γκιγκς, το κορδελο-στρινγκάκι του Μεξές ή η ντρίπλα του Καρβάλιο στο 90'. Ήταν, φυσικά, το νέο στατιστικό που μας παρουσίασε η UEFA. Κύριε, τόσα μέτρα έτρεξες στο ματς, δέκα χιλιάδες διακόσια εικοσιπέντε -κι εσύ μάγκα μου μόλις επτάμισι χιλιάδες εξακόσια τριανταδύο. Για όποιον έχει ποτέ πατήσει πρασινάδα (έστω 6ης γενιάς πλαστικούρι) σε γήπεδο 11x11 ή έχει μια στοιχειώδη επαφή με τις μεγάλες αποστάσεις (δεν είναι ανάγκη να είσαι ο Γκεμπρεσελασιέ -το να έχεις τρέξει μια φορά στον "Γύρο της Αρκίτσας" αρκεί) το νέο στατιστικό της UEFA είναι ένα ωραίο τερτραψήφιο ή πενταψήφιο νούμερο που μπορεί να το συγκρίνει με τις δικές του επιδόσεις και να καταλαβαίνει επιτέλους γιατί κάτι τυπάδες σαν τον Μαντσίνι και τον Ο' Σι πληρώνονται σε εκατομμύρια. Για τους προπονητάδες της ελληνικής TV και της τσιμεντένιας εξέδρας, όμως, το άχρηστο αυτό στατιστικό αναμένεται να αναγορευθεί στη ρομφαία που θα κόψει τα κεφάλια των "περιπατητών", θα κρίνει το μέλλον των "νοσταλγών του στιλ Τσιάρτας" και θα αμφισβητήσει μέχρι και τον ρόλο των τερματοφυλάκων (γιατί να μην τρέχουν κι αυτοί, δηλαδή;). Κι επειδή το στατιστικό θα το δούμε στα ελληνικά γήπεδα αργότερα κι από τη μέρα που ο Ολυμπιακός θα κερδίσει εκτός έδρας στο Σάπιον Λινκ, οι λάτρεις του θα επιστρατεύσουν όλη τους την ευρηματικότητα στα λιγοστά ματς που θα δίνουν οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη. Και -αναλόγως του αποτελέσματος- είτε θα εκθειάζουν την "ελληνική πονηριά" που με μηδενικό τρέξιμο πήρε το αποτέλεσμα, είτε θα κατακεραυνώνουν την "ελληνική τεμπελιά" που, αποτυπωμένη στα λιγότερα χιλιόμετρα που έτρεξε η ομάδα, θα την έχει καταδικάσει στην ταπείνωση...

Το "Πο Πο Culture!" ετοίμασε και μια μίνι δημοσκόπηση που θα συμβάλει τα μάλα στο μέλλον του σπορ:

Το κατά μπαρμπα-Ματθαίον Ευαγγέλιο

Περίμενα να έλθει η Μεγάλη Τετάρτη για να δημοσιεύσω το ανέκδοτο μέχρι σήμερα κείμενο που ανακαλύφθηκε το 1977 στον παλίμψηστο κώδικα της Ντιριντάουα από τον σημαντικό καθηγητή παλαιογραφίας J.K.Rowling. O πάπυρος βρέθηκε το 1897 στην σπηλιά του Καζαντζίδη λίγο έξω από την αιθιοπική πόλη, μεταφέρθηκε στο Πανεπιστήμιο του Κανάβεραλ όπου και παρέμεινε στις σκοτεινές αποθήκες μέχρι που ο καθηγητής τον αναζήτησε, κατά τη διάρκεια μιας μελέτης του για τις συνταγές σούσι των αρχαίων Ισλανδών. Κάτω από το νιγκίρι βακαλάου ανταρκτικής, παρατήρησε πως υπήρχε σβησμένο κείμενο και μάλιστα του πρώτου μετά Χριστόν αιώνα. Όταν ο κώδικας αποκαταστάθηκε στην αρχική του μορφή, ο έκπληκτος J.K.Rowling είδε μπροστά του το χαμένο κείμενο του ευαγγελιστή μπαρμπα-Ματθαίου (μακρινού προγόνου του εμπνευστή του "Πο Πο Culture!") από το οποίο διασώζονταν μόνο οι Μακαρισμοί από την Επί του Όρους Ομιλία του Ιησού. Η αλλόκοτη διαχρονικότητα της διδαχής του Χριστού, όπως την παραθέτει ο μπαρμπα-Ματθαίος, θα συγκλονίσει τον σύγχρονο πιστό, αφού διαφοροποιείται σημαντικά από τα όσα παρατίθενται στο εδάφιο 5:3-12 του κατά Ματθαίον ευαγγελίου:


Mακάριοι όσοι νιώθουν τον εαυτό τους φτωχό

μπροστά στον Σάββα,

γιατί δικός τους είναι ο καινούριος κόσμος

των ομολόγων του Κεϊμάν.

Μακάριοι όσοι θλίβονται για το μέγα

που κυριαρχεί στον δελτίο των οκτώ,

γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν από τον Ευαγγελάτο.

Μακάριοι όσοι ασπάζονται τη βία,

γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν δωρεάν εισιτήρια για το ντέρμπι.

Μακάριοι όσοι λαχταρούν να κυριαρχήσει το θέλημα

του Ντέμη,

γιατί η UEFA θα ικανοποιήσει την επιθυμία τους.

Μακάριοι όσοι δεν δείχνουν έλεος στους άλλους,

γιατί σ' αυτούς θα δείξει ο Βύρων το έλεός Του.

Μακάριοι όσοι έχουν καθαρή Δευτέρα,

γιατί αυτοί θα δουν το χαρταετό του Πανίκα.

Μακάριοι όσοι επιδιώκουν την Ειρήνη (Μερκούρη),

γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Maxim.

Μακάριοι όσοι διώκονται

για την επικράτηση της πρωθυπουργίας του Γιωργάκη,

γιατί δική τους θα είναι αυτή η πρωθυπουργία.

Μακάριοι είστε όταν σας χλευάσουν

και σας καταδιώξουν και σας κακολογήσουν

με ψεύτικες συκοφαντίες εξαιτίας μου.

Να αισθάνεστε χαρά και αγαλλίαση,

γιατί ο Σαρμπέλ θα σας ανταμείψει με το παραπάνω.

Έτσι καταδίωξαν και την Άννα Βίσση πριν από σας.

Δημοσιογράφοι vs Bloggers

Kαι πάνω που έλεγα ότι τελικά τη γλιτώσαμε με μερικές γρατζουνιές… Τσουπ κι η Αμάντα, μετά το Νίκο, να λέει μερικά αυτονόητα και μ’ αυτά να κηρύσσει και επισήμως την σύρραξη μεταξύ bloggers και δημοσιογράφων. Οι δυο τους, σαν καλοί σχολιαστές της επικαιρότητας (το “καλοί” είναι δικό μου και το χρησιμοποιώ όχι για να περιγράψω τη συνεργασία που είχα και με τους δύο, αλλά ως αναγνώστης τους και μόνο) έσπευσαν να γράψουν για ένα σημείο των καιρών μας: το blogging. Αυτή είναι η δουλειά τους. Πολλοί, μα πάρα πολλοί, bloggers θίχτηκαν. Επειδή έκριναν ότι τα δύο κείμενα (στην “Καθημερινή” και στο “Big Fish” του “Πρώτου Θέματος”) ήταν κακά, ή επειδή οι δύο εφημερίδες που τα φιλοξένησαν έχουν μεγάλες αναγνωσιμότητες; Αντέδρασαν επειδή οι δύο συνάδελφοι “δεν ξέρουν τι γράφουν” ή επειδή αυτοί που τα διάβασαν μπορεί να επηρρεαστούν αρνητικά απέναντι στο “μαγαζάκι” τους;

Ήδη ο Ζαχαριάδης άνοιξε το δικό του blog (σαχλό κατά τον JustAnotherGoneOff) και στο blogroll του παραθέτει και όσους του αρέσουν -άρα δεν τους βρίσκει όλους πληκτικούς και σίγουρα δεν θεωρεί το ίδιο το blogging βαρετό, αφού το κάνει κι ο ίδιος. Από ‘κει και πέρα, για το τι είναι σωστό να γράφεται σε μια εφημερίδα και τι σε ένα blog, καλό θα ήταν να το κρίνουν οι αναγνώστες και των δύο. Πολύ θα ήθελα να δω ένα σχόλιο για όλα αυτά από κάποιον που διαβάζει και εφημερίδες και blogs. Είμαι σίγουρος ότι η δική του “έκθεση ιδεών” επί του θέματος θα καταλήγει σε πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το μέλλον και των δύο “μέσων”.
Και κάτι τελευταίο: Blogger μπορεί να γίνει ο καθένας. Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Το να γράφεις επιφυλλίδα στην πιο σοβαρή ελληνική εφημερίδα ή το να διευθύνεις το περιοδικό της πρώτης σε αναγνωσιμότητα και πωλήσεις έκδοσης αυτή τη στιγμή στη χώρα μας, προϋποθέτει κάποια πράγματα που -μέχρι να πέσει η κυκλοφορία των δύο εφημερίδων στα 10-20.000 φύλλα- δεν μπορεί να τα έχει ο καθένας. Όπως δεν είναι όλα τα blogs βαρετά, έτσι δεν είναι και όλα τα έντυπα κουφά προς αυτό που λέει ο πολίτης.


Το παρόν είναι απλώς ένα σχόλιο που ο μπαρμπα-Μαθιός παρέθεσε κάτω από ένα κείμενο του Τελεολογικού ("JustAnotherGoneOff"), ασπαζόμενος το "αξίωμα" του blog του τελευταίου. Μπες εκεί για περισσότερα.

Ο πιτσιρίκος και η αρχή του blogging

Τα δύο χρόνια ανευλαβούς σάτιρας και καυστικής κοινωνικής κριτικής γιόρτασε την Δευτέρα, 2 Απριλίου ο πιτσιρίκος. Ο πιο απολαυστικός Έλληνας blogger (στα γραπτά, γιατί στο σεξ είναι ο μπαρμπα-Μαθιός) ευχαρίστησε τον άνθρωπο που τον καλωσόρισε στην blogόσφαιρα και αποκάλυψε το μυστικό της επιτυχίας του, τρεις μόλις ημέρες μετά την ανακοίνωση ενός άλλου διάσημου blogger, του Νίκου Δήμου, ότι κρεμάει τα παπούτσια του. Και τα δύο γεγονότα αναμένεται να σχολιαστούν εκτενώς τις επόμενες ημέρες από τους παράξενους αυτούς τύπους που τα θεωρούν σημαντικά. Το "Πο Πο Culture!" δεν νοιάζεται και πολύ, απλώς μετά το "Ο Νίκος Δήμου και το τέλος του blogging", δημοσιεύει και το "Ο πιτσιρίκος και η αρχή του blogging" με μοναδικό σκοπό να καταγράψει μερικά παραπάνω pageviews (ναι, εσύ που τώρα κουνάς το κεφάλι σου με απορία, έχεις καταγραφεί στα στατιστικά μου). Αφού φτάσατε ως εδώ, διαβάστε και παρακάτω: γράφω για σεξ και ποδόσφαιρο...

Ο Τζιλαρντίνο και ο Τζεραρντίνο

Αν υποψιαστώ ότι η Λίβερπουλ θα πάρει πάλι το Σάπιον Λινκ και μάλιστα φορώντας τη φανέλα της Λέτσε (μη σου πω της Γουότφορντ) στον τελικό, θα αποκαθηλώσω την LCD μου και θα την ανταλλάξω με τα χαρτάκια που μου λείπουν για να συμπληρώσω το "Mexico '86" της Panini.

Τέλος πάντων, τούτο το κείμενο γράφεται μετά από απολαυστικό σεξ, σε ένα τραπέζι γεμάτο άδεια κουτάκια μπίρας (6, αν μετράω καλά), ανάμεσα σε έξι ηχεία που παίζουν το νέο άλμπουμ της Feist: Κοινώς, περνάω καλά, άρα αφήστε με να πω και καμμιά μαλακία (σιγά μην ανταλλάξω τη Samsung με τον Πιέτρο Βιέρκογουντ και τον Στιβ Άρτσιμπαλντ δηλαδή). Για το σεξ θα σας αφήσω με τη φαντασία σας, για τις μπίρες θα σας επιβεβαιώσω ότι η Kaiser συνεχίζει να έχει πολύ καλλίτερη γεύση από την Heineken (επίσημη χορηγό του UEFA Σάπιον Λινκ) και για τη Feist θα σας υποσχεθώ αναλυτική δισκοκριτική συντόμως. Και γρήγορα-γρήγορα θα περάσω στα απλά (αλλά σημαντικά) πράγματα που μας δίδαξε η αποψινή αγωνιστική:

1. Κατ' αρχάς κέρδισε το ποδόσφαιρο (κάτι που πάντα ήθελα να γράψω)

2. Όταν λείπει ο Άλεξ, χορεύουν τα ποντίκια (και δεν εννοώ τον 13χρονο Άλεξ από τη Βέροια)

3. Αν τελικά οι "Διάβολοι" (ή "Κόκκινοι Διάβολοι"; μια ζωή τους μπέρδευα με τους άλλους μαλάκες από το Μάντσεστερ) φθάσουν ως τον τελικό, θα τύχει αποθέωσης η αινιγματική ελληνική παροιμία "Ρίσε Μάη μου, να φας τριφύλλι".

4. Το να σου κόβεται ο αχίλλειος εκεί που περπατάς χρειάζεται μεγάλη πείρα και τέχνη που ως τώρα κατείχε μόνο η ΑΕΚ. Φαίνεται πως το ελληνικό ποδόσφαιρο κάτι δίδαξε επιτέλους και στην Δύση.

5. Το καλλίτερο προϊόν που έχει εξάγει το Βέλγιο από την εποχή που η πρώτη Chimay πέρασε τα σύνορα λεγόταν Ζαν-Μαρί Πφαφ. Ο Ντάνιελ Φαν Μπούιτεν έχει λιγότερο αστείο όνομα, αλλά εξίσου αστεία κόμμωση. Το πιο αστείο όμως στην όλη υπόθεση είναι ότι η άμυνα της Μίλαν του γύρισε δύο φορές την πλάτη, έσκυψε και παραμέρισε με χάρη το στρινγκ.

6. Ακόμη κι έτσι, το μόνο που με κρατάει ζωντανό μπροστά στην Samsung μου τις Τρίτες και τις Τετάρτες είναι η ελπίδα πως το κύπελλο στο τέλος θα το σηκώσει ο Όλιβερ Καν.

7. Μιλώντας για τον Καν: Κάποιοι καριόληδες εκεί έξω χαρήκατε με τις δύο αποκρούσεις του Ρένσινγκ. Βρε δεν πάτε να γαμηθείτε, λέω 'γω;

8. Με τον Μακάι στο FIFA Football έχω κλείσει συμβόλαιο για δύο γκολ σε κάθε ματς. Με τον Μακάι στην πραγματικότητα απλώς απορώ.

9. Πού πας ρε κακομοίρη Τζιλαρντίνο;

10. "Σε Ντίντα και λαχτάρισα (να σου χώσω δυο γκολάκια)", δήλωσε ο Φαν Μπούιτεν αποκλειστικά στο "Πο Πο Culture!" μετά το τέλος του αγώνα, στην μεικτή ζώνη αγνότητας.

Το δικό σου δεύτε λάβετε φως

5 ολόκληρες ημέρες πριν την παράδοση του Αγίου Φωτός με απ' ευθείας πτήση από τα Ιεροσόλυμα, το "Πο Πο Culture!" σε συνεργασία με την Πορφυράδα και τη νέα μούσα του blog elenitheof το φέρνει απ' ευθείας στην οθόνη σας:



Το δικό σου φως

Στον κήπο με τα μεθυσμένα χρώματα

ήπια το νέκταρ των παραδεισένιων πουλιών

μέθυσα απ' τα τραγούδια των λουλουδιών

ζαλίστηκα απ' τ' ουρανού τ' αρώματα

μα απ' όλα τ' αστέριαένα ξεχώρισα.

Άπλωσα τα δυο μου χέρια

για ν' αγγίξω το φως του

ακόμα δεν το γνώρισα

και την καρδιά μου έκαψε με τη φλόγα του.

Αστέρι μου

θέλεις να ταξιδέψουμε μαζί

σε μιαν ατέλειωτη γιορτή

στα χρώματα του ουράνιου τόξου;

Μετά από τα μερόνυχτα της σιωπής

από τα δάκρυα της αστραπής
ύστερα από τη βροχή του πόνου

το φως της ελπίδας δος μου.



Αν σας αρέσει αυτού του είδους η ποίηση, πριν περάσετε από τον ψυχολόγο σας, διαβάστε και το "Πληγωμένο Ζαρκάδι".

Οικουμενικός Πατριάρχης Σαρμπέλ

Πάντα παρούσα στους αγώνες του έθνους η ορθόδοξη εκκλησία, έσπευσε την Κυριακή των Βαΐων δια του marketing director της Βαρθολομαίου να επισημοποιήσει την υποστήριξή της στον Λιβανεζοκύπριο πρωταθλητή Σαρμπέλ που θα αγωνιστεί φέτος με τα χρώματα της εθνικής μας στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Eurotrash. O κ. Βαρθολομαίος ανακοίνωσε την χορηγία της "Φανάρι Α.Ε." προς τον "Μιχαήλ, γνωστό σε όλους μας ως Σαρμπέλ". Η χορηγία αποτελείται από 12μηνο συμβόλαιο ευλογιών, χρήση αγιασμού μέχρις εξαντλήσεως των αποθεμάτων και προσυμφωνία (σε περίπτωση επιτυχίας του τραγουδιστή) για CD όπου ο Σαρμπέλ θα ερμηνεύει τον Ακάθιστο Ύμνο και το Τροπάριο της Κασσιανής. Και οι δύο πλευρές δήλωσαν απόλυτα ικανοποιημένες από την χορηγία.

Περισσότερα στο eurovision.ert.gr

Σύντομα Ανέκδοτα: 3. Online κράτηση και σινεμά

Η μέθοδος των Cinemax Cinemas (Κηφισιά 1,2,3, Αττικόν, Νανά, Απόλλων, Αελλώ, Νιρβάνα, Ελληνίς, Τιτάνια) να επιβραβεύσουν όσους πελάτες τους φροντίζουν να κλείσουν online τα εισιτήριά τους -και άρα να μην ταλαιπωρήσουν τον υπάλληλο στο ταμείο- είναι εξαιρετικά γενναιόδωρη: Χρεώνουν μόλις 1 ευρώ παραπάνω για κάθε εισιτήριο! Οι σινεφίλ θα έπρεπε να αισθάνονται και τυχεροί που η εταιρεία δεν τους ζήτησε και εγγύηση 1.000 ευρώ για τη χρήση του μηχανήματος που "ξερνάει" τα προπληρωμένα χαρτάκια, αφού είναι γνωστό ότι αυτά τα μαραφέτια είναι αρκετά ευαίσθητα και οι τύποι που πάνε και βλέπουνε τους "300" τελείως βάρβαροι.

George + Condoleeza = Love

Ο Τζορτζ και η Λόρα τώρα τελευταία μαλώνουν. Δεν κοιμούνται πια στο ίδιο κρεββάτι. Ένα κρύο βράδυ που τα πράγματα είχαν ξεφύγει, εκείνος σηκώθηκε κι έφυγε κι απ' το λευκό τους σπίτι. Πέρασε τη νύκτα στην εβραϊκή κατασκήνωση Δαυίδ (Camp David). Όταν γύρισε πίσω στην Ουάσινγκτον έκανε πέντε μέρες να της μιλήσει. Πριν δυο μήνες η Λόρα τον έπεισε να επισκεφθούν έναν ειδικό. Ο σύμβουλος γάμου τούς είπε πολλά, αλλά ο Τζορτζ δεν τον άκουγε. Θα τον πρόσεχε περισσότερο αν τον έλεγαν Τζιμ Μπιμ (Jim Beam). Στο δεύτερο ραντεβού δεν εμφανίστηκε. Επικαλέστηκε ανειλημμένες υποχρεώσεις. "Έχω τα παιδιά στο Ιράκ, Λόρα" της είπε, "και πρέπει να στείλω κι εκείνους τους Ινδιάνους στον Οσάμα". Κι εκείνη, στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισε και έκλαψε. Ξέσπασε και καθάρισε το μυαλό της. Πήρε τις δίδυμες κόρες τους -"κύττα πώς τις κατάντησες Τζορτζ: δυο αλκοολικά τσουλάκια!"- και πήγαν διακοπές για λίγο. 29 χρόνια γάμου δεν τα πετάς έτσι ξαφνικά στα σκουπίδια.

Καθώς το αεροπλάνο πετούσε πάνω απ' τα Everglades και τους αλιγάτορές τους, η Μπάρμπαρα ένοιωσε αναγούλα. Η Λόρα γύρισε το βλέμμα προς την κόρη της και για μια στιγμή την κύτταξε σχεδόν με μίσος. Είχε πάρει το όνομα της πεθεράς της, της μαμάς του Τζορτζ, αυτής της κωλόγριας που έβαζε κάθε τόσο φυτιλιές στο γάμο τους. Ανάθέμά σε καριόλη. "Μαμά, κύττα!" της κτύπησε τον αγκώνα η άλλη της κόρη, η Τζένα. Στις οθόνες του αεροσκάφους ο Τζορτζ χαμογελούσε στην Κοντολίζα. Ανάθεμά σε καριόλη, ούρλιαξε ξανά από μέσα της η Λόρα. Στην ιδέα ότι το "τρίτο πρόσωπο" που αισθανόταν τόσο καιρό να ρίχνει τάπες μπουκαλιών στο στεφάνι της ήταν αυτή η αποκρουστική αράπισσα, δεν άντεξε. Ένα δάκρυ οργής και αδικίας κύλησε στο παστωμένο με πούδρα μάγουλό της...

Ο Νίκος Δήμου και το τέλος του blogging

Καπούτ το doncat από την Παρασκευή. Χαμός στην blogόσφαιρα. O Δήμου δηλώνει "κουράστηκα, βαρέθηκα" και 334 σχόλια αναζητούν το γιατί. O πιτσιρίκος πρώτος πρώτος τον αποχαιρετά (χωρίς ίχνος ασέβειας). Στο νεόκτιστο νεκροταφείο των ιστολογίων είχε κρατηθεί μια θέση δίπλα στο nikosdimou.blogspot.com από το Μάιο του 2006. Σ' ένα "μέσο" όπου ακόμη δεν έχουν θεσπιστεί κανόνες, οι "Λεωνίδες" του χάνουν τους 300 τους γρηγορότερα απ' ότι το περίμεναν. "Ήταν ένας καλός σύντροφος, αλλά δεν θα τον κλάψω" θά 'λεγε (κάπως έτσι) ο Χέμινγουέι. Γιατί -μην τα ξαναλέμε- εδώ δεν είναι σκάκι, ούτε ταινία του Κιούμπρικ. Πενταήμερη στη Ρόδο είναι, όποιος προλάβει να γαμήσει θα το θυμάται σε όλη του τη ζωή.

Η χαμένη τιμή του Διέγο Αλατρίστε

Ο εφιάλτης μου είχε ακόμη χειρότερη πραγματικότητα: Ο "Αλατρίστε" είναι το πληκτικό υποκατάστατο μιας παταγώδους αποτυχίας (η πιο ακριβή παραγωγή στην ιστορία του ισπανικού σινεμά βρήκε τη θέση της παρέα με τα υπόλοιπα χασμουρητά της πιο ανέμπνευστης κινηματογραφικής σεζόν εδώ και δυο δεκαετίες) και αποτελεί άλλη μία ασέβεια προς το λεπτοδουλεμένο κείμενο του κορυφαίου εν ζωή Ισπανού λογοτέχνη. Αλλά φταίει κι ο Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε! Τι τα δίνει τα δικαιώματα των βιβλίων του στα στούντιο να τα κάνουν ταινίες; Το μόνο θετικό από αυτό το φλύαρο δυομισάωρο είναι ότι προσπερνάει τόσο βιαστικά το μύθο του Λοχαγού Αλατρίστε που είσαι σίγουρος πως, όταν μεταφραστούν στα ελληνικά και τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς, θα μπορείς να τα διαβάσεις με τον ίδιο ενθουσιασμό που είχες στα τρία πρώτα - η ταινία δεν θα σου στερήσει ούτε λέξη απ' το σασπένς, εκτός ίσως απ' το ότι κάποτε θα σκοτωθεί κι ο Διέγο. Αλλά αυτό το ήξερες: Σε κάθε αράδα ο Ρεβέρτε σε ετοίμαζε για μνημόσυνο.

Είσαι για ένα κρυφό (σχολειό);

Ιδού τι ανακάλυψα στο blog - πνευματικό οδηγό "Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν Με":




Πώς να χαιρετούμε έναν κληρικό

[...]Η θρησκευτική - Χριστιανική αγωγή, η Ελληνορθόδοξη πατερική παράδοση, ο πολιτισμός μας, η ιστορία μας, η ευγένεια ψυχής δεν επιτρέπουν ν' απευθύνουμε στον κληρικό τους στερεότυπους κοσμικούς χαιρετισμούς: «Καλημέρα», «Καλησπέρα», « Καληνύχτα». Ή, «νάσαι πάντα καλά», «να περνάμε καλά», «άντε γεια», «τα λέμε», που ανταλλάσσουν οι λαϊκοί μεταξύ τους.

Σ' έναν κληρικό οποιαδήποτε ώρα της ημέρας και αν τον συναντήσουμε εντός ή εκτός του Ιερού Ναού, με μια ελαφρά κλίση της κεφαλής προς τα κάτω, « δια καταδύσεως η προς Θεόν ημών άνοδος γίνεται», απευθύνουμε με ταπείνωση και με ευλάβεια το : «ΕΥΛΟΓΕΙΤΕ ΠΑΤΕΡ» και Εκείνος με συνείδηση της υψηλής, της αγίας και ιερής αποστολής Του, ως πνευματικός Φάρος Φωτός Χριστού, ως λειτουργός των αγίων μυστηρίων της Εκκλησίας του Εσταυρωμένου και αναστημένου Ιησού, ως Ορθόδοξη παρουσία- μαρτυρία, ως πατέρας όλων, με σεμνότητα και παρρησία απαντά : « Ο ΚΥΡΙΟΣ». [...]




Το πρόβλημα με τους χαιρετισμούς σε παπάδες ήταν ιδιαίτερα έντονο τα χρόνια της τουρκοκρατίας και του κρυφού σχολειού, αφού η ευλάβεια και η πατερική παράδοση έπρεπε να συνδυαστούν με συνομωτική διάθεση και κατασκοπική σημειολογία. Σύμφωνα με πηγές (που το βιβλίο της Στ' Δημοτικού παρέλειψε να συμβουλευθεί), γνωστοί συνθηματικοί χαιρετισμοί της εποχής από τα παιδάκια-μαθητές προς τους παπάδες-δασκάλους και αντιστρόφως για να πάνε για μάθημα στην κοντινότερη σπηλιά ήταν: "Μήπως εχεις φωτιά μανάρι μου;", "Είσαι για ένα γρήγορο;", "Τι θά 'λεγες να φώναζες και την παπαδιά, να κάνουμε ένα τρίο;"

Σύντομα Ανέκδοτα: 2. Κομπάρσος στους "300"

Ο νεαρός φιλόδοξος ηθοποιός που καταφθάνει στο ηλιόλουστο Λος Άντζελες γεμάτος όνειρα και με την αφίσα του Μπραντ Πιτ παραμάσχαλα για γούρι, επιστρατεύεται σε χρόνο dt από τη Warner Bros και καταλήγει μασκαρεμένος τραβεστί νίντζα, σφαγιασμένος, παλουκωμένος, αποκεφαλισμένος και κυρίως τόσο παραμορφωμένος από τα ψηφιακά εφέ Πέρσης που ούτε την ίδια του τη μαμά καταφέρνει να πείσει ότι όντως έπαιζε στην ταινία.